ว่าง ๆ แวะมาแจม น่ะ

blog เรา ทำกรอบรูป จังหวัด ภูเก็ต น่ะ

อยู่ นครสวรรค์ เหมือนกัน น่ะ

อืม เห็นด้วยค่ะ กฎหมายน่ะดีอยู่ แต่ผู้ปฎิบัติไม่จริงจังมันก้อเลยกลายเป็นกฎไม่เป็นกฎเนอะ
สงสัยโรงแรมที่ข้าวสารทำไมไม่รับคนไทย แปลกแต่ก้อคงจริงแหละ

เข้ามาอ่านเพราะชื่อเรื่องเลยนะเนี่ย อิอิ

ฝนก็เคยเข้าม่านรูดนะ ตอนนั้นแฟนย้ายที่ทำงานจากจังหวัดหนึ่งไปอีกจังหวัดหนึ่ง เผอิญไปถึงตอนตีสี่ หาโรงแรมไม่ได้เลยเพราะทั้งจังหวัดมีโรงแรมม่านรูดที่เดียว สุดท้ายก็ต้องเข้าไป ตื่นเต้นจังเพราะมองทางไหนก็มีแต่กระจกรอบ ๆ ดีที่เรากับแฟนเพิ่งแต่งงานกัน เหมือนฮันนี่มูนเลย ไม่เก้อเขินเท่าไหร่ ตอนแรกก็สั่น ๆ แต่แฟนบอกไม่เห็นเป็นไร เปลี่ยนบรรยากาศบ้าง เรื่องแบบนี้บางครั้งมันจำเป็นก็ต้องพักค่ะ อย่าไปซีเรียสอะไรมากนัก

ขอมอบแรงบันดาลใจให้++

โล่งอกไป นึกว่า เกิดอะไรขึ้นกะyuichan ซะอีกน่ะ โธ่ๆๆ เป็นเด็กเป็นเล็กมาทำให้ผู้ใหญ่หัวใจจะวาย
พูดถึงโรงแรมม่านรูด ที่นิโฮงก็เยอะมากนะ ดูก็เหมือนโรงแรมธรรมดาๆ ที่ออกจะดูดีด้วยซ้ำ แต่ทำไมเขาถึงดูออกว่าเป็นโรงแรมม่านรูดก็ไม่รู้

ก้มันจำเป็นต้องพักใช่มั้ยคับ แต่มันก็บรรยากาศไม่ดีซักเท่าไหร่เลยนะคับ

ฮ่า ๆ ๆ อ่านแล้วขำดี

ตอนนี้เราดีขึ้นมากแล้ว ส่วนเรื่องที่เคยบอกเธอไป...ความจริงเราทำตั้งแต่เมื่อ 2 วันก่อนแล้ว เหอ เหอ เหอ เหอ (รวดเร็วทันใจ ฉับไวปาน FedEx ไหมนี่?) คือเราบอกให้เพื่อน ๆ เราช่วยหาแฟนใหม่ให้โดยด่วน (ขนาดยังไม่ได้บทสรุปว่าจะเลิกกัน หรือไม่เลิกนะนี่) หุ หุ หุ


ตอนนี้ก็เศร้านะ..แต่ว่าเริ่มทำใจได้แล้วในระดับหนึ่ง และมองเห็นทางที่จะเดินต่อไปราง ๆ แล้วล่ะ เพราะทันทีที่เกิดเรื่องนี้ขึ้นปุ๊บ สิ่งแรกที่เราคิดก็คือ.."แล้วฉันจะทำยังไงต่อไปดี" ถามตัวเองอยู่นั่นน่ะ จนคิดออกแล้วว่าจะทำยังไงต่อไป เราเองก็ไม่รู้ว่ามันจะเป็นยังไงต่อไปเหมือนกัน....แต่ก็พอจะ..รับเรื่องที่จะเกิดขึ้นได้ในระดับหนึ่งแล้ว


ขอบใจมากสำหรับกำลังใจและคำแนะนำที่ดีจริง ๆ (พูดเหมือนแม่ตูเลยนะนี่...)

อิอิ เข้ามาอ่านเพราะอยากรู้เหมือนกันค่ะ...

555+ อ่านแล้วก็ขำ
น้องสาวยังจำตอนที่เราขับเข้า ลักซอร์ ได้มั้ย ถอยเกือบไม่ทัน นึกถึงวันนั้นทีไรก็ยังขำทุกที

ว่าแต่ไปงานสัปดาห์หนังสือได้อะไรมาบ้างหว่า แล้วไปช๊อปอะไรมาบ้าง
อิจฉาจัง พี่สาวอยากได้หนังสือ+อยากช๊อป แต่ตอนนี้กรอบ เลยต้องพุทโธๆ ไว้ก่อน

เคยเข้าเหมือนกันค่ะ ตอนเด็กๆอายุสักสิบสองได้

ตอนนั้นไปเที่ยวแถบอีสาน (แบบขับรถไปกันทั้งครอบครัวน่ะค่ะ)

แล้วไปถึงจังหวัดอะไรก็จำไม่ได้แล้ว หนองคายมั้ง

โรงแรมเต็มหมดเลย

ในที่สุดก็ต้องไปพักที่โรงแรมม่านรูด

ตอนนั้นไม่รู้นะว่าไอ้ที่เข้าไปพักเนี่ยเค้าเรียกว่าม่านรูด

พ่อแม่ก็ไม่ได้บอกอะไร

จำได้แค่ว่าสภาพมันโทรมมากๆเลย อ่างน้ำก็ตัน

แล้วก็ทางเข้าเป็นแบบม่านรูดๆนี่แหละ

พอโตขึ้นมานึกย้อนไปถึงได้รู้ว่าไอ้ที่เคยไปนอนน่ะมันโรงแรมม่านรูดนี่นา

เราก็เคยเข้าไปหาที่พักในตรอกข้าวสารเหมือนกัน เขาให้แต่ต่างชาติอยู่ไปกับเพื่อนผู้หญิงทุ่มกว่าๆแล้วไม่รู้จะไปนอนที่ไหนดีเดินถึง3ทุ่มดีที่มีบางโรงแรมคนไทยนอนได้ไม่เข้าใจเหมือนกันทำไมก็มีตังค์จ่ายเหมือนกันแล้วคิดดูเราเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆดึกขนาดนั้นจะให้เราไปนอนไหน

ทำblogได้น่ารักมากค่ะ.....อยากทำเป็นมั่งง่ะ

ขอให้โรงแรมที่ไม่รับนักท่องเที่ยวไทยล้วน มันเจ๊งๆๆๆ ฝรั่งมันเป็นเทวดาหรือไงว่ะ โรงแรมมันเช็ดตีนให้คนฝรั่งมันคงภูมิใจมากเลยนะ

มานอนกับผมที่เกาะพะงันบ้านผมไหม