BlogGang.com : : ยกกระดก : สาวดัชมิลค์ไม่ได้มีดีแค่นมเปรี้ยว (ต่อ)

สาวดัชมิลค์ไม่ได้มีดีแค่นมเปรี้ยว (ต่อ)

เช้าวันใหม่ก็มาถึง ผมต้องแต่งตัวให้ดูดีหน่อย ไม่ใช่เพื่อให้เธอปิ๊งหรอกนะ
แต่เพื่อกลบเกลื่อนความโทรมจากการไม่ได้นอนเมื่อคืนนี้ ผมเปล่าตื่นเต้น
แต่กลัวต่างหาก กลัวประวัติศาสตร์จะซ้ำรอยนะสิ
กลัวว่าเวลาเจอหน้าเธอแล้วจะประหม่าพูดผิดพูดถูก แต่ผมตัดสินใจแล้ว
เป็นยังไงเป็นกัน
ผมมาถึงที่ทำงานตามปกติ แต่สายตาของเพื่อนผมที่มองมา ดูไม่ปกติยังไงก็ไม่รู้
ช่างมันเถอะทำงานของเราไปตามเดิม ผมทำงานไปเรื่อยๆจนได้ยินเสียง
"ดัชชมิลล์มาแล้วค่ะ" ผมออกอาการประหม่าเล็กน้อย
ขยับจะลุกขึ้นจากเก้าอี้
แต่ก็ต้องหยุด เพราะเมื่อมองไปที่เจ้าของเสียง
หาใช่คนที่ผมรอคอยไม่.....กลายเป็นคนส่งคนดั้งเดิม คนที่มาส่งเป็นประจำก่อนหน้านี้
ผมรีบลุกไปหาเธอทันที ไม่รอว่าเธอจะเดินมา ผมถามเธอว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไม
"เธอ" ไม่มา ผมได้คำตอบว่า หัวหน้าของเธอหมดภาระออกตรวจตลาด
กลับเข้าประจำบริษัทแล้ว ผมฝากงานไว้กับเพื่อนแล้วรีบขับรถออกไปบริษัทเธอทันที
ไปถึงที่บริษัทเธอ ผมกลับไม่รู้จะทำอย่างไร ได้แต่เดินป้วนเปี้ยนไปมา
เห็นแต่นม...เอ้ย คนส่งนมแต่งตัวเหมือนกันเต็มไปหมด
ทำยังไงดีล่ะ .....
ในที่สุดผมก็เลือกที่จะถามน้องคนหนึ่งว่าหัวหน้าเธออยู่หรือเปล่า น้องแกบอกว่า
"ไม่อยู่ค่ะ.....หนูหมายถึงไม่อยู่ในตึกค่ะ คงจะตรวจงานอยู่ลานด้านหลัง"
ผมบอกขอบคุณแล้วรีบเดินไปตามทางที่เธอบอกทันที เมือผมเดินไปถึง ก็เห็นเธอจริงๆด้วย
จากจุดที่ผมมองเธอ ภาพที่ผมเห็นมันเหมิอนกับในหนังเลยคุณเชื่อมั้ย
ผมยืนดูเธอทำงานอยู่พักนึง พอเห็นว่าคนน้อยลงผมก็เดินเข้าไปใกล้เธอเรื่อยๆ
เธอหันหลังไปนับลังและจดอะไรอยู่ ผมเลยรีบเดินเข้าไปใกล้เธอยิ่งขึ้น
พอเธอทำธุระเสร็จกันเงยหน้าขึ้นมา หันหลังกลับมาแล้วก็เจอกับผมที่ยืนอยู่
"อุ๊ย คุณมาทำอะไรที่นี่" "ผมเหรอ ผมก็มาหาคุณไง
เห็นว่าวันนี้คุณไม่ได้ออกตรวจ ก็เลยมาหาถึงที่เลย"
"แล้วทำไมถึงต้องมาถึงนี่ด้วย"
"ผมตั้งใจมาหาคุณ....ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน รู้แต่ว่า
วันนี้ต้องมาหาคุณให้ได้ อยากมาคุยด้วย"
"มาถึงแล้วนี่ มีอะไรก็คุยมาสิคะ" "ผมอยากจะบอกคุณว่า
ผมประทับใจคุณมากๆเลย" เออ ...พูดได้ดีเหมือนกันแฮะ ผมคิด
...ประทับใจ...คำนี้ค่อยดีหน่อย "ดิฉันทำให้คุณประทับใจเรื่องอะไร
ขนาดที่คุณต้องมาบอกด้วยตัวเองเชียวเหรอคะ นี่คงรีบมากเลยนะคะ
ถึงขนาดใส่รองเท้าคนละข้างมาเชียว"
ผมก้มลงมองเท้าตัวเอง จริงๆด้วย ผมใส่รองเท้าคนละลายมา อาจเป็นเพราะผมเบลอ
เนื่องจากนอนน้อยเมื่อคืน มิน่าล่ะ
เพื่อนๆผมมันถึงมองผมด้วยสายตาแปลกๆตั้งแต่เช้าแล้ว ไม่มีใครบอกผมเลยนะเนี่ย
ผมก็หัวเราะกลบเกลื่อนไป เธอก็หัวเราะ สถานการณ์ดูดีขึ้น ผมเลยรีบถามทันที
"คุณเลิกงานกี่โมงครับ" "ห้าโมง ทำไมคะ"
"ผมอยากชวนคุณไปทานข้าวเย็น ถ้าไม่รังเกียจ ผมจะรอ"
"ปกติบริษัทเลิกงานห้าโมง แต่ฉันเลิกสายกว่านั้นเยอะ อย่ารอเลยค่ะ"
"ไม่เป็นไรครับ ผมออกจากบริษัทมาแล้ว ไม่ไปไหนแล้วครับ" "ตามใจ
อยากรอก็รอ" แล้วเธอก็เดินเบียดผมกลับเข้าไปในบริษัท
ผมก็รอสิครับ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ
รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอจนถึงกี่โมงรู้มั้ยครับ สามทุ่มครึ่ง.....
เธอมาสะกิดผมที่กำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ "ยังรออยู่อีกเหรอคะ"
ผมเลยถามเธอบ้างว่า "สามทุ่มกว่าแล้ว คุณไม่หิวเหรอครับ"
เธอบอกผมพร้อมยักไหล่นิดนึงว่า "ไม่หิวหรอกค่ะ ให้เด็กไปซื้อของมาให้ทานแล้ว
ทานตั้งแต่ตอนทุ่มกว่าแล้ว ใครจะไปทนหิวได้คะ. "อ้าว งั้นผมก็รอเก้อสิ"
เธอตอบผมว่า "ใครให้คุณรอล่ะ กลับบ้านเถอะคุณ ดึกแล้ว ไปนะ"
แล้วเธอก็จากผมไป หลังจากที่ต้องรอเก้อ และหิ้วท้องรอ....
ผมก็เลยหน้าเหี่ยวกลับบ้านไป ใจคิดว่าถ้าเป็นอย่างนี้สงสัยไปได้ไม่กี่น้ำแน่ๆ
เลยหยิบโทรศัพท์มาโทรไปปรึกษาเพื่อนผมทันที เพื่อนผมบอกให้ใจเย็นๆ
เรื่องอย่างนี้ต้องค่อยๆ ทำตัวให้ดีหน่อย สุ๓าพๆอย่าบุ่มบ่าม ไปหาบ่อยๆได้
แต่อย่าตื๊อ แล้วก็ตำหนิผมว่าทำไมไปมือเปล่า อย่างงี้ใครเค้าจะสนใจ
ทะเร่อทะร่าจริงๆ น่าจะมีอะไรติดไม้ติดมือไปด้วย แล้วก็หัดมีฟอร์มบ้าง
พรุ่งนี้ไม่ต้องไปนะ เพื่อนผมสั่งไว้ ....ผมก็คุยมาเรื่อยๆจนถึงบ้าน กลับมา
อาบน้ำนอน เห็นแต่ภาพที่แอบมองเธอทำงานติดตา เหมือนโฆษณา แบรนด็ สาวชุดดำ
ยังไงยังงั้นเลย นึกออกมั้ยครับ
วันใหม่อีกแล้ว วันนี้ผมจะไม่ไปหาเธอจริงๆหรือเนี่ย แค่คิดก็แย่แล้ว หงอยจริงๆ
ก็เลยเซ็งๆทำงานจนหมดไปอีกวันนึง กลับมาบ้านก็นอนไม่ค่อยหลับ คิดถึงเธอจริงๆ
เช้าวันต่อมา วันนี้วันศุกร์ ผมตั้งใจจะไปหาเธอนะ
แต่พอมาเจอะหน้าเพื่อนบอกว่าวันนี้มีประชุมเย็น ก็คงต้องอดไปอีกวัน ผมงี้
เซ็งไปเลย....สี่โมงแล้ว สาวดัชมิลล์คนดั้งเดิมมาส่งนมตรงเวลาเป๊ะ
ใจผมอยากจะเสกให้กลายเป็น "เธอ" จริงๆเลย เพราะผมไปไหนไม่ได้
อยากเห็นหน้าจริงๆ แต่ทำไงได้ก้มหน้าก้มตาเตรียมเสนองานในที่ประชุมดีกว่า
หลายวันนี้ทำงานไม่ได้เท่าไหร่เลย ทำงานอยู่ๆสาวดัชมิลล์เดินมาทางผม
ส่งนมให้ขวดนึง
แล้วบอกว่า "ดัชมิลล์ของคุณค่ะ......." ผมก็ "เฮ้..
ผมไม่ได้สั่งนี่นา เข้าใจผิดแล้ว" สาวดัชมิลล์ก็บอกว่า "ค่ะ
คุณไม่ได้สั่ง แต่มีคนสั่งให้คุณ"
ผมก็รับมาแบบงง งง แล้วก็เหลือบไปเห็นข้างๆขวดมีโน็ตเล็กๆแปะติดเอาไว้
ผมรีบแกะออกมาอ่านโดยเร็ว ในกระดาษมีข้อความเขียนไว้ว่า "ไม่ได้ทานข้าว
ทานดัชมิลล์แทนก็ได้นะ" แล้วก็ลงชื่อ......... (ขอปิดไว้ก่อนนะ) ผมดีใจมากเลย
อ่านไปอ่านมาอยู่นั่นแหละ รู้สึกว่าโลกนี้น่าอยู่ขึ้นมาอีกตั้งเยอะ
ผมก็เลยรีบเขียนโน๊ตอีกใบฝากสาวดัชมิลล์ไปให้หัวหน้าเธอด้วย
ผมเขียนไปว่า......"อยากเจอมาก แต่วันนี้มีประชุม เลิกแล้วจะรีบไปหา
อยู่ที่บริษัทถึงกี่โมงช่วยส่งmessageมาบอกด้วย" อะไรประมาณนี้แหละ
แล้วผมก็ลงชื่อพร้อมแนบเบอร์มือถือของผม ฝากสาวดัชมิลล์ไป
ห้าโมงกว่าจะหกโมงแล้ว ผมนั่งจ้องมือถือของตัวเอง
รอว่าเมื่อไหร่จะมีข้อความเข้ามาซะที แต่ก็ไม่มี.....
หกโมงครึ่งเพื่อนเรียกเข้าห้องประชุม ผมก็เดินตามไปอย่างไร้วิญญาณ
รู้นะว่าประชุมกันอยู่ แต่พูดเรื่องอะไรก็ไม่รู้ มันเข้าหูซ้าย ทะลุหูขวาไปเลย
ตาก็มองไปที่เพื่อนคนที่กำลังพูดอยู่
แต่จริงๆมันข้ามไหล่ออกนอกหน้าต่างไปถึงไหนก็ไม่รู้ แล้วอยู่ๆก็เหมือนเสียงสวรรค์
ผมได้ยินเสียง ปี๊ป ๆ ๆ ผมรีบคว้าโทรศัพท์มาดูข้อความทันที
เปล่า...มันไม่ใช่ของผม มันเป็นของเพื่อนคนนั่งข้างๆผมนั่นเอง มันหยิบมาดู กดๆ
แล้วก็อมยิ้มคนเดียว สงสัยแฟนมันส่งมา กวนจริงๆ ผมก็รอต่อไป แล้วการประชุมก็จบ
โดยที่ผมไม่รู้เรื่องอะไรเลยซักอย่าง ทุกคนเดินออกจากห้องประชุม
แยกย้ายกันไปเคลียงานและกลับบ้าน ผมดูนาฬิกา เป็นเวลาทุ่มครึ่งแล้ว
อยู่ไปก็ไม่มีอารมณ์ทำงาน กลับบ้านดีกว่า ผมตัดสินใจขับรถกลับบ้าน
พอออกมาถนนรถค่อนข้างเยอะ กลับบ้านตอนนี้ก็เร็วไปมั้ง ไหนๆก็ไม่ได้เจอแน่ๆแล้ว
ไม่ได้เห็นหน้าแวะไปดูบริษัทซักหน่อยก็ยังดี แล้วไปหาซื้ออะไรกินแถวนั้นก็ได้
คิดได้ยังงั้นผมก็กลับรถ มุ่งหน้าไปที่ทำงานเธอทันที
เมื่อไปถึงผมจอดรถแล้วก็ลงไปยืนอยู่ที่ฝั่งตรงข้าม ป่านนี้เธอคงกลับบ้านไปแล้วล่ะ
เพราะบริษัทปิดแล้ว เหลือไฟอยู่ริบหรี่จริงๆ วันนี้เป็นวันศุกร์ ผู้คนบนถนนเยอะแยะ
เดินกันไป มา ท่าทางสนุกสนาน
แต่ผมเหมือนอยู่ตัวคนเดียวยืนมองตึกเหม่อๆอย่างไม่มีจุดหมาย นานแค่ไหนไม่รู้
แล้วจู่ๆโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้นแสดงว่ามีข้อความเข้ามา
ผมรีบหยิบขึ้นมาดูมีข้อความเข้ามาว่า "AIS ขอขอบคุณผู้ใช้บริการ
ด้วยการมอบ.........." ปัทโธ่เว้ย คนกำลังเซ็ง ยังจะมาแหย่ให้ตกใจอีก
ผมก็เลยกดdeleteข้อความนั้นไป ระหว่างที่ผมกำลังกดอยู่นั้น ก็มีเสียง ปี๊ป
ปี๊ปดังขึ้นมาอีกครั้ง ผมนึกในใจ "อะไรอีกล่ะ" ผมกดnext message
ได้ข้อความว่า "เลิกงานแล้ว ถ้ามาถึงที่ทำงานได้ภายในห้านาที จะรอ"
ว้าว
ไม่น่าเชื่อ...เธอส่งข้อความมาหาผมจนได้ เธอคงคิดว่าผมยังอยู่ที่ทำงานแน่นอน
หรือยังไงซะคงไม่คิดว่าผมจะมาถึงเธอได้ภายในห้านาทีแน่ๆ อย่างนี้ก็เสร็จผมสิ
ผมรีบวิ่งข้ามถนนไปฝั่งตรงข้ามทันที ผมเคาะ เคาะ ประตู
อย่างกับว่ามีคนป่วยมาขอพบหมอยังงั้นแหนะ ในที่สุดก็มี รปภ.มาเปิดให้
เมื่อผมบอกว่าผมมาพบใคร เค้าก็อนุญาตให้เข้าและพามาส่งถึงห้องทำงานเธอ
ผมเห็นเธอกำลังเก็บของอยู่เตรียมตัวกลับบ้าน คงไม่ทันเห็นผม
ผมก็เลยพูดขึ้นมาเบาๆว่า "หวังว่าคงไม่เกินห้านาทีนะครับ"

เอาล่ะครับผมว่าเรื่องของผมคงจบเท่านี้ เพราะคุณคงเดาได้ว่ามันจะเป็นยังไงต่อไป
ใช่ครับ เธอก็คงต้องทำตามสัญญา ทำให้ผมได้มีโอกาสทานข้าวกับเธอในที่สุด
เราคุยกันเยอะเลยครับ เป็นค่ำคืนวันศุกร์ ที่สุขจริงๆสำหรับผม

ปล. ตอนหน้าตอนจบละคับ ^_^ ไม่ค่อยได้เข้ามา เอาแต่กินเหล้า - -"

Create Date : 06 พฤษภาคม 2548

Last Update : 6 พฤษภาคม 2548 21:30:54 น.

7 comments

Counter : 758 Pageviews.

มีหลายตอนจังเงอะ

โดย: ไอเดะญิ๋งตัวป่วน (idexying

) วันที่: 9 พฤษภาคม 2548 เวลา:14:48:05 น.

สวัสดีค่ะ
เป็นเรื่องความรักที่ดีๆ อีกเรื่องนึงค่ะ
แวะมาเยี่ยมค่ะ
อย่าเอาแต่กินเหล้าเลยนะ
รักษาสุขภาพด้วยค่ะ

โดย: journey (thai_friends

) วันที่: 10 พฤษภาคม 2548 เวลา:9:44:55 น.

มาเม้นๆๆ

โดย: ไอเดะญิ๋งตัวป่วน (idexying

) วันที่: 11 พฤษภาคม 2548 เวลา:16:35:04 น.

จะรอตอนต่อไปนะคับ ^_^

โดย: Zaro IP: 58.10.20.120 วันที่: 14 พฤษภาคม 2548 เวลา:17:43:57 น.

แง้งๆๆ

โดย: ไอเดะญิ๋งตัวป่วน (idexying

) วันที่: 15 พฤษภาคม 2548 เวลา:17:05:34 น.

จขบ.ไปไหนเอ่ย
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ

โดย: journey (thai_friends

) วันที่: 17 พฤษภาคม 2548 เวลา:7:37:14 น.

เราก็ทำงานดัชมิลล์นะ
อยากรู้ชื่อพี่ผู้หญิงจังเลยง่ะ

โดย: บีสุดสวย IP: 124.121.179.187 วันที่: 27 สิงหาคม 2552 เวลา:19:45:37 น.