เอาชนะใจลูกน้อง ยุคสมัยนั้น การขาดแคลนบุคคลากร หรือการที่บุคคลากรไม่อยากออกไปอยู่ที่ต่างอำเภอ เพราะ อะไรหลายๆๆอย่าง สิ่งหนึ่งนั้นคือความก้าวหน้าทางการศึกษาต่อของทุกระดับทุกฝ่าย แต่เราจำเป้นต้องมีคนรู้มากขึ้นเรื่อยๆๆและเยอะขึ้นเรื่อยๆๆ เพื่อเราจะได้ ทำงานคล่องขึ้น ไม่ใช่คิดเองและทำเองเสียด้วยในทุกๆๆเรื่อง ตั้งแต่มาอยู่เลยพยายามที่ถ่ายทอดความรู้ออกไป ยิ่งตอนที่เจ้าหน้าที่ทะเลาะกัน แล้ว ย้ายไปจังหวัดจำนวนหนึ่ง เลยต้องแก้ไขปัญหาประกาศ รับสมัครรวดเดียว ห้าคน แต่จับอบรมไว้ก่อนสิบกว่าคน ถ้ารุ่นแรกถอนตัว มีรุ่นที่อบรมไว้แล้วสำรองงานรออยู่ ทุกคนพอใจเข้าอบรมแม้ว่าจะเสียเวลาเปล่าๆๆถ้าไม่ถูกคัดตัวไว้ มีมาจากหลากหลายวุฒิการศึกษา จบครูมีสองสามคน จบพานิชย์ และจบมัธยมปลาย เมื่ออบรมจบก็ให้แยกย้ายกันไปประจำฝ่ายต่างๆๆแต่ทุกคนเมื่อนอกเวลาราชการเข้าเวรได้เหมือนกันทุกคน ไม่ว่าจะอยู่แผนกไหนในตอนกลางวัน จากงานด่านหน้าสุดไปจน ช่วย ในห้องคลอด ห้องทำแผล หรือห้องผ่าตัด สำหรับเจ้าหน้าที่เอง ก็ขาดในตำแหน่งสำคัญหลายอย่าง เลยใช้กลยุทธ์ ติดต่ออาจารย์ ภาควิชาต่างๆๆที่เชียงใหม่ ขอส่งลูกน้องไปให้อาจารย์ ช่วยเทรน ครอสระยสั้นให้ ก็ได้รับความช่วยเหลือจากอาจารย์เป็นอย่างดี แผนกดมยา แผนกตรวจแลบ แผนกเอ้กเรย์ สิ่งตอบแทนที่เราได้จากลุกน้องคือใจของเขาที่เข้าใจเรา และตรงกับใจเขา เขาที่ดีใจมากที่มีโอกาสเข้าไปเรียนในโรงเรียนแพทย์ แม้จะช่วงเวลาสั้นๆๆ ได้เที่ยวได้ความรู้ ไม่ได้เสียเงินในการเดินทางไปและกลับ (เงินสวัสดิการอีกละ) บรรยากาศของการทำงานกันอย่างสนุกสนานวันเวลาหมดไปเร็วมากในแต่ละวัน พริบตาเดียว ก็หมดสองปีที่ต้องทำตามสัญญา การชดใช้ทุน และอีกสามปี ที่ต่อให้เอง เพราะยังมีไฟที่จะทำต่อไป โดยทั้งหมดห้าปี ไม่ได้ทำร้าน หรือคลีนิคส่วนตัวเลย เพราะเกลียดที่จะมีคนมาด่าง่ายเพียงเวลาแค่สี่ห้านาทีที่เราอาจจะพลาดได้ ถ้ามาทำงานช้า เพราะทางร้านติดพัน และนี้เป็นนิสัยคนใต้ด้วย ถ้าได้ด่านาย จะดีใจมาก ถ้ามาทำงานทางใต้โปรดจำไว้เลยอย่าทำอะไรให้มีช่วงโหว่ให้เขาด่าได้ จะมีคนกล้าด่าท่านแน่
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 185 คน [