Bloggang.com : To feel happy : ++บันทึกลับ “อัญชลีย์” ตอนที่ 3 โดยบอ.บู๋++

++บันทึกลับ “อัญชลีย์” ตอนที่ 3 โดยบอ.บู๋++

อัญชลีย์ค่อยๆ วางตะโพกของตัวเองลงบนโถส้วมพิงหลังกับพนัก ก่อนหลับตาคิดถึงเรื่องราวต่างๆ เธอเกลียดตัวเองยิ่งนักที่เป็นคนเลวแบบนี้ แต่เธอไม่มีทางเลือก ต้นสังกัดของเธอเป็นผู้บีบคั้นให้เธอทำอย่างนี้ ทั้งที่เธอไม่อยากทำ

พลันเธอนึกถึงหน้าของ น้องตั้ก โนตม พร้อมหน้าของพี่ติ๊ก เจษ ในมิวสิกวีดิโอเพลง “ขอเลวแค่นี้” ของปาน ธนพร ต่อด้วยเพลง “นางมารร้าย” ที่กำลังฮิตในหมู่แม่บ้านนมยานหนังเหี่ยวทุกประเภท

น้ำตาไหลอาบแก้มแบบไม่รู้ตัว...”เพิ่งจะได้รู้ว่าตัวฉันเลวเพียงใด ลงมือทำร้านคนที่เข้ารักมา ยินดีจะใช้ความผิดนี้ด้วยคำว่าลา ตั้งแต่บัดนี้ไป อยู่กันให้ดีน้า.....คนชั่วช้าจะไปเอง”

อัญชลีย์ ศิษย์เจ๊ย์แหวงเธอถือเป็นเด็กสร้างชุดแรกๆ ของเจ๊ย์แหวง (นามเต็มคือ “ชุลิแหวง”)

เจ๊ย์แหวงคนพบอัญชลีย์ตั้งแต่ยังเป็นรุ่นเยาวชนเล่นทอยเส้น แถวสะพานความ ก่อนชักชวนเข้าวงการ ก่อนที่ พจน์ อานนท์ กับอุ๊บ วิริยะ จะเห็นเข้าเมื่อปี 1998 ก่อนปล่อยให้ออกไปหาประสบการณ์ด้วยการเป็นเด็กนั่งดริ๊งก์ที่ร้านปราสาทเรือนแก้ว แอนด์ คาราโอเกะ เป็นระยะเวลาสั้นๆ ในปี 2000

เธอกลับมาหาเจ๊ย์แหวงอีกครั้งพร้อมประสบการณ์อันช่ำชอง โดยเฉพาะการพุ่งหลาว และปาอาหารใส่ผู้อื่น จากนั้นก็สถาปนาตัวเองเป็นดาวรุ่งระดับชาติ ถึงขนาดเจ้าสำนักสิงโตคำรามผู้ยิ่งยงอย่าง “เฮียเถิก” ยังต้องเรียกไปดูตัว ก่อนกลายเป็นลูกค้าที่เรียกใช้บริการของ อัญชลีย์ เป็นประจำ

ถ้าไม่มี “เจ๊ย์แหวง” คงไม่มี “อัญชลีย์” ในวันนี้

.ใช้...อัญชลีย์ ไม่อยากนอกใจเจ๊ย์แหวง แต่เธอถูกเบื้องบนบีบคั้นจนระบมจนต้องเผลอตัวเผลอใจไปคบกับพี่ปิ๊ ก่อนทำเรื่องอัปยศอดสูเช่นนี้

ในเมื่อเรื่องมันแดงถึงขนาดนี้ เธอคงไม่มีหน้ากลับไปพบเจ๊ย์แหวง แถมคงมองเพื่อนๆ ไม่ติด ยังดีที่มีไอ้ “อันโต” มันเป็นเพื่อน เห็นบ่นว่าทั้งคับที่และคับใจจะขนเสื้อผ้าหนีกลับไปกินซกเล็กลาบเลือดวัวกระทิงอีกครั้งเหมือนกันนี่

“เอ๊ะ”....แต่เมื่อกี่ไอ้หน้าโรคจิตมันบอกว่าเสี่ยหมีของมันได้ตัวอีนังจีจี้แห่งสำนักหงส์ตะแคงไปเรียบร้อยแล้วนี่ จริงสิใครมันจะไปทนตกต่ำได้ล่ะ แต่เอ...มันไปติดต่อกันตอนไหนหว่าแสดงว่าระยำพอๆ กับเราเลย” อัญชลีย์ รำพึงในใจ ก่อนพูดกับตัวเองเบาๆ ว่า...

“เจ๊ย์จ๋าเจ๊ย์...เจ๊ย์เป็นผู้มีพระคุณกับอัญชลีย์ ประดุจอกธรณี อัญชลีย์ คงหักคอเจ๊ย์ ด้วยการย้ายกันไปเป็นเด็กของเสี่ยหมีไม่ลงหรอกจ่ะ...คือ คลับ เฮ้า ของเสี่ยหมีมันวางใกล้บ้านของเราเกินไป แต่เจ๊ย์ต้องไม่ลืมเหมือนกันนะว่าครั้งหนึ่ง พี่จู๋ว์ดำมันก็เคยเป็นศิษย์ทรยศของพวกกุ๊กไก่โดยการหนีมาอยู่กับพวกเราแบบไม่มีค่าตัวสักสลึงเดียว แบบนี้เรียกว่ากรรมมันกำลังจะติดจรวดค่ะเจ๊ย์คะ”

ประโยคสุดท้าย เธอคงหมายถึงใครทำอะไรกับใครไว้กรรมมันตามทันในชาตินี้แหละ

“อย่างไรก็ตาม อัญชลีย์จะไม่ทำให้เจ๊ย์เสียใจจ่ะ อัญชลีย์ ตัดสินใจได้แล้วว่า...คนชั่วช้าจะไปเอง แบบย้ายออกนอกประเทศแม่นไปเลยค่ะ อัญชลีย์คงสู้หน้าใครในประเทศนี้ไม่ได้แล้ว ขออยู่จนครบเทอมนี้เหมือนรัฐบาลท่านทักจิ๋มก็พอนะคะแล้ววันหนึ่ง เจ๊ย์แหวง ตามอัญชลีย์ ไปอยู่ด้วยกันนะคะ อัญชลีย์อยากเป็นลูกแม่แหวงเหมือนเดิมค่ะ”

ในที่สุดเธอก็คิดได้
แต่ไม่วายคิดต่อมาพลางถอนใจ “นอกห้องน้ำมีแต่คนระยำๆ รอเราอยู่ทั้งนั้นเลย”

“ไอ้ตัวหนึ่งมันก็เห็นแก่ผลประโยชน์ส่วนตัว ทำทุกอย่างเพื่อรับส่วนแบ่งเข้ากระเป๋า โดยไม่สนกฎกติกาอะไรสักอย่าง”

ไอ้ตัวหนึ่งมันก็คบไม่ได้ ทั้งปลิ้นปล้อนและโป้ปด แถมยังเคยขายถั่วดำให้เศรษฐฐีรัสเซียอีกต่างหาก วิปริตจริงๆ”

“ส่วนไอ้หน้าโรคจิตขี้คุยนั่น มันคงไปบอกคนอื่นว่าตัวเองบินไปที่อิตาลี ไม่ได้แอบมาพบกับเราหรอก มันหน้าด้านจริงๆ”

“ขืนเรายอมไปอยู่กับพวกมัน วันหนึ่งคงต้องโดนหักหลังแน่”

อารมณ์นั้น อัญชลีย์ นึกถึง เจ๊ย์แหวง อักครั้ง

“เจ๊ย์แหวง ดูสิคะว่ามันแทบไม่ต่างจาก...ฝนตกขี้หมูไหล คนจังไรมาพบกันที่โรงแรม”

ก่อนทิ้งท้าย...”ใช่...อัญชลีย์นึกออกแล้วค่ะว่าอัญชลีย์จะแฉเรื่องนี้ให้หมดไส้หมดพุงกับหนังสือพิมพ์ที่จังไรชอบแต่งเรื่องเอง เอาให้มันโดนตัดคะแนนความประพฤติไปเลย”

แล้ว เธอ ก็เดินเหน็บยิ้มเบิกบานออกมาจากทอยเล็ต

“บอ.บู๋”
หมายเหตุ: บุคคลและสถานที่ในเรื่องเป็นการสมมุติทั้งสิ้น