Bloggang.com : zionzany : อีกสองเดือน...ผมก็ไม่ตาย ตอนที่ 3 (2/2)

อีกสองเดือน...ผมก็ไม่ตาย ตอนที่ 3 (2/2)

ขอบคุณภาพปกนิยาย จากคุณ ApitarN ไว้ ณ ที่นี้ด้วยค่ะ

งานเขียนชิ้นนี้ เป็นผลงานการเขียนแบบทีม ประกอบด้วยผู้เขียนหลายท่าน
ในแต่ละตอน จึงมีการลงชื่อกำกับไว้ ในแต่ละส่วนการเขียนของผู้เขียนท่านนั้น ๆ
ท่านสามารถรับฟังเป็นรูปแบบเสียงได้จากคลิปข้างล่างนี้

             “เก่งมากนะ ที่เข้ามาประชิดตัวของฉันได้ในระยะห้าเมตร โดยที่ฉันไม่รู้ตัว”

             เสียงราบเรียบของคนที่นั่งหันหลังให้บนเก้าอี้บุนวมตัวใหญ่ ในห้องขนาดใหญ่ ที่มีแสงสว่างสลัวราง  ทำให้หญิงสาวร่างปราดเปรียว ผมยาวรวบไว้ด้านหลังเพื่อความคล่องตัว ในชุดดำชะงักฝีเท้า ทั้งที่เข้ามาแบบระวัดระวังอย่างขีดสุด ไม่ให้เกิดเสียงแม้แต่น้อย  แต่ยังไม่พ้นการรับรู้ของบอส  G  ไปได้ เขายังคงง่วนอยู่กับคอมพิวเตอร์เบื้องหน้า อย่างไม่รู้สึกกังวลอะไร

             หญิงสาวรู้สึกลังเลขึ้นมาทันที

            บอส  G จะว่าไปแล้ว ไม่มีใครเคยเห็นใบหน้าแท้จริงของเขาเลยสักคน บางคนเขาเป็นคนแก่อายุแปดสิบกว่า เดินงก ๆ เงิ่น ๆ อยู่ริมถนน  บางวันเขาเป็นนักศึกษา เดินอยู่ในมหาวิทยาลัย บางทีกลายเป็นหญิงสาวเฉิดโฉม กรีดกรายอยู่ในงานเลี้ยงหรูหรา บางทีเป็นคนบ้าหอบฟางอยู่ข้างตลาดสด พูดกับคนที่ไม่มีตัว ตนราวคนบ้า บางโอกาสเป็นคนพูดับลูกน้องน้ำไหลไฟดับ แต่บางทีทำตัวราวกับว่าพูดจาแต่ละคำ ดอกพิกุลจะร่วงออกจากปาก  บางทีพูดจาเฮฮาเป็นกันเอง บางทีจริงจังเด็ดขาดยิ่งกว่าจอมเผด็จการ  สุดแท้แต่ว่าเขาจะต้องการ สื่อสาร สืบข่าวด้วยตัวเองเรื่องอะไร ว่ากันว่า การตามล่าตัวตนแท้จริงของเขา ก็ไม่ต่างจากการวิ่งไล่เงาภูตพราย

             เหตุการณ์วุ่นวายเบื้องล่าง ไม่ได้รบกวนสมาธิของ  G แม้แต่น้อย ประตูห้องทำงานก็ไม่ได้ล็อก ส่งเสียงถามโดยไม่หันมามอง

             “ระยะห้าเมตร เธอคิดจะใช้ปืน ACP  6.35 มม. หรือมีดสั้นใบหลิวที่พกอยู่ในเข็มขัดของเธอดีล่ะ”

             คำพูดของบอส ทำให้หญิงสาวใจหายวาบ คาดไม่ถึงว่าบอสจี จะรู้กระทั่งว่า เธอพกอาวุธอะไรมาด้วย  แต่ดูเหมือนบอส G  ไม่ได้ต้องการคำตอบอย่างจริงจังอะไรนัก เพราะเขายังพูดต่อไป

             “คนที่เขามาประชิดตัวฉันได้ขนาดเธอ ก่อนที่ฉันจะรู้ตัว มีไม่กี่คนหรอก”

             “เอ้อ...มีใครบ้างคะ”  หญิงสาวหลุดปากถาม  ไม่ได้ขยับเข้าไปไกล้มากกว่านั้นอีก

             “คนสุดท้ายที่เข้ามาแบบย่องเงียบคือ จูน ส่วนต่าง  นั่นละ ที่ทำให้ฉันเริ่มระแวงกับพฤติกรรมของเธอ”

             “ฉันไม่ได้ต้องการทำแบบจูนนะคะ”  นักฆ่าสาวรีบออกตัว หัวใจเต้นแรง อากาศในห้องเย็นฉ่ำด้วยเครื่องปรับอากาศ แต่เธอรู้สึกถึงเหงื่อเปียกชื้นบริเวณแผ่นหลังอย่างควบคุมไม่ได้

             “ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร ไม่ติดใจด้วย ถ้าเธอจะลองทำดูบ้าง”  บอส G พูดเหมือนเป็นเรื่องธรรมดาสามัญเหลือเกิน แต่คำพูดง่าย ๆ ทำลายขวัญและกำลังใจ ในการลอบเข้ามาทดสอบบางอย่างจนหมดสิ้น ทั้งที่อีกฝ่ายยังไม่ได้ลงมืออะไรเลย หันหลังให้ด้วยซ้ำ ท้ายทอยที่เห็นโผล่มาก็เชิญชวนท้าทายให้ลงมืออย่างยิ่ง

             “เอ้อ...ฉันมารายงานเรื่องเต้ยค่ะ”

             “ฉันรู้แล้ว”

             ไม่มีอะไรที่บอส  G  จะไม่รู้ ไม่ใช่เพียงกล่องวงจรปิดที่ซ่อนลับสายตาผู้คน  หรืออุปกรณ์สอดแนมดักฟังต่าง ๆ  เขายังมีอะไรอีกหลายอย่างที่คนของเขาไม่เข้าใจ หลายครั้งที่บอส  G รู้อะไรล่วงหน้าชนิดไม่น่าเชื่อ  ดังนั้นลูกน้องจึงมีหน้าที่เพียงรู้เป้าหมายหน้าที่ และปฏิบัติงานให้ลุล่วงภารกิจเท่านั้น

             “ถ้าอย่างนั้น...” มือสังหารสาวมีท่าทางลังเล ชะงักคำพูด  แต่ดูเหมือนว่าบอส G จะรู้ว่าเธอกำลังจะพูดเรื่องอะไร เสียงเรียบเฉยจึงดังขึ้นว่า

             “จับเต้ยไปขังไว้ก่อน”

             “แต่...”

             “ทำตามคำสั่ง”

             คราวนี้หญิงสาวไม่เข้าใจจริง ในเมื่อบอส  G  รุ้ว่าไม่ใช่ฝีมือของเต้ย ทำไมยังออกคำสั่งให้จับไปขังไว้อีก  เสียงของ G  ยังคงอธิบายต่อไป

             “คนห้าหกคนที่ถูกยิงตาย เป็นคนที่แฝงตัวเข้ามาให้องค์กร ฉันรู้มาระยะหนึ่งแล้ว  แต่ที่ผ่านมาไม่มีจังหวะจัดการ เพราะจะใช้นักฆ่าขององค์กรเราก็ไม่ได้ วันนี้ ฉันได้จังหวะ ทุกอย่างลงตัว  ไม่ต้องลงมือเอง  คนพวกนั้นถูกออกคำสั่งให้ไปอยู่ประจำจุดอันตราย  ที่นักฆ่าคนนั้นจะบุกเข้ามา ที่เหลือก็อย่างที่เธอเห็น”

             นักฆ่าสาวฟังแล้วรู้สึกขนลุกเกรียว คาดไม่ถึงว่าทุกอย่างจะอยู่ในหมากมรณะ ที่บอส G วางเอาไว้อย่างแยบยล ฆ่าโดยไม่ต้องฆ่า ยืมมือคนอื่น ลงมือขจัดผู้ต้องสงสัยในองค์กร โดยที่มือของคนในองค์กรไม่เปื้อนเลือด แค่การประเมินสถานการณ์ว่า จะมีนักฆ่ามากฝีมือ บุกเข้ามาด้านใด เวลาใดได้ ก็น่าอัศจรรย์ใจแล้ว

             “บอส รู้จักคนที่บุกเข้ามาก่อกวนหรือคะ”

             “รู้จัก ไม่งั้นฉันคงคาดการณ์ไม่ออกหรอก”

             “จะให้จัดการกับเขายังไงดีคะ”  เธอหมายถึงคนที่บุกเข้ามาก่อกวนถึงในบ้านใหญ่ของบอส

             “พวกเราไม่ต้องทำอะไร มีคนอื่นจะลงมือก่อนเรา”

             “ใครคะ”

             “ก็คนที่ส่งพวกที่โดนยิงตายเข้ามาแอบแฝงในองค์กรของเรายังไงละ พวกนี้ยังมีเหลืออีกคนหนึ่ง ที่ยังไม่โดนยิงตาย จะต้องรายงานไปถึงหัวหน้ามันอย่างแน่นอน แล้วพวกนั้นจะตามล่าลุงแมนเอง”

             “ลุงแมน”

             “คนที่บุกเข้ามายังไงละ”

             คราวนี้นักฆ่าสาวเข้าใจภาพรวมทันที บอส  G  ระบุตัวตนของผู้บุกรุกอย่างชัดเจน ลุงแมน ยอดนักฆ่าที่มีข่าวว่าวางมือไปนาน   เท็จจริงอย่างไรไม่มีใครรู้  สองคนนี้จะต้องมีเงื่อนงำบางอย่างแน่นอน ดูท่าทางหญิงเต้ยจะกลายเป็นเต้ยรับบาปเสียแล้ว

             “เต้ย ไม่ใช่คนฆ่าพวกนั้นนะคะ” หญิงสาวยังไม่ละความพยายามเรื่องนักฆ่าวัยเด็ก คนที่กลายเป็นแพะรับบาป

             “ฉันรู้ดี เธอไปจัดการตามคำสั่งก็พอ”

             “แต่...”

             “เธอคิดว่าฉันใจร้ายกับเต้ยใช่ไหม”  พูดจบบอส  G  ก็หมุนเก้าอี้ตัวใหญ่ มาเผชิญหน้ากับนักฆ่าสาว

             จังหวะนั้นเอง  ที่หญิงสาวลงมือ

             จังหวะของการหมุนตัวกลับมา เป็นช่องว่างเดียวที่เหมาะสมที่สุด การเปลี่ยนแปลงคือช่องว่างสำคัญ ความมั่นคงกลับกลายเป็นแปรเปลี่ยน  เธอเลือกใช้มีดสั้นขนาดเล็กเพราะว่องไวกว่าปืนจิ๋ว ใบมีดเบาบางแหลมคม ซัดออกจากการสะบัดข้อมือจากเข็มขัด ด้วยความเร็วปานสายฟ้าแลบ บอส G  จึงเท่ากับว่าหันมารับคมมีดพอดี

             ประกายมีดวูบเดียว สลายวับ

             มีดสั้นของหญิงสาวซัดออกไปในจังหวะเหมาะสมลงตัวที่สุด ย่อมไม่พลาดเป้าหมาย มีดใบหลิวทั้งบางทั้งคม อันตรายอย่างยิ่งในระนะประชิด  นั่นเป็นโอกาสที่เห็นหน้าบอส G อย่างถนัด แม้จะอยู่ในความหม่นมัวของแสงไฟในห้อง

             ใบหน้าสวมหน้ากากฮอกกี้ เสื้อผ้า เป็นแบบเดียวกับที่เจสัน วอร์ฮีส์ ฆาตกรหน้ากากฮ็อกกี้ แห่งทะเลสาปคลิสตัล  จากหนังเรื่อง  Friday the 13th  ศุกร์สิบสามฝันหวาน ไม่มีผิด

             หน้ากากเย็นชาไร้ความรู้สึก เส้นผมยาวยุ่งเหยิง ทำให้ดูไปคล้ายจอมปีศาจฆาตกร โผล่ออกมาจากหนังสยองขวัญ

            แต่ที่ทำให้หญิงสาวนักฆ่าใจสะท้านคือ มีดบินใบหลิวของเธอ ที่สร้างชื่อเสียงมานาน ไม่เคยพลาดเป้า เวลานี้ถูกคีบด้วยนิ้วชี้และนิ้วกลางของบอส G  ชะงักค้างคาแน่นิ่ง ปลายมีดห่างจากตำแหน่งหัวใจของบอส G  เพียงหนึ่งนิ้ว นี่จึงเป็นเรื่องน่าตื่นตกใจที่สุด  รู้ได้อย่างไรว่ามีดจะซัดมาตำแหน่งนั้น การใช้นิ้วคีบใบมีดที่พุ่งเข้ามาด้วยความรวดเร็วรุนแรง เป็นเรื่องที่ไม่เคยเห็นจากนักฆ่าคนไหนมาก่อน แต่เรื่องเช่นนี้ก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ ถ้าฝึกพลังสมาธิถึงระดับหนึ่ง ปาฏิหาริย์ก็อาจเป็นความจริง

             การคาดคำนวณของบอส  G  แม่นยำอย่างน่าตื่นตกใจ ดูเหมือนว่า มือของเขาจะเคลื่อนมารอตำแหน่งที่มีดซัดเข้ามา ก่อนหน้าที่มีดจะหลุดออกจากมือของหญิงสาวด้วยซ้ำไป

             หญิงสาวความจริงยังมีมีดสั้น อีกสามเล่มเหลือในเข็มขัด รวมทั้งปืนกระบอกจิ๋ว แต่เธอก็ลดมือลงข้างตัว ถอนหายใจพูดเสียงแผ่ว

            “ลงมือฆ่าฉันได้เลยบอส”

            “ทำไมไม่ดิ้นรนเอาชีวิตรอดล่ะ” บอสถามเสียงเรียบ มือหมุนมีดสั้นใบหลิวในมือเล่นไปมาระหว่างนิ้วทั้งห้า คล่องแคล่วราวมายากล

             “แพ้ก็คือแพ้ค่ะบอส ฉันยอมรับอย่างลูกผู้หญิง”

             “ฉันยังหาเหตุผลฆ่าเธอไม่ได้”

             “ฉันซัดมีดสั้นใส่จุดตายของบอสนะคะ” หญิงสาวขมวดคิ้ว สีหน้างุนงง ความจริงเตรียมใจรอรับความตายล่วงหน้าแล้ว

             “ก็จริง แต่เธอไม่ได้คิดฆ่าฉันหรอก เธอต้องการพิสูจน์ฝีมือของฉันเท่านั้น”  ว่าพลางโยนมีดใบหลิวคืนมาให้ หญิงสาวยื่นมือไปรับด้วยใบหน้าไม่คลายความสงสัยแต่สีหน้าแววตาปรากฏแววตื้นตันใจขึ้นมาทีละน้อย บอส G มองเธอออกอย่างทะลุปรุโปร่ง และยังไม่ถือสาหาความอีกต่างหาก คนแบบนี้หรือที่ลือกันว่าโหดอำมหิตไร้ความปรานี

             “การเป็นหัวหน้าคนไม่ใช่เรื่องง่าย”  เสียงของบอส  G พูดเหมือนรำพึงกับตัวเองมากกว่า “ไหนจะต้องคอยดูแลคนในสังกัด ทำให้ลูกน้องยอมรับ ไหนต้องคอยระวังการโดนแทงข้างหลัง ไหนจะต้องพิสูจน์ตัวเอง ฉันเข้าใจนะว่าคนเราต่างอยากมีหัวหน้าที่มีฝีมือ แต่บางทีก็รำคาญที่ต้องคอยพิสูจน์ตัวเอง บางทีฉันก็รู้สึกเหนื่อยและเบื่อหน่าย อยากออกจากวงการเสียที”

             พูดจบบอส  G  ก็หันเก้าอี้กลับไปอยู่หน้าคอมพิวเตอร์  หญิงสาวรู้สึกว่าความกดดันไร้สภาพจางหายไปจนหมดสิ้น ระบายลมปากออกยาว ๆ ก่อนเลียบเคียงถาม

             “บอสจะให้ฉันทำยังไงต่อไปคะ”

             “ไปดูแลเต้ยให้ดีที่สุด ดูแลเหมือนดูแลน้องตัวเอง เต้ยความจริงเป็นมือสังหารระดับแนวหน้า มือหนึ่ง เราปล่อยเต้ยไปไม่ได้หรอก เธอจะต้องอยู่กับพวกเรา แต่ตอนนี้จำเป็นต้องให้เต้ยถูกขังไว้ก่อน”

             “เต้ยนะหรือคะ นักฆ่าระดับมือหนึ่ง”  หญิงสาวแทบไม่อยากจะเชื่อ ก็เห็นเธอเป็นเด็ก ๆ สนุกสนานเฮฮาบ้าบอไปวัน ๆ นี่คะ แล้วขังเต้ยทำไมคะ”

             “แล้วจะรู้เอง  อ้อ...อย่าตัดสินคนด้วยภายนอก คนอย่างเต้ย ถ้าคิดจะฆ่าคน คนที่เธอฆ่าแทบจะไม่รู้ตัวก่อนตายด้วยซ้ำ ไปได้แล้ว”

             บอส G ยกมือโบก เป็นการยุติการสนทนา  ดังนั้นหญิงสาวจึงล่าถอยออกมาอย่างเงียบงัน และโล่งใจ กับการเก็บชีวิตพ้นออกมาจากริมหุบเหวแห่งความตาย

GTW

Create Date : 21 เมษายน 2563

Last Update : 21 เมษายน 2563 12:03:02 น.

0 comments

Counter : 456 Pageviews.