คุยกับประภาส ![]() คุณประภาส ดิฉันเปลี่ยนงานมาสองครั้ง เบื่อเรื่องคนเหลือเกิน สร้างปัญหากันอยู่ตลอดเวลาแทนที่จะช่วยกันทำงานที่ใหม่นี่ก็เหมือนกัน ทั้งๆที่เป็นงานประเภทที่เรารักแล้ว ไม่อยากเปลี่ยนงานอีก แต่ปัญหามันเยอะจนท้อเคยปรึกษากับคนเก่าที่เขาทำงานมานานแล้ว เขาก็บอกให้เอาหูไปนาเอาตาไปไร่ หลับตาทำๆไปเหอะ เดี๋ยวก็เลิกงานแล้ว ฟังที่แรกก็รู้สึกว่าคิดแบบนี้เห็นแก่ตัวจังเลย แต่ก็กลัวว่านานๆไปเราจะถูกกลืนเหมือนอย่างเขา ถึงอย่างไร ก็ตั้งใจไว้แล้วว่าถ้ารู้สึกซังกะตายกับงานนี้เมื่อไรก็จะลาออกดีกว่า สงสัยดิฉันน่าจะเหมาะกับงานที่ไม่ค่อยมีปัญหา พวกงานนั่งโต๊ะทั้งวันซะแล้ว *น้องเกษตร* ++++++++++++++++++++++++++ อ่านจดหมายของคุณน้องเกษตรแล้วรู้สึกสงสารบริษัทหรือองค์กรที่ทำงานอยู่จังเลย ไม่ใช่สาเหตุจากคุณนะครับ จากคนที่ทำงานอยู่ก่อนแล้วคุณน้องเกษตรไปปรึกษานั่นแหล่ะ ผมนึกไปถึงเห็บครับ ผมว่าเขาเหมือนเห็บ เห็บที่อาศัยอยู่บนตัวสุนัขนั้นหาประโยชน์อันใดไม่ได้เลยสำหรับสุนัข นอกจากจะมาคอยอาศัยเพื่อพักพิงและซ้ำเติมด้วยการดูดเลือดกินเป็นอาหารอีก สังคมไหนมีคนแบบนี้อยู่เยอะ สังคมนั้นก็ค่อนข้างพิการแหละครับผมจึงว่าบริษัทที่คุณอยู่น่าสงสารและประเทศก็น่าสงสารที่มีคนอย่างนี้อาศัยอยู่ ตัวคุณน้องเกษตรเองนั้นผมว่าคุณยังมีไฟอยู่ ให้ผมเดาผมว่าคุณคงจบไม่เกินห้าปี อยากแนะนำให้อยู่ห่างๆคนคนนั้นหน่อยนะครับ หรือถ้าอยู่ใกล้ก็ตีศอกใส่เสียบ้างก็ดีคนพรรค์นั้นคนที่เจอปัญหาแล้วมานั่งกลุ้มใจกับปัญหานั้นผมว่าน่าสรรเสริญกว่าคนที่เจอปัญหาแล้วบอกว่าหลับตา ทำๆไปเถอะ เดี๋ยวงานก็เลิกแล้ว เพราะถึงคุณจะแก้ปัญหาไม่ตก แต่อย่างน้อยก็ยังคิดจะแก้ แต่ถ้าคุณหนีปัญหานี้ไป เชื่อผมเถิดครับว่าคุณกลับต้องเจอกับมันอีกทั้งชีวิต ส่วนที่คุณบอกว่างานนั่งโต๊ะทั้งวันไม่มีปัญหาอะไร เปลี่ยนความคิดใหม่เลยนะครับ ไม่จริงเลย ตลอดเวลาของการทำงานที่ผมทำมาไม่ว่าจะเป็นกิจกรรมในรั้วมหาวิทยาลัยหรือหลังจากจบการศึกษาแล้ว มีความจริงข้อหนึ่งซึ่งเป็นความจริงที่คนเรา ทำงานทุกคนต้องตระหนัก การแก้ปัญหาคือส่วนหนึ่งของการทำงานเราจำเป็นต้องยอมรับปรัชญาข้อนี้ ดังนั้นการที่เราจะเลือกมีอาชีพอะไร หรือการที่เราจะเลือกทำงานอะไร มันน่าจะหมายความว่าเราชอบแก้ปัญหาประเภทไหนนั่นเอง ที่มา : ประภาส ชลศรานนท์ ตัวหนังสือคุยกัน พิมพ์ครั้งที่ 10 พ.ศ.2550 ![]() ![]() โดย: หนุ่มร้อยปี (หนุ่มร้อยปี
![]() |
บทความทั้งหมด
|