เป็นที่รู้กันในหมู่นศพ.ว่า “รับน้องข้ามฟาก” ต้องมาคู่กับ “อบรมข้ามฟาก” เป็นคอมโบกัน
ท.ทหารไปฝึกความอดทนที่ชายแดน  นศพ.ศิริราชก็ต้องผ่านการไปฝึกความอดทนในห้องอบรมเหมือนกัน!

แล้วไอ้การอบรมนี่มันมีอะไรบ้าง ?

ถามเองตอบเอง 55555  การอบรมเป็นการที่รุ่นพี่และอาจารย์(เพราะที่นี่อาจารย์ก็ถือเป็นรุ่นพี่)มาเล่าประสปการณ์ต่างๆให้ฟังและสอนเรื่องดีๆต่างไปพลางๆด้วย
แต่ชีวิตมันไม่ง่ายอย่างนั้น!!!
มันไม่ใช่การมานั่งฟังเอนหลังชิลๆ ตากแอร์เย็นๆ กระดิกเท้าฟังผู้ใหญ่เล่านิทาน แต่ในห้องอบรมจะมีกฏเหล็กของเค้าอยู่

เริ่มตั้งแต่ก่อนเข้าห้องเลย
กว่าจะได้มีสิทธิ์ไปนั่งในอบรมนี่ก็ไม่ง่ายนะ ก่อนเข้าห้องอบรมจะมีพี่ๆปี6มาช่วยตรวจความเรียบร้อยของการแต่งกาย  ผมเผ้าต้องเก็บให้เรียบร้อย  เอาให้เนี้ยบตั้งแต่หัวจรดเท้า  ผมต้องดำ (ไม่ดำก็จงไปย้อมให้ดำซะ!)  รองเท้าดำ  นาฬิกากับแว่นก็ยังต้องเป็นสีสุภาพ พวกเราเหล่าผู้ชายก็ต้องไปตัดผมให้สั้นจู๋เพื่อให้ผ่านอบรม  ส่วนสาวๆก็ต้องจำใจยอมเปิดเหม่ง

      [พี่ๆปี6ช่วยตรวจเครื่องระเบียบการแต่งกาย]

พอผ่านด่านตรวจร่างกาย เอ๊ย ตรวจเครื่องแบบมาก็ได้มานั่งในห้องอบรม
ที่นี่มีกฏอยู่ว่า นั่งตัวตรงตามองตรงไปข้างหน้า หลังห้ามพิงพนัก ห้ามคุย  ห้ามขยับหรือยุกยิกอะไรทั้งสิน ต้องนั่งนิ่งๆประหนึ่งรูปปั้นหิน ห้ามหลับ ถ้าอยากพูดอะไรให้ยกมือแล้วรอจนกว่าผู้พูดจะอนุญาติแล้วบอกชื่อนามสกุลและรหัสนักศึกษาแล้วจึงพูดในสิ่งที่ต้องการพูด ผู้พูดถามอะไรก็ต้องตอบให้ไว ในการอบรมหนึ่งครั้งจะอนุญาติให้เข้าห้องน้ำได้สิบคนเท่านั้น(จากทั้งหมด 330คน)

การอบรมนั้นจะแบ่งเป็นอบรมย่อยและอบรมใหญ่
อบรมย่อยนั้นเป็นการอบรมโดยรุ่นพี่ตั้งแต่ปี 3ถึงปี 6 เพื่อเป็นการเตรียมความพร้อมให้กับพวกเราในด้านต่างๆก่อนเข้าอบรมใหญ่ อบรมครั้งนึงก็ 8 ชม(ตั้งแต่บ่ายสาม เสร็จห้าทุ่ม) อบรมเป็นจำนวน 4ครั้ง(จำนวนครั้งแล้วแต่พี่ปี6ที่เป็นผู้จัด) พออบรมเสร็จบางครั้งพี่รหัสก็จะซื้อขนมมาบำรุงน้องๆหรือไม่ก็พาไปเลี้ยงข้าวมื้อดึก...เป็นความอบอุ่นสไตล์ศิริราชจริงๆ

  [ภาพบรรยากาศอบรมย่อย พี่ปี6ยืนอยู่รอบๆ]

อบรมใหญ่คือการอบรมในคืนก่อนที่จะข้ามฟากกันโดยคราวนี้ผู้พูดจะเป็นเหล่าอาจารย์ทั้งหลาย มีตั้งแต่พี่ๆแพทย์ใช้ทุน พี่แพทย์ประจำบ้าน  ไล่ลำดับความอาวุสไปเรื่อยๆประมาณสี่สิบรุ่น
จะเห็นได้ว่าที่นี่พวกรุ่นพี่(อาจารย์)รักและให้ความสำคัญกับน้องเล็กอย่างเรามาก ถึงแม้ว่าพวกท่านจะมีงานอีกมากมายที่ต้องทำ แต่พวกเขาก็ยอมสละเวลาอันมีค่าเพื่อมาสอนสิ่งดีๆให้พวกเรา(บางคนถึงกับขับรถกลับมาจากต่างจังหวัดเลยก็มี) ซึ่งก็เป็นสิ่งที่ย้ำถึงความเป็นพี่น้องซึ่งเป็นวัฒนธรรมและเป็นเอกลักษณ์ของครอบครัวศิริราชแห่งนี้  การอบรมใหญ่นี้กินเวลาประมาณ12ชม(บ่ายสาม จนถึง ตีสาม) กฏก็เหมือนเดิมคือให้ตั้งใจนั่งฟังนิ่งๆ เข้าห้องน้ำได้ไม่เกินสิบห้าคน อบรมใหญ่นี่บางคนทนไม่ไหวถึงกับเป็นลมไปเลยก็มี(ก็จะมีพวกพี่ๆมาหามปีกไปปฐมพยาบาล)

    [ภาพบรรยากาศอบรมใหญ่ ณ ตึกราชแพทยาลัย]

ถามว่าต้องมานั่งตัวแข็งตั้ง12ชั่วโมง ไม่เหนื่อยไม่เมื่อยมั่งหรอ?
เมื่อยสิครับ! แต่พอเรามองไปข้างๆก็จะเห็นพวกพี่ๆที่ยืนเป็นเพื่อนพวกเราอยู่ตั้งนานสองนานแต่ไม่เห็นพี่เค้าจะบ่นอะไรซักคำ พี่เขายืนแต่เรานั่งฟังนิ เราสบายกว่าเห็นๆ พอคิดได้อย่างนี้ปุ๊ปก็มีแรงฮึดจนลืมเมื่อย
ณ ขณะนั้นไปถามไคร เค้าก็จะบอกว่าเรื่องเหนื่อยนี่ไม่มีอยู่ในหัวเลยเพราะทุกคนต่างก็อยากจะพิสูจน์ให้พวกพี่ๆเห็นว่า “พวกเราก็แน่เหมือนกันนะ”

การอบรมดำเนินไปจนถึงตีสอง ก็เป็นอันจบลง

พอถึงตรงนี้ ผมก็ไม่สนอะไรอีกแล้ว! ขอนอนก่อนเป็นอันดับแรก ว่าแล้วก็ซัดนมซักกล่องแล้วตรงดิ่งไปอาบน้ำแปรงฟันนอนพักผ่อนทันที.

[Mission accomplished!!!สิ้นสุดการอบรมใหญ่]