"ฤดูฝน...ฤดูแห่งความเศร้า ฉันยืนอยู่ตรงนี้ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ ฉันมองไม่เห็นทางข้างหน้า เพราะพรายน้ำตา...

เสียงสะอื้นสอดผสานเสียงฝน เสียงกรีดร้องร่ำไห้ ดั่งเสียงครั่นครืนของฟ้าเบื้องบน เพราะรักใช่ไหมใจจึงเจ็บอย่างนี้....

อยากเดินออกไปอยู่ท่ามกลางสายฝน เผื่อความเย็นเยียบของฝนจะช่วยล้างน้ำตาอุ่นได้บ้าง...

ความเจ็บปวดนี้มาจากไหนกันนะ  เจ็บจนแทบหายใจไม่ออก กับคำถามซ้ำๆ ไปมาในหัวใจ ทำไม เพราะอะไร....

คำถามที่ไม่มีคำตอบ..............

กว่าจะเช้าไม่รู้ไม่รู้อีกนานไหม

จะผ่านพ้นคืนนี้ยังไง ไม่รู้เลย

อดทนไว้ ได้ไหม ได้ไหม

โอ้ใจเอ๋ย อย่างให้เปลืองอีกเลย อีกเลย น้ำตา"

 ..........ผมได้แต่มองอยู่อย่างนี้ห่างๆ มองคนที่รักหมดใจเจ็บช้ำ ไหล่บางสั่นสะท้านที่อ้อมกอดของผมไม่สามารถทำให้มันหยุดสั่นได้ อยากให้เธอหยุดเศร้า หยุดเสียใจ หยุดร้องไห้ให้กับคนเลวคนหนึ่ง ซึ่งเธอคงไม่เห็นว่ามันเลว

  "พี่กาย...." แววตาเจ็บช้ำ กับน้ำตาคลอ มองผ้าเช็ดหน้าในมือ ที่ผมยื่นให้ เธจะรับรู้บ้างไหม  ว่าผมรู้สึกยังไงกับเธอ ผมอยากบอกกับเธอเหลือเกินว่าลืมได้ไหม แล้วผมพร้อมที่จะเยียวยาหัวใจที่เจ็บช้ำนี้ ผมสัญญา

  "เลิกร้องไห้ซะทีได้ไหม ไอ้หมอนั่นไม่มีค่าพอที่จะเสียน้ำตาขนาดนั้นหรอก กะทิมีค่ามากกว่านั้น" ผมพูดได้เพียงเท่านั้น ร่างบางสั่นไหวก็โผเข้ากอดผมไว้ ผมโอบกอดเธอไว้ด้วยความเต็มใจ

  "กะทิก็รู้ว่า พี่จริงจังแค่ไหน พี่จะไม่ทำให้กะทิเสียใจ พี่สัญญา"

  "แต่กะทิทำแบบนั้นไม่ได้หรอกค่ะ ตอนนี้กะทิกำลังอ่อนแอ กำลังสับสน  ต้องการที่พึ่ง กะทิยังไม่พร้อมจะรับปาก หรือให้ความหวังกับใครหรอกค่ะ ตอนนี้กะทิเจ็บเหลือเกิน" น้ำตาอุ่นซึมเข้าไปถึงหัวใจ ผมรู้ดีว่าตอนนี้ใจเธอเป็นของใคร ผมได้แต่กอดเธอไว้ซึมซับเอาความเจ็บปวดของเธอ อย่างน้อยผมก็อยากจะช่วยเธอแบ่งเบามันบ้าง

         ร่างบางที่หลับไหลทั้งยังมีรอยน้ำตา ผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ไม่รู้ว่าไปเอาน้ำตามาจากไหน กะทิร้องไห้ทั้งวัน นับตั้งแต่ไอ้ผู้ชายคนนั้นบอกเลิก ผมซึ่งทำอะไรไม่ได้นอกจากอยู่เคียงข้างเธอเหมือนทุกครั้ง

         ผมรู้จักกะทิครั้งแรกเมื่อ 5 ปีก่อน วันที่เธอเป็นเฟรชชี่ หลานรหัสของผม แม้ว่าหมดกิจกรรมรับน้องแล้วเทอมที่สองผมซึ่งอยู่ปี 4 จะต้องไปฝึกงานที่ต่างจังหวัด แต่ผมก็เฝ้าทักทายวนเวียนอยู่ที่เธอ ผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่เข้ามาอยู่ในหัวใจ  ไม่ว่าผมจะเรียนจบมีงานทำ แต่ผมก็มันจะแชทคุยกับเธอเสมอๆ ทั้งๆ รู้ว่าเธอไม่คิดอะไร แต่ก็ยังไม่อาจตัดใจจนวันที่เธอมีใคร ผมก็พร้อมที่จะรอ แม้รู้ว่าไม่มีความหวัง  แต่ผมก็อยู่เคียงข้างเธอ  ในวันที่เธอเสียใจ น้อยใจผู้ชายคนนั้น ผมก็พร้อมจะรับฟัง และให้กำลังใจ ก็ทำอย่างอื่นไม่ได้นี่  เคยมีบ่อยครั้ง ที่ผมอยากมีใครอื่น แต่จนแล้วจนรอด ใจมันก็ไม่เคยเปลี่ยน เจ็บ แต่ก็ยังเหมือนเดิม ยังรักเธอเหมือนเดิม...

         "พี่กาย  อย่าใสใจกะทิไปมากกว่านี้ได้ไหมคะ กะทิรู้สึกผิด เพราะมันเป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ คนไม่ใช่ ยังไงมันก็ไม่มีทางหรอกค่ะ พี่ควรจะมีคนที่ดี ที่รักพี่ อย่า..."

         "ถ้าพี่ทำได้พี่ก็อยากทำเหมือนกันแหละ แต่รักก็เพราะรัก มันห้ามกันได้ซะเมื่อไหร่" ผมตัดบทเมื่อกะทิพูดเรื่องนี้ ไม่ใช่ว่าผมปิดโอกาสตัวเองแต่ผมรักใครไม่ได้จริงๆ

         "พี่กาย  กะทิเข้าใจพี่กายนะ ก็คนมันรัก แม้รู้ว่าคนที่รักจะไม่รักเราแล้วก็ตาม เราจะเป็นอย่างนี้ไปอีกนานไหม รักคนที่ไม่รักเรามันเจ็บนะคะ ถ้าพี่เลิกรักกะทิได้บางที  กะทิอาจจะเลิกรักเขาก็ได้ เรามาสู้ด้วยกันได้มั๊ย ทำเพื่อน้องสาวคนนี้นะคะ..."

ผมไม่รู้จะตอบตำพูดนั้นยังไงดี แต่ผมเจ็บที่ใจจังเลย มันปวดหนึบ ทั้งๆ ที่ตลอด 5 ปีที่ผ่านมา มันไม่เคยพัฒนาเป็นอย่างอื่น แต่ผมก็ยังดันทุรังเรื่อยมา ผมต้องทำยังไงดี มีหนทางไหนบ้างที่ผมจะตัดใจจากผู้หญิงตัวเล็กคนนี้ได้  อยู่ดีๆ น้ำอุ่นๆ ก็ไหลจากตา....

          อย่าไปเฝ้าคิดถึง แต่เขาคนนั้น ได้หรือเปล่า

สายน้ำไม่หวนทวนกับคืนย้อนมา

อย่าไปพูดคำนั้นอีกเลย เมื่อเขาไม่เห็นค่า

ได้อะไรขึ้นมา เล่าใจ.....

         หลับเถอะนะเข้านอนเถอะนะมันดึกแล้ว

จบไปแล้วไม่ต้องไปจำให้ช้ำใจ

ไม่มีเขาอีกแล้ว อีกแล้ว ได้ยินไหม

เก็บน้ำตาเอาไว้ล้างใจตัวเอง

         กว่าจะเช้าไม่รู้ไม่รู้อีกนานไหม

จะผ่านพ้นคืนนี้ยังไง ไม่รู้เลย

อดทนไว้ ได้ไหม ได้ไหม

โอ้ใจเอ๋ย อย่างให้เปลืองอีกเลย อีกเลย น้ำตา

         อย่าไปเฝ้าคิดถึง แต่เขาคนนั้น ได้หรือเปล่า

สายน้ำไม่หวนทวนกับคืนย้อนมา

อย่าไปพูดคำนั้นอีกเลย เมื่อเขาไม่เห็นค่า

ได้อะไรขึ้นมา เล่าใจ

         หลับเถอะนะเข้านอนเถอะนะมันดึกแล้ว

จบไปแล้วไม่ต้องไปจำให้ช้ำใจ

ไม่มีเขาอีกแล้ว อีกแล้ว ได้ยินไหม

เก็บน้ำตาเอาไว้ล้างใจตัวเอง....

ผมมองเครื่องบินที่โผขึ้นบนท้องฟ้า เธอไปแล้ว ผู้หญิงตัวบางที่อยู่ในหัวใจ จากไปแต่ความเจ็บปวดยังคงวนเวียนอยู่ในหัวใจผม  ที่ได้แต่รอ เมื่อไหร่จะลืม....