|
|
รักไม่รู้ลืม : บัวบงกช
รักไม่รู้ลืม_____ผู้เขียน : บัวบงกชสนพ.อรุณ...........................ช่วงนี้ไม่คิดว่าจะเขียนรีวิวนิยายเลยเพราะตั้งใจว่าจะรอมุกทั้งหลายแหล่ตกตะกอนนอนก้นก่อน
เพื่อความบันเทิงเริงใจของคนตามอ่าน (มีด้วยเร๊อะ?)
แต่....ทุกอย่างย่อมมีข้อยกเว้น
พอดีเพิ่งอ่านเรื่องนี้จบ (อันที่จริงก็จบไปหลายเรื่องนะ!!!)
มันหน่วงๆ นอยด์ไม่เลิก เลยเขียนถึงซะหน่อยเป็นการระบาย
............................
(คำโปรยปกหลัง)
'หยิ่ง' 'ไว้ตัว' 'อวดดี'
คือคำนิยามที่ "โมไนย" แอบเรียก 'เด็กในบ้าน' คนนั้นในใจเสมอ
แม้จะอยู่บ้านเดียวกันมานาน เธอกลับวางท่าห่างเหินกับเขาเสียมากมาย
ทว่าเมื่อรักแล้ว...เขาไม่ยอมให้ใครได้หัวใจเธอไปครอบครองแน่!
สำหรับ "ปีใหม่" คำว่า 'ทิฐิ' 'อวดดี' ที่ใครๆ ว่ากัน
เธอเรียกมันว่าศักดิ์ศรีต่างหาก
และคนอย่างเธอจะไม่ยอมละทิ้งสิ่งเหล่านี้
เพื่อวันหนึ่งเธอจะก้าวขึ้นไปสบตากับใครบางคน
ด้วยฐานะที่เท่าเทียมกัน
แม้ว่ามันจะต้องแลกด้วย 'หัวใจ' ของเธอก็ตาม
...................................
เรื่องนี้เป็นของนักเขียน(น่าจะ!) หน้าใหม่ ของอรุณ ซึ่งสารภาพตรงๆ เลยว่าได้มาฟรี! จากการเล่นเกม (ฮาาาาาาา) แต่ว่าอันที่จริงก็สะดุดตาตั้งแต่หน้าปกแล้วล่ะ ตั้งใจว่าจะไปสอยอยู่เหมือนกัน แล้วพอได้มาก็ดองไว้หลายวันอยู่ กว่าจะได้เปิดอ่านจริงจัง
สำหรับเรื่องนี้เป็นนิยายรัก (เกือบ) โรแมนติก ที่ค่อนไปทางดราม่า ดำเนินเรื่องค่อนข้างเร็วแต่ไม่ได้ห้วนจนหมดสนุก ไม่หน้าเชื่อว่าปมความรักระหว่างพระเอกและนางเอกจะสามารถดึงอิช้านให้อ่านจบได้ภายในเวลา 3 ชั่วโมง แถมจบเรื่องแล้วยังพาทำให้จิตตกไปอีกพักใหญ่ๆ ด้วย มันเป็นนิยายที่จบแบบแฮปปี้เอนดิ้ง แต่ทำอิช้านนอยด์อ่า (งงมั้ย? อิช้านเริ่มงงตัวเอง ฮาาาาา) ปกติอ่านนิยายของอรุณไม่ค่อยเจอช็อตน้ำตาซึมนะ แต่เรื่องนี้ทำน้ำตาไหลเลย (พรากกกกกกก!!!) ตอนที่นางเอกขอเลิกกับพระเอก สงสารทั้งสองคน...คนที่รักกันสองคนแต่ต้องเลิกกัน แล้วต่างฝ่ายต่างเป็นคนที่ค่อนข้างเก็บความรู้สึกเก่ง คนอ่านเลยทั้งอึดอัดใจทั้งสงสารแทน...
แววตาที่ปวดร้าวของพระเอก T^T มันช่างทำร้ายจิตใจอิช้านจริงๆ เรื่องนี้พระเอกนางเอกเป็นคนจ้าวทิฐิ หยิ่งทะนง รักศักดิ์ศรีของตัวเองเป็นที่สุด แถมยังเป็นพวกจีเนียสทั้งคู่ โลกส่วนตัวสูง แต่ก็มีความน่ารัก มีมุมน่าเอ็นดูอยู่เหมือนกัน จนอิช้านเผลอรักทั้งคู่ไปหมดใจเมื่อจบเล่ม
ตอนอ่านทีแรกมันเหมือนจะเป็นนิยายที่อึดอัดโดยเฉพาะการวางท่าของโมไนยและปีใหม่ (พระเอกและนางเอก!) ที่มีระยะห่างระหว่างกันมาก ด้วยความที่สถานะของทั้งสองคนแตกต่างกัน แต่เพราะการที่คนเขียนค่อยๆเล่าและเปิดเผยความรู้สึกส่วนของพระเอกมาทีละน้อยนั้นมันยิ่งทำให้ ความรู้สึกอึดอัดกลายเป็นอารมณ์ร่วมไปกับตัวละครเสียอย่างนั้น ความรู้สึกของโมไนยเวลาที่เห็นปีใหม่มีหนุ่มคนอื่นๆรายล้อม หรือว่าจะต้องไปเป็นพรีเซ็นเตอร์ รับงานพริตตี้อะไรพวกนี้มันก็ยิ่งทำให้เข้าใจขึ้นทีละน้อยถึงความรักที่ก่อตัวอยู่ในใจอย่างเงียบเชียบและน่าอึดอัด
ด้านปีใหม่ นางเอกของเรื่องก็เหมือนกัน ความรู้สึกถูกกดต่ำกับคำว่าเด็กในบ้านที่ฝังหัวมาตั้งแต่เล็กนั้นมันบ่มเพาะกำแพงของศักดิ์ศรีเจ้าตัวไว้เสียสูงจนคนอื่นเข้าไม่ถึง แต่ว่าคนเขียนก็ลึกพอที่จะใส่เหตุผลเล็กๆน้อยๆ ค่อยๆตอกย้ำความคิดของนางเอกจนอิช้านรู้สึกว่า ถ้าอิช้านเป็นปีใหม่ก็คงคิดและวางตัวแบบเดียวกันนั่นแหละ
ความรักของทั้งสองคนมันเกิดขึ้นและถักทออยู่ในใจอย่างเงียบเชียบ ความเคยชินที่ได้เห็นกัน ได้บังเอิญพบกันนั้นมันก่อตัวอยู่ในใจมานาน ไม่ใช่ว่าจู่ๆผู้เขียนเขาจะมาหักมุมบอกว่าสองคนนี้รักกัน เพราะถ้ามันไม่รู้สึกถึงที่มาที่ไป อิช้านก็คงไม่อินตามจริงๆ จุดนี้นักเขียนทำได้ดีค่ะ ถึงมันจะน้อยไปหน่อยแต่ก็พอเอาอยู่...
แม้ว่าเรื่องนี้สำนวนในบางบทสนทนาและบางจุดในบทบรรยาย จะรู้สึกห้วนกระชับจนเกินไปบ้าง แต่อิช้านก็ยังรู้สึกว่านิยายเล่มนี้อยู่ในระดับความละเมียดละไมใช้ได้เลย จำได้ว่าเคยอ่านเรื่องก่อนรักจางใจ เรื่องนั้นมันเศร้ามากกกกกก กลิ่นความเศร้ามันค่อนข้างต่างกับเรื่องนี้ตรงมุมของพระเอกที่ตั้งหน้าตั้งตารักนางเอกอย่างจริงจัง แม้ว่าจะมีตัวเลือกอื่นเข้ามาในชีวิตแต่เขาก็จะมีกำแพงกั้นความสัมพันธ์ขีดตรงจุดนั้นไว้อย่างชัดเจน มันเลยดูเหมือนน่าสงสารมากกว่าน่าเศร้ากับชะตากรรมอะไรแบบนั้น
และความที่อิช้านบอกว่าเรื่องนี้ดำเนินเรื่องเร็ว แม้ว่าความหนาของเล่มจะมากแล้วก็ตาม แต่อิช้านก็คิดว่ามันยังได้อีก เพราะประเด็นที่คนเขียนนำมาใส่เยอะมากกกกกก จุดพีคของเรื่องในอารมณ์ของอ่านสำหรับอิช้านไม่ใช่ตอนจบที่สมหวัง เพราะมันเป็นความสมหวังที่คาดไม่ถึง ไม่คาดคิดว่าสุดท้ายแล้วทุกๆอย่างต้องเริ่มต้นขึ้นใหม่จริงๆ ไม่รู้ว่าความคิดคนอื่นจะรู้สึกถึงความสมจริงแค่ไหน แต่สำหรับอิช้านแล้วความเป็นไปได้ในตอนจบมันสูงมาก เพราะโมไนยทุ่มเทความรักและหัวใจดวงเดียวมาให้นางเอกโดยตลอด ถึงแม้ปีใหม่จะถูกลืมแต่เขากลับรู้สึกรักเธอได้อีกครั้งอย่างไม่มีข้อแม้ มันเป็นจุดจบที่ดี แต่อิช้านไม่พีคอ่า ไม่รู้ทำไม มันอาจจะกระชับไป คือถ้ายืดอีกสักตอนสองตอนให้ๆด้ซึมซับกับความน่าสงสารของนางเอกเพิ่มอีกนี่คงฟินมากกกกกกก (เริ่มโรคจิตนะเนี่ย!!!)
ฉะนั้นสำหรับอิช้านแล้วเรื่องนี้แล้วความพีคเลยเป็นจุดที่โมไนยและปีใหม่เลิกกัน ต่างคนต่างอกหักทั้งๆที่ยังรักนั่นแหละ อินอย่างหาที่สุดไม่ได้ เหมือนมันคาใจแทนพระเอกยังไงยังงั้น โดยเฉพาะตอนที่นางเอกออกจากบ้านยอมรับเลยว่าน้ำตาไหล สงสารพระเอกจับใจ (นางเอกใจร้ายมากกกกกก)
นอกจากนั้นเรื่องนี้ก็ยังยกเครดิตให้นักเขียนที่เขียนพระเอกและนางเอกออกมาได้ถูกใจ ชอบความแกร่ง ความทะนงตัว ความมีศักดิ์ศรีมากๆ อ่านแล้วมันกรุ่นๆ โดยเฉพาะอีตาโมไนยผู้เป็นพระเอกนั่นล่ะ บางครั้งก็อยากจะตบหัวพี่ท่านสักป๊าบค่าที่ปากหนัก ปากแข็งอวดดีซะไม่มี จนเกือบจะเสียปีใหม่ไปจริงๆนี่ถ้าไปได้เพื่อนๆที่แสนดี กับครอบครัวที่แสนรักและเข้าใจแล้ว พระเอกได้รับประทานแห้วแหงแซะ
มันมีประโยคที่จี๊ดใจอิช้านมากด้วยนะ จี๊ดชนิดที่ว่าไม่เขียนถึงไม่ได้เลยคือ ประโยคตอนที่โมไนยบอกนางเอกเพราะเข้าใจว่านางเอกเลือกคนอื่นไปแล้ว ก่อนหน้านั้นเขาแกล้งจะขืนใจปีใหม่ แต่เธอก็ยืนยันกับเขาว่าถ้าเขาทำแบบนั้นเธอยินดีที่จะตายมากกว่าอยู่เพราะศักดิ์ศรีของเธอคงไม่เหลือแล้ว โมไนยเลยบอกเธอด้วยประโยคนี้
เธอไม่ต้องฆ่าตัวตายหรอกนะปีใหม่อยู่รอดูความรักของฉันไปจนวันตายดีกว่า......................จำไว้นะไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหน จะรักใคร จะเลือกใครเธอคอยดูความรักของฉันก็แล้วกัน ความรักที่เธอบอกว่ามันหมดเวลาพิสูจน์แล้ว
โอยยย ช็อตนี้น้ำตาไม่ร่วงแต่อิช้านนอยด์ไปเลย
สงสารทั้งพระเอกและนางเอก ฮือๆๆๆ กระซิกๆ
มาถึงตรงนี้อิช้านคงต้องขอตัดจบเอาดื้อๆ เพราะมากกว่านี้มันจะเป็นสปอยล์ทั้งเรื่องแล้ว เอาเข้าจริงนิยายเรื่องนี้สนุกนะ อ่านแล้ววางไม่ลง เพราะมันเป็นเรื่องที่ถูกจริตด้วยล่ะ ถึงจะยังขาดๆ เกินๆในบางจุด แต่ก็ขอยืนยันว่าสนุกใช้ได้ นับว่าเป็นอีกนามปากกาหนึ่งที่อิช้านต้องขอจับตามองรออุดหนุนผลงานกันต่อไปกันเลยล่ะคร่าาาาาา
ป.ล.บอกว่าจะหายไปสักพัก แต่ยังมีรีวิวกันมาเนืองๆ คงต้องโทษที่ใกล้งานหนังสือแล้วละค่ะ เลยพยายามหาเวลาเคลียร์ของเก่าไปบ้าง มันเลยได้มาเช่นนี้แล 55555+ ยิ่งเคลียร์ยิ่งมีให้เขียน
ป.ล. (สุดท้าย) อิช้านรักเพลงทุกเพลงที่ใส่มาในนิยายเรื่องนี้ เพลงโปรดล้วนๆ ทั้งไทยและเทศ....มันกระแทกใจมากกกก เข้ากับนิยายสุดๆนะขอบอกกกกก
|
Nara-nart.BlogGang.com
นาตนงจบนะ!
 ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [ ?]
|
|
วันที่: 12 พฤศจิกายน 2556 เวลา:19:18:28 น.
