Bloggang.com : zionzany : อีกสองเดือน...ผมก็ไม่ตาย ตอนที่ 2 (2/2)

อีกสองเดือน...ผมก็ไม่ตาย ตอนที่ 2 (2/2)

ขอบคุณภาพปกนิยาย จากคุณ ApitarN ไว้ ณ ที่นี้ด้วยค่ะ

งานเขียนชิ้นนี้ เป็นผลงานการเขียนแบบทีม ประกอบด้วยผู้เขียนหลายท่าน
ในแต่ละตอน จึงมีการลงชื่อกำกับไว้ ในแต่ละส่วนการเขียนของผู้เขียนท่านนั้น ๆ
ท่านสามารถรับฟังเป็นรูปแบบเสียงได้จากคลิปข้างล่างนี้

               ในบ้านเช่าหลังเล็กแบบชั้นเดียว  มีห้องนอน ห้องน้ำ และห้องนั่งเล่นรวมเข้าไว้ด้วยกัน ตามสไตล์บ้านเช่าราคาถูก  ซึ่งถ้าจัดระเบียบหรือตกแต่งให้เรียบร้อยก็พอจะมีสภาพน่าอยู่  ทว่าจูนกับอภิธันไม่มีเวลาเหลือเฟือที่จะจัดการกับเรื่องพวกนี้  ในแต่ละวันต้องคอยระแวดระวังสมุนของ G ก็เต็มกลืนอยู่เล้ว  ด้วยเหตุนี้ ข้าวของดั้งเดิมวางอยู่ตรงไหน ก็ยังวางอยู่ตรงนั้น ตามที่เจ้าของบ้านเช่าจัดไว้  ตัวบ้านเก่า ๆ โทรม ๆ ฝาผนังมีรอยขีดเขียน มีรอยเทปกาวติดแปะอะไรสักอย่าง ที่ผู้เช่าคนเดิมเคยติดไว้แล้วแกะออกไป

               จูนเหลียวมองสภาพแวดล้อมของที่พักอาศัย  สภาพประตูห้องน้ำที่เก่าผุพัง  พัดลมเพดานสภาพเก่าเหมือนไม่เคยเปิดใช้มาเป็นปี  สุขภัณฑ์ในห้องน้ำที่ไม่ใช่ชักโครก ไม่มีฝักบัว ทุกอย่างภายในบ้านหลังนี้ชวนให้ถอนหายใจ  เธอไม่เคยคิดว่า จะต้องมาอยู่ในสภาพแบบนี้  ชีวิตเธอเคยอยู่แต่ในที่สะดวกสบาย เพียบพร้อมสิ่งอำนวยความสะดวกทุกอย่าง  แต่พอมีเรื่องเกิดขึ้นกับครอบครัวของเธอ ทำให้เธอต้องกลายเป็นนักฆ่า ทั้งที่ไม่เคยคิดจะเป็น และไม่เคยจับปืนเลยด้วยซ้ำ แต่เธอต้องทำเพื่อเปลี่ยนแปลงตัวเอง ต้องแก้แค้นให้กับพ่อ  แม้ว่าท่านไม่เคยร้องขอด้วยซ้ำ

               ใช่สิ! พ่อของเธอจะเอาเวลาไหนมาร้องขอ  G ไม่ปราณีพวกเธอ ฆ่าพ่อของเธอ พรากท่านไปจากครอบครัว  นี่ถ้าไม่ได้พี่ไมค์ ตังกุย เลิฟลี่ ช่วยไว้ตอนนั้น  G ก็คงฆ่าเธอไปด้วยแล้ว

               ความแค้นและความชิงชัง ทำให้เธอต้องมาพบกับความยากลำบากเช่นนี้  แถม G หัวหน้าองค์กรและนักฆ่าทุกคนรู้แล้วว่า เธอทรยศหักหลัง ป่านนี้คงตามหาเธอแทบพลิกแผ่นดิน  จูนนอนร้องไห้บนที่นอนที่มีความนิ่มเพียงนิดหน่อย ปูทับด้วยผ้าห่มอีกชั้น เพื่อเพิ่มสัมผัสสบายให้แก่แผ่นหลัง  เมื่อตอนหัวค่ำ หลังจากที่เธอไปพบกับไมค์ คนที่ช่วยเหลือเธอเมื่อตอนที่พ่อถูกฆ่าตาย  ไมค์สอนอะไรเธอมากมาย  สอนให้เธอไม่โกรธ ไม่แค้นใคร  แต่ไมค์ก็ไม่สามารถกำจัดไฟในใจเธอได้

               วันนี้ก็เช่นกัน เธอไปพบไมค์ เล่าทุกอย่างให้ไมค์ฟัง ไมค์ไม่ต่อว่า แถมยังยื่นมือเข้าช่วยเหลือ โดยมีข้อแม้ว่า ขอให้เธอหยุดทุกอย่างและออกจากประเทศนี้ไป ออกไปให้ไกลที่สุด  จูนคิดตามคำพูดของไมค์ มันเป็นจริงดังว่า ถ้าเธอไม่ดับไฟในใจเธอไปเสียตั้งแต่ตอนนี้ มันมีแต่จะไหม้และเผาผลาญชีวิตของเธอเอง  ทุกวันนี้ ที่ชีวิตของเธอต้องเป็นแบบนี้เพราะอะไร  ก็เพราะไฟที่มันสุมอยู่ในใจของเธอนั่นเอง

               “จูนเป็นไงบ้าง ไปพบไมค์มา เขาว่าไง”

               อภิธันถามขึ้น ตั้งแต่กลับมาจูนไม่ยอมพูดจาอะไรเลย  เอาแต่นอนตะแคงข้างหันหลังให้เขา  ฝาผนังห้องมันมีอะไรให้มองนักหนา นอกจากรอยแตกร้าวของปูน  ดูท่าคงจะร้องไห้ด้วย  เพราะสังเกตจากเสียงสูดน้ำมูกดังแว่วมาเป็นระยะ ๆ

               “เราหยุดเรื่องนี้กันดีไหม”

               จูนไม่ตอบคำถามของอภิธัน แต่กลับพูดประโยคอื่นขึ้นมา เป็นคำพูดที่อภิธันไม่คาดคิดว่า มันจะออกมาจากปากของจูน  เพราะนับตั้งแต่รู้จักกันมา  จูนเคยพูดพร้อมแสดงสายตาหนักแน่นเสมอ  หากไม่ได้แก้แค้นให้พ่อ ชีวิตนี้เธอคงตายตาไม่หลับ

               “ทำไมล่ะ คุณคิดดีแล้วใช่ไหม  แน่ใจหรือว่า G จะปรานีคุณ  ในเมื่อคุณหักหลังเขาไม่เหลือชิ้นดีขนาดนี้"

               อภิธันถามเพื่อความแน่ใจ  ชายหนุ่มลุกขึ้นจากหน้าจอทีวี เดินไปนั่งลงใกล้ๆ จูน  ผู้ซึ่งกำลังนอนตะแคงหันหน้าเข้าหาฝาผนังห้อง  อภิธันนั่งคุกเข่าลง เอื้อมมือไปประคองจูนให้ลุกขึ้นนั่ง  ก่อนจูบหน้าผากเธอเบา ๆ

               “แล้วแต่คุณครับ ที่รัก  ผมยังไงก็ได้  เราจะไปจากที่นี่  เราจะไปจากประเทศนี้  ไมค์คงช่วยเราได้”  อภิธันพูดด้วยแววตาและรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความจริงใจ

               ตลอดระยะเวลาที่หนีหัวซุกหัวซุนมาด้วยกัน  อภิธันไม่เคยแสดงท่าทีไม่ไว้วางใจในตัวเธอเลยสักนิด  มีแต่เธอเท่านั้นที่บางครั้งแกล้งแสดงกริยาออกมาให้เขาระแวงเล่นๆ  แต่แท้ที่จริงแล้ว ก็ไม่ได้มีอะไรเป็นแค่การหยอกกันเล่นธรรมดา  ใช่.. เธอรักเขา  เธอรักเขาสุดหัวใจ  เพราะน้อยคนนักที่จะให้ความจริงใจกับเธอ นอกจากครอบครัวและไมค์  อภิธันเป็นอีกคนที่เธอรู้สึกไว้เนื้อเชื่อใจ และรู้สึกปลอดภัยเมื่ออยู่เคียงข้างเขา

               “ที่รักเหรอ..”  จูนใช้มือปาดน้ำตาที่แก้ม และกรีดไล่ความชื้นที่ยังคั่งค้างอยู่บนขนตา เพื่อการมองเห็นที่ชัดเจนขึ้น  “..ใครเป็นที่รักของคุณกัน  เราเพิ่งเจอกันนะ แค่ไม่กี่วันเอง”

               “คุณอย่าหลอกตัวเองเลยน่า  ถ้าคุณไม่รักผม คุณจะช่วยชีวิตผมเอาไว้ทำไม  ทำไมไม่ปล่อยให้ดินสอสีเทียน หรือ วันทนีย์ ฆ่าผมให้สิ้นเรื่องสิ้นราวไปล่ะ”

               อภิธันพูดด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม  ผู้ชายบ้าอะไรหลงตัวเองชะมัด..  จูนนึกหมั่นไส้ท่าทางเจ้าเล่ห์เจ้าชู้ของอภิธันยิ่งนัก  เวลาหน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้ ยังมีแก่ใจจะมาทำหวานใส่อีก  แต่มันก็จริงอย่างที่เขาพูดนั่นแหละ  เธอรักอภิธัน รักเขาตั้งแต่แรกเจอ และคอยแอบช่วยเหลือให้ข้อมูลลับๆ แก่เขาตลอดมา

               “...นะ ที่รักของผม เราจะไปใช้ชีวิตด้วยกันที่อื่น”

               จูนกอดอภิธันไว้แน่น ร้องไห้โฮออกมา  ปลดปล่อยความอ่อนไหวในใจออกมาอย่างเต็มที่ จนตัวเองรู้สึกดีขึ้น  แต่เมื่อความรู้สึกกลับมาเป็นเหมือนเดิม  ความแค้นก็ก่อตัวขึ้นมาอีกครั้ง  ไม่ได้! เธอจะไม่หนี  เธอต้องแก้แค้น G และนักฆ่าทุกคนเพื่อพ่อ  ถึงแม้ท่านจะไม่ได้ร้องขอก็ตาม  เธอก็จะแก้แค้นด้วยวิธีการของเธอเอง ตายเป็นตาย ตาต่อตา ฟันต่อฟัน เป็นไงเป็นกัน  แม้จะต้องตาย เธอก็มีความสุขที่ได้ทำในสิ่งที่อยากทำ  ส่วนไมค์ ถ้าหากเขาไม่ช่วย เธอก็จะไม่ร้องขอ เพราะเธอเลือกที่จะเดินหน้าต่อ ไม่ยอมถอยอย่างแน่นอน

               “ไม่ค่ะ ที่รัก  ฉันจะเดินหน้าต่อไป ไม่ G ก็จูน ต้องตายกันไปข้างหนึ่ง”

               อภิธันรู้สึกฉงนสนเท่ห์  ผู้หญิงนี่ช่างเป็นอะไรที่เข้าใจยากเหลือเกิน..  เขาไม่เข้าใจเลย เมื่อกี้ยังเห็นร้องไห้สะอึกสะอื้น ราวกับจะเป็นจะตายปานเหมือนจะขาดใจ  มาตอนนี้ กลับแสดงทีท่าบ้าดีเดือด  นี่จูนเป็นไบโพล่าหรืออย่างไรกันนะ

               “เราจะเริ่มงานพรุ่งนี้เลยค่ะ  ขืนเราชักช้า  G จะต้องตามเราทันแน่นอน”
               “อ้าว ตกลงว่า คุณยอมให้ผมเป็นที่รักของคุณ แล้วเหรอ”

               “นี่คุณ! จะเป็นไหมล่ะ  ถ้าไม่อยากเป็น ก็ไม่ต้องเป็น”  จูนเขินเอียงอาย อมยิ้มแก้มแดงหน้าแดงไปหมด  ไม่คิดว่า อภิธันจะมีอารมณ์ขันยิงมุกใส่เธอตอนนี้   จูนยกฝ่ามืออันบอบบางของตน ตบไปที่แผงอกหนาแน่นด้วยกล้ามเนื้อสมตัวของอีกฝ่าย  เสียงดังเพียะสองสามทีด้วยความเขินอาย  “..งั้นก็ไม่ต้องเป็น”

               อภิธันจับมือจูนเอาไว้  ถ้าปล่อยให้อีกฝ่ายเขินอยู่แบบนี้นานๆ มีหวังเขาได้ระบมไปทั้งตัวเป็นแน่  คงไม่ตายด้วยฝีมือนักฆ่า แต่จะตายด้วยฝ่ามือของจูนแทน

               “จ้ะ ๆ ที่รักให้เรียก  เรียกก็ได้จ้ะ”  อภิธันพูดพลางยกมือข้างหนึ่ง ขึ้นมานวดคลึงที่หน้าอกของตัวเอง  เจ็บเป็นบ้าเลย คนอะไรมือหนักชะมัด..

               “ฮึ ! ก็แค่นี้แหละ”

               อภิธันเข้าสวมกอดจูนอีกครั้ง  ถือโอกาสหอมแก้มและจูบเบาๆ ตรงริมฝีปากอวบอิ่มฉ่ำแดงของอีกฝ่าย

               “เราจะเดินไปด้วยกันนะ ที่รัก  เราจะไม่ตาย เราต้องรอด ต้องรอดเท่านั้น  พอจบเรื่องนี้ เราจะไปอยู่ต่างประเทศกัน”
               “อย่าทิ้งจูนนะ”
               “ครับ”

               ทั้งสองเริ่มวางแผนว่า จะเอาอย่างไรต่อหลังจากนี้  ในเมื่อจูนยืนยันต้องการเดินหน้าต่อ  พวกเขาสองคนจะไปหาไมค์อีกครั้งเพื่อขอความช่วยเหลือ  ทั้งต้องวางแผนสำรองเอาไว้เผื่อกันพลาด  หากลุงแมนเกิดหักหลังพวกเขา ไมค์จะได้เข้าช่วยเหลือได้ทัน  ทั้งคู่กำหนดตำแหน่งให้กับไมค์  อดีตนักฆ่าหมายเลขสองไม่ต้องทำอะไร นอกจากคอยซัพพอร์ตพวกเขาก็พอ ในกรณีที่โดนลุงแมนหักหลัง  ทว่าเรื่องนั้นเอาไว้ทีหลัง  ตอนนี้คงใช้งานลุงแมนให้ทำงานให้เสร็จสิ้นเรียบร้อยเสียก่อน  หลังจากนั้น  พวกเขานี่แหละจะเป็นคนกำจัดลุงแมน ด้วยมือของพวกเขาเอง

               “หึ ! คิดว่า ตัวเองฉลาดนักใช่ไหม ลุงแมน..”

               จูนพึมพำออกมาเบาๆ  ขณะที่กำลังรับสัมผัสแห่งอ้อมกอด จากชายหนุ่มผู้เป็นที่รักอยู่ด้วยความเต็มใจ

ส่วนเกินที่เขาไม่ต้องการ

Create Date : 14 เมษายน 2563

Last Update : 14 เมษายน 2563 14:36:54 น.

0 comments

Counter : 532 Pageviews.