หลังจากนั่งจมอยู่กับความทุกข์อยู่นานหลายวัน ฉันก็เริ่มคิดได้
ทำไมชีวิตของฉัน ต้องเสียใจซ้ำไปซ้ำมาอยู่แบบนี้น้า
ฉันเริ่มส่องกระจกดูตัวเอง ฉันปฏิเสธไม่ได้เลยจริงๆว่าฉันดูแก่ขึ้น
ฉันไม่ได้ดูแลตัวเองเลย และสิ่งที่ร้ายไปกว่านั้น ฉันไม่ได้ดูแลน้องจุ๋มจิ๋มลูกสาวสุดที่รักของฉันเลย
ว่าแล้ว ก็พา น้องจิ๋มไปอาบน้ำตัดขน ดีกว่า
วันนั้นที่ร้านตัดขน ฉันหันไปสบตา ยอร์คเชียร์ตัวน้อยตัวนึง
ฉันถามเจ้าของร้าน ได้ความว่า มันนั่งอยู่ในกรงนี้ ในร้านนี้
ตั้งแต่อายุ สี่สิบห้าวัน จนถึงวันนี้ที่ฉันไปพบ เก้าเดือนกว่าแล้ว
หมาน้อย ต้องกิน ต้องนอน อึ และโต ขึ้นทุกๆวัน ในกรงแคบๆ
เป็นเวลานานใกล้ครบหนึ่งปีเข้าไปทุกที
ฉันตัดสินใจไถ่ตัวเจ้าหมาน้อย มาในราคา ถึงสองหมื่นบาท
ถึงแม้ว่าฉันจะมีความจำเป็นที่จะต้องใช้เงินมากมาย มันไม่สมควรเลยซักนิด
ที่ฉันจะทำตัวเหลวไหล ฉันมีหนี้สิน ที่กู้ยืมมาเปิดร้านมากมาย
แต่จิตใจฉัน ที่กำลังสับสน บอบช้ำ กำลังต้องการอะไรบางอย่างมาทดแทน
คงไม่ต้องสงสัย ฉันตั้งชื่อเจ้าหมาน้อยเพศผู้ตัวนี้ว่า "โจโจ้" ตามชื่อ แฟนเก่าของฉัน"ถึงแม้ตัวของเค้า จะไม่อยู่กับฉันแล้ว ถึงแม้ว่า ฉันจะเสียเค้าไปแล้ว
แต่ "โจโจ้" ตัวนี้จะยังอยู่กับฉัน"
โจโจ้มาอยู่กับฉันวันแรก มันไม่ยอมกิน ไม่ยอมเล่น เอาแต่นอนซมเหมือนหมาป่วย
ฉันตัดสินใจพาน้องจิ๋มกับโจโจ้ไปหาหมอ ได้เวลาดูแลลูกๆของฉันแล้ว
หลังจากตระเวณหาคลินิก ใกล้บ้าน
ฉันพบคลินิกนึง ที่ดูแล้วสะอาดสะอ้าน น่าเชื่อถือ ฉันคิดเอาเองว่า ไม่น่าจะแพง
คุณหมอเป็นหนุ่มหน้าตี๋ ขาวจนเกือบซีด ท่าทางสะอาดเรียบร้อย และยังเด็ก
ฉันพาโจโจ้และน้องจิ๋มไปฉีดวัคซีน ถ่ายพยาธิ และรักษาหูน้องจิ๋ม ที่มีเลือดออก หมดเงินไปร่วมสี่พันกว่าบาท
ขนหน้าแข้งฉันร่วงกราว ไปหลายเส้น แต่ไม่เป็นไร ลูกฉัน ฉันเอามาเลี้ยง
แต่ไม่เคยดูแล มานานแล้ว "เท่านี้ทำเพื่อลูกจะเป็นไรไป" ฉันไม่แต่คิด
ท่าทางหมอน่าเชื่อ ถือ ดูแล เอาใจใส่ หน้าตา ดีพอใช้ เท่านี้ก็น่าจะคุ้มราคาที่จ่ายไปนี่นา
ก่อนกลับ คุณหมอ
ถามฉันแปลกๆ "เอ่อ มีอะไรให้โทรหาผมนะครับ ปรึกษาได้ตลอด พามาอาบน้ำตัดขนที่นี่ก็ได้นะครับ เรามีช่างประจำ ที่เก่งตัดขนหมาเป็นพันธุ์ๆ ไป เอ่อ ว่างๆก็ พาโจโจ้กะจุ๋มจิ๋ม มาเล่นที่ร้านได้นะครับ เอ่อ เจ้าของชื่ออะไรนะครับ เอ่อ ขอเป็นชื่อเล่นนะครับ เอ่อมีเบอร์โทรศัพท์ที่ติดต่อได้มั๊ยครับ หมอจะได้โทรไปถามอาการ เอ่อ สุนัขได้น่ะครับ"
ฉันไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะตามปรกติเราก็ต้องให้เบอร์ที่ติดต่อได้กับคลินิกทั่วไปอยู่แล้ว
คืนนั้นคุณหมอโทรหาฉันตอนสี่ทุ่ม แต่ฉันไม่ว่างรับโทรศัพท์
และอีกคืนคุณหมอโทรหาฉันอีกครั้ง ถามเรื่องสุนัข ตามด้วยเรื่องสัพเพเหระ
และสุดท้ายคุณหมอหมา เค้าก็ ต้องตกใจที่ฉันคือคนในหนังสือที่เค้าซื้อมาอ่าน
เค้าไม่รู้จักฉันหรอกเค้าบอกว่า ตัวจริงฉันไม่เหมือนในทีวีซักนิด
"เอ่อ ผมโทรหา อีกได้มั๊ย รบกวนมั๊ยครับ"
"ได้ค่ะ โทรได้ เราเป็นเพื่อนกันได้ค่ะ" ฉันตอบไปตามความเป็นจริง
ฉันพาน้องจิ๋มกับโจโจ้ไปอาบน้ำตัดขนที่หมออีกครั้ง หมอฉีดวัคซีนอะไรให้หมาฉันอีกหลายอย่างพร้อมอาบน้ำตัดขน เมื่อฉันไปรับลูกฉันกลับบ้าน ฉันต้องตกใจเล็กน้อย ที่ลูกฉัน ที่ถูกตัดขน มีสภาพเหมือนไม่ได้ตัดโดยช่างผู้ชำนาญ ค่าใช้จ่ายวันนั้น เกือบสองพันบาท "ไม่เป็นไร ฉันต้องทำเพื่อลูก" ฉันได้แต่บอกตัวเองหมอเฝ้าพากเพียรโทรหาฉัน วันละหลายๆครั้ง
เช้า สาย บ่าย ดึก ฉันไม่ได้รับโทรศัพท์ทุกครั้ง หรอกค่ะ
เพราะมีหลายครั้งที่ฉันนอนหลับ และเวลาที่เหลือ ฉันกำลังทำงานอยู่
แต่มีหลายครั้งเหมือนกันช่วงดึก ที่ฉันได้มีโอกาสคุยกับหมอ
หมอเป็นรุ่นน้องฉัน สี่ปี หมอเป็นคนชอบคุยโทรศัพท์มากจนฉันยอมแพ้
หมอเป็นคนคุยสนุก พอใช้ และมีเรื่องคุยมากมาย จนฉันนึกไม่ถึง
เรื่องที่หมอชอบพูดถึงส่วนมากก็ไม่พ้นเรื่องหมา เรื่องร้าน

สิ่งที่ฉันสัมผัสได้จากตัวหมอคือ หมอเป็นคน เชื่อเรื่องพระเรื่องเจ้ามากพอสมควร
เชื่อเรื่องไสยศาสตร์ที่พิสูจน์ไม่ได้พอตัว และหมอชอบทำบุญชอบเข้าวัด ชอบเรื่องบาปบุญคุณโทษมาก
หมอเป็นสัตวแพทย์ที่แปลก ฉันรู้สึกว่าหมอ เป็นแค่เด็กหนุ่มธรรมดา ที่ไม่ได้รักสัตว์ มากมาย หมอน่าจะไปเป็นวิศวกรมากกว่าที่จะมาเป็นหมอหมาแบบทุกวันนี้
หมอพยายามโทรหาฉันทุกวันทุกวัน
และพยายามชักจูงให้ฉัน ไปเที่ยวกับหมอ
"เราไป ไหว้พระกันนะครับ เนี่ย หลวงพ่อโสธร ขับรถแค่สองชั่วโมงก็ถึงแล้ว
ไปกลับแป๊บเดียว ไปนะ"
"ค่ะ แต่นก ไม่มีเวลาไปไหนไกลๆหรอกค่ะต้องเฝ้าคลินิก"
"งั้นเราหาเวลาสิครับ ไปใกล้ๆก็ได้ ไปทำบุญ เดินเล่นในวัด ให้จิตใจเรา สงบไงครับ"
"ค่ะ เอ่อ แต่นกไม่ชอบวัดค่ะ ไม่ค่อยชอบทำบุญกับวัด มันร้อน"
"งั้นเราไปทำบุญกับเด็กด้อยโอกาสมั๊ยครับ เนี่ยผมนะ ชอบเอาของไปบริจาค พวกหนังสือการ์ตูน พวกข้าวของ ไปทำบุญกัน"มองดูแล้วหมอดูเป็นผู้ชายอบอุ่นแสนดี ธรรมะธรรมโม สำหรับผู้หญิงหลายๆคน
แต่ไม่ใช่ฉัน ถ้าใครรู้จักฉันดี คงรู้ ว่าฉัน ไม่ถูกกับวัด ฉันเชื่อเรื่องบาปบุญคุณโทษ
แต่ฉัน ไม่ชอบเข้าวัด ทุกครั้งที่เท้าของฉันสัมผัสกับพื้นโบสถ์ ผนังวิหาร
ฉันจะรู้สึก หายใจขัด อึดอัดปวดมวนในช่องท้อง จนต้องรีบออกจากวัด
ฉันชอบทำบุญ แต่ไม่ได้ชอบมาก จนเป็นกิจวัตร ฉันจะทำเมื่ออยากทำ เมื่อเห็นสมควรจะทำ และจะไม่ทำเมื่อฉันรู้สึกว่าฉันต้องการสิ่งตอบแทนจากบุญนั้น
เมื่อคุณหมอ เริ่มต้น ผูกมิตรกับฉัน ด้วยการชวนเข้าวัด ฟังธรรม...มันช่างไร้อนาคต
เฮ้อ ถ้าชวนฉันไปสวนสัตว์ ฉันคงตอบรับไปแล้ว
จนถึงวัน ที่ฉันคลำพบก้อนเนื้อคล้ายถุงหนองขนาดเท่าหัวแม่มือกลางหลังน้องจิ๋ม
ฉันรีบโทรหาหมอทันที
"รีบพามาหาหมอเลยนะครับ" หมอบอกกับฉัน
ฉันรีบพาน้องจิ๋มไปหาหมอ หมอบอกฉันว่า จะลองเอาเข็มฉีดยาดูดดูในก้อนนั้นว่าเป็นอะไร หนองรึปล่าว
หลังจากฉีดยาชา จิ้มเข็มและลองดูดดู หมอบอกว่าเป็นหนองที่ยังไม่สุก
หมอจะผ่าเอาออก และฉันต้องพาน้องจิ๋ม มาล้างแผลทุกวันเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์
แต่หมอจะทำการผ่าวันพรุ่งนี้เพราะวันนี้ หมอจะ ฉีดยาปฏิชีวนะให้น้องจิ๋มก่อน
"เอายาอย่างดีนะครับ" หมอบอกฉัน
ควรผ่านะครับจากประสบการณ์ของผม ถ้าไม่ผ่ามันจะไม่หายเพราะมันมีแคปซูลหนอง
แล้วถ้าทิ้งไว้อาจจะติดเชื้อเข้ากระแสเลือดเสียชีวิตได้ครับ แต่ก่อนอื่นวันนี้เราควร ตรวจเลือดน้องจิ๋มนะครับ
เพื่อเราจะได้ทราบว่าหมามีโรคอะไรแอบแฝงรึปล่าว และสามารถพยากรณ์โรคในอนาคตได้ด้วยว่า หมาจะเป็นโรคอะไรในอนาคต"
"เอ่อหมอคะ หมาที่ต้องตรวจเลือดคือหมาที่อายุเริ่มมาก ห้าปีขึ้นไม่ใช่เหรอ ฉันถามเพราะเหลือบไปเห็นป้ายที่ติดไว้ในห้องหมอเองนั่นแหละ ว่าควรตรวจหมาที่อายุมากกว่าห้าปีขึ้น"
"เอ่อตรวจไว้ก็ดีครับ ตรวจไว้ก่อนผ่าตัด"
"ขอคิดดูก่อนนะหมอ ยังไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น ค่ะ ขอแค่ยา คงไม่ผ่าค่ะ ไม่อยากให้น้องจิ๋มเจ็บมากไปกว่านี้แล้วค่ะหมอ"
"เอ่อ ไม่ผ่าก็ได้ครับ แต่ต้เองมาฉีดยาทุกวัน อย่างน้อยสามถึงห้าวันนะครับ"
วันนั้น หมอคิดเงินฉัน ถึงหนึ่งพันเจ็ดร้อยบาท พอกันทีค่ะหมอ กับเรื่องทั้งหมด
หมอคงลืมไปว่าฉัน เป็นทันตแพทย์ ฉันเรียนเรื่องการติดเชื้อมามากพอๆกับหมอ
ลูกฉันเป็นแค่ถุงหนอง ที่ยังไม่สุก
หนองที่ยังไม่สุก หมอจะควัก มันเป็นไปได้ยังไง
ลูกฉันไม่ตายง่ายๆกับหนองแค่นั้น เพียงแค่ให้ยา รอให้หนองสุก และกรีดหนองออก ก็เท่านั้น หมอจะทำอะไรให้ยุ่งยากไปทำไม
จะให้ฉันพาลุกมาล้างแผลทุกวันงั้นรึ
จะให้ฉันตรวจเลือดลุกฉันอีกงั้นรึ
แล้วฉันต้องจ่ายเพิ่มอีกเท่าไหร่
ฉันที่หมออยากไปเที่ยวด้วย อยากชวนไปทำบุญ หมอคิดเงินกับฉันบ้าเลือดขนาดนี้เลยรึ
หมอแยกเรื่องส่วนตัวกับธุรกิจออกจากกันได้เก่งจริงๆ
ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับหมอหรอกค่ะ แต่ส่วนตัวแล้ว ฉันเป็นคนชอบลดราคาให้คนไข้
และบางครั้งฉันให้ยาฟรีๆไป
แต่หมอคิดค่ายาลดบวม ที่ฉันขายให้คนไข้แค่เม้ดละสองบาทกับฉัน
ด้วยราคาสิบเม็ดตั้งเกือบสองร้อยบาท
"ฉันคงเป็นคนไข้วีไอพี สำหรับหมอจริงๆ"
บ๊ายบายค่ะหมอ ฉันไม่ชอบไปวัด ไม่ชอบพระ ไม่ชอบทำบุญ
ฉันไม่ชอบคุยโทรศัพท์วันละหลายๆครั้ง ครั้งละนานๆ
และฉันได้ยินหมอเผลอเล่าออกมาว่า หมอเป็นคนอาบน้ำให้หมาฉันเองพร้อมคิดเงินฉัน
ฉันยังมีข้อสงสัยอีกข้อ "หมอตัดขนให้หมาฉันเองด้วยใช่ไหม"
หมอคิดเงินค่าอาบน้ำตัดขนฉันแพงหูฉี่เพราะ หมอเป็นคนอาบเป็นคนตัดขนให้หมาฉันเองใช่ไหม....
สงสารตัวเองจริงๆ.......>