แบ่งปัน เราคนไทยด้วยกัน เหอ ๆ ๆ

  

อะ ห้องของฉัน ไม่ใช่ห้องของฉัน

  

ห้องทำงานข้าพเจ้าอยู่คนเดียว และมีป้ายปิดหน้าห้องว่า "ห้ามเข้าก่อนได้รับอนุญาต"

แบบว่า เป็นห้องเล็กๆ อ้ะ และงานที่ทำค่อนข้างต้องใช้สมาธิมากด้วย แหะๆ


//ผีเสื้อ

  

ไม่ใช่บ้านเรา ช่างมันเถอะค่ะ ^^



...

  

มาเยี่ยม ค่า

  

ขอบคุณมากครับที่ไปแวะเวียนและทิ้งความเห็นในบล็อกของผม

ห้องทำงานของผมจะว่าเรียกเป็นห้องไม่ได้หรอกครับ เพราะมันเป็นโซนหนึ่งของชั้น 7 เข้าประตูสำนักงานไป ก็ไม่มีคำว่าห้องอีกแล้วครับ (ยกเว้นห้องผอ. และห้องคอมพิวเตอร์ เอ่อ ห้องครัวอีกห้องครับ) นอกนั้นก็มีแต่...โต๊ะ โต๊ะ และโต๊ะ

ติดกันเป็นพรืดไปหมด

เว้นแต่ของซี 8 จะมี ฉากกั้นออกจากโลกภายนอกเป็นส่วนสัดซะหน่อย

ข้อดีของการวางโต๊ะติดกันเป็นพรืดคือ เราสามารถหมุนไปคุยกับเพื่อนร่วมงานได้ทั้งสามร้อยหกสิบองศา และไม่เหงาเลย

แลกเปลี่ยนทั้งเรื่องงานและเรื่องอื่นๆ ทำให้พวกผมซึ่งส่วนใหญ่เพิ่งได้รับการบรรจุใหม่มาไม่ถึงสองปี สามารถสนิทสนมกันอย่างเหลือเชื่อภายในเวลาไม่ถึงสองเดือนแรกของการบรรจุรับราชการ

แต่ข้อเสียคือ

...แหะๆๆ ไม่มีสมาธิทำงานเลยครับ มัวแต่หมุนไปหมุนมา คุยไปคุยมา แวะเวียนโต๊ะนั้นหาของกินโต๊ะนี้ ไปเรื่อย

บางทีจับกลุ่มคุย บางเรื่องถูกคอ ระเบิดเสียงหัวเราะพร้อมกัน เล่นเอาพี่ๆผู้ใหญ่ เจ้านง เจ้านาย ส่งค้อนมาทางสายตากันพอหอมปากหอมคอ

ส่วนเรื่องโต๊ะทำงานผมอย่าไปพูดถึงมันเลยครับ

ผมแทบจะหาพื้นที่ว่าง ไม่เจอแล้ว จนเพื่อนผมมันอุตสาห์ปริ้นคำขวัญมาแปะไว้ที่โต๊ะผมเป็นที่ระลึก

"จงอย่าคิดว่าการที่โต๊ะคุณมีงานวางอยู่เต็มไปหมดนั้น เป็นการแสดงออกถึงความขยัน เพียงเพราะคุณยังทำมันไม่เสร็จแค่นั้น"

ซึ้งแบบแสบๆคันๆ