I can't breathe - บทที่ ๕ (YURI) ๕
“คนนี้เหรอไอซ์?” ศจีถามขึ้น หลังไอศิกานำสาวร่างสูงเข้าไปในห้องทำงานของผู้จัดการใหญ่ โดยมีกรวินนั่งอยู่ด้วย “ค่ะพี่ศจี” หล่อนตอบ ส่งสายตาไปทางเธอ “นี่พี่ศจี ผู้จัดการใหญ่ของเรา ส่วนอีกคนคงคุ้นอยู่แล้ว” “สวัสดีค่ะ” ชนิญญารีบยกมือไหว้ผู้ใหญ่กว่าทั้งสองอย่างนอบน้อม เธอเคยเห็นรูปของศจีหลายครั้ง ...แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นตัวจริง ดูใจดีกว่าที่คิด “สวัสดีค่ะ น้องญา” สาววัยสี่สิบเศษยิ้มอย่างใจดี เรียกชื่อเล่นแบบเอ็นดู กวักมือเรียกให้มานั่ง “มานั่งคุยกันตรงนี้เถอะ” ไอศิกาเลือกนั่งเก้าอี้ข้างเจ้าของห้อง ส่วนกรวินนั่งประกบศจีอีกด้าน ขณะที่หญิงสาวหน้าใหม่นั่งตรงข้าม “เริ่มด้วยแนะนำชื่อจริงชื่อเล่นค่ะ” ศจีทำหน้าที่สัมภาษณ์ด้วยตัวเอง พร้อมกับสำรวจใบหน้าสวยคมอย่างพินิจพิจารณา หน้าตาคมทีเดียว รูปร่างสูงโปร่ง บุคลิกดูเท่มากกว่าสวย “ชื่อชนิญญา ชื่อเล่นญาค่ะ” เธอประหม่าเล็กน้อย แต่ก็เก็บความรู้สึกตื่นเต้นไว้ได้เป็นอย่างดี แล้วตอบอย่างเป็นธรรมชาติที่สุด “แนะนำตัวเองแบบสั้นๆ หน่อยสิคะ” “ฉันอายุย่างยี่สิบสอง เรียนเอกการแสดงจากมหาวิทยาลัย XXX ปีสี่ กำลังจะเรียนจบ ตอนนี้เหลือแค่รอผลของเกรดค่ะ ฉันชอบการแสดงมาก อยากให้คนดูมีความสุข และชื่นชอบผลงานของฉันค่ะ” “น้องญาอยู่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้านารีอุปถัมภ์?” ศจีซักประวัติของอีกฝ่ายจากข้อมูลที่รู้มาจากกรวินกับไอศิกา “จะพูดอย่างนั้นก็ได้ค่ะ ฉันเป็นเด็กกำพร้า คุณป้าของฉันคือครูปราณี ครูใหญ่ของที่นั่น ฉันอยู่กับคุณป้าตั้งแต่อายุหกขวบค่ะ” “อ๋อ” ศจีพยักหน้า รู้จักปราณีผู้ใหญ่แสนใจดีคนนั้น ด้วยมักจะไปแจกของที่นั่นหลายครั้ง “น้องญามีไอดอลในดวงใจไหมคะ?” “ก็หลายคนค่ะ” เธอเอ่ยชื่อนางเอกออกมาสามสี่คน ก่อนปรายตาไปยังไอศิกาที่มองตนอยู่ก่อน “แล้วก็คุณไอซ์ด้วยค่ะ” ฉันควรจะดีใจใช่ไหม ไอศิกากลอกตาไปมา อมยิ้มในหน้า ไม่นึกว่าตนจะได้รับการยกย่องจากเด็กใหม่ด้วย “นั่นคือเหตุผลที่ น้องขอเป็นผู้ช่วยของไอซ์ด้วยหรือเปล่า?” เจ้าของบริษัทถามอย่างตรงไปตรงมา การเรียนรู้ที่ดีที่สุด ไม่ใช่แค่ทฤษฎี แต่เป็นการลอกเลียนแบบจากตัวอย่าง ซึ่งเป็นสิ่งที่จะว่าง่ายก็ง่าย จะว่ายากก็ยาก “ค่ะ” “แล้วคิดว่าตัวเองจะเป็นนักแสดงที่ดี ได้หรือไหม?” ร่างสูงสะดุดกับคำถามนี้ เป็นคำถามที่คลุมเครือพอสมควร “ต้องขึ้นอยู่กับคำว่า ‘นักแสดงที่ดี’ หมายถึงอะไรค่ะ” “แล้วน้องญาคิดว่ายังไงคะ?” “ฉันคิดว่า นักแสดงที่ดีต้องซื่อสัตย์กับตัวเอง ซื่อสัตย์กับผู้อื่น ทุ่มเททำให้สุดความสามารถ...ถ้านิยามแบบนี้ ฉันคิดว่าฉันทำได้ค่ะ” เด็กคนนี้มีไหวพริบดีทีเดียว ศจีคิดชมในใจ ก่อนหันไปมองกรวินกับไอศิกาที่นั่งอยู่ซ้ายขวาของตัวเอง แล้วพยักหน้า “พี่ชอบน้องญานะ เหมือนที่ไก่พูดชมไว้ไม่ผิด พี่ให้ผ่าน” กรวินยิ้มกว้าง เลื่อนแฟ้มเอกสารมาวางตรงหน้าสาวหน้าคม “นี่เป็นสัญญาร่วมงานกับบริษัทของเรา เป็นเวลาหนึ่งปีค่ะ อ่านให้ละเอียดก่อนนะคะ สงสัยตรงไหนก็ถามพี่ได้เลย ถ้าน้องญาโอเคค่อยลงชื่อทั้งสองชุด” “เข้าใจแล้วค่ะ” ชนิญญานั่งอ่านอย่างตั้งใจ มีข้อสงสัยบ้างเล็กน้อย ใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีก็ลงชื่อ แล้วยื่นเอกสารนั้นคืนให้กับกรวิน ซึ่งส่งต่อให้ศจีลงชื่อกำกับ เป็นอันเสร็จพิธี “ยินดีที่ได้ร่วมงานกันนะคะ” ผู้จัดการใหญ่ยิ้มอย่างมีความสุข รู้สึกถูกชะตากับอีกฝ่ายอย่างบอกไม่ถูก “ต่อไปพี่ไก่จะทำหน้าที่เป็นผู้ดูแล และจัดการให้น้องญาในช่วงต้น ซึ่งจะมีตารางการฝึกซ้อม และกิจกรรมอื่นๆ อีกพอสมควร ส่วนวันไหนว่าง น้องจะไปทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยไอซ์ก็ตามใจนะ” “ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ” ร่างสูงพูดอย่างอ่อนน้อม “เดี๋ยวสิบโมงเช้า เราจะออกไปซ้อมที่โรงละครเวทีกัน” กรวินพูดถึงงานแรกของวันนี้ “ก่อนอื่นพี่จะพาน้องญาไปรู้จักกับ เพื่อนใหม่อีกสามคนของบริษัทก่อน จะได้คุ้นเคยกันไว้” “ค่ะ” “เอากระเป๋าเสื้อผ้ามาพร้อมแล้วใช่ไหม?” “ค่ะ ฉันมีแค่สองใบนี้” เธอมีแค่เป้หลังกับกระเป๋าเดินทางใบย่อมที่ลากมาด้วย “โอเค” เพื่อนหล่อนพยักหน้า พอใจที่อีกฝ่ายเชื่อฟัง ก่อนหันไปทางไอศิกา “วันนี้ไปด้วยกันหรือเปล่าไอซ์?” “ไปสิ ลุงกรชวนฉันไว้เหมือนกัน” นางเอกสาวตอบ คุ้นเคยกับเจ้าของโรงละครเวทีแห่งนั้น นับเป็นครูคนแรกๆ ของตน “งั้นพวกเราขอตัวก่อนนะคะพี่ศจี” “โชคดีนะ” ผู้จัดการบริษัทพยักหน้า ก่อนหันไปทางเด็กใหม่ “ทำงานให้สนุกนะน้องญา” “ขอบคุณค่ะ”
กรวินนำชนิญญาไปอีกห้องที่ใช้เป็นห้องประชุมเล็ก โดยมีไอศิกาตามไปด้วย ภายในห้องนั้นมีหญิงสาววัยไล่เลี่ยกับเธออีก 3 คน คือ แสงแข ปัทมา และชนาภา ซึ่งเป็นนักเรียนการแสดงที่ฝึกมาก่อนหน้าเธอหลายเดือน “นี่เป็นเพื่อนใหม่ของพวกเรา ชื่อชนิญญา หรือญา จะพักที่บ้านรวมด้วย” เพื่อนหล่อนแนะนำเธอกับอีกสาม “นั่นแสงแข แข ส่วนคนนั้นปัทมา ชื่อเล่นชื่อปุ้ย คนสุดท้ายชนาภาชื่อเล่นนาว และนั่นพี่แมว เป็นเลขาของพี่ศจีจะมาช่วยดูแลเป็นบางช่วง” “สวัสดีค่ะ” “ยินดีที่ได้รู้จัก” / “สวัสดี” / “สวัสดีค่ะ” ทั้งสามคนทักทายด้วยสีหน้านิ่ง มีเพียงคนเดียวที่ส่งยิ้มอย่างเป็นมิตรมาให้เธอ คือชนาภา กรวินหันไปทางชนาภา “ให้น้องญาเป็นบัดดี้กับนาวนะ มีอะไรก็แนะนำกันด้วย” “ได้ค่ะพี่ไก่” เจ้าของชื่อรับคำ “เริ่มจากวันนี้เป็นเวลาไม่ถึงสองเดือน เราจะไปฝึกซ้อมที่โรงละครเวที เป็นละครเวทีการกุศล เพื่อนำรายได้ช่วยเหลือผู้ประสบภัยน้ำท่วม หวังว่าทุกคนจะตั้งใจกันนะ” ผู้จัดการสรุปภารกิจโดยย่อ “ค่ะ” “แล้วพี่ไอซ์จะไปด้วยหรือเปล่าคะ?” แสงแขถามขึ้น มองไปทางนางเอกสาวสวยด้วยสายตาหวานเชื่อม ว่าแล้วเชียว กรวินคิดในใจ รู้ดีว่าแสงแขคิดแบบไหนกับเพื่อนสนิทของตน แต่พูดอะไรมากไม่ได้ ด้วยอีกฝ่ายเป็นหลานสาวแท้ๆ ของศจี “โปรเจคนี้พี่ไอซ์ไม่ได้เล่นด้วยนะ ติดคิวถ่ายละครอยู่ แต่วันนี้พี่ไอซ์จะไปกับเราด้วย” กรวินมองไปทางเจ้าตัวที่กำลังยืนคุยกับมยุรี “แย่จัง!” หลานสาวของศจีทำหน้าหงิกงอ เสียดายที่ไม่ได้แสดงละครร่วมกับหล่อนเลยสักครั้ง ที่ผ่านมา เคยแต่ได้รับคำแนะนำจากไอศิกาบ้างเล็กๆ น้อยๆ แสงแขอยากเป็นดารามาตั้งแต่เด็ก หลังรู้ว่านางเอกสาวอยู่ในสังกัดของศจี จึงเซ้าซี้ขอพ่อแม่มาเข้าวงการบันเทิงเต็มตัว ส่วนหนึ่งเพื่อใกล้ชิดกับผู้หญิงในดวงใจของตน แต่หล่อนไม่เคยแสดงท่าทีอะไรออกมาเป็นพิเศษ ยิ่งทำให้แสงแขหลงใหลมากเข้าไปอีก “น้องแขก็ตั้งใจเล่นสิคะ วันแสดงจริงพี่จะไปดูผลงานอยู่แล้ว” ไอศิกาพูดเสียงนุ่มนวลชวนฟัง แสงแขเดินไปคล้องแขนเรียวของอีกฝ่ายอย่างสนิทสนม แบบไม่สนใจสายตาผู้ใด เมื่อยืนเทียบกันแล้ว หล่อนสูงกว่าเล็กน้อย “จริงนะคะ?” คนอายุน้อยกว่าถามย้ำเสียงหวาน “ค่ะ” นางเอกสาวไม่ได้แสดงท่าทีรังเกียจ หรือชื่นชอบกับการถึงเนื้อถึงตัวของอีกฝ่าย มองแค่ว่าเป็นน้องเป็นนุ่งคนหนึ่งเท่านั้น หลานสาวผู้จัดการบริษัทปรายตามองมาทางชนิญญา เหมือนจะบอกว่า...ไอศิกาเป็นของฉัน เธออย่ามายุ่ง หืม? ร่างสูงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย รับรู้เจตนาที่แสงแขส่งมายังตนเอง จึงยิ้มมุมปาก ที่แท้ก็จะแสดงความเป็นเจ้าของนี่เอง คิดว่าอะไรซะอีก เธอไม่คิดใส่ใจ หันไปทักทายกับชนาภา บัดดี้คนใหม่ของตน “ฉันญานะ ยินดีที่ได้รู้จัก มีอะไรก็แนะนำกันด้วยนะ” “อือ” อีกคนพยักหน้า ก่อนชำเลืองไปทางแสงแข แล้วกระซิบว่า “ข้อแรกเลยที่จะแนะนำคือ อย่ามีเรื่องกับแข” “ทำไมล่ะ?” “เด็กเส้นน่ะ” ชนาภาตอบเสียงแผ่วกว่าเดิม “หลานสาวพี่ศจี” มิน่า... ชนิญญาเข้าใจในทันทีว่า ทำไมอีกฝ่ายทำตัวแปลกๆ แต่ไม่มีใครกล้าว่า ก่อนชำเลืองมองไปทางไอศิกา ที่หันมาสบตาพอดี พลันเห็นแววตานั้นมีความเย็นชาแวบหนึ่ง ตกลงคุณไอซ์ไม่ชอบแสงแข หรือไม่ชอบผู้หญิง? เธอเดาใจหล่อนไม่ถูก “เอาล่ะให้เวลาดื่มน้ำเข้าห้องน้ำให้เรียบร้อย อีกสิบนาทีเราจะออกเดินทางกัน” กรวินเอ่ยขึ้น “ค่ะ” / “ค่า” ทั้งหมดเดินทางด้วยรถตู้ของบริษัท ใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงก็ถึงจุดหมายคือโรงละครเวที โดยมีปกรณ์ หรือลุงกรเจ้าของสถานที่ออกมาต้อนรับ พร้อมกับจุลพงษ์ลูกชาย “สวัสดีค่ะลุงกร ขอโทษที่มาช้านะคะ” กรวินพูดทักทายกับเจ้าของสถานที่แห่งนี้ด้วยความคุ้นเคย “สวัสดีไก่ แล้วก็สาวๆ ด้วยนะ” ผู้ชายวัยห้าสิบกลางๆ พูด ทักทายอย่างอารมณ์ดี กวาดตามองนักแสดงหน้าใหม่ทั้งสี่คน ที่ถูกเลือกมาร่วมกิจกรรมในครั้งนี้ “สวัสดีค่ะลุงกร” สี่สาวประสานเสียง ยกมือไหว้เขากับลูกชาย ปกรณ์หยุดสายตาที่ซุปตาร์คนสวย ซึ่งเขารู้จักมาตั้งแต่อีกฝ่ายเข้าวงการใหม่ๆ จึงไม่ต่างจากลูกหลานคนหนึ่ง หล่อนต่างจากนักแสดงส่วนใหญ่ตรงที่ความเสมอต้นเสมอปลาย เคยเป็นอย่างไรก็เป็นอย่างนั้น ไม่เคยลืมตัว ...นั่นคือสิ่งที่ทำให้ปกรณ์ถูกใจไอศิกามาก “ไม่ได้เจอกันนานเลยนะไอซ์” “ค่ะ เกือบปีได้ ลุงกรสบายดีนะคะ” หล่อนทักทายตอบ “ก็เรื่อยๆ น่ะ” ชายสูงวัยตอบยิ้ม ชำเลืองมองมาที่ลูกชายคนเดียว ซึ่งจ้องนางเอกสาวตาไม่กระพริบ ก็คิดขำในใจ เจอไอซ์ทีไร ลูกฉันกลายเป็นน้ำแข็งทุกที ไม่ได้เรื่องเลย ไอศิกาส่งยิ้มให้กับจุลพงษ์ ซึ่งอายุมากกว่าหล่อนสองสามปี “ว่าแต่ละครเวทีคราวนี้เรื่องอะไรคะ?” สะ สวยเหลือเกิน ชายหนุ่มมัวแต่นิ่งค้าง ตะลึงในความสวยของอีกฝ่าย จึงไม่ได้ยินคำถาม จนกระทั่งบิดาเรียกชื่อเขา “พงษ์!” “คะ ครับ” “ไอซ์ถามว่าละครเรื่องอะไร?” จุลพงษ์ยกมือเกาหัวแบบอายๆ แล้วพูดขึ้น “อ๋อ ซินเดอเรลล่าน่ะ” หืม? ผู้มาใหม่ทั้งหมดทำหน้างง ไม่คิดว่าจะใช้เรื่องนี้ “ได้ตัวแสดงนำแล้วเหรอคะ?” กรวินถามบ้าง “ยังเลย ลุงรอดูสาวๆ ของไก่กับไอซ์นั่นแหละ” เจ้าของโรงละครเวทีตอบยิ้ม ปกรณ์เชื่อในสายตาของศจีว่า มีเซ้นส์ในการเลือกนักแสดงที่มีอนาคตไกล เขาจึงตั้งใจรอดูหน้าค่าตาของตัวแสดงทั้งหมดก่อน ค่อยคัดเลือกตามความเหมาะสมอีกที และไม่รู้สึกผิดหวังที่เห็นสี่สาวของศจี ซึ่งมีบุคลิกที่โดดเด่นแตกต่างกัน น่าสนุกจริงๆ ไอศิกายกมุมปาก ชำเลืองมองเพื่อนที่มีสีหน้าลำบากใจ จะไหมไหวเนี่ย? กรวินคิดกลัดกลุ้มใจไม่น้อย “แย่จัง คุยเพลินเมื่อยขาแย่เลย เข้ามาข้างในก่อนสิ” ชายสูงวัยรีบเชิญแขกสำคัญทั้งหมดเข้ามาภายในตัวโรงละคร “ช่วงนี้ไอซ์ยุ่งไหมครับ?” จุลพงษ์หาเรื่องคุยกับนางเอกสาว “ว่างอีกไม่กี่วันค่ะ กำลังจะเปิดกล้องละครเรื่องใหม่” หล่อนตอบตามตรง เป็นการเซ็นสัญญาล่วงหน้า จึงยากที่จะเลื่อน ไม่อยากทำให้คนอื่นต้องเสียเวลาไปด้วย ...การเป็นนักแสดงอาชีพ ไม่ใช่แค่หน้าตาดูดี แต่ต้องมีความรับผิดชอบด้วย “พี่นึกว่าไอซ์จะเล่นด้วยนะเนี่ย” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเสียดาย คนฟังรับรู้ได้ จึงพูดปลอบใจออกมา “ไว้โอกาสหน้านะคะ” “ก็พูดแบบนี้ทุกที” สาวสวยได้แต่ยิ้ม ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร จึงเปลี่ยนเรื่องคุย “ไอซ์คิดถึงที่นี่” แล้วคิดถึงพี่บ้างหรือเปล่า? จุลพงษ์อยากจะพูดแบบนั้น แต่ใจไม่กล้าพอ เขาแอบชอบหล่อนมานานมาก “คิดถึงก็แวะมาบ่อยๆ สิ” “จะพยายามค่ะ” พี่พงษ์ก็ขยันแจกขนมจีบตลอด แต่ไอซ์คงไม่มีทางใจอ่อนหรอกค่ะ กรวินคิดในใจ ด้วยรู้ใจเพื่อนรัก จึงได้แต่คิดสงสารเขา ถึงจะเป็นคนดีแสนดีขนาดไหน แต่ถ้าหญิงไม่รักก็...จบข่าว ทุกคนก้าวเข้าไปในโรงละครแห่ง ซึ่งจัดเป็นโรงละครขนาดกลาง ก่อสร้างมากว่ายี่สิบปี แต่ดูทันสมัยหลังปิดปรับปรุงไปหลายเดือน ภายในจุผู้ชมได้ราวสามร้อยกว่าคน ด้านหน้าเป็นเวทียาว มีการจองใช้งานเกือบตลอดทั้งปี มีการแสดงศิลปวัฒนธรรมย้อนยุคเช่น โขน ลิเก หรือแม้กระทั่งละครเวทีสมัยใหม่ หลายปีที่ผ่านมา ปกรณ์มีนโยบายให้เช่าสถานที่ในราคาที่ไม่แพง เพื่อส่งเสริมให้ศิลปวัฒนธรรมได้มีที่แสดงผลงาน รวมถึงแจ้งเกิดนักแสดงหน้าใหม่จำนวนไม่น้อย ...ซึ่งหนึ่งในนั้นรวมไอศิกาด้วย “ว้าว!” ปัทมาหลุดอุทานออกมา หลังเห็นภายในของตัวโรงละคร ที่ดูโออ่าอลังการไม่น้อย ส่วนคนอื่นก็ตื่นเต้นเหมือนกัน เพียงแต่เก็บอาการได้ดีกว่า “ขึ้นไปทำความรู้จักคนอื่นก่อน” ปกรณ์ชวนสี่สาวให้ขึ้นไปบนเวทีที่มีนักแสดงของที่นี่กำลังเริ่มวอร์มอัพ ก่อนที่จะเริ่มซ้อมจริง “ค่ะลุงกร” แสงแขรับคำอย่างกระตือรือร้น ถ้าฉันได้เป็นนางเอก ฉันก็จะก้าวเข้าใกล้พี่ไอซ์มากขึ้น พี่ไอซ์จะต้องพอใจมากแน่ หลานสาวของศจีเชื่อมั่นในตัวเองเกินร้อยเปอร์เซ็นต์ว่า ตนสามารถที่จะเล่นบทนางเอกได้อย่างสบายๆ ตั้งใจว่าจะใช้เวทีแห่งนี้ในการเปิดตัวของตนเอง เพื่อก้าวเข้าสู่ตำแหน่งนางเอกซุปตาร์ ...เฉกเช่นเดียวกับไอศิกา “ตั้งใจนะทุกคน” กรวินกำชับเด็กทั้งสี่ของตน “เดี๋ยวฉันกับพี่ไอซ์จะนั่งดูอยู่แถวนี้” “ค่ะ” สามคนรับคำ มีเพียงชนิญญาที่ผงกหัวเล็กน้อย เธอมีสีหน้านิ่งไม่แสดงอาการตื่นเต้นใดๆ ออกมา แล้วก้าวเท้าตามปกรณ์ไป “ไว้ค่อยคุยกันนะไอซ์” จุลพงษ์บอกกับคนสวย แม้ว่าอยากจะอยู่สนทนากับไอศิกาอีกนานๆ แต่เขาในฐานะพระเอกและผู้รับผิดชอบบนเวที จึงต้องไปดูการซ้อมด้วย “ค่ะพี่พงษ์” หล่อนตอบยิ้ม หลังคนอื่นขึ้นเวทีไปกันหมด ไอศิกากับกรวินก็หาที่นั่งแถวหน้า เพื่อดูการซ้อมบนเวที “ท่าทางน้องญาเงียบๆ จะไหวหรือเปล่า?” เพื่อนหล่อนพูดเปรยขึ้น หลังชนิญญาดูไม่ค่อยตื่นเต้นเท่ากับเด็กสาวอีกสามคน ฉันว่าแกควรจะไปตัดแว่นแล้วนะ เด็กคนนั้นกำลังหาอะไรอยู่ต่างหาก ซุปตาร์สาวไม่คิดอย่างนั้น หล่อนเชื่อว่าเธอกำลังมีความคิดอะไรบางอย่างอยู่ในใจ เพียงแต่ยังเดาไม่ออก “เดี๋ยวก็รู้” “ให้จริงเถอะ” กรวินถอนใจเบาๆ หันไปมองบนเวทีบ้าง
บนเวทีจุลพงษ์ทำหน้าที่แนะนำสมาชิกใหม่ ให้กับนักแสดงเดิมที่มีอยู่ทั้งรุ่นเก่ารุ่นใหม่อีกสิบกว่าชีวิต ซึ่งส่วนใหญ่ล้วนแล้วแต่มีประสบการณ์ในการแสดงมาพอสมควร ก่อนพูดทิ้งท้ายว่า “เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา เราจะเริ่มซ้อมอย่างจริงจังในวันนี้เลย ให้ทุกคนจับคู่กับเพื่อนของตัวเองแล้วเริ่มซ้อมสลับบทบาทกัน ภายในอาทิตย์หน้าเราจะคัดตัวละครว่า ใครจะได้เล่นบทอะไรในเรื่องซินเดอเรลล่า ขอให้ตั้งใจกันอย่างเต็มที่ด้วย” “ค่ะ” / “ครับ” อาทิตย์หน้าเหรอ... นัยน์ตาคู่คมกริบของชนิญญาฉายแวววิบวับออกมา รู้สึกดีที่ไม่ต้องรอคอยอะไรนานๆ สาวร่างสูงไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่า ตนกำลังถูกใครบางคนจับจ้องจากด้านล่างของเวที ไอศิกาเฝ้าดูชนิญญาเงียบๆ ฉันอยากรู้จริงเลยว่า เธอจะเลือกเล่นบทอะไร? OoXoO น้องญาของเราเซ็ญสัญญาปุ๊บ เริ่มงานปั๊บ ต้องมาดูกันว่าจะมีฝีมือขนาดไหน? แล้วพี่ไอซ์จะแค่ดูน้องจริงๆ รึเปล่า? ช่วงนี้ไรท์กำลังเร่งปั่นร่างแรกถึงช่วงท้ายๆ แล้ว แต่คงคลอดเดือนนี้ไม่ทัน ไปลุ้นกันสิ้นปีเลยนะคะ ขอบคุณทุกการติดตาม ทุกหัวใจ ทุกคอมเม้นท์ค่ะ นาง ^^ OoXoO
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [