แต่วันนี้มองไม่เห็น จึงพูดกับลูกแมวที่กำลังเล่นกันอยู่ว่า

“แม่ไปไหน”

เซอร์ไวว่า ร้องรับแล้ววิ่งออกจากใต้ชั้นตั้งกาน้ำร้อน ผมรีบอุ้มมันขึ้นมา แล้วพูดกับมันว่า

“หนูปลอดภัยแล้ว หนูไม่เป็นอะไร” พร้อมลูบตัว สักครู่หนึ่ง เซอร์ไวว่า ก็กระโดดลงไปพร้อมกับร้องเรียกลูกให้มากินนมในพื้นที่เปิด

เช้าวันรุ่งขึ้น เซอร์ไวว่านอนดูลูกๆเล่นในพื้นที่เปิด เมื่อมันเห็นผม มันเดินเอาตัวมาถูกขาของผม ผมคิดว่ามันคงปรับสภาพจิตใจได้และแสดงตัวในพื้นที่เปิด

ความจริงผมเชื่อว่า แมวฟังภาษาคนได้ เรื่องนี้มาจากประสบการณ์กับแมวเปอร์เซีย ชื่อ “ละอุ่น” น้องสะใภ้ของผมเป็นคนเลี้ยง ครั้งหนึ่ง พวกเราพูดถึงห่วงละอุ่น ตอนนั้นมีอายุ 6 เดือน มักจะถูกแมวเจ้าถิ่นตัวใหญ่แถวบ้านรังแก พวกเราคุยกันว่า ต้องให้ละอุ่นล่อพวกนี้เข้าบ้าน แล้วก็ปิดประตูตีแมว ในวงสนทนาละอุ่นอยู่ด้วย

ผมจำได้ว่า วันต่อมา ขณะที่กำลังใช้คอมพิวเตอร์อยู่ ละอุ่น ร้องเรียกและวิ่งเข้าบ้านอย่างรวดเร็ว ตามหลังมาด้วยแมวเจ้าถิ่น ผมยืนขึ้นคว้าท่อเหล็กขาเก้าอี้เงื้อขึ้น พอมันเห็นผม ก็หยุดชะงัก ผมฟาดลงไปทันที มันก็วิ่งกลับไป ส่วนละอุ่นวิ่งขึ้นไปที่บันไดขั้นหมอบดูเหตุการณ์ ตั้งแต่ผมเชื่อว่าแมวน่าจะฟังภาษาคนได้

เย็นวันต่อมา ผมไปอาหารสำเร็จรูปที่ตลาดของหมู่บ้าน ขณะที่กำลังเดินซื้ออยู่ มีผู้หญิงคนหนึ่งทักว่า

“แมวของน้าหายแล้วหรือยัง”

ผมหันไปมอง เธอพูดต่อว่า “วันก่อนเห็นพาแมวไปร้านหมอ ได้ยินว่าไปกินยาเบื่อ”

“อํอ ตอนนี้หายดีแล้ว แต่สงสัยมีอาการซึมเศร้า กินข้าวก็ไปซ่อนตัวใต้เก้าอี้บ้าง ใต้ตู้บ้าง เมื่อวานเลยอุ้มมาปลอบ วันนี้ก็กลับมาปกติ สงสัยว่า แมวจะฟังภาษาคนได้”

“คิดเหมือนกันว่า แมวฟังคำสั่งคนได้เหมือนกัน ตอนอยู่บ้านก็เรียกน้องแมว ก็เหมือนฟังได้บ้าง ดีใจด้วยที่แมวไม่เป็นไร ไปก่อนนะค่ะ”

ตอนผมผ่านบ้านของต้อย ต้อยตะโกนเรียก ผมจึงเข้าที่บ้านของเธอ ต้อยถาม

“สี่พี่น้องมีตัวผู้ ตัวเมียกี่ตัว ได้ดูหรือยัง” ต้อยถาม

“ตัวดำสนิทเป็นตัวเมีย ตัวดำอกขาวเป็นตัวผู้ ตัวขาวใหญ่เป็นตัวผู้ ตัวขาวเล็กเป็นตัวเมีย”

หลังจากนั้นอีกเดือน พอรู้นิสัยจึงค่อยตั้งชื่อ ตัวดำสนิทมีชื่อ เส้น มาจาก Sensitivity ตัวดำอกขาว ชื่อ เม็ดสี มาจาก Lionel Messi เพราะชอบเล่นคล้ายกับฟุตบอล ตัวขาวใหญ่ ชื่อ ตอแหล มาจาก Fernando Torres เพราะชอบเล่นคล้ายกับฟุตบอลเหมือนกัน ตัวขาวเล็ก ชื่อ ไฮดี้ มาจาก Hidden

ผมเล่าต่อว่า พวกลูกแมวชอบนอนบนขั้นบันได ช่วงแรกมีปัญหามาก เพราะไฟบันไดเสีย เวลาลงมาข้างล่างกลางดึกก็มองไม่เห็น ถึงจะระวังก็เหยียบพวกมันเป็นประจำ หลายครั้งเป็นตอนเช้า รีบลงมาแล้วมองไม่ดี ก็จะเหยียบถูกพวกมัน ดูเหมือนว่า ไฮดี้จะโดนบ่อยที่สุด

ต่อมา เวลาผมเปิดประตูห้องกลางดึก เซอร์ไวว่าจะร้องทันที คงจะเป็นบอกว่า ระวังหน่อย เด็กๆ นอนที่บันได ผมก็ต้องหย่อนเท้ากวาดดูก่อนเหยียบขั้นบันได ทีละขั้น

เสียงเพลงแสนแสบจากสมาร์ทโฟนของชาติ ผมจึงพูดกับต้อยและชาติ

“เพลงนี้ทำให้นึกถึงเรื่องแผลเก่า ผมกำลังคิดว่า บ้านของขวัญ เรียม ไม่น่าจะอยู่ที่เขตบางกะปิปัจจุบัน แถวนั้นเรียกว่าคลองจั่น”

ผมเล่าตั้งแต่เริ่มแรกของเรื่องนี้ คือ ผมไปทำงานแถวนิคมอุตสาหกรรมบางชัน แถวเพื่อนบอกว่าเป็นผู้ช่วยผู้จัดการสาขา ของธนาคารกรุงเทพ บางกะปิ วันหนึ่งผมไปที่สาขาธนาคารกรุงเทพ ใกล้กับที่ทำการเขตบางกะปิ เดินเข้าไปถามพนักงาน มีคนชื่อนี้หรือเปล่า เขาเป็นผู้ช่วยจัดการสาขาบางกะปิ พนักงานธนาคารสาขาบอกว่าที่นี่สาขาคลองจั่น

หลังจากนั้น น้องชายผมทำงาน กทม. ประจำเขตย่านนั้น ตั้งแต่ลาดกระบัง มาจนถึงบึงกุ่ม เล่าเรื่องเกี่ยวกับเขตบางกะปิว่า ที่ตั้งเขตบางกะปิ คือ แขวงคลองจั่น ไม่ใช่บางกะปิ ทุ่งบางกะปิก็อยู่แนวถนนสุขุมวิทย์ ต่อกับทุ่งห้วยขวางมีอาณาเขตตามแนวถนนรัชดาภิเษก เขตห้วยขวาง

ผมบอกกับน้องชายจริง เพราะธนาคารกรุงเทพ สาขาบางกะปิ อยู่สุขุมวิทย์ ซอย 8

“ดีไม่ดี บ้านของขวัญอาจจะอยู่แถวซอยอโศกก็ได้ ชื่อบางกะปิก็เคลื่อนย้ายไปที่คลองจั่น เพราะไปตั้งสำนักอำเภอบางกะปิที่นั่น” ผมสรุปเรื่องสนทนากับน้องชายเกี่ยวกับทุ่งบางกะปิให้ฟัง

เราสนทนากันอีกหลายก่อนผมจะลากลับบ้าน