ลมหนาวอันแสนสั้น
ความรักอันเปราะบาง
คนรักที่ไม่ต่างกับลมหนาว
เมื่อถึงคราว เราก็จากกัน
เมื่อฤดูกาลถึงกำหนด
ลมหนาวก็หมด ก็ผ่านไป




ไอร้อนส่งกลิ่นมาแต่ไกล
สัมผัสได้ถึงความอบอ้าวนั้น
ความไม่ชอบใจกับความชินชา เกิดขึ้นสลับกัน
เหมือนการอยู่กับตัวเองในบางวันในบางที
เราบอกใจว่า 'เหงาบ้างก็ดีเหมือนกัน'
แต่พอยิ่งนานวัน
เรากลับไม่ชินกับความรู้สึกนั้น
เช่นเดียวกับอากาศร้อนที่เจอแทบทุกวัน
เราก็ไม่ยอมรับมันได้เสียที



อยู่กับอากาศร้อนมาทั้งชีวิต
เจอลมหนาวมาสะกิดก็หวั่นไหว
ไม่ยากแต่ไม่ง่ายนักที่จะยอมรับในความเป็นไป
อารมณ์ ฤกูกาล ไม่มีอะไรที่ให้ความแน่นอน



ฉันขีด ขีด เขียน เขียนเหมือนเข้าใจในทุกสิ่ง
แต่อันที่จริง..ก็แค่หาทางปลอบใจตัวเอง
.
.
.