อดีตของปัจจุบัน....ปัจจุบันของอดีต... อดีตของปัจจุบัน....ปัจจุบันของอดีต... นาน น้าน น ทีจะเขียนเรื่องซึ้ง ๆ นะเนี่ย ทน ๆ เอาหน่อยละกัน .... สืบเนื่องจากอาการเป็นหวัดไม่หายซะทีของเราเลยทำให้ไม่กล้าเข้าใกล้อากงอาม่ากลัวคนแก่ติดหวัด บวกกับการงานที่ยุ่งเหยิงกินเวลา (...โอเค บวกเวลาแต่งฟิคชั่นด้วย ) กลับบ้านคนอื่นหลับ ตื่นมาชาวบ้านก็ออกจากบ้านไปกันหมดแล้ว ทำให้รู้สึกว่าไม่ได้เจอหน้าอากงมาหลายวัน ต่อมกตัญญู(ซึ่งอยู่ลึกมาก ก ก นาน ๆทีจะทำงาน ) ปล่อยสารรู้สึกผิดออกมา ตื่นเช้าเห็นอาม่านั่งกินข้าวจึงไปนั่งประจบถามไถ่ทุกข์สุข ช้าน : อาม่า อากงไปไหนไม่เห็นตั้งหลายวันแล้ว อาม่า : อากงอยู่ชั้นบน เดินลงมาไม่ไหวแล้ว ....อึ้ง ไปชั่วขณะ ขณะนั้นเวลา 9 โมง 45 อย่ากระนั้นเลยค่อยขึ้นไปหาวันหลังละกัน ...คิดอีกทีตัวช้านนอนอืดไปทำงานสายโด่งยังไม่เห็นเป็นไร นี่ไปเยี่ยมคนแก่ซักนิดทำมากะแดะจะไปงานเช้า ตัวกรูนี้ช่างเป็นหลานที่ชั่วช้าสาแหรกจิง ๆ คิดได้ฉะนี้เลยเดินดุ่มขึ้นไปเยี่ยมอากง เพื่อถามไถ่ สรุปสั้น ๆอากงป่วย ไม่ค่อยมีแรงจะทำอะไร แถมยังไม่มีกำลังใจ สะเทือนใจมากกับประโยคที่ว่าอากงแก่แล้ว ข้างในร่างกายมันพังหมดแล้ว ไม่รู้ว่าไปเมื่อไหร่ หลังจากปลอบใจ บิ้วอารมณ์ให้สู้ ตลอดจนทำตัวติงต๊องต่าง ๆ นานาให้อากงขำก็ลาออกมาเดินไปทำงาน .... ระหว่างทางก็คิด แปลกดี ที่คนแก่ ประสบความสำเร็จในชีวิต อยู่บ้านเฉย ๆ บ้านช่องก็รวย ลูกหลานก็ประสบความสำเร็จได้ดิบได้ดีไม่เคยมีเรื่องเดือดร้อนอะไรมาให้ แถมยังแย่งกันดูแลไม่ปล่อยทิ้งขว้าง ทำไมจึงดูแห้ง ๆ ไร้ชีวิตชีวา ไร้ความสุขขนาดนี้ ... หรือว่าเป็นอาการปกติของคนแก่ ... หรือว่าอากงเองที่คิดมาก ไม่ปล่อยวาง ... หรือเป็นที่ลูกหลานที่เอาใจใส่ไม่ดีพอ ... หรือตัวกูนี่หนอคิดบ้าไปเอง ที่จิงอากงออกจะแฮปปี้ ... แล้วก็มาคิดย้อนถึงตัวเอง ช้านแก่จะเป็นอย่างงี้บ้างมั้ยน้า ตอนแก่ชั้นจะตาดีพอจะเล่นเกมอ่านการ์ตูนได้รึป่าว หรือจะรีบใช้ชีวิตคุ้ม ๆ แล้วรีบไปหน่อยไม่ต้องอยู่จนแก่ดีมั้ยน้อ ของอย่างงี้คงต้องรอให้แก่ถึงจะรู้ (สึก ) ...มั้งนะ 
...ไรอันพิมซะเยอะ เราต้องตอบเยอะม่ายให้แพ้กัน
 เรื่องนี้เราแปะไว้ในบลอค MSN นานแล้วค่ะ บังเอิญว่ามีตอนสองที่เกี่ยวเนื่องกันเลยย้อนเอามาแปะที่นี่ด้วย ตอนนี้อากงเราต้องฟอกไตอาทิตย์ละสองครั้งแล้ว จ้างคนมาช่วยดูแลเลย แต่ตอนนี้อากงก็อารมณ์ดีขึ้นเยอะแล้ว ที่เขียนตอนนั้นอารมณ์มันคิดไปว่าทำไมอากงถึงไม่สู้ จะสุขหรือไม่อยู่ที่ใจตัวเองไม่ใช่สิ่งรอบตัว ... แต่ตอนนี้รู้ละว่าเป็นเพราะสุขภาพละอย่างนึง แล้วคนเราอยู่คนละวัยกันมันน่าจะคิดต่างกันอีกอย่างนึง ก็เลยคิดได้ เช่นนี้นี่เอง ง  โดย: อันปังแนน
 วันที่: 21 ตุลาคม 2548 เวลา:16:57:03 น.แมวเหลืองก็เติบโตมากับ อากง อาม่า เพราะพ่อกับแม่ไม่มีเวลาเลี้ยง ต้องทำงาน พ่อก็ไม่สบาย โตขึ้นมาหน่อยก็อยู่กับพี่เลี้ยง
อากงเสียตั้งแต่เด็กแล้วจำความไม่ได้ อาม่าก็เสียไปเมื่อห้าปีก่อน ได้ไปยืนดูอาม่าก่อนสิ้นลมในโรงพยาบาล อาม่าจำแมวเหลืองไม่ได้เลย แกทักเราเป็นคนอื่น ตอนแรกรับอาม่ามาอยู่บ้าน แต่บ้านแคบ ควันพิษเยอะ เลยให้อยู่กับคุณอาแทน ตอนเสีย แม่เป็นคนทำทุกอย่างเพื่ออาม่า ตั้งแต่ตัดชุด สวมเสื้อในโลง จัดงาน พ่อกับแม่ก็ไม่รู้ว่าจะเป็นไง พ่อกับแม่แมวเหลืองเคยเป็นมะร็งมาก่อน พ่อเป็นคนที่สามในประเทศไทยที่ฉายแสง สองคนแรกเสียไปแล้ว ผลกระทบก็มีอยู่ ครอบครัวแม่ก็เป็น มะเร็งหกคน เสียไปสองคนแล้ว อีกคนหนึ่งก็อาการไม่ดี ต้องให้คลีโมตลอด แม่เป้นคนแรกที่เป็น แต่ผ่าตัดแล้ว ตอนนี้ต้องดูแลพี่น้องคนอื่นที่เป็น เข้าโรงพยาบาลเฝ้าไข้ตลอด แมวเหลืองขับรถไป ส่งโรงพยาบาลบ่อย คงไม่คิดอนาคตแล้ว อยู่กับพ่อ แม่ให้คุ้มค่าและนานที่สุดเท่าที่เป็นไปได้ ชีวิตแสนสั้นน่ะ ไม่ได้เจอหน้าพ่อ แม่มาจะสองปีแล้ว อยู่เมืองนอก กลับไปคงใช้เวลากับท่านให้ทดแทนที่หายไป โดย: แมวเหลือง IP: 141.30.217.10 วันที่: 25 ตุลาคม 2548 เวลา:23:22:35 น.
ดีค่า คุณแมวเหลือง หายหน้าหายไปพักใหญ่เลยนะ
นับถือคุณแมวเหลืองเลย เข้มแข็งจัง แมวเหลืองก็รักษาสุขภาพตัวเองด้วยนะคะ เห็นด้วยว่าใช้เวลาที่มีให้คุ้มค่าที่สุดดีกว่าเนาะ ขอบคุณสำหรับคำแนะนำ ว่าแต่ .... ได้ดู MV ก่อน ของพัดแล้วเป็นไงบ้างคะ (^ ^) คลายเครียดค่าคลายเครียด โดย: อันปังแนน
วันที่: 26 ตุลาคม 2548 เวลา:13:44:11 น.สวัสดีค่าคุณอันปังแนน
ก่อนหน้านี้พิมไม่เคยเข้าบล๊อคคุณอันปังแนนเลย แต่พอเข้ามาครั้งแรก .... ก็รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นเลยอ่าค่ะ พิมเองก็เติบโตมาในครอบครัวใหญ่ มีตา 2 คน ยาย 3 คน น้าสาว น้าชาย อีกเพียบบบบบ อบอุ่นมากๆ เลยอ่าค่ะ แม้ว่าตอนนี้ตากับยายพิมจะเสียไปเกือบหมด และพิมเองก็แยกบ้านมาแล้ว แต่ว่าความรู้สึกครั้งเมื่ออดีตก็งคงติดตราตรึงใจพิมอยู่เสมอเลยอ่าค่ะ ^^ ป.ล. แอบ ๆ คิดเหมือนกันนะคะว่า ตอนอายุ 70 พิมจะยังเล่นเนต อัพบล๊อคอย่างนี้ไหมอ่า คิคิ โดย: @ - ENYA - @
วันที่: 27 ตุลาคม 2548 เวลา:17:15:18 น.กี๊ด ด ด คุณพิมมาเยี่ยมบลอคเราด้วย
เพิ่งตามบลอคคุณพิม ชอบอ่านมากเลยค่ะ ฮริ้ว ว ว ว พยายามจะสอนทำอาหารแข่งบ้าง สอนทำพวกไข่ต้ม ไข่ดาวอะไรอย่างเงี้ยะ  โดย: อันปังแนน
วันที่: 29 ตุลาคม 2548 เวลา:19:10:03 น.แวะมาเยี่ยมครับ ให้อากงมีสุขภาพแข็งแรงนะครับ
 โดย: mouse4006 (mouse4006
) วันที่: 2 พฤศจิกายน 2548 เวลา:3:33:32 น. |
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
เวลาที่คนเราไม่มีอะไรทำ มันไม่ได้หมายความว่าจะหยุดคิดไปด้วย
ความทรงจำในอดีตมันคงหวนกลับมาอย่างช่วยไม่ได้...
คุณอันปังแนนทำให้ผมคิดถึงคุณตาผมขึ้นมาเลยนะ
โดยปกติคุณตาผมแข็งแรงดี ปลูกผักเลี้ยงไก่ไปวันๆ
มีเงินเกษียณจากข้าราชการพอกินพอใช้ไม่เดือดร้อน
สองสามเดือนก่อนคุณตาเสีย
คุณตาไม่สบายต้องเข้าโรงพยาบาลหลายครั้ง
เวลาผมกับแม่ไปเยี่ยม คุณตาก็ดีใจ
จนกระทั่งวันหนึ่ง
คุณตาจำไม่ได้แล้วว่าผมเป็นใคร...
แต่คุณตาก็ยังดูมีความสุข และยิ้มให้ผมเหมือนเคย
ผมก็ไม่รู้หรอกครับว่าผมจะได้อยู่จนแก่รึเปล่า
หรือแก่แล้วจะเป็นยังไง...
แต่ผมมั่นใจว่าผมจะต้องมีความสุขครับ