Suitcase Calling: The Polyphonic Spree แท่น แท้น ไปเชียงใหม่มาครับ มาอัปเดทบล็อกด้วยเรื่องราวของการไปนี่แหละ เพราะรู้สึกประทับใจอย่างบอกไม่ถูก (แต่เขียนถูกน่า 555) ไปกับเพื่อนสมัยมัธยมต้นที่ไม่ได้เที่ยวด้วยกันนานแล้ว ไปเนื่องในวาระโบกมือลาปีเก่า จ๊ะจ๋าปีใหม่ และไปด้วยอารมณ์อยากอ้วกใส่กรุงเทพฯ หลังจากหาเวลาไปไหนไม่ได้มาตลอดทั้งปี ทนอยู่กับมันอย่างซังกะตายเต็มทน และแล้วเชียงใหม่ก็ worked wonders ครับ! แน่นอนว่าผมรักการได้อยู่กับเพื่อนๆ ที่ไม่ได้เจอกันนานนม แม้จะกัดกับพวกมันแทบตลอดทาง ส่วนหนึ่งด้วยความปากหมาของผม อีกส่วนด้วยความกวนตีนของมัน แต่ที่ต้องเรียกว่าหัวปักหัวปำเลยคือ ความสงบ ที่แทบไม่ได้พบหน้าค่าตากันเลยตลอดปีที่ผ่านมา เพราะทุกครั้งที่กรุงเทพฯ โหวกเหวกอยู่รอบข้าง ภายในตัวผมจะยิ่งตะเบ็งเสียงแข่งกับมันให้ดังเสียยิ่งกว่า อดีตบ้าๆ บอๆ ตามมาหลอกหลอนไม่หยุดไม่หย่อน ความโกรธขึ้งปัญหาอ่อนทำเอาผมนอนไม่หลับมาแล้วนานกว่า 2 สัปดาห์ก็มี แต่สุดท้ายเราก็หากันจนเจอ! เจ้า ความสงบ ที่ว่ามันซ่อนตัวอยู่ในวิหารวัดชมพู ใกล้ Pagoda Inn ที่พักประจำทริป 4 วัน 3 คืนของผม เวลาที่เราเจอกันคือ ตอนที่พรรคพวกร่วมเดินทางกำลังง่วนอยู่กับการอาบน้ำแต่งตัว พอให้ไอ้คนนอนเกิน 6 ชั่วโมงไม่ได้อย่างผมมีเวลาว่างออกไปเตร็ดเตร่สำรวจเชียงใหม่ระยะเดินไม่หอบได้บ้าง ยัด iPod ใส่หู Entirely for you. Soon youll see that theres more คณะดนตรีเสื้อคลุมหลากสีขับขาน Suitcase Calling เป็นซาวนด์แทรกสำหรับการวิ่งนาน 3 นาทีไปสู่วัดชมพูของผม The places you take me, it seems like its always better until my heart starts to show วิหารของวัดคือที่ที่ผมตรงเข้ามาทั้งที่ไม่เคยเหยียบย่างให้ได้รู้ว่าอะไรมันอยู่ตรงไหนมาก่อน จะไปยากอะไร ความสงบ มันแหกปากเรียกเสียงดังออกขนาดนั้น ก็ตามมันมานั่นแหละ วัดต่างจังหวัดมันก็ดีอย่างนี้เอง ไม่เต็มไปด้วยคนที่กระสันอยากมาทำบุญกันเช้าสายบ่ายค่ำเหมือนในกรุงเทพฯ เหลือ intermission ให้คนเข้าวัดแล้วร้อนอย่างผมได้กระแดะเข้ามาลีลาเดี่ยวดูบ้าง ผลที่ได้ก็คือ Its a feel-good time today. Its the reason that keeps me hanging on and on and on เหมือนสึนามิลูกที่สองหลังจากเมื่อคืนก่อนได้ไปลอยโคมมาแล้ว ความเศร้าของผมมันลอยหลุดไปจากตัวด้วย ปีที่แล้วผมเศร้าจริงๆ แต่มันก็ผ่านไปแล้ว  ตอนนี้ความเศร้าผมอยู่บนฟ้า มันผูกติดไปกับโคมลูกนั้น ถ้าใครอยากจะทำให้ผมเศร้าอีก เขาคงต้องพยายามมากขึ้น ตราบใดที่ผมไม่เอาที่อยู่ของความเศร้าที่ว่าไปบอกใคร คุณเองก็อย่าเอาไปบอกใครเลย แต่ถ้าอยากลองทำบ้าง ก็เอาเลยครับ ความเศร้าของเราจะได้อยู่ด้วยกัน ค่อยเริ่มสะสมของปี 2006 นี่กันใหม่เนอะ!
เมื่อไหร่จะได้ไปเที่ยวด้วยกันอีกล่ะเพื่อน อืม เอาไว้ให้น้องออกมาลืมตาดูโลกก่อนดีกว่าเนอะ คิดถึงเพื่อนมาก พักนี้ไม่ค่อยมีใครมาคอยแนะนำเพลงดีๆ หนังดีๆ ให้รู้เลย
โดย: เปิ้ลเอง IP: 125.24.79.191 วันที่: 17 กุมภาพันธ์ 2549 เวลา:12:21:44 น.
ดีจังปล่อยความเศร้าไปกับโคม เราชอบเก็บไว้เกาะกินตัวเองนี่แหละ
 โดย: Thebrightestsunisthepurestgun
 วันที่: 19 กรกฎาคม 2549 เวลา:18:45:08 น.ถ้าของแกมันลอยไปกับโคมแล้วฉันก็ดีใจด้วยว่ะ แต่ของฉันมันยังลอยกรุ่น อุ่น ๆ อยู่ใกล้ตัวฉันเนี้ย อิอิ
 โดย: ่oO(joyyy) IP: 202.28.27.3 วันที่: 19 สิงหาคม 2549 เวลา:22:53:32 น.
ไม่รู้ดิ แต่ตอนไปทำงานที่เชียงใหม่ รู้สึกว่าหนุ่มๆสาวๆเชียงใหม่เชียงรายนี่ มองแล้วเจริญหูเจริญตาดีอะ อิอิ
 อย่าเอาเวลาไปเสียเปล่าให้กะฟามเศร้ามากนักนะ ภาพสวยดี  โดย: ไอ้หอกเองครับ IP: 202.13.5.157 วันที่: 24 สิงหาคม 2549 เวลา:11:46:36 น.
ภาษิตและคติพจน์อังกฤษ So much to do ,so little done. งานยิ่งทำมากเท่าใด ก็ยิ่งเสร็จน้อยเท่านั้น สวัสดีค่ะ เจี๊ยบเข้ามาทักทายค่ะ มาพร้อมกับรูปสวยๆ ภาษิต/คติพจน์ ดี ดี และความรู้สึกดีๆ ที่มีให้เพื่อนๆ ค่ะ ขอขอบคุณเพื่อนๆ ที่เข้ามาหาด้วยค่ะ เข้ามาดึกมากเลยค่ะไม่เป็นไรน๊า Goodnight หลับฝันดีน่ะค่ะ December 17,2006 โดย: rayasuree (Jeab) (rayasuree
) วันที่: 17 ธันวาคม 2549 เวลา:2:50:44 น. |
บทความทั้งหมด
|
|||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
ชอบว่ะ ความเศร้าอยู่บนฟ้า...