ตอนที่ 9

เสียงระเบิดดังสนั่นพร้อมประกายไฟแตกกระจายคล้ายไฟพะเนียงยังหม้อแปลงไฟฟ้าที่ติดตั้งอยู่ปลายเสาไฟฟ้าทำให้ความสว่างไสวในพื้นที่บริเวณนั้นดับวูบไปเป็นบริเวณกว้างไม่เว้นแม้กระทั่งตึกสูงระฟ้าที่ยืนตระหง่านอยู่เบื้องหน้าอย่างมั่นคง...

“ไอซ์...ช่วยฉันด้วย...จู่ๆ ไฟก็ดับ ฉันติดอยู่ในห้องทำงานจะทำยังไงล่ะทีนี้” อาโปโทรศัพท์ติดต่อเพื่อน ผู้เป็นต้นเหตุให้เธอติดแหงกอยู่ในอาคารท่ามกลางความมืดมิด

“ว่าไงแกว่าไงนะอาโป พูดดัง ๆหน่อยฉันไม่ได้ยิน”

เสียงที่ตอบมาตามสายทำเอาอาโปถึงกับขมวดคิ้วด้วยความหงุดหงิด“ก็เดินหาที่เงียบ ๆ มาฟังฉันพูดหน่อยไม่ได้หรือไง...ฉันบอกว่าที่สำนักงานไฟฟ้าดับฉันติดอยู่ที่นี่คนเดียว..โธ่โว้ย...ให้ตายสิ...”เธอสบถออกมาแบบไม่รู้ว่าจะให้กับอะไรดีขณะที่แสงจากโทรศัพท์จู่ ๆ ก็ดับวูบลงกะทันหัน

“เอ้ย!.. เดี๋ยวดิอย่าเพิ่งดับ” หญิงสาวร้องเสียงหลง

เมื่อครู่ก่อนที่เธอจะโทรศัพท์หาเพื่อนเธอได้โทรหายามรักษาความปลอดภัย เพื่อบอกให้รู้ว่ายังมีคนติดอยู่ในสำนักงานทว่าโทรเข้าหลายครั้งก็ไม่มีใครรับสาย...แม้จะรู้สึกอารมณ์หงุดหงิดด้วยความกังวลแต่เธอก็พยายามมองในแง่ดี นั่นก็คือยามรักษาความปลอดภัยกำลังไฟตามช่างมาซ่อมระบบไฟฟ้าที่เกิดเหตุขัดข้องตอนนี้

“ไม่อยากเชื่อเลยจริง ๆ ให้ตายสิว่าตึกใหญ่ระดับนี้จะไม่มีระบบไฟฟ้าสำรอง” ไม่ใช่ด้วยความกลัว แต่เพราะโมโหหญิงสาวถึงกับสบถออกมาอย่างหัวเสีย “นี่มันกี่ทุ่มกี่ยามแล้วนี่...งานของไอซ์ก็ยังไม่เสร็จทำยังไงล่ะทีนี้...คงต้องหอบกลับไปทำที่บ้านแล้ว”

การตัดสินใจนี้น่าจะดีที่สุดในสภาวะฉุกเฉิน...อาโปรวบรวมแฟ้มงานที่ยังทำค้างทั้งกระเป๋าสะพาย เดินคลำทางออกไปยังประตูกระจก...แต่...

“ให้มันได้อย่างนี้สิ...”อาโปถึงกับพ่นลมออกจากปาก

ประตูกระจกเปิดด้วยวิธีสแกนด์บัตรเมื่อไฟฟ้าดับแบบนี้เธอก็หมดสิทธิ์ที่จะออกไปภายนอกอาโปเดินคอตกกลับไปนั่งหมดอาลัยที่โต๊ะทำงานของเธอไม่อยากเชื่อเลยว่าเธอจะถูกขังให้อยู่ภายในห้องที่ถึงแม้จะกว้างขวางแต่ก็มืดมิดไปหมดเช่นนี้

เห็นทีพรุ่งนี้เธอคงต้องขอเลื่อนการนำส่งงานชิ้นนี้ไปก่อนเจ้านายเบื้องบนคงเห็นใจบ้างล่ะ ก็มันเกิดเหตุสุดวิสัยจริงๆ นี่นา

9

ชลธิศขับรถมาถึงบริษัทด้วยเวลาที่เร็วที่สุดเท่าที่เขาจะสามารถทำได้ทว่านั่นก็ใช้เวลาเกือบชั่วโมง เพราะไม่ว่าจะมืดจะค่ำแค่ไหนการจราจรในเมืองหลวงของประเทศไทยก็ยังหาความแตกต่างจากช่วงเวลากลางวันไม่เจอ

“ไฟฟ้าดับนานหรือยัง”ประธานหนุ่มสอบถามยามรักษาความปลอดภัยประจำตึก

“ประมาณสามสิบนาทีได้ครับหรืออาจจะมากกว่านั้นผมไม่แน่ใจ” ยามตอบด้วยน้ำเสียงเกรง ๆ

“ไฟฟ้าสำรองไม่ทำงานเหรอทำไมตึกเราถึงดับไปด้วย” น้ำเสียงถามค่อนข้างห้วน

“ทำครับ แป๊บเดียวก็ดับไปด้วยกันผมไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อครู่ผมไปดูที่ตู้ไฟสำรองมาแล้วครับ มันไม่ทำงานแต่ติดต่อคนดูแลระบบไปแล้ว”

“ให้ตายสิ...ตามผมมา...เอากุญแจกับไฟฉายมาด้วย” ชายหนุ่มสบถให้กับตัวเองก่อนจะเร่งฝีเท้านำยามเข้าไปในอาคารที่เขามั่นใจนั่งว่ายังมีคนติดอยู่ที่นั่น

ไฟฟ้าดับเช่นนี้ลิฟต์ดูเหมือนจะหมดความหมายไปโดยปริยายยามจึงทำหน้าที่ไขประตูกระจกด้วยกุญแจ เข้าสู่ภายในอาคาร ทิ้งวิ่งตามเจ้าขอขายาว ๆ ที่ก้าวเท้าแต่ละทีก็ทิ้งห่างเขาไปไกล

“ท่านประธานจะไปไหนครับ”

“ชั้นห้ายังมีคนทำงานอยู่” เขาบอกสั้น ๆ ขณะก้าวขึ้นบันไดแล้วก็หยุด เมื่อนึกอะไรขึ้นได้ “เอากุญแจกับไฟฉายให้ผมแล้วคุณก็กลับไปทำหน้าที่ของคุณ”

ยามยื่นพวงกุญแจให้เจ้านายเมื่อเห็นท่านเดินขึ้นบันไดไปพ้นแล้ว เขาก็ผ่อนลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก หันกลับไปเฝ้ายามที่หน้าตึกต่อทั้งนึกในใจว่าเวลาขนาดนี้ยังมีคนขยันทำโอทีอยู่อีกเหรอ ไม่น่าเชื่อว่าจะมีพนักงานบริษัทที่ทุ่มเทงานขนาดนั้นในประชากรแรงงานไทย

การเดินขึ้นบันไดถึงห้าชั้นไม่ใช่เรื่องธรรมดาเลยสำหรับบุคคลที่คุ้นชินกับความสะดวกสบายมาตลอดทว่าชลธิศไม่ได้รู้สึกถึงความลำบาก แม้ว่าการขึ้นไปบนชั้นเป้าหมายนั้นเข้าแทบจะวิ่งไปซะด้วยซ้ำ เมื่อคิดไปถึงใครคนหนึ่งที่ช่วงหลัง ๆ มานี้เธอจะวนเวียนอยู่ในสมองของเขาอยู่ตลอดเวลา ในความมืดบนตึกที่เงียบสงัดอ้างว้างและโดดเดี่ยวเธออาจจะกำลังขดตัวอยู่มุมใดมุมหนึ่งในห้องนั้นด้วยความกลัวและรอคอยด้วยความหวังว่าจะมีคนเข้ามาช่วย หากคนที่เธอรอคอยคนนั้นเป็นเขาจะดีแค่ไหนบางที ไม่เพียงคำว่าขอบคุณเท่านั้นที่เขาจะได้รับ อาจมีหัวใจดวงน้อย ๆของเธอแถมมาด้วยก็ได้ ใครจะรู้

เมื่อคิดถึงผลตอบแทนที่จะได้รับชลธิศก็เร่งฝีเท้าขึ้นไปที่ละชั้นอย่างไม่เห็นความเหน็ดเหนื่อยทว่าฝีเท้าของเขาก็มีอันต้องชะลอความเร็วลง เมื่อถึงครึ่งทาง หูของเขาสัมผัสถึงเสียงบางอย่างคล้ายมีคนกำลังเดินลงบันไดเข้ามาใกล้ทุกทีกระทั่งเขาเห็นแสงไฟคล้ายไฟฉายแต่เล็กกว่านำออกมาก่อน

“อ้าว...ท่านประธานทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ครับ” เสียงทักทายดังขึ้น

ชลธิศฉายไฟฉายในมือไปยังบุคคลที่ไม่ได้มีเพียงคนเดียวเพื่อดูหน้าให้ชัด...เขาไม่ได้สนใจชายหนุ่มที่เอ่ยทักเมื่อครู่ทว่ากลับให้ความสนใจหญิงสาวที่กำลังเดินอยู่ในอ้อมแขนของผู้ชายคนนั้นมากกว่า

“อาโป...”

“ค่ะท่านประธาน” เธอตอบรับเพื่อให้อีกฝ่ายรู้ว่าที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาคือตัวเธอจริง ๆ

“ผมลืมของไว้ที่ห้องทำงานก็เลยกลับมาเอาเห็นคุณอาโปติดอยู่ในห้องทำงาน โชคดีที่ผมมีกุญแจสำรอง เลยพาเธอออกมาด้วยกัน”

รู้สึกว่าคำอธิบายของวสันต์ไม่ได้เข้าหูประธานหนุ่มเลยแม้แต่น้อยเมื่อสายตาของเขาจับจ้องมายังมือที่โอบเอวบางนั้นเขม็ง

“เอ่อ...คุณอาโปเธอเท้าแพลงครับผมเลย...” ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบ ก็ต้องตกใจ เมื่อประธานหนุ่มตรงรี่เข้ามาแยกเขาออกจากผู้ร่วมงานสาวอย่างไม่คิดเกรงใจใคร

“อุ้ย!” อาโปถึงกับหน้านิ่วรู้สึกเจ็บที่ข้อเท้าเมื่อถูกกระชากให้เปลี่ยนที่พึ่งพิงกะทันหัน “เบา ๆ หน่อยค่ะฉันเจ็บ” เธอยังประท้วงต่อ ทั้งยังอ้าปากหวอด้วยความตกใจ เมื่อจู่ ๆตัวเธอก็ลอยหวือขึ้นสู้อ้อมแขนของผู้มาใหม่ทันที

“เท้าแพลงเดินมากไม่ดี” เขาบอกทั้งยังกดร่างนุ่มนั้นไว้กับอก ไม่ยอมให้เธอดิ้นออกจากอ้อมแขนของเขา “ขอบใจมากนะคุณวสันต์ที่ช่วยดูแลคนของผม”เขาบอกชายหนุ่มที่แม้อยู่ในความมืด ก็พอจะรู้สึกถึงความนิ่งงัน

ใช่...วสันต์รู้สึกอย่างนั้นจริง ๆเขากำลังงุนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ท่านประธานมาที่นี่เขาก็น่าจะมาด้วยเรื่องระบบไฟของตึกแต่ไหงกลายเป็นว่าท่านเข้ามาฉกตัวคนออกไปจากอ้อมแขนเขา โดยไม่สนใจสิ่งใดมิหนำซ้ำยังอุ้มเธอเดินจากไปต่อหน้าต่อตา

“ขอบคุณที่ช่วยดูแลคนของผมเหรอ”วสันต์ทบทวนประโยคสุดท้ายนั้นก่อนจะเผลอหัวเราะออกมาเบา ๆ “ประกาศซึ่ง ๆหน้าแบบนี้ คงต้องระวังตัวหน่อยแล้ว” ชายหนุ่มได้แต่ส่ายหน้าทั้งถอนหายใจก่อนจะค่อยก้าวลงบันไดตามไปอย่างไม่รีบร้อน

อาโปรู้สึกเหมือนหน้าเธอกำลังถูกไฟลวกเมื่อท่านประธานอุ้มเธอตรงเข้าไปยังห้องกระจกของยามรักษาความปลอดภัยเพื่อคืนกุญแจกับไฟฉาย โดยไม่คิดที่จะวางเธอลงเลยสักครั้ง

“ฉันเดินเองได้ค่ะเจ้านาย”เธอบอกอย่างเกรงใจ

“บอกแล้วไง เท้าแผลงเดินมากจะยิ่งทำให้อาการแย่ลง” เขาเอ่ย เมื่อพาเธอกลับมายังรถที่จอดอยู่วางเธอไว้ยังที่นั่งข้างคนขับ ปิดประตูเรียบร้อยแล้วเดินอ้อมไปนั่งประจำที่ของเขาพารถคันหรูแล่นออกไปจนลับสายตาผู้เป็นยามที่เข้ามาทำหน้าที่เปิดประตูให้

ทว่ายังไม่ทันจะขยับตัวกลับมีร่างหนึ่งเดินแกมวิ่งสวนเข้ามา...

“เฮ...เดี๋ยวสิครับคุณ...นั่นคุณจะไปไหน”แสงไฟจากกระบอกไฟฉายส่องผ่านมายังใบหน้าผู้มาใหม่ทันที “อ้าวคุณไอซ์นั่นเองมีธุระอะไรเหรอครับ” ยามถามอย่างสุภาพเมื่อเขาจำได้ว่าหญิงสาวตรงหน้าคือพนักงานคนหนึ่งของบริษัท

“มารับเพื่อนค่ะน้ายามเพื่อนติดอยู่บนชั้นห้า”

ว่าแล้วเธอก็วิ่งเข้าไปในอาคารทันทีด้วยความเป็นห่วงเพื่อนรักที่ต้องมาติดแหงกเพราะเธอโดยลืมไปว่า ไฟฟ้าดับ เธอจำเป็นต้องใช้กุญแจและไฟฉายจากยามแถมยังไม่สนใจฟังเสียงร้องเรียกที่ดังอยู่ข้างหลังนั่นอีก

“คุณไอซ์ครับ...ถ้าเพื่อนที่คุณพูดถึงคือคุณอาโปเธอกลับไปแล้วนะครับ...อ้าว...หายไปไหนแล้วเนี่ย”น้ายามส่ายหน้าให้กับความวุ่นวายของค่ำคืน แต่เมื่อคิดไปถึงอีกคนที่ผ่านเข้าไปในอาคารแล้วยังไม่ออกมาทำให้เขาทำความเข้าใจใหม่ได้ทันที “หรือคุณไอซ์จะเข้าไปหาผู้จัดการใหญ่อืม...ก็อาจจะใช่นะ” ว่าแล้วเขาก็เดินกลับไปยังห้องทำงานของตัวเองทันที

ภายในอาคารค่อนข้างมืดลิฟต์ใช้งานไม่ได้แต่โชคดีที่ประตูกระจกที่ใช้ผ่านเข้าไปยังบันไดที่จะขึ้นสู่ชั้นบนยังสามารถเปิดออกได้ไอรดาใช้ไฟจากโทรศัพท์พาตัวเองค่อย ๆ ก้าวขึ้นบันไดไปด้วยความระมัดระวังนึกหวั่นไหวไปกับความเงียบที่มีอยู่รอบตัว

“โธ่...รู้อย่างนี้เรียกน้ายามให้ขึ้นมาเป็นเพื่อนซะก็ดี”

หญิงสาวอาศัยเสียงของตัวเองเป็นเพื่อนทว่าเธอกลับก้มหน้าก้มตามองขั้นบันไดแทนการมองไปข้างหน้าด้วยความกลัวว่าอาจจะมีอะไรบางอย่างที่ไม่อยากเจอโผล่ออกมาหลอกให้ขวัญหนีดีฟ่อ

ในกลุ่มเพื่อน ๆ ทุกคนต่างรู้ดีว่าไอรดาเป็นคนขี้กลัวผีติดอันดับท็อปของเมืองไทยก็ว่าได้หากไม่เพราะเป็นห่วงเพื่อน ต่อให้จ้างเธอด้วยราคาที่สูงลิบแค่ไหนยังไงเธอก็ไม่ยอมเข้ามาในตึกที่มีสภาพเช่นนี้แน่นอน

แม้จะก้มหน้าเดินทว่าหูกลับได้ยินเสียงฝีเท้าที่เหมือนกำลังก้าวลงมาเป็นจังหวะช้า ๆ ชวนให้ขนหัวลุก“หรือนั่นคือเสียงของอาโป...แต่อาโปบอกว่าติดอยู่ในห้องทำงานนี่นา...อย่าบอกนะว่านั่นเป็น...”หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองเงาดำยืดยาวที่กำลังทาบอยู่บนผนังด้านหน้า ความรู้สึกหวาดหวั่นเข้าเกาะกุมจิตใจไม่ยอมปล่อยแต่เพื่อเพื่อนรัก กลัวแค่ไหนเธอก็จะต้องตะลุยไปช่วยเพื่อนให้ได้...

 “ผีก็ผีเถอะวะ...ถ้ามาขวางแม่จะชนให้กระเด็นเลยเชียว...รอก่อนนะอาโป ฉันกำลังจะไปช่วยเธอเดี๋ยวนี้แล้ว” ตั้งสติได้ หญิงสาวก็หลับหูหลับตาวิ่งทะลวงไปข้างหน้าอย่างไม่คิดชีวิตกระทั่งปะทะเข้ากับอะไรบางอย่างที่กำลังสวนลงมา...ไหนบอกว่าผีเป็นแค่อากาศที่โปร่งใสไงทำไมเธอถึงผ่านมันไปไม่ได้...หรือว่ามันคือซากศพเดินได้...

กรี๊ด...

เสียงกรีดร้องดังขึ้นจนสุดเสียงก่อนที่ร่างของเธอจะค่อยๆอ่อนละทวยลงสู่อ้อมกอดของคนที่เธอยังไม่ทันได้มีโอกาสได้รู้เลยว่าเขาเองก็มีเลือดเนื้อและลมหายใจเหมือนเช่นเดียวกับเธอ

ภายในรถเงียบกริบจนได้ยินเสียงลมหายใจกระชั้นถี่ที่อาโปพอจะประเมินได้ว่าเขาคงเหนื่อยอยู่ไม่น้อยกับการอุ้มเธอลงบันไดถึงสามชั้นมาจนถึงรถ...แต่บอกตามตรงว่าเธอไม่คิดที่จะสงสารหรือเห็นใจเขาเลยแม้แต่น้อยก็ในเมื่อเธอสามารถเดินลงมาด้วยตัวเองได้แท้ๆ และเธอก็เดินลงมาได้แล้วตั้งสองชั้นเขายังจะมาทู่ซี้อุ้ม สมควรแล้วที่จะเหนื่อย

“ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีก”

จู่ ๆ ท่านประธานหนุ่มก็เอ่ยบางประโยคที่อาโปไม่อาจเข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไรเธอไปทำอะไรยังไงให้เขาต้องมาเอ่ยปากห้าม “ทำอะไรคะ...”

“ทำงานจนมืดค่ำ กลับดึก ๆ ดื่น ๆแผนกนี้เขาจ่ายโอทีให้ด้วยเหรอ คุณถึงได้ทำงานจนเลิกเอาป่านนี้นี่ถ้าไฟฟ้าไม่ดับคงจะยังทู่ซี้ทำต่อล่ะสิ”

“ไม่หรอกค่ะ ฉันตั้งใจจะกลับแล้วแต่ไฟดันมาดับซะก่อน” อาโปแก้ตัว

“ผมได้รับข่าวว่าไฟดับก็สองทุ่มกว่าแล้วนะคุณมันทำอะไรอยู่ ไม่รู้จักกลับบ้านกลับช่อง” เขายังบ่นต่อ

“ก็ใครใช้ให้มีคำสั่งโหด ๆให้พนักงานเตรียมเอกสารไปให้ท่านประธานตรวจสอบล่ะคะ ฉันก็ต้องเตรียมตัวให้พร้อมสิยิ่งรับผิดชอบนำเสนองานของคนในแผนก เวลาเคลียร์งานของตัวเองก็แทบจะไม่มีมันจำเป็นค่ะเจ้านาย” จะให้รู้ไม่ได้เด็ดขาดว่างานที่เธออยู่จนดึกดื่น เป็นงานของคนอื่นไม่ใช่ของเธอ

เหตุผลของเธอทำเอาคนที่กำลังใส่สมาธิลงไปในการขับรถถึงกับอึ้งแต่จะว่าไปแล้วหากพนักงานแต่ละคนใส่ใจในงานของตัวเองก็ใช่ว่าจะเป็นเรื่องยุ่งยากอะไรในการเตรียมเอกสารให้พร้อม...

“ก็แสดงว่าไม่ใส่ใจในการทำงาน...อย่างนี้มันน่าตัดเงินเดือนนัก”ชายหนุ่มอดที่จะข่มขู่ไม่ได้

“อย่านะคะ...ทุกคนในแผนกใส่ใจกับการทำงานดีทุกคนค่ะไม่มีใครอู้ ไม่มีใครขี้เกียจ ฉันรับรองได้” 

“ไม่อู้ไม่ขี้เกียจแต่งานไม่เสร็จจนต้องแอบทำโอทีดึก ๆ ดื่น ๆ เหอะ!”

“ไม่ดีหรือไงคะเจ้านายมีลูกน้องขยันทำงานแบบนี้ บริษัทจะได้เจริญรุ่งเรื่อง” อาโปว่าแกมประชดไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเขาต้องโกรธ กับเรื่องที่เธออยู่ทำงานจนดึกเรื่องที่เขาน่าจะโกรธควรเป็นเรื่องระบบไฟฟ้าสำรองของบริษัทซะมากกว่า...มันห่วยสิ้นดี

“ถ้าคนที่นั่งทำงานจนดึกไม่ใช่คุณผมคงจะยินดีและคงมอบโล่พนักงานดีเด่นพร้อมขึ้นเงินเดือนให้ด้วย”ชายหนุ่มว่าพลางผ่อนลมหายใจออกจากอกระบายอารมณ์โกรธที่ครุกรุ่นอยู่ในอก

“ฉันก็พนักงานคนหนึ่งที่ทุ่มเทร่างกายแรงใจให้กับงานนะคะทำไมคุณต้องมายกเว้นฉันด้วย นี่แสดงว่า ต่อให้ฉันทำงานแทบตาย คุณก็จะไม่เห็นความดีของฉันน่ะสิ” หญิงสาวประท้วงหน้างอ

“ถ้าคุณไม่เดินกอดผู้ชายลงบันไดมาแบบเมื่อกี้ผมอาจพิจารณาเลื่อนตำแหน่งให้ด้วยซ้ำ”

“ฮะ!..นี่จะคิดอกุศลเกินไปแล้วนะคะ ฉันเท้าแพลง คุณวสันต์มีน้ำใจมาช่วยพยุงไม่ได้เดินกอดกันอย่างที่คุณกล่าวหาสักหน่อย นี่ถ้าไม่ได้เขา บางทีฉันอาจถูกขังอยู่ในตึกจนถึงเช้าก็ได้”อาโปหันขวับไปมองเจ้านายที่ เธอเพิ่งจะรู้ว่าเขาเป็นคนทั้งขี้โมโห และมองโลกในแค่ร้ายที่สุดคนหนึ่ง

“ไม่มีทางเป็นอย่างนั้นอยู่แล้วเพราะผมกำลังจะขึ้นไปช่วยคุณ รออีกไม่ถึงห้านาทีด้วยซ้ำ...แต่นี่คุณกลับทนรอไม่ได้ยอมให้ผู้ชายอื่นกอด...”

“ก็แล้วแต่จะเข้าใจเถอะค่ะเบื่อจะอธิบาย ถึงยังไงก็ไม่เกี่ยวกับเจ้านายอยู่แล้ว”เธอว่าทั้งเมินมองไปนอกหน้าต่าง รู้สึกเบื่อที่จะอธิบายให้คนเข้าใจยากอย่างคนข้างๆ ฟังเต็มที

รถที่กำลังขับมาด้วยความเร็วสม่ำเสมอชะลอความเร็วลงทั้งเบนเข้าจอดชิดขอบทางในที่สุดทำให้หญิงสาวที่เพิ่งหลบหน้าเขาไปหยก ๆต้องหันกลับมามองเขม่นอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจและไม่ไว้วางใจ

“ไม่อยากเชื่อว่าคุณจะลืม...ผมว่าผมบอกคุณชัดเจนไปแล้วนะ”เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“อะไรคะ...ฉันไม่เห็นจะเรื่อง”เธอถามกลับ ด้วยความรู้สึกที่ไม่ค่อยจะมั่นคงเท่าไหร่เมื่อสบตาคมกล้าคู่นั้น

“คุณเป็นว่าที่เจ้าสาวของผม...เพราะฉะนั้นร่างกายนี้ก็ถือได้ว่าเป็นของผมแล้วครึ่งหนึ่ง...จะบอกให้รู้ไว้นะครับสิ่งไหนที่เป็นของผม ผมหวง ผมไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้เด็ดขาด”พูดจบเขาก็คว้าหมับเข้าที่ข้อมือนุ่ม ทั้งดึงเข้าสู่อ้อมกอดอย่างถือวิสาสะไม่สนใจอาการดิ้นรนออกจากอกกว้างด้วยเรี่ยวแรงที่ต่อให้เพิ่มขึ้นอีกเป็นสองเท่าก็ยากที่จะทำได้

“บ้า...ปล่อยนะ...คุณต่างห่างที่ลืมก็ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ยอมรับ เมื่อฉันไม่ตกลง คุณก็ไม่มีสิทธิ์” กำปั้นน้อยๆทุบลงบนไหล่แข็งแกร่ง แต่อีกฝ่ายหาได้สะทกสะท้าน

“ผมไม่สน...ผมจะกอดคุณจะกอดทับรอยของไอ้หมอนั่นให้มันลบหายไปให้หมด...เอ...ชักสงสัยแล้วสิอยู่ด้วยกันสองต่อสองบนนั้น มันไม่ขโมยจูบคุณบ้างเลยหรือไง...ปากอิ่ม ๆ แก้มหอม ๆแบบนี้ ไม่อยากเชื่อว่ามันจะอดใจไหว” ชลธิศถือโอกาสดึงร่างนุ่ม ๆ ขึ้นเกยบนตักอารมณ์ของเขาดูเหมือนจะดีขึ้นมาก จนนึกอยากแกล้ง

“บ้า...ไม่มีใครเขาคิดบ้า ๆแบบคุณหรอกนะจะบอกให้” โวยวายไปพร้อมอาการร้อนไปทั้งหน้าจนแก้มแทบระเบิด

“ไม่ทำก็ดีแล้วไม่อย่างนั้นผมจะลบรอยพวกนั้นให้หมดด้วยวิธีเดียวกัน...หรือจะตีตราจองไว้ตอนนี้เลยดี”เขาเอ่ยทั้งยังทำท่าเหมือนจะก้มเข้าหาสายตามองริมฝีปากระเรื่อที่อยู่ห่างไม่ถึงคืบนั้น

อาโปถึงกับหัวใจกระตุก สมองทื่อ ๆเริ่มหาวิธีช่วยตัวเองออกมาจากอันตรายที่อาจเกิดขึ้นได้หากเขาต้องการเอาจริงขึ้นมา ยังไงเธอก็ไม่เชื่อหรอกว่า คำพูดของเขาที่เอ่ยในร้านอาหารแห่งนั้นคือเรื่องจริงคนที่มีพร้อมทุกอย่างทั้งรูปสมบัติ ทรัพย์สมบัติ อำนาจ และบารมีอย่างเขาน่ะเหรอจะมาสนใจผู้หญิงที่ไม่มีอะไรสักอย่างอย่างเธอที่ทำอยู่ตอนนี้คงเพื่อต้องการหลอกล่อหาผู้หญิงที่หลงใหลในคุณสมบัติ นานัปการของเขาแต่ขอโทษ... ซินเดอเรลล่ามีอยู่แค่ในนิทานเท่านั้นนะคะ...

“โอ๊ย...เจ็บ...ขาฉันเจ็บมากคุณกำลังทำให้ขาฉันอาการหนักกว่าเดิมนะ” หญิงสาวนิ่วหน้าแสดงอาการเจ็บปวดอย่างที่สุดแอบยิ้มในใจที่แผนนี้ดูเหมือนจะได้ผล เมื่ออ้อมกอดของเขาคลายออกทั้งพยุงเธอให้กลับไปนั่งประจำที่ด้วยท่าทางทะนุถนอมราวกับว่าเธอได้รับบาดเจ็บแสนสาหัสก็ไม่ปาน

“ผมขอโทษ...ไม่ได้ตั้งใจทำให้คุณเจ็บเลยจริงๆ นั่งนิ่ง ๆ นะ อย่าขยับขามาก เดี๋ยวผมจะพาคุณแวะโรงพยาบาลก่อนกลับบ้าน”เขาบอกเมื่อหันกลับไปจับพวงมาลัยรถ

“ไม่ต้อง ๆ” เธอรีบร้องห้ามแต่เมื่อเห็นคิ้วที่ขมวดหมุนในเชิงถามนั้น เธอก็ต้องยิ้มแหย ๆ “แค่เท้าแพลงไม่ต้องถึงโรงพยาบาลก็ได้มั้งคะ แค่คลินิกแถวนี้ก็น่าจะพอ”

“จะดีเหรอ...”

“ดีสิคะไม่ต้องรอนานด้วย...แล้วอีกอย่าง ฉันเหนื่อย ง่วง อยากกลับบ้านพักผ่อนเต็มทีแล้ว”หวังว่าเหตุผลของเธอคงจะฟังขึ้นนะ...โธ่...แค่เท้าแพลงจะไปทำไมถึงโรงพยาบาลค่าใช้จ่ายถูกซะที่ไหน จริง ๆ ไม่ต้องถึงมือหมอหรอกแวะร้านขายยาซื้อยานวดกับผ้ามาพันเท่านี้ก็ใช้ได้แล้ว ประหยัดกว่าหาหมอเป็นไหน ๆ

ชลธิศเหลือบมองเวลาที่แสดงอยู่คอนโซลหน้ารถก็พยักหน้า“ได้...ตามใจคุณ...” พูดจบชายหนุ่มก็ค่อยพารถเคลื่อนออกจากที่ไปในทันที

Create Date : 14 พฤษภาคม 2560		5 comments
Last Update : 14 พฤษภาคม 2560 20:49:22 น.
Counter : 1704 Pageviews.
Share Tweet