บ้านหลังใหม่กับการดูแลเต็มขั้น ตอนอยู่บ้านหลังเก่าเราจะมีแม่บ้านไว้คอยช่วยดูแล ทำความสะอาดบ้าน เพราะสมาชิกในบ้านค่อนข้างเยอะ เด็กๆ(ที่เป็นคน)ก็เยอะ เลยมีแม่บ้านไว้คอยช่วยทำนู้นทำนี่ แต่พอย้ายมาบ้านหลังใหม่ก็ไม่มีแม่บ้านไว้คอยช่วยแล้วค่ะ ก็เลยต้องหัดทำเอง ความรับผิดชอบก็ต้องมีมากขึ้น โดยปกติเราจะเป็นคนค่อนข้างดื้อ ขี้เกียจทำนู้น ทำนี่ พอย้ายมาบ้านใหม่ก็ต้องปรับตัวเองใหม่หมด จากจานที่มีคนล้างให้เราต้องล้างเอง ซักผ้าก็ซักเอง พูดง่ายๆทำเองทั้งหมดแทบทุกอย่าง ตารางเวลาก็ต้องปรับใหม่หมด เรื่องการเลี้ยงสัตว์เป็นประเด็นใหญ่เลยค่ะ หลังจากที่เราเลี้ยงสัตว์เองหมดแล้วแต่ถ้าไม่ว่างเลี้ยงตอนไหนก็จะมีแม่บ้านคอยช่วยเลี้ยง คอยทำแทนให้ แต่ทีนี้พอมาอยู่บ้านใหม่ คนคอยช่วยเวลาเราไม่ว่างไม่มีแล้วสิ ต้องเลี้ยงสัตว์เองแบบเต็มขั้น เวลาว่างเมื่อก่อนจะเอาไว้เล่นเสียทั้งหมด แต่เดี๋ยวนี้เวลาทั้งหมดหายไปกับการดูแลสัตว์ ยอมรับว่าช่วงแรกๆมีเหนื่อย มีท้อ และมีเบื่อ ตามประสาคนไร้ความอดทนและคนขี้เกียจ แต่พอเราฝืนตัวเองไปเรื่อยๆ เราก็เคยชินกับมัน เคยชินกับการดูแลสัตว์ จนกลายเป็นความผูกพัน จากตอนแรกที่มีความรู้สึกว่าจำเป็นต้องทำกลับกลายเป็นสิ่งที่อยากทำ และรักที่ได้ทำ และมีความสุขทุกครั้งที่ได้ทำ ทุกวันนี้ถ้าใครจะมาทำแทนเรา เราไม่ยอมน่ะ เพราะเราไม่รู้ว่าเค้าจะทำำได้แบบเราไหม ดูแลสัตว์ได้เท่าเรากับที่เราดูแลไหม เมื่อไม่นานมานี้ป๊ากับม้ามาถามว่าจะไปเรียนต่อที่เมืองนอกมั้ย ใจจริงเราก็อยากเรียนนะ แต่ประเด็นหลักเลยคือ ใครจะมาดูแลเด็กๆทั้งหลาย แค่เราไปเที่ยววันแค่วันเดียวแล้วฝากให้ญาติดูแลเด็กๆให้เรายังคิดถึงและเป็นห่วงจนสายโทรศัพท์แทบจะไหม้ โทรถามแทบทุกวินาที(เวอร์ไป) แล้วนี่ถ้าไปเรียนต่างประเทศตั้งหลายเดือนหรืออาจจะหลายปีเราจะไม่ตายเอาหรือ 
|
||||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [