“แมวเป็นอะไร” ผู้ช่วยหมอถามว่า

“สงสัยกินถูกอย่าเบื่อ”ผมตอบ

“แมวชื่ออะไร”เสมียนถามต่อ

“ไม่มีชื่อเป็นแมวโฮมเลส มาอาศัยที่บ้าน” ผมตอบ

จากนั้นผู้ช่วยหมอถามชื่อที่อยู่ หมายเลขโทรศัพท์ เพื่อทำทะเบียนผู้ป่วย แล้วบอกให้ชั่งน้ำหนักแมวแต่เธอคงเห็นว่ายังเสียบปลั๊ก คงเพราะวันนี้เป็นวันวิสาขบูชาไม่มีสัตว์มารักษาแต่เช้า เธอจึงเดินออกจากเคาเตอร์ มาเสียบปลั๊กตาชั่ง น้ำหนักของ“ไม่มีชื่อ”2.6 กิโลกรัม

เธอบอกให้ผมรอสักครู่หมอกำลังมา แล้วพาผมและ “ไม่มีชื่อ” ไปที่ห้องตรวจโรคที่อยู่ด้านหลังเคาร์เตอร์ เธอให้ผมวางแมวลงบนเตียงสเตนเลส“ไม่มีชื่อ” ลืมตาเล็กน้อย หายใจรวยริน

ผมกลับรอที่ห้องโถงเจ้าของสุนัขตัวหนึ่งถามว่า “แมวเป็นอะไร”

 “น่าจะไปกินยาเบื่อ ตอนเช้าแมวตัวนี้มานอนที่บริเวณที่กินอาหารแมวจริงๆ ก็แปลกใจเพราะนอนตะแคงเต็มข้าง ผ่านไปครึ่งชั่วโมง ก็ยังนอนอยู่ผมเข้าไปใกล้ๆ พบว่าตาลืมนิดๆ หายใจแผ่วเบา ตัวเย็น เหงื่อออกเปียกพื้นก็จนคลินิกเปิด แล้วพามา” ผมเล่าให้เธอฟัง

“แย่จังเลยคงจะไม่เป็นไรนะ” เธอบอก

ผู้ช่วยหมอ เรียกผมบอกว่า หมอมาถึงแล้ว ผมเดินเข้าไปที่ห้องตรวจโรคอีกครั้ง บอกกับหมอว่าเป็นแมวโฮมเลส มาอาศัยและคลอดลูก สงสัยว่าเช้านี้คงจะไปกินยาเบื่อหมอตรวจดูแล้วบอกว่า จะให้น้ำเกลือกับยาขับพิษ โอกาสรอดมีแค่ 50-50 แล้วนัดให้มาอีกตอนเย็น

ผู้ช่วยหมอแจ้งว่าขอเก็บค่ารักษาบางส่วน500 บาท

ตอนเย็นผมไปที่คลินิกแจ้งกับผู้ช่วยหมอ เธอหายไปที่ห้องตรวจเมื่อกลับมาเธอบอกให้หมอสักครู่ สักพักใหญ่ หมอออกมาแล้วพาไปที่ห้องพักสัตว์ค้างคืน “ไม่มีชื่อ” ยังนอนไม่มีสติ หมอบอกว่า ตอนนี้ก็ยังคง 50-50พรุ่งนี้เช้า แวะมาดูอีกที

กลับถึงบ้านแล้ว ผมตั้งหม้อข้าวเสียบปลั๊กหม้อหุงข้าว แล้วขุดหลุม กว้าง 30 ซม. ยาว 50 ซม. ขุดได้ลึกประมาณ 30ซม. เพราะขุดเจอชั้นดินแข็งมาก แล้วคิดว่าน่าจะพอสำหรับ“ไม่มีชื่อ” ข้าวสุกพอดีก็เทอาหารสำเร็จรูปใส่ชามเล็ก เอาไปอุ่นในหม้อข้าว

จากนั้น ไปหาต้อยเพื่อนบ้าน“คนรักแมว” บ้านตรงข้ามฟากซอย เมื่อเจอต้อย ผมเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับ“ไม่มีชื่อ” ในวันนี้ เธอตกใจมาก พูดอย่างเศร้าๆว่า

“เจ้าแมวจะรอดหรือเปล่า?หวังว่าคงจะรอด”

ผมเล่าให้เธอฟังต่อว่าตัวผมเองเป็นสาเหตุ เช้าวันอาทิตย์ ผมให้ฟริสกี้ส์ ของเนสท์เล่ เพราะมีโอหมดตอนเย็นผมให้ฟริสกี้ส์อีกมื้อ “ไม่มีชื่อ” ไม่ยอมตะต้องอาหาร มีอาการหงุดหงิดร้องและมองผมอย่างไม่พอใจ จากนั้น “ไม่มีชื่อ” ก็รอดช่องของประตูหลังบ้านออกไป

พอตกดึก ผมกวาดบ้านพบอาหารแมวที่อาเจียนออกมาใต้บันไดบ้าน แล้วอึของ “ไม่มีชื่อ” ก็เหลวผมจึงเข้าใจว่า สาเหตุนี้เองทำให้ “ไม่มีชื่อ” ไม่ยอมกินฟริสกี้ส์แต่ว่าคงจะดึกไปแล้ว ถ้าจะซื้อมีโอมาให้ใหม่ แล้วก็กลายเป็นชะตากรรมของ“ไม่มีชื่อ”

ตอนเช้าผมลงมาข้างล่าง ก็รู้สึกแปลกใจว่า “ไม่มีชื่อ”ไม่มายืนรอร้องหาอาหารเช้าเหมือนทุกวัน พอเปิดประตูหลังบ้าน ก็เห็น “ไม่มีชื่อ”นอนตะแคงเต็มข้าง ยิ่งทำให้แปลกใจ ผ่านไปครึ่งชั่วโมง “ไม่มีชื่อ” ก็ยังนอนอยู่ผมเข้าไปใกล้ๆ พบว่าตาลืมนิดๆ หายใจแผ่วเบา ตัวเย็น เหงื่อออกเปียกพื้น ผมอุ้มขึ้นมาแล้วบอก “ขอโทษ ขอโทษ” ผมไม่รู้ว่าจะทำอะไร ได้แต่รอคลินิกเปิด แล้วรีบพาไปหาหมอ

“ใครหนอ เป็นคนวางยาโหดร้ายจริงๆ” ต้อยบ่น

ผมเล่าต่อว่า

“ตั้งแต่ลูกของแมวเริ่มกินอาหารแม่แมวคงจะกลัวว่าลูกคงได้อาหารไม่ดี จับนกมาได้สองสามตัว ไปหาเศษเนื้อเศษกระดูกมา คนแถวนี้ คงรำคาญเลยวางยา เรื่องนี่เกิดขึ้นเพราะแม่แมวรักลูกเลยเป็นแบบนี้”

สักครู่ชาติ สามีของต้อยเดินเข้ามาในบ้านหลังจากทักทายต้อยพูดกับเขาว่า

“แม่แมวกินยาเบื่อตอนนี้ยังให้น้ำเกลือ”

“จริงหรือ แย่จังแมวตัวนี้ฉลาดมาก”

ชาติ เล่าว่า

“ตอนที่ฝากให้ช่วยให้อาหารตอนสงกรานต์เจ้าตัวนี้ฉลาดมาก วันแรกให้อาหารไม่พอ มันดึงเอาถาดวางจานอาหารแมวลงมา มื้อต่อมาเพิ่มอาหารก็ไม่แสดงอาการนี้อีก”

เราสนทนาอีกสักพักแล้วผมลากลับ ต้อยบอกว่า “ขอให้แม่แมวรอดตายด้วย”