ประสบการณ์หลายสิ่งอย่างไม่มีผู้ใดได้รับการสั่งสอนหากแต่มันเกิดจากคำบอกกล่าวเล่าสืบต่อๆกันมาอย่างไรทุกชีวิตบนโลกก็ไม่มีวันซาบซึ้งถึงหัวใจหากไม่ได้เผชิญกับมันด้วยตนเอง ประสบการณ์ในความรักนั่นก็เช่นกัน..
ณลานกว้างบนกรอบดวงตาในตอนนั้นเธอค้นพบว่าคำเตือนการพยายามถอดถอนฮาร์ดแวร์อย่างผิดวิธีเป็นผลส่งทำให้เกิดปฏิกริยาPHsระเบิดได้และนั่นก็อาจส่งผลกระทบทำให้เหล่าสิ่งมีชีวิตข้างเคียงและเธอเกิดการบาดเจ็บถึงขั้นหายไปจากโลกได้เฉกนั้นจริงสิ!!
เธอจ้องจอมอดิเตอร์อย่างนิ่งๆและใช้นิ้วกดปุ่มตรงหน้าหนักหน่วงด้วยอารมณ์อันไม่ปกตินักกรุณาถอดถอนการติดตั้งอุปกรณ์PHsของท่านก่อนระเบิดนิวเคลียร์จะทำงานในเวลาหกสิบวินาที เมื่อเธอยกมือขึ้นกุมศีรษะเวลาเริ่มนับถอยหลัง เธออยากกรีดเสียงร้อง.."ไม่มีคำแนะนำใดค่ะ..โปรดดำเนินการแก้ไขโดยเร็วเธอลุกพรวดก้าวถอยห่างหน้าจอหนึ่งก้าวขณะเวลาเหลือน้อยลงเต็มทีเธอเชื่อว่าสิ่งที่เธอควรทำคือร่ายมนตร์สร้างพลังคุ้มครองร่างตนเองไว้ในเวลานี้ใช่สิ? เธอเองก็ยังไม่แน่ใจ
เธอเร่งทรุดตัวนั่งสมาธิปิดตาลงท่องมนต์เพื่อสร้างพลังคุ้มครองร่างไว้ โอมมมม..โพร เท โก้ ลวิโอ เฮ็ก เซีย โพร เท โก้ โท ทัล ลัม รีเพลโล มักเกิลตัม มัฟ ฟลิ อา โต อ่าา แต่ทว่า..ในฉับพลันเธอก็รู้สึกถึงแรงกระชากที่ข้อมือเธอแรงๆ..มืออันหนักแน่นแข็งแรงของใครคนหนึ่งจับข้อมือเธอไว้และด้วยแรงดึงของฝ่ายตรงข้ามทำให้เธอตกใจเล็กน้อย ลุกพรวดตามเขาไปโดยอัตโนมัติ"เฮ้ย!!ทำอะไรของเธอเนี่ย" "มันจะระเบิดแล้วไม่เห็นหรือไง..รีบตามฉันมาเร็วๆ"
เธอมองหน้าชายหนุ่มใบหน้าเข้มละมุนผู้เป็นฝ่ายตรงข้ามเธอไม่รู้ว่าเขาตามเธอมาได้อย่างไรแต่ในช่วงเวลาที่เธอไม่มีเวลามากนักเธอทำได้เพียงหยุดเขาเพื่ออธิบาย"นี่!มันไม่ใช่อย่างที่นายคิดหรอกนะ"
"ไปจากที่นี่"ชายหนุ่มกล่าวพร้อมดึงมือเธอขณะที่เธอเอานิ้วจิ้มที่หน้าผากเขา หมับ!! "ฉันก็กำลังย้ายร่างนายไปที่อื่นไง"เพียงไม่ถึงเสี้ยวนาทีร่างสองร่างก็เลือนสลายราวกับมิติย้อนกลับในเสียงวืดเบาๆแต่เหมือนดังกึกก้องไปทั่วลานกว้างขณะต้นไม้ใบไม้ปลิดปลิวร่วงกระจายรอบบริเวณ แต่นั่น..มันไม่ใช่ผลลัพธ์อันทรงพลังจากแรงระเบิด..
ชายหนุ่มรู้สึกตัวอีกครั้งท่ามกลางควันหมอกที่ลอยเหนือท้องฟ้าเขาแหงนหน้ามองไปรอบๆด้วยความรู้สึกตกใจเมื่อสายตาฝ่าความสูงขึ้นไปสู่เชิงเขาเบื้องบน"เราตกลงมาหรอ จริงๆเราไม่น่ารอดมาได้น่ะ"
"ฉันพานายมาเองล่ะ"เธอกล่าวเสียงเรียบๆ
.
.
.
เธออยากจะร้องเรียกเธอ...
เรื่องราวยังไม่จบ ปล่อยวางสายตาจากการอ่านงานเขียน..เพื่อพักดวงตาที่สวยงามแป๊บเดียวไว้มาต่อนะ..
"สูดลมหายใจเข้าลึกๆ
กลืนมันลงไปแล้วปล่อยออกสู่ฟากฟ้า...ไม่ว่าใครก็มีความสุขได้..
"มันเป็นเช่นนั้น"
"แม้แต่ตัวฉันเองแม้ว่าในอนาคตที่รออยู่เบื้องหน้าจะสว่างเจิดจ้าเพียงใดแม้ฉันจะต้องเผชิญกับมันเพียงตัวคนเดียวก็ไม่มีความหมายอะไร"
"เพื่อที่ฉันและเธอจะยังคงยืนยิ้มได้"
บนเส้นทางที่หลากหลายเพื่อที่เราจะยังคงก้าวต่อไปตามหาเหตุผลในการมีชีวิตอยู่นี้ด้วยกัน
"ฉันจะร้องเรียกชื่อเรียกชื่อของเธอ"
ในความคิดถึง ก็มีความรู้สึก
เท่าที่มี ความรู้สึกๆ
"อยากจะร้องเรียกชื่อเธอ"
ให้ความคิดถึงขนาบในหัวใจเธอ
ผู้ติดตามบล็อก : 365 คน [