ต่อจากบล๊อกที่แล้ว ขุนช่างเคี่ยนดอยชมพู จริง ๆ ก็อยากจะแวะเข้าพระตำหนักเหมือนกันค่ะแต่ด้วยความปลอดภัยและป้องกันการระบาดของโควิด พระตำหนักภูพิงค์ฯ ปิดและสงวนไว้จากคนภายนอก เราเลยไม่ได้เดินชมหิมาลายา ซากุระที่พระตำหนักอีกที (เสียดาย) ขากลับบอกคุณลุงที่ขับรถให้จอดแวะพาหนุ่มน้อยเดินป่าระยะสั้นที่ดอยหัวหมู
ที่บอกระยะสั้นก็เพราะระยะทางแค่ 2 กม.เองอีกทั้งทางดี เดินสะดวกด้วยนะแต่ว่าถึงจะอย่างนั้น "เรา" ก็เดินไม่ครบค่ะ แฮร่


วันที่เดินก็มี นทท.หลายคนแวะเดินด้วยค่ะ แต่ไม่ได้เดินพร้อมกัน สวนกันตอนกลับลงมา











ลากขา
จากขุนช่างเคี่ยน
มาเดินให้ขาลากที่ดอยหัวหมูต่อไม่รอแล้วน๊า




มีอยู่ข่วงนึงที่เหนือหัวคือป่าสน และเมื่อก้มมองเท้าคือใบสนแห้ง ๆ
อดทำเป็นรูปหัวใจไม่ได้ แต่มองไม่ค่อยออก





















ดอยหัวหมู


อยู่ในเขตของ อช.สุเทพ - ปุย แต่น้อยคนนักจะรู้จักเพราะแม้จะใกล้เมืองอย่างนั้น แต่ก็เพิ่งจะเริ่มเป็นที่นิยมหรือเป็นที่รู้จักมากขึ้นเพราะกลุ่มคนไปวิ่งเทรลค่ะ
( เส้นทางสามารถเดินไปทะลุหมู่บ้านขุนช่างเคี่ยนได้ )



















จังหวะที่เจอลำแสงอย่างนี้ ก็จะฟินอยู่หน่อย ๆ
แม้ว่าอากาศที่เดินวันนี้จะราว ๆ 14 องศาแต่การเดินในป่าอย่างนี้ไม่หนาวเพราะออกกำลังเดิน ไม่ร้อนเพราะอากาศเย็นเป็นใจ ^^















 - ยอมรับ -

อย่างที่เกริ่นแต่หัวบล๊อกค่ะว่า เราเดินไม่ถึงปลายทาง
เดินได้สักครึ่งทางก็อยากกลับบ้านกันเฉย เพราะยิ่งเดินก็ยิ่งเหนื่อย ๆ และ เฉย ๆ กับระยะทางที่มีแต่ป่าและไม่ค่อยเห็นวิว
เราดีลกันว่าไว้ค่อยมาอีกครั้ง
กลับกันเถอะ















ไว้กลับไปใหม่
ดอยหัวหมูที่ไปไม่ถึง






ขอบคุณที่แวะมา