ช่วงแรกๆ ที่ทำงานที่จังหวัดตาก เราเป็นคนที่มาทำงานแต่เช้าแล้วเดี๋ยวนี้ก็ยังคงปฏิบัติอยู่ วันไหนมาสาย จะรู้สึกใจคอไม่ดีตอนแรกอยู่หอพักนักเรียนมัธยม ตรงข้ามโรงเรียนผดุงปัญญา พอสักพักก็ย้ายไปอยู่หอพักนักเรียนเทคนิคพี่ที่อยู่ห้องสรรพากรซึ่งเป็นคนกรุงเทพฯชวนไป เพื่อจะได้แชร์ค่าห้องกันคนละครึ่งแต่ก็ไกลจากที่เก่า ต้องนั่งรถสองแถวไปทำงานตอนไปทำงานทุกวันจันทร์จะต้องแต่งเครื่องแบบข้าราชการ มีอยู่วันหนึ่งนั่งอยู่บนรถสองแถว ก็มีผู้ชายคนหนึ่งบอกว่า ครู ๆ ติดอินทรธนูผิด เราก็มองดูอ้าว...แถบอินทรธนูบนบ่าหัวทิ่มนี่นา ก็เลยขอบคุณคุณคนนั้นคนต่างจังหวัดมักจะคิดว่าข้าราชการที่แต่งเครื่องแบบเป็นครูทั้งนั้นนับแต่บัดนั้นเป็นต้นมา เวลาแต่งชุดข้าราชการก่อนออกจากบ้านต้องตรวจตราความเรียบร้อยให้แน่ใจก่อนทุกครั้ง จำไว้จนขึ้นใจว่า แถบซ้ายป้ายขวา อินทรธนูต้องไม่หัวทิ่ม สิงห์ตรงปกเสื้อต้องหันหน้ามาคุยกันไม่ใช่วิ่งกันไปคนละทิศละทาง


มาถึงที่ทำงาน มักจะมาถึงเป็นคนแรก แต่ถึงกระนั้นก็ยังมีคนมาทำงานเช้ากว่าคน ๆนั้น คือท่านผู้ว่าฯ กาจ รักษ์มณี (ผู้ว่าฯ คนแรกที่เราได้ทำงานกับท่าน) เวลาเดินเข้าประตูศาลากลางฯมักจะมีคนแหวกผ้าม่านแอบมองอยู่ทุกเช้า ก็ท่านผู้ว่าฯนั่นแหละพอเราเดินขึ้นมาถึงชั้นสอง ก็จะเจอท่าน ผู้ว่าฯมายืนรออยู่ตรงมุมบันไดท่านทักทุกวันว่ามาแต่เช้าเชียวนะหนู ท่านมักจะเรียกเราว่า “ไอ้ตัวเล็ก” ไม่เคยเรียกชื่อเวลาเรียกหา ก็จะเรียก “ไอ้ตัวเล็ก ๆ ” เป็นประจำ จนใคร ๆ ก็รู้ว่าหมายถึงใคร ท่านผู้ว่าฯชอบปลูกต้นยูคาลิปตัสมาก ส่งเสริมให้เกษตรกร ชาวบ้าน ปลูกตามหัวไร่ปลายนาที่รกร้างว่างเปล่า เพราะมันไม่ต้องบำรุงอะไรมาก สามารถเอามาทำกระดาษได้ ที่ว่าง ๆหน้าศาลากลางก็ปลูกเอาไว้เป็นแถวเชียว แต่พอท่านย้ายไป ผู้ว่าฯใหม่ย้ายมาก็สั่งตัดหมด เหลือไว้แถวเดียวเท่านั้น ก็นโยบายใครก็นโยบายมันนี่นะ

สมัยที่เราทำงานใหม่ๆจังหวัดตากเคยเป็นเจ้าภาพกีฬาเยาวชนจังหวัดทางภาคเหนือ วันเปิดงานจะมีขบวนพาเหรดเข้าสนามกีฬาประจำจังหวัดไม่รู้ว่ามีใครอุตริให้เราถือ (ความจริงต้องเรียกว่าแบก) เสาไม้ไผ่มีป้ายผ้าด้านบน จำได้ว่าเสาไม้ไผ่สูงมาก แถมลมแรง แบกเสาไม้ไผ่เดินไปตามถนนกับเจ้าติ๋มคนละข้างหนักก็หนัก แถมยังต้านลมอีกต่างหาก แบกเสาจนแขนสั่นไปหมด พอดีท่านผู้ว่าฯ กาจ เห็นเข้า ก็เลยบอกว่าทำไมไม่ให้ผู้ชายถือ เสามันสูง หนักจะตาย ให้ผู้หญิงถือได้ไง ก็เลยเปลี่ยนคนถือเออเนอะ... เราเป็นน้องใหม่ ใครใช้อะไรก็ทำหมด จะโวยวายสักนิดก็ไม่มี ช่วงงานกีฬาเยาวชนสำนักงานจังหวัดก็มีเวรขายตั๋วเข้าดูกีฬาเป็นบางวัน จำได้ว่านั่งอยู่ในห้องขายตั๋ว ที่นั่งขายตั๋วก็เตี้ยมาก นั่งไปคนข้างนอกก็จะมองไม่เห็นคนขายตั๋วเลยต้องยืนขายตั๋ว แถมแมลงตามหญ้าก็ยังเยอะอีก (สมัยก่อนไม่มี ก.ย.15)โดนแมลงกัดซะตัวลายพร้อยเลยทีเดียว

อยู่กับท่านผู้ว่ากาจ ปีกว่าๆ ท่านก็ย้าย มีผู้ว่าฯ คนใหม่(ท่านสมบูรณ์ พรหมเมศร์) คนใหม่มาแทน ท่านมีนโยบายให้ข้าราชการแต่งเครื่องแบบทุกวันเหมือนกับท่านเวลาท่านแต่งเครื่องแบบ ก็จะติดเครื่องหมายอะไรต่อมิอะไรที่ได้มาประดับไว้เต็มไปหมด เราเคยได้ยินบรรดาข้าราชการพูดถึงท่านว่า เครื่องหมายต่างๆที่ท่านประดับไว้ มันจะหนักมั๊ยหนอ