Someone that I used to love (Natalie VS Barbra) (Gerry Goffen and Michael Masser) When I wake up each morning Trying to find myself And if I'm ever the least unsure I always remind myself Though you're someone in this world That I'll always choose to love From now on you're only someone That I used to love As for me It's getting down to the last Unspoken part When you must begin to ease The pain of a broken heart Tell me why should I even care If I have to lose your love From now on you're only someone That I used to love I wish it was enough for you All the love I had to give And I did my best To keep you satisfied I guess you'll never know How much I tried I really tried And if ever our paths Should cross again Well, you won't find me Being the one to get lost again Once I had so much to give But you just refused my love From now on you're only someone That I used to love And I did my best To keep you satisfied I guess you'll never know How much I tried I really tried When I wake up each morning Trying to find myself And if I'm ever the least unsure I always remind myself Though you're someone in this world That I'll always choose to love From now on you're only someone That I used to love From now on you're only someone That I used to love Though you're someone in this world That I'll always choose to love From now on you're only someone That I used to love From now on you're only someone That I used to love... ![]() หายไปจากการเขียน blog ซะนาน เนื่องจากว่ามีภารกิจที่จำเป็นต้องทำให้หลีกลี้หนีหายไปจากเมืองไทยไปเป็นเวลานาน มากกว่านั้นจำเป็นต้องเจอมรสุมชีวิตที่เป็นเหมือนดั่งคลื่นที่ถาถมเป็นระลอก ๆ ซ้ำแล้วซ้ำอีก ทำให้ตัวกระผมเสียศูนย์การควบคุมเป็นระยะเวลานาน (ทำมาเป็นพูดดี ขี้เกียจที่จะเขียนก็บอกมาเหอะ ไม่ต้องเยิ่นเย้อและลูกสตรอเบอรี่มากมาย) กลับมาครั้งนี้ กระผมก็กลับมาหาเรื่องทะเลาะวิวาทให้อีกแล้ว วันนี้กระผมมีเพลงมาฝากสองเพลง ไม่สิ! จริง ๆ แล้วเป็นเพลงเดียวกัน แต่ว่าร้องโดยนักร้องต่างคน ฝ่ายแดงของเราเป็นถึง นักร้องพรสวรรค์ หน้าตาเกือบใช้ได้ พร้อมกับมีร่องฟันหน้าที่ห่างอย่างเห็นได้ชัด คล้าย ๆ กับคุณนายมาดอนน่า (แต่ว่าพรสวรรค์ทางด้านการร้องเพลงไม่คล้ายนะ ผมว่าน่าจะต่างกันอย่างกับสวรรค์ชั้นดาวดึงษ์กับนรกภูมิ) เป็นนักร้องที่โค่นบัลลังก์การได้แกรมมี่ตัวที่แปดที่ติดต่อกันมาเจ็ดปีแล้วของ คุณทวด Aretha Franklin เป็นผู้หญิงที่ได้รับเสียงเทพประทานมาจากคุณพ่อ Nat King Cole...ใช่แล้วครับเธอก็คือ คุณป้า Natalie Cole นักร้องโปรดในดวงใจผมคนนึงเลย อีกฝ่ายหนึ่ง...ฝ่ายน้ำเงินของเรา ต้องเรียกว่าคนละรุ่นมากกว่า เธอไม่ดังเลย เธอเป็นคนที่เข้ากับคนง่ายมาก ขายตั๋วคอนเสิร์ตทีไรไม่มีคนซื้อซักที (ที่กล่าวมานี้ "โกหกพกลม"ทั้งหมดครับ โดยเฉพาะ เรื่อง "ตั๋วคอนเสิร์ต") คุณยาย Barbra Streisand นี่ก็ต้องถือว่าเป็นบุคคลปูชนียบุคคลคนหนึ่งในสหรัฐอเมริกาได้เลย เป็นบุคคลในไม่กี่คนที่ได้กวาดรางวัล (จนสะอาดเอี่ยม) โดยเฉพาะ The Big Four ของวงการบันเทิง ได้แก่ Grammy, Oscar, Tony และ Emmy ถือได้ว่าเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่มีความสามารถรอบด้านจริง ๆ ได้ทั้งกล่องได้ทั้งเงิน อ๊ะ...หยุดดีกว่า เสียเวลากับการนิยมชมเชยมากเกินไปแล้ว เดี๋ยวก็จะหาว่าลำเอียงอีก... ก่อนที่จะให้ทั้งคุณยายและคุณป้า มาตบกัน เอ๊ย! มาเทียบเคียงกัน ต้องขอบอกอย่างหนึ่งว่าจริง ๆ แล้วโดยส่วนตัว "ชอบมาก" ทั้งสองเพลง เพราะว่าเป็นการร้องเพลงคนละสไตล์และการตีความที่ค่อนข้างอาจจะต่างกัน ในฝ่ายคุณป้านาตาลีก็ร้องเพลงออกจะเย็น ๆ ยะเยือก...ออกจะสไตล์แจ๊สเบา ๆ (โดยเฉพาะตรงประโยค "I wish it was enough for you") อาจจะเพราะด้วยอารมณ์ที่เพิ่งแขวนนวมมาจากฝ่าเท้า "สามี" มาก็เลยมีอารมณ์ที่ค่อนข้างจะเย็นชา แต่ในฝ่ายคุณยายบาร์บร่านี่เป็นการร้องเพลงที่ค่อนข้างจะพิเศษหน่อยนึง สิ่งหนึ่งซึ่งเป็นสิ่งที่ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่าว่า เมื่อไหร่ที่ฟังคุณยายร้องแล้ว เหมือนกับว่ากำลังดูละครเวทีเรื่องย่อม ๆ เรื่องนึง เหมือนมีการ Prelude หรือโหมโรง ก่อนที่จะพาผู้ฟังไปเข้าสู่จุด conflict ค่อย ๆ นำไปสู่ climax แล้วก็บทสรุปส่งท้ายว่าจะเอายังไงแน่กับชีวิตนี้...พูดง่าย ๆ แล้วเหมือนไม่ได้ฟังคุณยายร้องเพลงให้เราฟัง แต่เหมือนกับว่า "ดู" คุณยาย "แสดง" และ "เล่าเรื่องด้วยเสียงเพลง" มากกว่า (สังเกตตอนท้าย ๆ ของเพลง คุณยายดูเหมือนจะร้องไห้และมีเสียงกระซิกเล็ก ๆ ตรงประโยคก่อนท้ายสุด "From now on you're only someone that I used to love (ลูกคอสั่นเครือและรวบรัดท้าย)" เหมือนกับเราได้ไปสัมผัสและรู้สึกถึงจิตวิญญาณของผู้ร้องอย่างชัดเจนและเข้าใจจริง ๆ ซึ่งถ้าพูดถึงตรงนี้แล้ว เสียงของคุณป้าแฟนภราดรก็ดู monotonous ไปเลย เพราะตั้งแต่ต้นจนจบก็ยังคงอารมณ์ที่เยือกเย็น และเศร้าอย่างคงเส้นคงวา (ถึงแม้ว่าคุณป้าจะพยายามเปลี่ยนโทนและอารมณ์ของเสียง ในขณะที่ขึ้น Chorus รอบสุดท้ายให้ต่างจากรอบแรกและรอบที่สองก็ตาม แต่ยังไงซะ ก็ไม่ค่อยจะ "สะใจ" เท่าใดนัก) แต่ยังไงซะ ด้วยความพยายามและพรสวรรค์ที่จะนำเสนอเพลงนี้ในคนละด้านและคนละสไตล์ ต้องถือว่าทั้งคุณป้าและคุณยายทำให้คนฟังทุก ๆ คน ไม่ว่าจะเป็นนักฟังรุ่นเก่าและรุ่นใหม่ทั้งหลาย มีความสุขและมีอารมณ์ร่วมกับเพลงนี้ได้อย่างอิ่มเอมใจ ต้องขอแอบเชียร์คุณยายบาร์บร่าในฐานะที่ตีโจทย์เพลงนี้ได้ค่อนข้างแตกจริง ๆ สมกับการเป็นนักแสดงรางวัลออสการ์ที่ต้องคำนึงถึงเนื้อหาและบริบทของเพลง นั่นก็คือต้องเข้าถึงและตีโจทย์ของภาษาให้ได้ "ก่อน"ที่จะแสดงและเล่าเรื่องด้วย "เมโลดี้" และ "เสียง" (ไม่เหมือนกับนักร้องดาษดื่นทั้งหลาย ที่นึกว่าแค่มี "ลูกคอ" ก็ออกมาแหกแลกกระเชอกันแล้ว) นี่เป็นเพลงในหลาย ๆ สิบเพลงที่สามารถยืนยันถึงประโยคเด็ดประโยคหนึ่งที่คุณยายเคยพูดเอาไว้นานแล้วว่า "I'm not a singer, but an actress who sings" แต่ทั้งหมดนี้ ก็ไม่ได้หมายความว่าคุณป้านาตาลีจะไม่มีทีเด็ดนะ...เพลงอื่น ๆ ของคุณป้านี่ก็ไม่ได้ธรรมดาเลย อันหนึ่งที่ต้องยอมรับก็คือเสียงที่ "โคตะระ" เหนือมนุษย์ โดยเฉพาะในแง่ของ pitch (เพลง "This will be" "Miss you like crazy" และ "Lucy in the sky with diamonds" สามารถเป็นสิ่งที่ยืนยันได้เป็นอย่างดี) เพียงแต่ว่าถ้าเทียบด้วยเพลงนี้แล้ว ซึ่งเป็นเพลงที่น่าจะคุ้นหูและคุ้นเคยกันมาก ก็ดูจะเสียเปรียบเล็กน้อย...แต่คุณป้าไม่ต้องเสียใจนะ...เพราะยังไงผมก็ยังบ้าซื้อซีดีของคุณป้าทุกอัลบั้มอยู่ดีค้าบ...เสนาะเพราะพริ้งจะตายไป ไม่ซื้อก็บ้าแล้ว เดี๋ยวครั้งหน้าจะเอาเพลงเด็ดของคุณป้ามานำเสนอบ้างนะคร้าบ...(แอบเชียร์ให้ซื้ออัลบั้ม "Unforgettable" ให้ได้ น่าจะเป็นอัลบั้มที่ก่อนจะ "นิพพาน" ควรจะได้สดับฟังและตรัสรู้ถึงรสชาติแท้ ๆ ของดนตรีสไตล์แจ๊ส...เว่อร์จังวุ้ย) :) ![]() อันแรกนำมาจาก youtube คร้าบ เป็นของคุณป้านาตาลี อันนี้เป็นเวอร์ชั่นของคุณยายบาร์บร่าครับ ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() โดย: dogamania
![]() อิอิอิ
มี้ ป๋ม แก ขี้ วีน นะ ก้าบบบ Someone That I Used To Love Miss you like crazy มี้ ชอบ ก้าบบบบบบบบบบบบบบบบ ![]() ที่ จัย ดี เข้า มา ment อีก รอบ ก้าบบบบบบบ โดย: dogamania
![]() ดีใจที่กลับมาเขียนบลอกอีก หลังจากเรามาเปิดซิงบลอกแล้ว ก็ไม่ได้เจอหน้าค่าตากันอีกเลย ป้าบาร์บร่านักร้องขวัญใจเราคนนึงเลย นึกถึงป้าก็จะนึกถึงฉากที่ป้า ปัดปอยผมโรเบิร์ต เรดฟอร์ในThe Way We Were ซึ่งเป็นฉากคลาสสิคตลอดกาลฉากนึง
กลับมาคราวนี้ คงไม่หายไปอีกน้า ![]() โดย: coming soon (The Yearling
![]() ใช่ ๆ แล้วครับ...เป็นฉากคลาสสิคตลอดกาล จริง ๆ เคยอยากซื้อ DVD เรื่อง The Way We Were เก็บไว้เหมือนกัน แต่ตอนนี้ที่เมืองไทยสต๊อกหมด...เสียดายมากเลยครับ
อ้อ ขอบคุณคุณ coming soon นะค้าบ ที่ยังเป็นผู้อ่านที่ดีตลอดมานะค้าบ...คิดว่าคงไม่หายแล้วล่ะค้าบ ช่วงนี้ไม่มีมรสุมชีวิตแล้ว คงจะค่อย ๆ ทยอยเขียน (และระบายอารมณ์ไปด้วย) นะค้าบ (ช่วงนี้กำลังเก็บสะสมวัตถุดิบที่จะเขียนไปเรื่อย ๆ น่ะครับ ![]() โดย: Liza Minnelli
![]() |
บทความทั้งหมด
|