วันก่อนเดินทาง...

เมื่อวาน ถึงจะรู้สึกว่าไม่มีเวลาขนาดไหนก็ยังได้ไปนอนค้างบ้านพ่อ1คืน

จริงๆแล้วก็ยังทะเลาะกันอยู่ล่ะ

เค้าเองก็ได้โกรธเพิ่มอีก1เหตุผล คือเรื่องที่เรายังไม่ได้บอกอย่างเป็นทางการที่จะไปอังกฤษ



อย่างไรซะ

เค้าก็ตัดสินใจที่จะลดฑิฐิลง โทรมาหาเราบอกว่าให้ไปนอนที่บ้านและจะให้เงินติดกระเป๋าไปด้วย

(มารู้ทีหลังว่าได้อานุชช่วยพูดให้)

โอกาสสุดท้ายแล้วนะ จะไม่ไปได้ยังไงกัน



ก่อนไปก็คิดว่า จะหาโอกาสกราบพ่อซักทีดีมั๊ย

ชีวิตที่ไม่ปล่อยความโกรธ หรือความกลัว ก็มีแต่จะโดนมันเผาไหม้ไปซะเปล่าๆ

แต่การที่จะทำอะไรแบบนั้นมันไม่ง่ายเลย สำหรับคนที่ไม่ได้เติบโตมาอย่างสนิทสนมกับพ่อแม่

เรื่องแสดงความรักยิ่งไม่ต้องพูดถึง จะกอด จะบอกรักเหมือนบ้านอื่นๆ?

นึกไม่ออกเลย



ตกลงว่าเย็นเมื่อวาน พ่อก็พาไปเลี้ยงข้าว

ไม่ได้ไปกินอะไรกันสี่คนแบบนี้ตั้งนานแล้ว

ตอนแรกก็เหมือนไม่รุ้จะคุยอะไรกัน แต่ก็อาศัยกินๆไปค่อยคุยกันไปเอง

บรรยากาศค่อยๆดีขึ้น

ต่อให้ฝนตกหนักจนสาดเปียกไปหมดก็ยังขำได้



แต่เพิ่งได้ร่ำลากันเป็นเรื่องราวก็เช้านี้เอง

พยายามกลั้นน้ำตาซะจนรู้สึกได้ว่าทำหน้าตาประหลาดๆตอนฟังพ่อพูด

ตอนเดินไปหาพ่อที่ห้องพระ ตัดสินใจบอกว่า จะไปแล้วนะ ขอกอดทีสิ

พ่อก็อึ้งนิดนึงแล้วก็บอกว่า อ่ะก็มาสิ

กอดกันแปปเดียว ที่เหลือก็ฟังพ่อพูด(และเราทำหน้าประหลาดๆ)

จริงๆแล้วพ่อเองก็เคยแสดงท่าทางอ่อนโยนบ้างนะ

นานๆครั้ง

พ่อเคยปลอบเราทั้งตอนที่หนูแฮมตาย หรือตอนที่ไปเจอแฟนเก่าพาึคนใหม่มาเปิดตัว ฯลฯ

แค่เรื่องแบบนี้ มันไม่ใช่ธรรมชาติของบ้านเราเท่านั้นเอง



ตกลงเลยไปน้ำตาร่วงตอนที่กอดลาอานุช

ก็ใจหายด้วย

แล้วบอกตรงๆว่า ถ้าเปรียบเทียบก็เหมือนคนตายตาไม่หลับ

เป็นห่วงบ้านทางนี้ สถานการณ์ไม่ค่อยดีเลย



พยายามจะคิด

ว่าบางเรื่อง เราเองก็ไม่สามารถทำอะไรได้

ต่อให้อยู่ที่นี่ ก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้อยู่ดี



นึกถึงเรื่องที่อ่านเจอใน Reader's Digest ที่ค้นเจอเมื่อวาน

โดนเต็มๆ

ทั้งเรื่องที่คนที่บ้านไม่ค่อยแสดงความรักกัน

ทั้งเรื่องเด็กที่มาจากบ้านที่พ่อแม่หย่ากัน



ต้องการความกล้ามากเหมือนกันนะ ที่จะเปลี่ยนแปลงอะไรที่เป็นอยู่

คนที่มีครอบครัวธรรมดา คงนึกไม่ออก

เราก็บอกไม่ถูก แต่มันอยู่ลึกๆ ตลอดเวลา

รู้สึกเปราะบาง

มีอิจฉาคนที่เดินจูงมือพ่อแม่ได้ อยู่ก็บางที

ถึงจะรักอิสระ แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่อยากได้ความรักจากใครเลย



...

พยายามจะเรียนรู้หลายอย่าง

ทั้งเรื่องที่เราไม่สามารถควบคุม เปลี่ยนแปลงใครได้

ทั้งเรื่องที่จะเปิดใจให้กว้างว่าพ่อแม่ก็เป็นคน ที่อาจจะมีปัญหาได้เหมือนๆกับเรา

ทั้งเรื่องที่จะพยายามไม่อายที่จะแสดงความรุ้สึกที่แท้จริง



ภาวนาให้ทุกอย่างทันเวลา

ไม่อยากเป็นคนที่มานั่งเสียใจทีหลัง



.....(แล้วคืนนี้จะนอนดีไหมนะ พรุ่งนี้บินเช้า กลัวไม่ตื่น)

Create Date : 26 เมษายน 2551		4 comments
Last Update : 26 เมษายน 2551 23:38:59 น.
Counter : 684 Pageviews.
Share Tweet