กรุงเทพเมืองแห่งแฟชั่นของประเทศชิน และผ้าซิ่นของประเทศลาว

ด้วยความที่ดิฉันอยากเป็นผู้หญิงสวยใสทันเหตุการณ์ข่าวสารบ้านเมืองอยู่ในทีเหมือนคนอื่นเค้าบ้าง
จึงคว้าหนังสือมติชนของพ่อมานั่งอ่าน มาสะดุดข่าวอยู่บทความหนึ่งที่น่าสนใจ
ว่าด้วยเรื่องห้างสรรพสินค้าที่เปิดตัว
ปรับปรุงเปลี่ยนแปลงกันจนจำโฉมหน้าเดิมไม่ได้
ทั้งสยามพารากอน ที่เปิดตัวขึ้นมาสะกดสายตาทุกมุมเมือง
(สะกดจริง ๆ รถนิ่งแม่งไม่ขยับเลย )
สยามเซ็นเตอร์ เซนทรัลเวิรลด์ ลามไปถึงเซนทรัลชิดลม
ที่ทุ่มเงินหลายร้อยล้าน ปรับโฉมเพื่อการแข่งขัน
นัยว่าถ้าเดิน skywalk ตั้งแต่สถานีรถไฟฟ้าชิดลมไปถึงสถานีสยาม
จะพบกับแหล่งช๊อปปิ้งที่ใหญ่ที่สุดในเอเชีย
ต่างฝ่ายต่างโพรโมทห้างตัวเองว่าจะนำแต่ของแบรนด์เนม นู้น นี้
จากเมืองนอกมาเปิดกัน ...ก็ว่ากันไป
ประเทศไหนไม่มี ประเทศชั้นเนี่ยแหล่ะมีทุกอย่าง
เสื้อผ้า กระเป๋ามีให้เลือกสรรทุกคอลเลคชั่น ทุกยี่ห้อ

" ตอบสนองนโยบายท่านทักษิณาวัตรที่ต้องการให้กรุงเทพมหานคร
เป็นศูนย์กลางแฟชั่นแห่งเอเชียอย่างแท้จริง "

พออ่านมาถึงประโยคนี้ชั้นต้องอุทานออกมาดัง ๆ ด้วยความแปลกใจ
ชั้นคิดมาตลอดว่าความหมายของเมืองแห่งแฟชั่น
คือ การผลักดันดีไซเนอร์ไทยให้ก้าวไกล
การโพรโมทแบรนด์เสื้อผ้าไทยให้ไฮโซ
เทียบเท่าแบรนด์ดัง ๆ อย่างกุ๊ชชี่ พราด้าอะไรทำนองนี้

ความหมายของของศูนย์กลางแฟชั่นคือ
ที่รวมร้านขายของจากแบรนด์ดัง ๆจากทั่วโลกเองเรอะ
มันจะมีประโยชน์อะไร ในเมื่อคนไทยนักท่องเที่ยวมาซื้อของจากที่นี่
เม็ดเงินก็ไหลไปเข้ากระเป๋า พวกห้องเสื้อฝรั่งอยู่ดี

ฉันอาจจะโง่ไม่เข้าใจวิสัยทัศน์ของท่านผู้นำยิ่งใหญ่เกรียงไกรท่านนั้นก็ได้
ช่วยชี้ทางให้ฉันเข้าใจถูกหน่อยเถอะ

ฉันนึกไปถึงปีก่อนที่ฉันได้ไปเที่ยวประเทศลาว ฟังไกด์ที่นั่นพูดด้วยน้ำเสียงภูมิใจว่า
ประเทศเค้าถึงจะจน แต่เค้าไม่เคยกู้เงินจากต่างประเทศ
ประชากรของเลยเค้าไม่มีหนี้ต่อหัว
ที่นี่รัฐบาลยังส่งเสริมให้ผู้หญิงนุ่งผ้าซิ่น
( หรือผ้าถุงอะไรซักอย่างเนี่ยแหล่ะ )เพื่ออนุรักษ์วัฒนธรรม
หะแรกฉันนึกว่าทำไมช่างกีดกันสิทธิมนุษยชนอะไรอย่างนี้ บังคับให้คนนุ่งผ้าถุง
ไร้ซึ่งอิสระเสรี ผู้หญิงลาวคงอดเปิดคลีโอ อดตามแฟชั่นช่างน่าสงสารเสียนี่กระไร

แต่พอฉันได้เดินเล่นในตลาดของลาว เห็นทั้งเด็กผู้ใหญ่ที่เป็นผู้หญิง
นุ่งผ้าที่ทอแฮนด์เมดอย่างละเอียดปราณีตสวยงาม
โดยเฉพาะบรรดานักเรียนนี่ถูกใจมาก เพราะจะหน้าใส้ ใส
ใส่เสื้อสีขาวแต่นุ่งผ้าซิ่นสีน้ำเงิน
สะพายกระติก ใส่รองเท้าผ้าใบไปรร. ดูแล้วน่ารักน่าเอ็นดูเหมือนมานะมานีสมัยเด็ก ความคิดฉันก็เริ่มเปลี่ยนไป

ฉันมาคิดได้ว่าไม่ใช่กีดกันแต่เรียกว่ามองการณ์ไกลมากกว่า
ผู้หญิงทอผ้ากันเอง ใส่กันเอง นอกจากจะสวยและอนุรักษ์ลายผ้าลาวแล้ว
เงินมันก็หมุนอยู่ในประเทศเค้า (ประชากรจน ๆ)
ไม่ไหลออกข้างนอก (นายทุนต่างชาติรวย ๆ)
ส่งเสริมกันเองลาวทำ ลาวใช้ ลาวเจริญ
คนทอผ้าก็ถือเป็นธุรกิจส่วนตัว ไม่ต้องเป็นลูกจ้างใคร แถมยังดูเป็นตัวของตัวเอง มีเทรนด์ของตัวเองดี
ไม่ต้องขึ้นอยู่กับตะวันตกหรือญี่ปุ่น จะบอกว่าฤดูไหนต้องแต่งหน้า แต่งตัวแบบนี้
จะว่าไปมันก็คือกลไกลการตลาดให้เราเป็นทาสทางความคิดแบบหนึ่งนั่นแหล่ะ

ฉันแน่ใจว่าฉันรู้ แบบไหนเป็นแบบที่อินเทรนด์ เหมาะกับคนรสนิยมเก๋ไก๋วิไล
แต่ฉันชักไม่แน่ใจซะแล้ว ว่าแบบไหนเป็นวิธีที่ทำให้ประเทศเจริญ และพัฒนาแบบยั่งยืนมากกว่ากัน

---

ps ผ้าเค้าสวยจริง ๆนะ ซื้อมาผืนหนึ่งกะว่าทำเป็นผ้าซิ่น แต่จนป่านนี้ยังไม่กล้าใส่ขึ้นบีทีเอสเลย

Create Date : 20 มกราคม 2549 Last Update : 21 มกราคม 2549 9:05:01 น. Counter : 1438 Pageviews.		14 comments
Share Tweet

	แนะนำนิยายน่าสนใจ : แค้นรักคนคุ้นเคย สมาชิกหมายเลข 2288960 (11 ม.ค. 2568 12:55:47 น.)		you're halfway there พุดดิ้งรสกาแฟ (11 ม.ค. 2568 13:23:07 น.)
	: กะว่าก๋าแนะนำหนังสือ - ชัมบาลา : กะว่าก๋า (11 ม.ค. 2568 05:42:07 น.)		Fukuoka Dream Destination : Day 14 รถไฟ รถบัส เฟอร์รี่ ดั้นด้นจนพบเธอ "ไอโนะชิมะ" mariabamboo (14 ม.ค. 2568 14:33:16 น.)