BlogGang.com : : ยกกระดก : คนแรกของหัวใจ คนสุดท้ายของชีวิต

คนแรกของหัวใจ คนสุดท้ายของชีวิต

คนแรกของหัวใจ..คนสุดท้ายในชีวิต...ต่อแต่นี้ไป ถึงแม้ร่างกายเราจะห่างไกล แต่ใจเราจะยังมีกันและกันเสมอ

ผมได้เห็นเธอครั้งแรก ตอนนั้นผมเพิ่งย้ายมาอยู่ที่โรงเรียนนี้ได้ไม่นาน

ตอนแรกผมก็ไม่ได้สนใจอะไร แต่ว่าพอดีเธอ พักอยู่ระแวกเดียวกันกับที่บ้านผม

ทำให้ผมได้เห็นเธอบ่อย เธอไม่ใช่คนที่สวย แต่เธอเป็นคนที่ยิ้มง่าย

ผมชอบรอยยิ้มของเธอมาก ทุกครั้งที่เธอยิ้มให้ผม ผมรู้สึกเหมือนว่าโลกนี้คงมีแค่ผมกับเธอเท่านั้น

แต่ ความที่ผมอ้วน ทำให้ผมไม่กล้าที่จะเข้าไปคุยกับเธอ แต่เวลาที่เธอเห็นผม เธอก็จะยิ้มให้ตลอด

ผมก็ได้แต่แอบชอบเธอแอบมองเธอ โดยที่ไม่คิดว่าสักวัน ผมจะได้รู้จักเธอ เพราะผมกลัวว่าถ้าผมเข้าไปคุยกับเค้าแล้ว

เค้าจะยังยิ้ม ให้ผมต่อไปอีกเหรอป่าว ผมก็ได้แต่เก็บความรู้สึกแบบนี้ไว้ แต่แล้ววันนึง วันที่ผมไม่มีวันลืมไปตลอดชีวิต

วันที่ทำให้ผมได้รู้จักคนๆนึง ที่ผมเฝ้าแอบมองมานาน

วันนั้นเป็นวันที่ฝนตกหนักมาก โรงเรียนเลิกแล้ว แต่ผมยังกลับไม่ได้เพราะฝนยังตกแรงอยู่

ผมก็เลยนั่งรอฝนหยุดระหว่างนั้นเธอก็เดินมาที่ผมแล้ว

เธอก็บอกว่าขอนั่งรอด้วยคนนะ แล้วเธอก็ยิ้มให้ผม แต่ความที่ผมไม่กล้าผมเลยบอกว่าไม่เป็นไรคับ

ผมจะกลับพอดีเลยอะคับ แต่เธอก็ถามผมว่า " เธอชื่อไรเหรอ จำเราได้มั้ยที่เราอยู่บ้านถัดจากบ้านเธอไปหน่อย "

จำได้คับ ผมชื่อแจ๊คคับ แล้วเธอละ " เราชื่ออ้อมนะ ฝนยังตกอยู่เลยเด๋วหยุดแล้วเราค่อยกลับพร้อมกันนะ แจ๊ค "

ตอนนั้นผมรู้สึกเหมือนกับตัวเองฝันไปอะคับ

ผมเขินมากไม่เคยรู้สึกเขินแบบนี้มาก่อนทำไรไม่ถูกเลยคับ

มองหน้าเค้าผมยังไม่กล้าที่จะมองเลย ได้แต่แอบๆชำเลืองตามองเค้า

แล้วเราก็เดินกลับบ้านด้วยกัน ตั้งแต่วันนั้นผมก็ได้คุยกับอ้อม ทุกวัน เธอจะชอบเรียกผมว่า " อาย..อ้วน " แล้วเธอก็หัวเราะชอบใจเวลาที่ผมงอน

ผมไม่เคยโกดเธอเลยที่เธอเรียกผมแบบนี้ ผมกลับชอบเพราะเวลาที่เธอเรียกผม เธอก็จะยิ้มไปด้วย

ตอนเช้าอ้อม ก็จะมาเรียกผมที่หน้าบ้าน ผมก็จะตื่นรอเธอ เราเดินไปโรงเรียนด้วยกัน

ตอนแรกผมก็ไม่ได้คิดรักเธอเลย แต่ผมรู้สึกว่าชอบมากกว่า รู้สึกดีเวลาที่ได้อยู่ใกล้ๆกับอ้อม ได้ทำไรเพื่ออ้อม ได้เห็นอ้อมยิ้ม ได้ยินเสียงของอ้อม

เห็นเธอมีความสุข เท่านั้นมันก็มากพอแล้วสำหรับคนอย่างผม เพราะว่าผมรู้ตัวเองดีว่า คงเป็นไปไม่ได้ที่อ้อมจะมาชอบคนอ้วนแบบผม แต่เธอคงแค่อยากเป็นเพื่อน

ผมก็เฝ้าเก็บความรู้สึกแบบนี้ต่อไปโดยที่ ไม่รู้เลยว่าสักวันนึง ความรู้สึกแบบนี้จะเปลี่ยนเป็นความรักได้มั้ย ผมเฝ้าถามตัวเองตลอดเวลา

ว่าถ้าผมบอกอ้อมไปว่า ผมรักอ้อม อ้อมจะยังเป็นอ้อมคนเดิมรึป่าว ผมกลัวที่จะบอกอ้อม แต่ อ้อมไม่เคยเปลี่ยนไปเลยอ้อมยังเป็นอ้อมคนเดิมถึงแม้เราจะเป็นเพื่อนกันมานานแล้ว

ความรู้สึกดีระหว่างผมกับอ้อมไม่เคยลดน้อยลงเลยแต่มันกลับเพิ่มมากขึ้น มากขึ้น เรื่อยๆ จนผมรู้สึกว่าอ้อมเป็ส่วนหนึ่งในชีวิตของผม จนผมรู้สึกว่าถ้าผมไม่บอก อ้อม สักวันผมคงไม่ได้บอกแน่ๆ

จนวันนึงผมก็ตัดสินใจที่จะบอกอ้อม วันนั้นเป็นวันสิ้นปีผมชวนอ้อมออกไปนับถอยหลังกัน ตอนแรกเธอจะไม่ไปแต่ทนผมตื้อแกมบังคับไม่ไหวเลยต้องไปกะผม

ที่เธอไม่อยากไปเพราะเธอไม่ชอบที่ๆคนเยอะๆ แต่เธอก็ไปกับผม วันนั้นผมตั้งใจจะพาอ้อมไปเวิล์ดเทรด พอไปถึงที่นั่น ปรากฏว่าคนเยอะมากๆ มากจนเบียดกัน

อ้อมเลยบอกผมว่าเราไปที่อื่นกันเถอะนะ ผมก็เลยพาเธอไปแถวตรอกข้าวสาร แต่คนก็เยอะอีก ผมเลยกะพาเธอไปร้านเพื่อนแถว ดาวคะนอง แต่พอไปถึงร้านเพื่อนก็คนเต็มอีก

ตอนนั้นก็ใกล้จะเที่ยงคืนแล้ว อ้อมเลยบอกผมว่า '' ไม่เป็นไรนะเราไม่ได้นับถอยหลังด้วยกันปีนี้เดี๋ยวปีหน้าเราไปกันใหม่นะ '' ผมก็รู้สึกแย่นิดหน่อยว่าทำไมผมต้องซวยแบบนี้ด้วย

แต่ช่างเถอะไม่เห็นเป็นไรเลย ยังไงแค่ได้ออกมาเที่ยวกับอ้อมผมก็มีความสุขมากที่สุดในโลกแล้ว แล้วเราก็นั่งรถกลับกัน จนมาถึงสะพานสาธร ปรากฏว่ารถติดไปต่อไม่ได้เลย

เลยต้องลงมาเดินกัน ระหว่างที่เดินขึ้นสะพาน ก็มีเสียงพลุดังขึ้น แล้วคนก็เริ่มนับถอยหลังกันบนสะพานสาธร ตอนนั้นคนที่อยู่ในรถ ก็ลงมาหมดเลยอะคับ ทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่ลงมาดูกันหมดเลย

ผมก็รีบพาอ้อมไปตรงกลางสะพาน พลุสวยมากๆเลย อ้อมบอกผม ผมก็ได้แต่มองอ้อมยิ้ม แต่ในใจผมตอนนั้น ผมไม่คิดเลยว่าผมจะมีวันนี้ วันที่ผมคิดว่าผมรักไคสักคนเข้าแล้ว วันที่จะมีไคสักคน

อยู่กับเราเพื่อเป็นกำลังใจให้กันละกัน เปงทุกสิ่งทุกอย่างที่คอยเติมสิ่งที่ขาดไปให้กันละกัน ระหว่างที่อ้อมดูพลุอยู่นั้น ผมก็บอกกับอ้อมว่า '' อ้อมผมรักอ้อมนะคับ '' พอพูดจบเธอก็หันมามองหน้าผม

แล้วเธอก็บอกว่า '' อายหมูอ้วน อะมาบอกเค้าแบบนี้ไม '' แล้วเธอก็ยิ้มให้ผม แล้วก็ดูพลุต่อ ถึงเธอจะไม่ตอบผม แต่ผมก็ไม่ได้หวังเพราะว่าแค่ขอให้ผมได้รักเธอคนเดียว

โดยที่ไม่รู้ว่าเธอจะรักผมมั้ย ก็ไม่เป็นไร แต่คืนนั้นจะอยู่ในความทรงของผมตลอดไปผมจะไม่มีวันลืมคืนนั้นเลย เพราะว่าเป็นครั้งแรกที่ผมพูดคำว่ารักออกไป ถึงแม้จะไม่มีปฏิกิริยาตอบรับจากฝ่ายตรงข้าม

แต่ผมก็เป็นผู้ชายที่โชคดีที่สุดในโลกแล้วที่ได้มาเจอกับอ้อม แล้วผมกับอ้อมก็เดินกลับบ้านด้วยกัน ผมสัญญากับอ้อมว่าผมจะพาเธอมาดูทุกปีเลยเพราะดูเธอจะชอบพลุมากกว่าผมอีก

คืนนั้นผมนอนไม่หลับเลยอะคับเพราะกลัวว่าอ้อมจะเปลี่ยนไปกลัวว่าเค้าจะไม่ยิ้มให้ผมแบบเดิม

กลัวไปทุกอย่างเลยเพราะว่า ผมไม่เคยบอกคำๆนี้กับไคอะคับ อ้อมเป็นคนแรกที่ผมบอก แต่พอวันรุ่งขึ้นทุกอย่างทีผมคิดเอาไว้มันไม่ได้เป็นแบบที่ผมคิดเลยอะคับ มันกลับตรงกันข้ามกัน

อ้อมเหมือนเดิมทุกอย่างอ้อมยังเป็นอ้อมคนเดิม ยังยิ้มให้ผมเหมือนเดิม ยังเรียกผมว่า '' อาย..อ้วน '' เหมือนเดิม ถึงแม้เธอจะไม่บอกรักผมกลับแต่สำหรับอ้อมแล้ว ผมขอแค่ได้อยู่ใกล้ๆ

ได้ทำให้เธอยิ้ม ได้ทำให้มีความสุข ผมก็มีความสุขมากแล้วอะคับ จนเราสองคนเรียนจบ อ้อมเอ็นท์ติดที่เธอตั้งใจไว้ แต่ผมเอ็นท์ไม่ติดเลยต้องเข้ามหาลัยเปิด แต่เราสองคนก็ยังเหมือนเดิม

อ้อมออกจากบ้านมาเรียกผมตอนเช้าทุกวันเหมือนเดิม พอเลิกเรียนกลับมาบ้านเราก็ออกมานั่งม้าหินตรงที่เรานั่งประจำ เราสองคนสัญญากันไว้ว่าถ้าเราเรียนจบ เราจะใช้เวลาอีกสัก3-4ปี

เก็บเงินสร้างหลักฐาน ให้มั่นคง แล้วเราจะแต่งงานกันจะได้อยู่ด้วยกัน มีบ้านเล็กๆไม่ต้องใหญ่ อ้อมใช้เวลา3ปีครึ่งเธอก็เรียนจบแล้วเธอก็ได้งานเลย ส่วนผมก็ทำงานแล้วก็เรียนไปด้วยอะคับเลยจบช้ากว่าเธอ

แล้ววันที่ผมรอคอยก็มาถึง วันที่เราสองคนแต่งงานกัน ผมบอกอ้อมว่าผมพร้อมแล้วที่จะดูแลเธอรับผิดชอบในชีวิตของเธอผมจะไม่มีวันทำให้อ้อมต้องผิดหวัง ต้องเสียใจผมจะอยู่ข้างๆเธอตลอดเวลา

เพราะว่าผมรักอ้อม เธอก็น้ำตาไหลเลยคับแล้วเธอก็กอดผมถึงเธอจะไม่ได้พูดอะไรแต่มันก็ทำให้ผมรู้สึกว่าเธอก็พร้อมแล้วที่จะมอบชีวิตที่เหลือทั้งหมดของเธอไว้กับผม

แล้วเราสองคนก็ได้อยู่ด้วยกัน ผมซื้อบ้านเล็กๆเราสองคนช่วยกันซื้ออะคับ ถึงจะไม่ใหญ่แต่ก็มีพื้นที่ มีม้าหินตัวนึงตั้งอยู่ในสวน ทุกวันพอเลิกงานเราก็จะมานั่งกินข้าวด้วยกันที่ม้าหินตัวนี้

ผมชอบทำกับข้าวอะคับ แล้วอ้อมก็จะเป็นคนชิม แต่เธอดูจะไม่ค่อยอยากกินสักเท่าไหร่ แต่เธอก็ทนกินอะคับเพราะเธอรู้ว่าผมชอบทำ ถึงแม้มันจะไม่ได้เรื่อง แต่เธอก็ทานได้ เราสองคนมีความสุขมาก

จน1ปีผ่านไปอ้อมก็มีน้อง ตอนที่เธอบอกผม ผมตื่นเต้นมากอะคับ เพราะว่าจะมีชีวิตน้อยๆอีกหนึ่งชีวิตที่เราจะต้องช่วยกันดูแล ผมพาเธอไปซื้อเสื้อผ้าเด็กตั้งแต่เนิ่นๆ ผมชอบเด็กผู้หญิงอะคับ

ดูเธอก็จะชอบเหมือนผม ผมแต่งห้องไว้สำหรับน้องของเรา มีเปลญวน ทีเธอบังคับให้ผมช่วยถัก เพราะจะได้เอาไว้ให้น้องนอนมีปลากระดาษแขวนอยู่ด้านบนผมกับเธอก็ช่วยกันพับ แล้วก็ติดกะดิ่งเอาไว้

เวลาที่โดนลมพัดมันกะจะดังเป็นเสียงกรุ๊งกริ๊งๆ น่ารักๆ เราช่วยกันตั้งชื่อ ถ้าน้องเป็นผู้หญิงจะให้ชื่อว่า น้องหนิง แต่ถ้าเป็นผู้ชายเราจะค่อยคิดกันอีกทีอะคับ แต่เราสองคนหวังว่าให้เป็นผู้หญิงอะคับ

จนครบกำหนดที่อ้อมจะคลอด พอตกกลางคืนอ้อมเจ็บท้องมากผมก็รีบขับรถพาเธอไปโรงพยาบาลทันทีแต่ระหว่างทางเธอเลือดออกมาก พอถึงโรงพยาบาลหมอก็รีบพาเธอเข้าห้องคลอดทันที

สักพักก็มีเสียงเด็ก ผมดีใจมากเลยอะคับผมคอยหมออยู่หน้าห้องเดินไปเดินมาตลอดเวลา สักพักคุณหมอก็ออกมา บอกว่าคุณได้ลูกผู้หญิง ผมดีใจมากเพราะเราสองคนอยากได้ผู้หญิงมากๆ

แล้วผมก็ขอเข้าไปดูอ้อม แต่หมอก็ไม่ให้เข้า หมอพูดกับผมว่า..." ผมมีเรื่องสำคัญจะบอกกับคุณขอให้คุณทำใจดีๆไว้ ..ผมเสียใจนะคับผมช่วยภรรยาคุณไว้ไม่ได้เพราะเธอเสียเลือดมาก แต่เด็กปลอดภัย "

พอหมอพูดจบ ผมก็ได้แต่อึ้งยืนช๊อคพูดอะไรไม่ออกน้ำตาของผมก็ค่อยๆไหลออกมา..ผมไม่นึกว่าวันที่ผมดีใจที่สุดในชีวิต ..แต่ผมกลับต้องเสียสิ่งที่สำคัญกับผมมากที่สุด ผมยอมสละได้แม้ชีวิต

ถ้าผมจะต้องไม่เสียเธอไป แต่มันก็เป็นไปไม่ได้ ผมเดินออกมาจากโรงพยาบาล ขับรถไปเรื่อยๆจนไปถึงสะพานสาธร ผมก็จอดแล้วก็ยืนอยู่ตรงกลางสะพาน ที่ตรงนี้คือที่ๆผมเคยบอกรักอ้อมครั้งแรก

ถึงแม้มันจะผ่านมานานหลายปี แต่ผมไม่เคยลืมวันนั้นได้เลย เหมือนกับว่ามันเพิ่งผ่านมาไม่กี่นาที นี่เอง ผมยังจำรอยยิ้มวันนั้นที่ผมบอกรักเธอไปแล้วแล้วเธอก็ทำหน้าอายๆ

ผมไม่รู้ว่าจะทำยังไงถ้าผมต้องขาดเธอไปเพราะเธอคือทุกสิ่งทุกอย่างของชีวิตผมต่อแต่นี้ไปถ้าผมไม่มีเธอผมก็คงอยู่ต่อไปไม่ได้

ผมอยากจะตายตามเธอไป เราจะได้อยู่ด้วยกัน แต่...ยังมีชีวิตน้อยๆอีกชีวิตนึง ที่รอผมอยู่ ชีวิตที่ผมกับอ้อมสร้างขึ้นมา ชีวิตที่ยังคอยกำลังใจจากผมอยู่ ชีวิตที่ผมจะต้องดูแล

เค้าขาดแม่ไปแล้วผมจะไม่ทำให้เค้าต้องผิดหวังในตัวผมอีกคน

เธอจากผมไปแล้ว.....จากไปอย่างที่ไม่มีวันหวนกลับมาได้ รอยยิ้มของเธอผมจะไม่ได้เห็นอีกแล้ว จะไม่มีเธอมาคอยนั่งข้างๆ ไม่มีคนคอยเรียกผมว่า เจ้าอ้วน แล้วหัวเราะชอบใจเมื่อเวลาผม งอน

ไม่มีใครคอย ติฝีมือทำอาหาร ซึ่งผมทำไม่ค่อยเก่ง ไม่มีเธอคนนั้นที่คอยปลอบใจ รับฟังผมได้ทุกเรื่องราว และจะอยู่เคียงข้างเสมอ เมื่อยามท้อใจ ต่อแต่นี้ไปจะเป็นแค่ความทรงจำ...

ทุกวันนี้ผมจะเขียนโน๊ตหาเธอทุกวันใส่ในกระดาษโน้ต สีชมพูแผ่นเล็กๆ ที่เธอชอบ แล้วจะแปะไว้ที่ตู้เย็นหลังเดิมที่เวลาผมออกแต่เช้า

ผมจะไม่ปลุกเธอ แต่จะเขียนบอกข้อความเอาไว้

ตั้งแต่เธอจากไปผมจะเขียนแปะไว้เสมอๆ ผมจะเขียนหาเธอ ว่า

ทานข้าวรึยังคับ

วันนี้สบายดีมั้ย

วันนี้ผมทำของโปรดของคุณด้วยนะ อร่อยมั้ย

อย่านอนดึกนะคับ

รักอ้อมนะคับ

คิดถึงอ้อมนะ

ถึงแม้ตอนนี้จะไม่มีอ้อมแล้ว แต่ผมยังรู้สึกได้ว่าเธอยังคอยอยู่ข้างๆผมตลอดเวลา รอยยิ้มของลูกเราเหมือนรอยยิ้มของเธอมาก เวลาที่ผมรู้สึกท้อแท้ คิดถึงอ้อม พอผมได้เห็นหน้าลูกผมก็รู้สึกมีกำลังใจ

ตอนนี้เด็กคนนี้คือทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตที่ผมเหลืออยู่...ผมจะดูแลเธอให้ดีที่สุดเพราะเธอคือลูกของเรา ...ทุกๆวันขึ้นปีใหม่ ผมจาพาลูกของเราไปดูพลุที่สะพานสาธรเพราะว่าเวลาที่ผมอยู่บนนั้นมัน

เหมือนกับว่าผมได้ทำให้เธอมีความสุข เหมือนกับว่าอ้อมยังอยู่ข้างๆผมตลอดเวลายังคอยดูเราสองคนพ่อลูกเสมอ...

ที่รักหลับให้สบายนะอย่ากังวล อย่าทุกข์ร้อน ขอให้ดวงวิญญาณ ของอ้อม จงสถิตอยู่ ณ ที่ใดก็แล้วแต่ จงมีแต่ความสุขตลอดไป

ผมจะรักและคิดถึงคุณเสมอ และจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง แม้ร่างกายจะห่างไกล แต่ใจของเราจะมีกันและกัน เสมอนะคับ

รักและคิดถึง หมูอ้วนของ เธอคนเดียวตลอดไป

..............ลาก่อน

ปล. ไม่ได้หา bg อีกตามเคย ขี้เกียจตามสันดาน

Create Date : 06 กุมภาพันธ์ 2549

Last Update : 6 กุมภาพันธ์ 2549 11:42:27 น.

6 comments

Counter : 785 Pageviews.

โอ๊วว ลัล ลา ฮ้าวววว เลิกงานแร๊นแต่งานยังไม่เสร็จ แง แง ขอมาวิ่งเล่นตอนเย็นๆ แร๊นค่อยปายทำงานต่อค่ะ ^^
ถ้าหงส์ว่างๆ จะแว่ะมาเยี่ยมใหม่น๊อ ขี้เกียจอัพบล๊อคเหมือนกันค่ะ แหะ แหะ แหะ
...ตะล่ะเล๊ง เต่งโช๊ะ...แม่โจงกะเบนมาแร๊นนนจร๊า..ชะเอิงเอยยยย แฮ่~~ [ฟื้นคืนชีพยังไม่เต็มร้อย]...

โดย: โจงกะเบนลายดอกพิกุล

วันที่: 6 กุมภาพันธ์ 2549 เวลา:17:19:33 น.