เธอค่อยค่อยลีลามาทีละเส้น
เธอค่อยค่อยหลีกเร้นมาทีละสาย
มาเตือนตรงมาเตือนอ้อมมาล้อมราย
จนชัดฉายแน่นหนักบนพักตรา
เป็นวันวัยวันดีเป็นศรีศักดิ์
เป็นประสบการณ์แห่งรักอันสูงค่า
รักชีวิตรักเจ้าความเก่าชรา
เพราะเจ้ามายืนยันว่าฉันยอม
ยอมเป็นใครคนหนึ่งซึ่งเดินช้า
ยอมเป็นคนอ่อนล้าซึ่งหลังค่อม
ยอมเป็นคนผมขาวเป็นเงาย้อม
ยอมเป็นคนที่พร้อมจะเอนล้ม
ยอมเป็นคนอ่อนแอเหมือนแพ้พ่าย
ยอมเป็นคนง่ายง่ายไม่กดข่ม
ยอมเป็นคนเงียบนิ่งกำหนดลม
ยอมเป็นคนโง่งมบางเวลา
ยอมเป็นคนวุ่นวายในบางครั้ง
ยอมเป็นคนล้าหลังขลาด ขลาด กล้า กล้า
ยอมเป็นคนป่วยไข้ต้องใช้ยา
ยอมเป็นป้ายอมเป็นยายให้ล้อเลียน
ฉันยอมเธอทุกอย่างกระจ่างชัด
ฉันยอมไม่แย้งขัดไม่แปรเปลี่ยน
ยอมเป็นไฟไหวลมในเปลวเทียน
ที่จวนเจียนจะดับได้ในมุมเธอ
ประสบการณ์ชีวิตสนิทแนบ
ความเข้าใจอิงแอบสม่ำเสมอ
ก้าวทุกก้าวการทวนทบการพบเจอ
รู้จักทั้งเลิศเลอและต่ำตม
จนแยกแยะความยับเยินได้หยดย้อย
จนรัดร้อยความจริงได้เหมาะสม
จนเรียบเรียงความเป็นไปได้เฉียบคม
จนรู้จักการติ-ชมตามสมควร
นี่คือกาลชราผู้น่ารัก
นี่คือความแน่นหนักเป็นสัดส่วน
นี่คือความแน่วแน่ไม่แปรปรวน
ที่ประมวลประมาณจากนานมา
เธอลีลาร่ายรำตามชีวิต
เธอสถิตสู่สถานมหันต์มหา
เธอยืนเด่นมหัศจรรย์กาลเวลา
เธอนามว่า ชรากาล บันดาลใจ
เธอนามว่าชรากาลบันดาลจริง
ชมัยภร บางคมบาง
27 มกราคม 2563
อ่านบนเวที ศิลปินแห่งชาติสัญจร ณ หอเล็ก ศูนย์วัฒนธรรมแห่งประเทศไทย
ผู้ติดตามบล็อก : 27 คน [