อีกครั้ง... กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อที่ลอยปนกับความเย็นของเครื่องปรับอากาศภายในห้อง หลักฐานของการมีชีวิตอยู่ของผม ใช่ครับ ผมอยู่ในโรงพยาบาล... ที่ๆผมไม่รู้ว่าผมอยู่มานานเท่าไหร่แล้ว รู้แต่ว่านานมากๆ เหตุผลที่เด็กอายุ 15 อย่างผมต้องานอนที่นี่แทนที่จะวิ่งจีบสาวอยู่ที่สยามน่ะเหรอ..... เรื่องมันไม่น่าฟังหรอกครับ แต่ก็พอเล่าให้ฟังได้ ถ้าคุณๆอยากรู้นะ เมื่อปลายปีที่แล้ว ผมกับคุณพ่อคุณแม่ แล้วก็น้องสาวไปพักผ่อนกันที่ต่างจังหวัด เรื่องดูดีใช่ไม๊ครับ เหมือนครอบครัวปกติ ใช่เลย ผมรักครอบครัวของผมมาก พ่อกับแม่ที่ยิ้มให้ผมเสมอทุกครั้งที่กลับบ้าน น้องสาวตัวยุ่งที่มักทำให้รายงานผมไม่เสร็จอยู่เสมอ อันนี้ยังไม่รวมเจ้าบ๊อบบี้ โกลเด้นขนาดใหญ่เท่าบ้านที่ชอบโดดจู่โจมผมตอนกลับบ้านอีกนะ ครั้งนั้นเราสนุกกันมาก โดยไม่รู้เลยว่าขากลับจะเกิดอะไรขึ้น วันเริ่มต้นปีใหม่ที่เราแปลนว่าจะกลับมาก่อนเพื่อนหลบรถติด ขณะที่ผมและครอบครัวกำลังกลับ ปรากฏว่ามีรถสิบล้อจากไหนก้อไม่รู้พุ่งเข้ามา พ่อผมพยายามหักหลบ แต่ก็ไม่พ้น ไอ้รถบ้านั่นแหละ ที่ทำให้ผมต้องเป็นแบบนี้ พ่อกับแม่ผมเสียชีวิตทันที ผมกับน้องสาวนั่งอยู่ข้างหลัง แต่ผมไม่รู้หรอกว่าน้องผมเป็นยังไงบ้าง เพราะพอเกิดเรื่อง สติผมก็หายไปทันที ผมรู้ตัวอีกทีก้ออยู่ที่นี่แล้ว พร้อมความรู้สึกเจ็บบริเวณคอจากท่อพลาสติคช่วยหายใจท่ผ่านออกมาทางปากผม เพียงแต่ผมขยับตัวไม่ได้ พูดไม่ได้ ครับ อัมพาตกินผมไปแล้ว... คุณน้าที่ผมเคารพรัก ยังมาเยี่ยมแล้วปลอบผมเสมอ แต่มันไม่ช่วยอะไรหรอก ไอ้รถบ้านั่น...คนขับรถอุบาทว์ ชิทแตก เอาครอบครัวผมคืนมา เอาแขนขาที่ขยับได้ของผมคืนมา ผมอยากรู้นักว่าถ้าคนใกล้ชิดเค้ามีสภาพอย่างนี้ เค้าจะเป็นยังไง เพราะเค้า... ความสุขเป็นสิบปีที่ผมได้รับ หายไปในเวลาไม่ถึงสิบวินาที ช่างเหอะ ถึงโกรธไป ตอนนี้ผมก็ทำอะไรไม่ได้ ความรู้สึกตัวผมยังอยู่ และดีขึ้นเรื่อยๆ จนผมสามารถถอดเครื่องช่วยหายใจ รวมทั้งเจ้าท่อบ้านั่นได้ แต่ก็ยังขยับตัวไม่ได้ ผมอยู่ที่นี่นานแค่ไหนแล้วนะ 1 อาทิตย์ 1 เดือน หรือ ครึ่งปี ใครจะไปรู้ล่ะ พระเจ้าล่ะมั้ง ช่วง 2-3 วันนี้ผมได้ยินคุณพยาบาลที่ดูแลผมคุยกับคุณหมอเสมอๆ เห็นบอกว่าผมมีไข้สูงมาหลายวันแล้ว อาจเกิดจากติดเชื้อเนื่องจากสารพัดท่อที่ติดกับตัวผม ท่ออาหาร ท่อปัสสาวะ สายน้ำเกลือ บลา บลา บลา... ผมโดนเจาะเลือดไปหลายทีอยู่ ยาฆ่าเชื้อสารพัดที่เอามาฉีดให้ผม บางอย่างมันแสบจนผมรู้สึกเลยล่ะ ว่ายาวิ่งไปถึงไหนแล้ว แต่ก็ดูเหมือนไม่ดีขึ้น.... ทุกสิ่งดูเหมือนเดินต่อไปเป็นวงจรอุบาทว์ รายงานหมอ เจาะเลือด เปลี่ยนยา สลับไปเรื่อยๆยังกับการ์ตูนตลก แต่วันนี้ ผมรู้สึกแปลกๆ ความรู้สึกตัวบางเบาอย่างที่ไม่เคยรู้มานาน ความรู้สึกร้อนตัวจากไข้หายไป ผมรู้สึกเหมือนผมกำลังจะได้ออกไป . . ไปไหนเหรอ . . ไม่รู้หรอก แต่ผมกำลังจะได้ออกไปแน่ๆ ไปซักที่นึง ความเหนื่อยล้า กับแสงแดดอุ่นๆทางหน้าต่างเข้ามาในห้อง ผมหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน พี่พยาบาลคนสวยที่กำลังเดินเข้ามา...เปลี่ยนเป็นวิ่ง... ภาพสุดท้ายในสายตาของผม หูผมได้ยินเสียงวุ่นวายมากมาย เรียกหมอ เรียกพยาบาลอื่นๆ ช่างมัน... ผมอยากนอน . . . ชีพจรเต้นเบา เร็วมากขึ้น ผมลืมตาตื่นขึ้นมา แสงสีทองแหย่เข้าตาผม จนผมต้องหยีตา เอามือมาบังแสง ผมขยับได้... ทุ่งหญ้าสีสวยข้างหน้ายาวสุดลูกหูลูกตา สวยจนผมอยากพาคนที่ผมรักมานั่งด้วยจริงๆ มาแล้วเหรอลูก พ่อขอโทษนะ เสียงที่คุ้นเคยดังข้างหลังผม คุณพ่อ คุณแม่ เจ้าตัวยุ่ง อยู่ที่นั่น ผมยิ้มอย่างดีใจ เรื่องดีที่สุดในชีวิตของผม... ผมอยู่นอกห้องบ้านั่นแล้ว ผมอยู่กับครอบครัวที่ผมรัก...อีกครั้ง พ่อครับ แม่ครับ ผมกลับมาแล้ว... ผมวิ่งไปหาสิ่งที่ผมรักที่สุดในชีวิต ทุกคนยิ้มให้ผม... วันนี้เดินผ่านหน้าโรงพยาบาลครับ(ที่จริงก้อผ่านอยู่ทุกวัน) พอได้กลิ่นเลยคิดเรื่องนี้ได้ขึ้นมา(สงสัยชาติก่อนผมคงเป็นเจ้าบ๊อบบี้...) ปล.เคยเอาไปลงไว้อีกบลอคนึง ใครเคยอ่านแล้วคุ้นๆไม่ต้องตกใจนะ 
 โดย: toolyada IP: 124.157.153.200 วันที่: 23 ธันวาคม 2550 เวลา:11:12:59 น.
|
||||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [
เขียนมาให้อ่านอีกนะคะ รออ่านอยู่ สนุกดี