Bloggang.com : รุริกะ : อัญมณีแห่งชีวิต

อัญมณีแห่งชีวิต

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ณ ดินแดนอันไกลโพ้น ผู้คนอยู่กันด้วยอาชีพค้าขาย มีพ่อค้าวาณิชและเด็กหนุ่มมากมาย ต่างเดินทางออกไปหาประสบการณ์ในการซื้อขายสินค้าและร่ำเรียนวิชา

ว่ากันว่า ที่ขอบชายแดนของดินแดนแห่งนั้น มีภูเขาสูงตระหง่านลูกหนึ่ง บนยอดเขามีชายชราที่เคยร่ำรวยมหาศาล แต่ในวันหนึ่ง เขากลับทิ้งทรัพย์สมบัติขึ้นไปอยู่กินอย่างเรียบง่ายบนภูเขา บ้างก็ว่าชายชรายังจะต้องมีสมบัติติดตัวอยู่มากมาย จึงอยู่อย่างสมถะบนเขาได้ บ้างก็ว่าเขาตายไปแล้ว บ้างก็ว่าวันหนึ่งเขาต้องทนไม่ไหว และลงมาเสพสุขยังพื้นดินเบื้องล่างในสักวันหนึ่ง

เด็กหนุ่มคนหนึ่งมีชื่อว่าปาหัน เป็นลูกขอทานในเมือง เขาใฝ่ฝันจะร่ำเรียนวิชาเพื่อจะเป็นพ่อค้า และหลีกหนีให้พ้นการเป็นขอทานเที่ยวแบมือขอเศษเงินจากผู้คน เมื่อได้ยินเรื่องราวชายชราบนยอดเขา ปาหันเก็บเอาไปฝันในคืนหนึ่ง ว่าชายชราได้เรียกเขาไปพบภายในถ้ำที่ซ่อนตัวอยู่บนยอดเขานั้น ชายชราแปลกหน้ามอบอัญมณีสีน้ำตาลวาวเจิดจรัสก้อนใหญ่ให้แก่เขา ปาหันยกอัญมณีนั้นขึ้นชูบนฟ้า ก็สามารถบดบังพระอาทิตย์ได้ทั้งลูก แสงของอัญมณีที่อยู่ในฝันเจิดจ้าจนปลุกปาหันให้ตื่นขึ้นมา เด็กหนุ่มสะดุ้งตื่นพร้อมกับความคิดที่ผุดขึ้นมาอย่างฉับพลัน

นี่คงเป็นนิมิตที่มาบอกว่าเราจะได้พบสมบัติล้ำค่าบนยอดเขา แน่ล่ะ เราไปขอสมบัติที่ชายชราไม่ต้องการแล้ว มาสร้างเนื้อสร้างตัวก็ได้นี่!!

ปาหันทำตามความคิดโดยไม่บอกกล่าวแก่ผู้ใด เขากล่าวอำลาพ่อเพื่อไปสร้างเนื้อสร้างตัว และเริ่มเดินทางขึ้นไปบนภูเขา วันแล้ววันเล่า ปาหันเดินทางจนถึงยอดเขาและพบกับชายชราผู้สงบนิ่ง เครื่องแต่งกายของเขามีลักษณะคล้ายนักบวช ในอากัปกิริยาที่สงบนิ่งของชายชราแฝงความร่าเริงมาในดวงตาและรอยยิ้ม

"อรุณสวัสดิ์ พ่อหนุ่มน้อย เจ้าจะมาเรียนการปล่อยวางกับเราใช่ไหม"

ปาหันไม่คิดจะร่ำเรียนวิชาอันใดบนยอดเขา เขาตอบปฏิเสธ

"เปล่าเลย ข้ามาขอสมบัติจากท่าน เอาไปสร้างเนื้อสร้างตัว ข้าฝันเห็นท่านมามอบอัญมณีให้แก่ข้า ข้าจึงมาเพื่อพิสูจน์ความฝัน"

"นั่นล่ะ เจ้ามาตามคำอธิษฐานของเรา"

ชายชรายิ้มอย่างยินดี และเดินเข้าไปหยิบเพชรสีน้ำตาลเจิดจรัส สะท้อนอรุณรุ่งของพระอาทิตย์วิบวับ รูปพรรณสัณฐานเดียวกับในฝัน นำมายื่นให้กับปาหัน เด็กหนุ่มเอื้อมมือไปรับอย่างตื่นตะลึง ชายชราทำท่าจะเชื้อเชิญให้เขาร่ำเรียนวิชาการปล่อยวาง

ประโยชน์อันใดที่จะต้องเรียนวิชาอื่นใดอีกในเมื่อมีสมบัติล้ำค่าแล้ว
"ไม่ล่ะขอรับ"
ปาหันรีบปฏิเสธและขอลากลับ

ชายหนุ่มประคองเพชรเม็ดงามเอาไว้ เบื้องต้นก็หาผ้ามาห่อ ต่อมาก็เริ่มหวาดระแวงผู้คนที่ตีนเขา ว่าจะมีใครมาเห็นแล้วแย่งชิง

เราเป็นคนที่โชคดีที่สุดในโลก....

เขาคิด และเริ่มพูดคุยกับตัวเองตลอดการเดินทางกลับไปยังผืนดินเบื้องล่าง

ว่าแต่เราจะเอาเพชรเม็ดนี้ไปทำอะไรดีนะ ควรจะเอามันไปขายที่เมืองข้างๆ ด้วยราคาที่สูงที่สุด ไม่สิ เราจะกลายเป็นคนที่รวยเร็วเกินไป แล้วก็จะมีคนมาหลอกลวง เพื่อเอาเงินของเราไปอีกมากมาย หรือควรจะนำเพชรไปตัดเป็นชิ้นเล็กๆ แล้วค่อยๆทยอยขาย ว่าแต่ที่ไหนดีล่ะ ว่าแต่เอ...คนตัดเพชรอาจจะเกลี้ยกล่อมให้เราขายเพชรนั้นให้แก่ใครสักคนหรือไม่ เขาอาจจะบอกแต่แก่ผู้อื่นแล้วทุกคนก็จะมาแย่งชิงเพชรของเรา หรือเราจะเอาเพชรไปซ่อน... ว่าแต่ที่ไหนล่ะที่จะปลอดภัย เราคงต้องมาคอยระแวดระวังตลอดเวลา ว่าใครจะมาขโมย จะปรึกษาใครดีหนอ...ไม่สิ ขืนบอกใครเข้า ทุกคนจะมากลุ้มรุมแย่งเพชรไปจากมือเราทั้งหมด

ปาหันเริ่มกุมขมับ หยุดเดินและคิดหาคำตอบอยู่จนค่ำ ในที่สุด เขาก็เดินหันหลังกลับ และปีนขึ้นไปบนยอดเขาใหม่

เมื่อพบกับชายชราบนยอดเขาผู้ให้เพชรเม็ดงามแก่เขา ปาหันจ้องมองชายชราผู้ไม่มีร่องรอยของความยึดติดหรือเสียดายใดๆ

"ข้าแต่ท่านผู้ทรงศีล บอกข้าเถิด วิชาปล่อยวางเป็นอย่างไร"

เขาถามคำตอบที่ออกมาจากใจ ชายชรายิ้มละไม

"เจ้าได้เริ่มเรียนบทที่หนึ่งไปแล้ว..."

Create Date : 12 มิถุนายน 2554

Last Update : 13 มิถุนายน 2554 7:12:32 น.

3 comments

Counter : 2834 Pageviews.