วันวุ่นๆที่ผ่านไปอีกวัน
เป็นอีกหนึ่งวันที่วุ่นวายครับ อย่างน้อยก็สำหรับผมนะ ยอมรับว่าตื่นสายและออกตัวช้าไปสักนิด ตอนเช้าสายๆไปจ่ายเงินค่าประกันให้ภรรยา แวะไปโรงพิมพ์เผื่อแก้ไขงานให้ร้าน วกเข้าไปที่หอเพื่อแก้เอกสาร รีบออกจากหอไปรับพริกตัวอย่างที่สารภีแล้วเหยียบเต็มที่ไปส่งตัวอย่างแถวๆเจ็ดร้อยปี แต่ก็ไม่เร็วพอจนไปพบบริษัทการตลาดช้าไปชั่วโมงเต็มๆ สุดท้ายกลับเข้าร้านทำงานต่อ แล้วประชุมกับพี่สาวประมาณทุ่มหน่อยๆ กลับถึงบ้านสองทุ่มกว่า ยังไม่นับโทรศัทพ์ที่กระหน่ำเข้ามาทั้งวัน เหนื่อยก็เหนื่อยนะครับ แต่ยังพยายมคิดว่าดีกว่าไม่มีอะไรทำ แต่บ่อยครั้งที่ไม่สามารถอดสงสัย ว่าวันๆ เรากำัลังทำอะไรอยู่ ทำถูกหรือมาทางถูกแล้วหรือ? ผมไม่รู้ว่าเป็นคำถามที่ทุกๆคนคิดกันหรือเปล่านะครับ แต่อย่างน้อยผมคนหนึ่งแหละที่คิด ที่สงสัยในตัวเอง หรือชีวิตของตัวเอง มันทำให้ผมนึกถึงกระต่ายตัวนี้ ที่ร้านขายข้าวแถวๆหอ จริงๆมันสบายกว่าผมเยอะมันนอนทั้งวันเลย ไม่ต้องคิดอะไรมาก(มั้ง??) ผมแค่นึกภาพว่าผมกำลังเป็นกระต่ายตัวอ้วนมากๆ กำลังพยายามกระโดดไปเรื่อยๆ มุ่งหวังจะไปข้างหน้า แต่ดันไม่สำำนึกรู้ัตัวว่าตัวเองโดนล่ามโซ่อยู่ มาถูกทางแล้วหรือเปล่า??? มันอาจจะไม่มีคำตอบ ที่มนุษย์ธรรมดาอย่างผมจะเข้าใจ หรือนั้นคือสิ่งท้าทายที่เรียกว่า ชีวิต หรือบททดสอบางอย่างที่คนเีรียกว่า ศรัทธา ช่างมันเถอะไปตอบเมล์ลูกค้าต่อดีกว่า เฮ้อ
วุ่นๆยังดีกว่าไม่มีอะไรให้ทำนะคะ จุฬาภินันท์คนนึงแหละค่ะที่ว่างงานและจะว่างไปอีกนาน กิจการทางบ้านก็ไม่มีอะไรให้แทรกทำได้อย่างเป็นระบบ วันๆเลยเซ็งเหง่ากับตัวเองเต็มที แต่จุดหมายชีวิตนี้อยู่ที่ขอให้ได้เป็นโสดาบันค่ะ
โดย: Chulapinan
 วันที่: 28 กันยายน 2553 เวลา:0:39:46 น. |
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 9 คน [