นอกจากแบงค์แล้วก็ยังมีหญิงเดียวในใจของเรา ที่คนนี้มาคอมเมนต์เราในบล็อก หลังจากที่เราได้บอกเธอว่าเราเขียนเรื่องของเธอลงในบล็อกนะ เธอก็บอกว่าขออ่าน แล้วมาคอมเมนต์ให้ ทำให้เรายิ้มและแอบน้ำตาซึม

จากความสุข ถัดไปก็เป็นเรื่องของความทุกข์ ความกังวล เริ่มจากเรื่องของงาน งานต้นฉบับที่ต้องแก้ทั้งยวง พูดง่ายๆ ก็คือ เขียนใหม่เกือบทั้งเรื่อง เพราะต้องมาเจอบก.อีกคน ซึ่ง ณ ตอนนี้ก็ยังไม่เสร็จนะ ยังแก้กันอยู่ แต่บก.คนแรกบอกว่าจะเพิ่มค่าเรื่องให้ เป็นค่าเสียเวลา

แต่อย่างที่เคยบอก เคยเขียนไปในบล็อกแล้วอะนะ ว่าเราก็ทำใจไว้ส่วนหนึ่ง ถ้าสุดท้ายแล้วเขาไม่เอา ก็ไม่เป็นไร

ความทุกข์ ความกังวล เรื่องที่สอง คือ เรื่องของยาย ซึ่งจริงๆ น่าจะเรียกว่าความเป็นห่วง เพราะปีนี้เป็นปีที่ยายอาการไม่ค่อยดี (แต่ตอนนี้ดีแล้วนะจากการฟอกไต) คือ ช่วงที่ยังไม่ได้ฟอก จะมีภาวะน้ำท่วมปอด และกินอะไรไม่ค่อยได้ ตัวเราเองก็ไม่รู้จะคะยั้นคะยออย่างไร คือ รู้เลยว่าเวลาป้อนข้าวให้ผู้ป่วยที่เขาไม่ยอมกิน มันลำบากนะ ต้องเป็นน้าเราที่พอจะดุๆ บังคับได้ ยายเราก็จะกลัวน้า แต่กับเรา เขาจะไม่ค่อยกลัว อาจจะใจดีเกินไป แต่หลังๆ เราเริ่มดุแล้วนะ เราดุเป็น เพราะยายดื้อนี่แหละ ซึ่งก็มีบ้างที่ยายขึ้นเสียงกลับ แต่ก็จะไม่ได้ทะเลาะกันนาน เพราะยายเป็นคนลืมง่าย ทะเลาะกันกลางวัน ตอนเย็นก็คุยดีแล้ว นี่คือข้อดีของยาย ยายไม่เคยโกรธใครนาน เพราะลืมนั่นเอง

และจากการที่ยายต้องฟอกไต ก็ทำให้เรามีหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบมากขึ้น ต้องเข้มงวดเรื่องอาหาร คุมน้ำมากกว่าเดิม เพราะเมื่อฟอกไตแล้ว ปัสสาวะจะไม่มี ร่างกายจะไม่ขับน้ำ หรือถึงมี ก็จะไม่ได้เยอะ นั่นแปลว่า ถ้าดื่มน้ำมาก น้ำก็จะไปอยู่ในร่างกายมาก ขาจะบวม ใส ซึ่งนั่นไม่ดี น้ำมันค้างอยู่ในร่างกาย

เมื่อน้ำค้างอยู่ในร่างกายเยอะ ก็ต้องถูกดึงเยอะ หมายถึงเวลาฟอกไต ก็ต้องดึงน้ำออกไปเยอะ ซึ่งนั่นมีสิทธิ์ทำให้ความดันต่ำ และช็อกได้ พูดง่ายๆ ก็คือ มีสิทธิ์ไปได้ในระหว่างฟอก

น้าก็เลยต้องเข้มงวด เราก็ต้องเข้มงวด ต้องคอยจับตา ถ้าเห็นยายทำอะไรลับๆ ล่อๆ ต้องรายงานน้า แต่ยายก็จะมีวิธีอะไรของยายอยู่เรื่อย พูดง่ายๆ ก็เหมือนเด็กที่แอบทำอะไรไม่ให้ผู้ใหญ่รู้

ยายมีเรื่องให้เล่าเยอะ แพมเพิสบางทีใส่แล้วก็ไปซุกๆ ตามเก้าอี้ จะเอามาใส่ต่อ เพราะเสียดาย น้าก็ต้องคอยบอกว่า อย่าไปเสียดาย ไม่งั้นเดี๋ยวจะติดเชื้อในกระเพาะปัสสาวะ คือ วันนึงใส่แล้วก็ทิ้งไปเลย

ดูแลยายก็มีอะไรที่ขำๆ เครียดๆ ก็สุขๆ ทุกข์ๆ กลุ้มๆ ปนๆ กัน วันไหนน้ำหนักเยอะ ก็ต้องระวังๆ มีสิทธิ์ไปโรงพยาบาลได้อีก

จากเรื่องของยาย มาเรื่องของแม่ วันหนึ่งแม่ก็โทรศัพท์มาหาและถามว่า “ถ้าแม่จะไปบวช แตงจะว่ายังไง” จากประโยคนี้ทำให้เราตระหนักรู้ว่าการพลัดพราก มันเกิดขึ้นได้เสมอ เราต้องตั้งรับนะ อย่าคิดว่าจะไม่มีวันที่จะจากกันไปไกลๆ คือ จริงๆ เรากับแม่ก็อยู่คนละบ้านมาสองปีแล้ว แต่นั่นมันก็เป็นการจากแบบใกล้ๆ ถึงที่อยู่จะไกลกัน แต่ถ้าแม่บวช เรารู้สึกว่ามันไกล เหมือนติดต่อลำบากขึ้น

แต่เราก็คิดไว้ถ้าวันนั้นมันมาถึงจริงๆ เราก็ยินดี เราเคยเขียนในบล็อกว่า “เราต้องอยู่คนเดียวให้เป็น” ต้องรู้จักปรับจิต ปรับใจ แก้ปัญหา ปัญหาบางปัญหา ถ้าปรึกษาใครไม่ได้ ต้องปล่อยวาง

สรุปแล้ว ในปีนี้เราก็ได้เรียนรู้อะไรมากมาย หลายเรื่องก็เป็นเรื่องที่หนัก แต่มันก็ผ่านไป ไม่มีอะไรที่ผ่านไปไม่ได้ เราก็เติบโตขึ้น ได้ประสบการณ์ที่มากขึ้น และก็ยังคงต้องเรียนรู้ต่อไปเรื่อยๆ

ชีวิตไม่สิ้นก็ต้องดิ้นกันต่อไปนะ