22.00น. ของคืนวันที่ 3 พ.ย.54
ผมขับรถออกตามลำพังไปซื้อกาแฟสดที่ใช้ชงด้วยถุงผ้าเองที่ห้างฟูดแลนด์ข้างบ้าน
แล้วขับเลยไป"สะพานพระรามสาม"ที่อยู่สูงเหนือสะพานกรุงเทพขึ้นไป ไปทำไม
ในยามค่ำคืน ? จะไปถ่ายรูปข้างบนนั้นครับ ตั้งใจมานานแล้วแต่ไม่มีโอกาสเลย
บนสะพานพระรามสามไม่มีไหล่ทาง ไม่มีทางคนเดินข้ามอย่างที่สะพานพระรามแปด
ไม่มีทางเลยที่จะเดินดุ่มๆแบกขาตั้งกล้องขึ้นไปกางให้รถเฉี่ยวตาย หรือไม่ก็โดน
ตำรวจจับหรือไล่ลงมาเสียก่อน แต่ในช่วง"วิกฤตน้ำท่วม"นี้ ทุกสะพานในกรุงเทพ
และจังหวัดที่มีน้ำท่วม ได้กลายเป็นที่จอดรถไปเสียแล้ว ดังนั้นการจะเห็นมีคน
เดินขึ้นเดินลงสะพานที่ปรกติห้ามจึงเป็นเรื่องธรรมดา และเป็นโอกาสทองที่ผมจะ
ขึ้นไปจอดรถและถ่ายภาพได้อย่างสะดวกใจ กลุ่มอาคารสูงแถวสาทรคือเป้าหมาย











วัยรุ่น(แรก) เซ็ง !

หลังจากหาช่องว่างได้แล้ว(โชคดีมาก) ชะเง้อดูเป้าหมาย
ภาพที่เห็นต่าง ไปจากเมื่อสองสัปดาห์ก่อนมาก ไฟใน
ตัวอาคารเปิดน้อยมาก หลังคาที่เคยเปิดไฟสวยงามก็จม
ไปกับความมืด หมดความงาม พาให้หมดอารมณ์จะถ่าย
จากนั้นขับมา ข้ามสะพานพุทธเผื่อจะได้มุมสวยๆของ
เจ้าพระยายามค่ำคืน ลงสะพานวนขวาผ่านร้านขายของ
กลางคืนใต้สะพานบรรยากาศเหงาๆ มีคนเดินพอๆกับคน
ขาย ผ่านที่จอดรถใต้สะพานที่น่าจะเป็นของ กทม.
แต่มีคนมาเก็บค่าจอด 50 บาท! เลยไม่จอด ขับเลี้ยวขวา
มาจอดข้างทางก่อนถึงตลาตขายดอกไม้ปากคลองตลาด
มันเป็นริมฟูตบาทว่างอยู่ จอดปุ๊บมีวัยรุ่นเข้ามาทันทีเพื่อเก็บ
ค่าจอด 40 บาท อ้าว! เซ็งกับพวกมึงจริงๆ ถ้าอยากจ่าย
ก็จ่ายตั้งแต่ที่แรกแล้ว คืนนี้ผมมาคนเดียวและอยากกลับบ้าน
โดยปรกติสุข หมดความอยากถ่ายภาพแล้วจึงขับออกมา
.....มาจากที่ ที่ไม่รู้ว่า บิดามันมาสร้างไว้่มื่อไหร่....






ความมัวซัวของปัญหา ทำให้ยากต่อการรับมือจริงๆ





ผ่านปากคลองตลาดที่ยังมีการซื้อขายกันพอสมควร มาทาง รร.ราชินีที่ไม่มีรถเลย
เลยท่าเตียนมาหน่อยก็จอดแล้วมองหาทางจะลงไปริมน้ำมองเห็นวัดอรุณฯเยื้องไป
ยังเปิดไฟอยู่ แต่รู้สึกเปลี่ยว ไม่มีคนสัญจรเลย จึงไม่อยากลงจาดรถ ไปต่อเถอะ
มาเลี้ยวขวาผ่านหน้า ศิลปากร เห็นวัดพระแก้วอยู่ในท่ามกลางแสงไฟสาดส่องแต่
ดูเหมือนจะไม่อร่ามเรืองอย่างที่ใจนึก..แต่ก็ตั้งใจจะลงไปถ่ายภาพ แต่บริเวณนั้น
ไม่มีที่จอดแบบสบายใจไร้กังวล ขับวนซ้ายรอบสนามหลวงครบรอบไมมีที่จอด








ระหว่าที่ขับกลับบ้าน บนถนนที่แทบไม่มีรถเลย คืนนี้และคงอีกหลายคืนที่กรุงเทพ
ดูเหงา...เงียบ ขาดความเชื่อมั่น ไร้ทางออก ยิ่งได้เห็นความเสียหายที่ใกล้ตัวเข้า
มาอย่างรวดเร็วและไร้หนทางป้องกัน หรือป้องกันด้วยวิธีเดียวกับที่ล้มเหลวมาแล้ว
ทั้งสิ้น ยิ่งรู้สึกแย่มากกว่าเดิมขึ่นไปอีก กลับเข้าบ้านเตรียมรับมือน้ำท่วมดีกว่า.




ข้อมูลที่ท่วมท้นและความสับสนในการแก้ปัญหาไม่สามารถบรรเทาวิกฤตนี้ได้แน่



ถ้าคิดแบบชาวบ้านไม่ใช่นักวิชาการอะไร คงต้องทำใจยอมรับว่าบ้านที่อยู่ลึกจาก
ถนนใหญ่ที่อย่ตามแนวทางเดิน(บ่าล้น)ของน้ำที่จะไปลงทะเล ต้องอพยบขนย้าย
สี่งของมีค่าก่อนน้ำจะท่วมสูงมาก ศูนย์ฯต้องมีอย่างเพียงพอห่างจากการอพยบซ้ำ
ซาก การที่อยู่ดูทรัพย์สินเสียหายและความยากลำบากในการอยู่อาศัยในบ้านที่
น้ำท่วมสูงนั้นเป็นความทุกข์สาหัสกว่าความไม่สะดวกจากการอาศัยในศูนย์ฯมาก
และถ้าต้องอพยบนั่นหมายถึง"ทุกคน" เพื่อง่ายต่อการดูแลไม่มีข้อยกเว้น แต่รัฐก็
ต้องจัดการกับปัญหาขโมยอย่างเด็ดขาด หากป้องกันไม้ได้รัฐต้องช่วยชดเชย







ยังมีเวลาอยู่ ที่จะจัดการกับส่วนที่ยังเหลือรอดอยู่
ต้องให้คนรู้ถึงความร้ายแรงของปัญหาที่ถูกต้อง
มีเวลาแจ้งเตือนให้เก็บของ "รออพยบ" เพื่อ
สั่งอพยบ ก็อพยบได้ทันที และทุกคนต้องปฎิบัติตาม
เตรียม พาหนะและ ศูนย์ฯรองรับให้เพียงพอกับจำนวนคน
หาวิธี"เร่งน้ำ"ในแม่น้ำลำคลองที่มีอยู่ ให้ไหลลงทะเลเร็วขึ้น
ช่วยให้บางแห่งที่ยังไม่ท่วมรอดได้ ที่ท่วมแล้วทำให้น้ำลดเร็วขึ้น

จอดรถเสร็จแล้วก่อนจะเข้าบ้านเดินขึ้นบนสะพานลอยคนข้ามหน้าบ้าน
ขับไปเสียไกล สุดท้ายกลับมาได้ภาพที่หน้าบ้านนี่เองครับ
เป็นกำลังใจให้กับทุกคน สวัสดีครับ.