เรื่องสั้น "เมื่อความตายมาเยือน" นี่เราจะไปไหนกัน ฉันถามน้องชายด้วยอารมณ์อยากรู้ ก็เดินไปเรื่อยๆ เหนื่อยก็พัก หรือพี่จะกลับก็ได้นะ น้องชายจอมซนตอบกลับทันทีด้วยสีหน้าแสดงอาการไม่พอใจ พลางรีบเดินจ้ำแหวกเถาวัลย์สีน้ำตาลอย่างรวดเร็ว ซึ่งคำตอบกับการกระทำตอนนี้มันช่างดูขัดกันยิ่งนัก บ่ายนี้อากาศไม่ค่อยจะแจ่มใส ฉันรู้สึกถึงกลิ่นเหม็นคลุ้งตลอดทางที่เราทั้งสองได้เดินผ่านมา พยายามขบคิดว่ามันคือ กลิ่นอะไร แต่ก็ไม่ได้คำตอบสะที เจ้าน้องชายก็รีบเดินเสียจนแทบไม่ได้พูดคุยกัน ท่ามกลางการเดินทางที่ไม่รู้จะสิ้นสุดลงเมื่อไร ฉันได้พบเห็นเรื่องราวมามากมาย หนึ่งในความทรงจำเลวร้ายนั่นคือ ญาติพี่น้อง ของฉันที่ต้องจบชีวิตลงอย่างอนาถ บ้างก็หายสาบสูญไป ความจริงเรื่องนี้ฉันไม่ได้อยากจะถ่ายทอดให้ใครได้รับรู้ แต่หากวันหนึ่งฉันต้องจากไปเหมือนกับพวกเขาคงจะเป็นเรื่องน่าเศร้าสำหรับญาติพี่น้องของฉันที่ยังมีชีวิตอยู่อีกเช่นกัน ย้อนไปเมื่ออาทิตย์ก่อนฉันได้ออกมาเดินเล่นกับพี่ชายในป่าเถาวัลย์สีน้ำตาลแห่งนี้ วันนั้นมีน้ำใสๆ ตกลงมาจากฟ้าประมาณ 3-4 หยดใหญ่ๆ แต่อนุภาพมันรุนแรงตั้งแต่แรกที่ตกกระทบถึงพื้นที่เรายืนกันอยู่ ฉันวิ่งหนีแบบไม่คิดชีวิตเพราะด้วยกลิ่นที่ฉุนมาก สูดดมแล้วทำให้แสบจมูกจนแทบจะยืนอยู่ไม่ไหว อีกทั้งผิวหนังใต้ฝ่าเท้าฉันเริ่มไหม้เกรียม ฉันตกใจมากกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจึงรีบหนีเอาชีวิตรอด เวลาผ่านไปได้สักระยะหนึ่งหลังจากที่อพยพตัวเองออกมาจากสถานการณ์ที่เลวร้าย พลันนึกได้ว่าพี่ชายของฉันไม่ได้หนีมาด้วยกัน ฉันจึงกลับไปรอเขาที่บ้าน จนผ่านมา 2 วันก็ไม่มีวี่แววที่เขาจะกลับมา น้องชายของฉันร้อนใจมากจึงชวนฉันออกตามหา แต่ฉันเองเข้าใจดีอยู่แล้วว่าการตามหาครั้งนี้คงได้พบเพียงร่างที่ไร้วิญญาณเหมือนกับญาติของเราที่จบชีวิตลงท่ามกลางป่ามรณะแห่งนี้ เคยมีเรื่องเล่าที่น่ากลัวเกี่ยวกับอาถรรพ์ ป่าเถาวัลย์สีน้ำตาล อีกเรื่องหนึ่งคือ เจ้ายักษ์ใจร้าย ไม่มีใครเคยได้เห็นหน้าคร่าตาพวกมันมาก่อน นอกเสียจาก มือใหญ่ๆ ของพวกมันที่คอยมาจับตัวพวกเราเอาไปฆ่าแกงอย่างทารุณ ดูไปแล้วชีวิตเราช่างน่าสงสารเสียกระไร ทำไมถึงมีแต่คนคอยจ้องฆ่าฟัน ฉันก็ตอบไม่ได้เหมือนกันว่าพวกเราไปทำอะไรเขาไว้ !! พี่ชาย!!! ช่วยด้วยยยย เสียงน้องชายตะโกนลั่นมาจากทิศด้านหน้าที่เขาเดินจ้ำทิ้งระยะหายไปได้สักครู่ ฉันรีบเดินแหวกเถาวัลย์สีน้ำตาลที่หนาแน่นอย่างเร็วไว แต่ภาพที่เห็นตรงหน้าก็ทำให้ตกใจยิ่งนัก น้องชายฉันกำลังถูกเจ้ายักษ์จับตัวไป ขาฉันเริ่มสั่น น้ำตาฉันเริ่มไหลด้วยความหวาดกลัว จิตใจฉันพลันแต่จะให้หนีไปจากภาพที่เห็น แต่ฉันก็ทำไม่ได้ขามันก้าวไม่ออก และแล้วยักษ์ใจร้ายก็เอาน้องชายฉันไปฆ่า ส่วนฉันเริ่มขยับถอยหนีมาได้ไม่ทันไรก็มีชะตากรรมที่คล้ายกัน!! ก่อนที่ร่างกายฉันจะถูกบดขยี้ หูก็ได้ยินเสียงของเด็กหญิงแว่วดังมาแต่ไกล แ...ม่ เอาอีกแล้วนะ บอกแล้วใช่ไหม มันบาป ---- ก็มันกัดหมาเราทำไมหล่ะ แม่ก็ต้องฆ่ามันสิ ---- !! สัพเพ สัตตา อะเวราโหตุ  ฝากเรื่องสั้นเล็กๆ น้อยๆ ไว้ในอ้อมใจด้วยนะจ๊ะ จบการเขียนมาก็เพิ่งจะได้ใช้มันเป็นเรื่องเป็นราวก็คราวเนี้ย 
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 12 คน [