เปิดกำแพง ! (กลาง )

     ผลลัพธ์ของความคิดถึงปรากฏทันตาเห็นรอยยิ้มหวานของหญิงสาวก็ระบายเต็มใบหน้าเมื่อเห็นชื่อ ‘Dawn’ ปรากฏอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์

“สวัสดีครับ คิดถึงผมหรือเปล่า ผมคิดถึงปัญย์จัง”

เสียงนุ่มจากคนปลายสายเอ่ยคำหวานโดยไม่เปิดโอกาสให้เธอตอบจนคนฟังแทบอยากจะกรี๊ดออกมาดังๆ เธออยากตอบเขาไปเลยว่า ‘คิดถึงเขาแทบบ้า’ หากมันเป็นแค่คำตอบที่ไม่ผ่านออกมาจากริมฝีปากบาง

“สวัสดีค่ะคุณดลมีธุระอะไรกับฉันหรือเปล่าคะ” หญิงสาวเอ่ยถามห่างเหินเป็นการเป็นงาน

“ผมคิดถึงคุณ อยากจูบคุณเหมือนคืนนั้นอีกรองเท้าของคุณอยู่กับผม จำได้ไหมครับที่ผมสัญญาว่าจะซื้อคู่ใหม่ให้ปัญย์” เสียงนุ่มเอ่ยถึงเรื่องจูบได้คล่องปาก

“คุณซื้อให้แล้วนี่คะรองเท้าแตะคู่นั้นก็สวมสบายดี” เสียงเล็กเอ่ยเบาๆ เธอเขินจัดแต่ก็ดีใจที่เขาจำสัญญาที่ให้ไว้กับเธอได้

“รองเท้าคู่นั้นแค่ขัดตาทัพครับผมอยากให้ปัญย์เลือกแบบที่ถูกใจ เวลาปัญย์สวมจะได้ไม่เจ็บ” ชายหนุ่มเรียกชื่อหญิงสาวอย่างสนิทสนม

“ปัญย์ครับถ้าวันนี้ผมจะรับปัญย์กับน้องโบตั๋นออกไปทานข้าวด้วยกันได้ไหม เราจะได้ไปเลือกซื้อรองเท้ากัน”เสียงนุ่มเปลี่ยนเป็นอ้อน

“วันนี้เห็นจะไม่สะดวกค่ะฉันมีงานต้องส่งให้ทันภายในอาทิตย์หน้า” เสียงเล็กตอบตามความจริง

“โอเคครับผม งั้นผมไม่รบกวนปัญย์แล้วดีกว่าแต่ปัญย์สัญญากับผมได้ไหมว่าถ้าส่งงานแล้วเราจะออกไปทานข้าวด้วยกัน ผมคิดถึงปัญย์มากจริงๆนะครับ”

ชายหนุ่มบอกความคิดถึงของเขาต่อเธอหลายๆครั้ง จนสติของหญิงสาวแทบกระเจิง เธอพยายามหาเหตุผลให้ตัวเองว่าบางทีการออกไปกับเขาจะสามารถเติมเต็มในส่วนที่ขาดหายของผลงานเธอได้ เธอจึงตัดสินใจเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

“ความจริงงานของฉันก็ใกล้จะเรียบร้อยแล้วล่ะค่ะเหลือเก็บรายละเอียดอีกนิดหน่อย ไม่น่าจะมีปัญหาเรื่องการส่ง”

“ถ้างั้นผมไปรับปัญย์กับน้องโบตั๋นเย็นนี้เลยนะครับ”ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

“น้องคงไปด้วยไม่ได้นะคะ ทั้งอาทิตย์เธอมีนัดกับคุณตาคุณยายท่านขึ้นมาจากต่างจังหวัดเพื่อเธอโดยเฉพาะ อีกอย่างถ้าพาน้องไปด้วยจะลำบากคุณเปล่าๆ”หญิงสาวให้เหตุผลตามความจริง

“ไม่ลำบากเลยครับ สบายมากๆแต่ไม่เป็นไรผมไปกับปัญย์สองคนก็ได้” ชายหนุ่มเอ่ยอย่างเสียดายที่เด็กหญิงตัวน้อยไม่ว่างออกไปเป็นพยานเดตอันแสนหวานระหว่างเขากับเธอหากเขาเองก็ต้องการใช้เวลากับเธอตามลำพัง

“ถ้างั้นผมขออนุญาตไปเยี่ยมน้องแล้วก็กราบสวัสดีคุณตาคุณยายตอนไปรับปัญย์นะครับอีกสามชั่วโมงผมไปรับ”

คนปลายสายนัดแนะเพียงแค่นั้นแล้วรีบวางสายไปทันทีราวกับเขากลัวว่าเธอจะเปลี่ยนใจ…

บอดี้การ์ดหนุ่มใหญ่เข้าบริษัทพร้อมเรื่องสำคัญที่เขาจะต้องรายงานเจ้านายหนุ่มอย่างเร่งด่วน

“มีความคืบหน้าอะไรบ้างพี่” คนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงานเอ่ยถามตรงประเด็น

“มีครับ น่าสนใจทีเดียว” เสียงทุ้มห้าวของคนที่เพิ่งเข้ามาตอบเรียบๆ

“ยังไง” คำถามสั้นๆ ของชายหนุ่มพลางจ้องตาไปยังคนที่กำลังนั่งลงบนโซฟารับรอง

“วิศวกรที่เข้ามาดูแลระบบไฟฟ้าในคืนก่อนเกิดเหตุคือสามีของคุณปุณทริกครับและที่น่าสนใจกว่านั้นคือเขาเป็นพนักงานของบริษัทลูกเขยของเสี่ยวิสิทธิ์ ‘เลิศอิเล็คทริกแอนด์เอ็นจิเนียริ่งจำกัด’

“พี่คิดว่าเขามีส่วนรู้เห็นกับเรื่องนี้ด้วยหรือเปล่า”คนเป็นเจ้านายเอ่ยถามเสียงเรียบ หากในใจของเขาลำเอียงเพราะต้องการได้ยินว่าสามีของปุณทริกไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง

“ยังไม่ทราบแน่ชัดครับ เพราะหนุ่มคนนี้เพิ่งเข้ามาทำงานได้ไม่นานดูจากประวัติมีผลการเรียนดีมาก เป็นคนมุ่งมั่น ขยันทำงาน รักครอบครัว เขาไม่เคยมีนัดหรือติดต่อกับผู้ต้องสงสัยนอกเหนือเวลางาน”ภูชิตรายงานตามข้อมูลที่มือขวาของเขาสืบมา

“พี่จับตาดูต่อไปแล้วกัน แต่ให้เงียบที่สุดผมไม่อยากให้เมียกับพี่สาวของเขาเป็นกังวล” ชายหนุ่มสั่งเสียงเรียบ ดวงตาคมเฉียบเปล่งประกายกังวล

“ทีมรปภ.ใหม่ยกชุดนั่นละ มีพิรุธหรือเปล่า”

“มืออาชีพมากครับเราตรวจสอบแล้วยังไม่พบพิรุธ แต่เรายังไม่ทิ้งประเด็นตัวบุคคล”

ภูชิตแจ้งความคืบหน้าเพิ่มเติมต่อเจ้านายหนุ่มอย่างมีประสิทธิภาพและเมื่อจบการรายงานเขาก็เปิดประเด็นใหม่

“คุณยศวดีโดนยกเลิกงานทั้งหมดครับคุณช่วยเธอได้ไหม”

“มีเรื่องแบบนี้ด้วย เธอมืออาชีพกำลังฮอตมาก โดนยกเลิกงานได้ยังไง” คนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้มีสีหน้าผ่อนคลายลงเอ่ยถาม

“เพราะเธอปฏิเสธข้อเสนอของรัฐมนตรีท่านหนึ่ง”

ภูชิตเล่าตามข้อมูลที่ได้รับรู้จากปากของยศวดีในคืนนั้นและจนกระทั่งวันนี้เขาก็ยังไม่ได้เจอเธออีกเลย

“ภายนอกดูเป็นหนุ่มใหญ่รักครอบครัวแต่ไม่ใช่เล่นๆ เลยนะท่านรัฐมนตรีบรรพต”

ดลเอ่ยชื่อรัฐมนตรีออกมาตรงๆ เขารับรู้มาก่อนแล้วว่ารัฐมนตรีบรรพตสนใจยศวดีหากไม่คิดว่าเขาจะบีบนางแบบสาวด้วยวิธีนี้ ‘สงสารน้องน้ำผึ้ง เธอจะเป็นยังไงถ้ารู้ความจริงเรื่องบิดา’

ในขณะเดียวกันชายหนุ่มก็เห็นใจสาวน้อยอีกคนหากเขาก็ได้ให้ความมั่นใจกับคนที่รอฟังคำตอบ

“ได้สิ เพื่อหวานใจของพี่ โคตรเรื่องเล็กเลยว่ะ”

เสียงนุ่มพร้อมรอยยิ้มอย่างรู้ทันเขาคาดเดาไม่ผิดว่าคู่นี้มีความคืบหน้าเกิดขึ้นแล้วอย่างแน่นอนแต่ไม่ใช่ธุระของเขาที่จะซักในเมื่อเป็นเรื่องส่วนตัว

“ผมมีนัด ไปก่อนว่ะพี่ อ่อ...ถ้าพี่เจอวดีบอกเธอด้วยว่าไม่ต้องกังวล ทุกอย่างจะเรียบร้อย รอรับงานใหญ่ได้เลย ฮอตกว่าเดิมแน่นอน”ดลให้คำมั่นเสียงหนักแน่น ถึงแม้ภูชิตจะเก่งกาจอย่างไร หากการที่เขาออกหน้าย่อมมีภาษีดีกว่าอย่างแน่นอน

“ครับ แล้วผมจะบอกเธอ” เสียงทุ้มห้าวของบอดี้การ์ดหนุ่มใบหน้าเข้มของเขาเผยรอยยิ้มเป็นครั้งแรกในรอบหลายวัน....

*****************************************