Bloggang.com : เจ้าทานตะวัน : วงกลม

วงกลม

จริงๆแล้วไม่ได้ตื่นสายค่ะ วันนี้มีนเอ้อระเหย
ทำไดอารีที่ไดอีสแล้วก็รับโทรศัพท์จากแม่
ยาวไปถึงรับของพี่ชายที่พร้อมใจกันเรียงโทรหา

แวะไปทำไดอารี่ที่ไดอีส
เพราะว่าอ่านคอมเม้นท์แล้วถอนหายใจ
อาจจะเพราะการสื่อสารที่ไม่ชัดลงไป
เพียงแต่ทิ้งท้ายว่าอาจจะไม่เจอกัน
หลายคนจึงยังยึดติดอยู่กับประโยคบอกเล่า
เรื่องราว ในหน้า ขอโทษ นั่นมากกว่า
พร้อมกับเหมาว่า การไม่อัพไดอารี่ที่นั่น
บ่งบอกสถานะของจิตใจที่ไม่ค่อยดีของเจ้าของไดอารี่

มีนเชื่อว่าพี่รู้ว่าทำไมมีนอัพอีกครั้งหนึ่ง
เชื่อว่า นั่นจะเป็นบันทึกทิ้งท้ายและส่งท้ายปี
พร้อมไดอารี่นั้นปิดตัวลงในที่สุด
ถ้าถามว่าใจหายไหม จะตอบว่าไม่
ทุกสิ่งทุกอย่างอาจจะเพราะเก็บออกมาหมด
แม้ความรู้สึกอะไรก็ไม่ได้เสียดายกี่มากน้อย

อาจจะเพราะเริ่มต้นกับที่นั่นไม่นาน
มีนยังคงเป็นคนจำพวกเดิมคือ หากรู้สึกว่า
ที่ไหนอึดอัดมีนก็ไม่อยู่ ทั้งที่ไม่เคยคิดเลย
ว่าจะเลิกเขียนในลัษณะแบบไดอารี่ แต่ตัดสินใจแล้ว
ว่าไม่ทำที่นั่น บางทีอาจไม่มีใครคิด เพราะมีนเองก็ไม่คิด
ยังได้เคยเปรยกับเพื่อนสนิทที่นั่นไว้ ถึงพฤติกรรมของคน
ที่ว่าคนเคยเขียนต้องเขียน จริงอยู่คนเคยเขียนต้องเขียน
แต่ไม่จำเป็นต้องเขียนที่นั่นนี่น่ะ

มีเรื่องราวมากมายที่มีนทราบว่าพี่รู้ว่าทำไม
มีนเลือกจะปิดไดอารี่ที่นั่นและกลับมาเขียนบล็อก
ที่ไม่ค่อยจะมีใครรู้หนักหนา มีนเชื่ออีกว่า
บางทีการเกิดเรื่องทุกเรื่องในชีวิตทำให้เราทราบว่า
ที่ตรงไหนจะเหมาะกับเรามากที่สุด สบายใจที่สุด
ไม่อึดอัดที่สุด

สังคมออนไลน์ แม้ไม่ได้บอกว่าห่างไกล
หรือต้องใกล้ชิดกันขนาดไหน มีนก็มองว่าควรมีกรอบหรือขอบเขต
ในการใช้วิจารณญาณในการคอมเม้นท์ผู้อื่น
เรื่องบางเรื่องของใครบางคน
อาจเบาบางในความรู้สึกเราแต่หนักหนาของเขา
และเรื่องบางเรื่องของใครบางคนอาจหนักหนาสำหรับเรา
แต่เบาบางในความรู้สึกของเจ้าของไดอารี่

อีกอย่างส่วนใหญ่แล้วคนเขียนไดอารี่
เขียนไดอารีเหมือนคุยกับตัวเอง หรือส่งข่าวให้อีกคน
การบอกเล่ากล่าวผ่านตัวหนังสือ
จึงเหมือนการคุยกับตัวเอง
บางคอมเม้นท์จึงไม่สะดวกใจนักเวลาอ่าน
อาจไม่ถึงขั้นไม่พอใจ แต่ตัวหนังสือมีอิทธพลกับความรู้สึกของมีนเสมอ
และมีนเชื่อว่าเรื่องของมีนกับพี่ ไม่ใช่เรื่องเล็กในความรู้สึกมีน
และเมื่อไม่ใช่เรื่องเล็กในความรู้สึกมีน มีนจึงไม่คิดปรึกษาไปทั่ว
หรือต้องการคำแนะนำแหวกแนวของใครใคร

เรื่องใหญ่สำหรับมีน มีนต้องใคร่ครวญและตัดสินใจของมีนเอง
เรื่องของมีนถึงพี่ อาจเป็นเรื่องมากมายประปรายด้วยอารมณ์ตน
แต่การคบหาหรือแนวทางการเป็นไป เป็นเรื่องใหญ่ที่เหมือน
ไม่มีใครสนใจมอง แต่มีแนวทางชัดเจนในแบบหากใครอ่าน
ใครสนใจจะทราบได้มั่นคง มีนไม่สบายใจกับตัวหนังสือทุกตัว
ที่เหมือนล่วงล้ำก้ำเกินไปในทิศทางเกินกว่าเหตุแบบนั้น

มีนถึงบอกเสมอว่าตัวหนังสือมีอิทธิพลกับอารมณ์มีน
แม้จะบอกเสมอว่าตัวหนังสืออื่น
ที่ไม่ใช่ของพี่มีผลน้อยมากก็ตาม
แต่คงจะเกิดเหตุแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ คือ เดาและ
เอาใจช่วยแบบผิดที่ผิดทาง
เหมือนจะให้ลงเอยให้ได้ ไม่ดีจัดก็ร้ายจัดไปเลย

เหมือนจะให้บอกรักกัน เหมือนจะให้หวานที่สุด
เหมือนจะให้สมหวังตลอดเวลา
เหมือนจะให้มีแต่อารมณ์ดีตลอดปีตลอดชาติ
เรื่องบางเรื่อง ไม่เคยอยู่ในหัวในสมองมีน
ไม่ได้คิด เพราะไม่เคยคิดไปถึงนั่น
และไม่อยากให้ใครมาคิดแนวหรือช่วยมีนคิด

หากจะมีความรู้สึกใดใดที่แทนค่าได้ว่า
จริงจังไม่ได้ทำเล่นๆ ไม่ได้หวังผล
ในด้านการมีชีวิตที่เกี่ยวพันในระหว่างกันระหว่างเรา
มีนเชื่อเหลือเกินว่าความรู้สึกนั้นเป็นของเราสองคน

การเกี่ยวพันแบบมีใครคาดหวังไม่ใช่หนทางของมีน
และเชื่อว่าไม่ใช่หนทางของพี่ด้วย
บางทีจึงเหมือนใจแคบทั้งที่ไม่อยากทำ
แม้พี่จะอธิบายกับมีนว่าใครทุกคน
ที่เข้ามาอ่านไดอารี่ของมีน
จะแพลนไว้แล้วตามความต้องการของตัวเอง
ว่าอยากให้เรื่องเป็นแบบไหน
เป็นแบบใด พอมีอะไรก็มีการผิดคาดไปแต่ละแนว

หรือบางคนอ่านความรู้สึกของมีนแล้ว บอกได้หรือคิดได้
เหมือนมีนคิด แต่หวังขยายไปได้ไม่เหมือนมีนคิด
นี่ต่างหากที่มีนว่ามันมีปัญหา
และเมื่อมองว่ามันไม่ได้ขยายไป
ก็มองว่าเพราะต่างคนต่างอึมครึม
จริงอยู่เราห้ามความคิดคนอื่นไม่ได้
แต่เราทำได้ที่จะปกป้องเรื่องส่วนตัว
ที่แม้ไม่ส่วนตัวนักเมื่อใช้วิธีเขียนออนไลน์แบบนี้
ด้วยวิธีของมีนคือเลือกที่ทางในการส่งข่าว
ไม่ก้าวก่ายล่วงเกิน คอมเม้นท์ในความรู้สึก
หนนี้มีนจึงรู้สึกว่าที่นั่นไม่เหมาะกับมีน

มีนยังคงชอบที่มีคนรู้จักใจกันเพียงไม่กี่คนที่มีนเชื่อว่า
จะตามหากันจนเจออยู่ดี ในโลกออนไลน์ที่เหมือนกว้างใหญ่
แต่ไม่ได้ใหญ่เกินไปสำหรับคนที่อ่านกันจนขาด รู้จักกันจนเกินกว่า
คนในโลกความจริงจะเทียบได้ จะตามหามาจนพบ

มีคนที่รู้จักใจกันเพียงไม่กี่คน รู้กาละเทศะในการคอมเม้นท์
อ่านและส่งผ่านกำลังใจ มีนเชื่อเหมือนบอกเสมอเท่านั้น
โลกระหว่างคนเขียนและคนคอมเม้นท์ก็ถึงกันแล้ว
อาจดูเหมือนทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ และอาจดูเหมือน
เรื่องที่เกิดไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่เป็นเรื่องของมีนเอง
ที่ทำให้ไดอารี่มีหน้าสุดท้าย จริงๆอยากจะบอกเลยว่าไม่ใช่
มีนไม่ใช่คนมีฟอร์มนักเกี่ยวกับเรื่องของพี่
เห็นได้ชัดในทุกครั้ง มีนกลับไปได้แบบปกติทุกหนเพราะไม่สนใจใครนัก
แต่หนนี้มีนมีเหตุผลอย่างที่บอกข้างบน

คำตัดพ้อแค่เล็กๆของมีน กลายเป็นขยายใหญ่โต
แม้จะทราบว่า อารมณ์นั้นกำเนิดจากมีนเองก็เถอะน่ะ
อ่านแล้วเหนื่อยได้เหมือนกัน เหนื่อย และเบื่อ
แม้จะรู้ว่าทุกอารมณ์ที่ส่งตัวหนังสือบางคอมเม้นท์นั้น
ออกตัวว่าขอโทษที่เม้นท์ไปโดยไม่รู้เรื่อง

เคยบอกเสมอว่า ทุกตัวหนังสือทุกคำพูด หากพูดอย่าไปนึกคำแบบนี้เลย
มันเป็นนายตลอดมา มีนไม่เคยเสียใจกับสิ่งที่ลงมือทำ แม้รู้ต่อมาว่า
มันไม่ได้ดีเลย แต่เราแก้ไขในสิ่งต่อมาได้ แก้ไขให้ได้ดีที่สุดสำหรับกำลังเรา
แม้จะทำดีได้ไม่ดังใจของคนที่มีนทำผิดด้วย แต่ถ้ามันดีเต็มที่
ของมีนแล้ว คงไม่ขวนขวายไปทำดีเพิ่มกว่าสิ่งที่ตัวเองเป็นแล้วหล่ะ
เพราะนั่นไม่ใช่มีนเลย และมีนเชื่อว่ามีนไม่เคยทำแบบนั้นกับไดอารี่ใครใคร
แนะนำเกินขอบเขตที่ตัวเองจะก้าวล่วงได้ มีนไม่ทำ และมีนเชื่อว่า
ปุถุชนคนมีความคิดได้ วัยขนาดนั้น ไม่น่าจะทำได้ เสียความรู้สึกน่ะ

ถ้าถามมีนว่า ไม่เสียดายมิตรภาพอื่นๆหรือ
จะตอบว่ามิตรภาพทุกมิตรภาพไม่เคยสูญหายในยามคิดถึงกัน
ต่างคนต่างรู้ว่าอีกคนสบายดี คงมีแค่นั้น บางทีมีนก็คิดแค่มีนเขียนเพราะ
อะไร ถึงแม้ไม่ได้เลิกเขียนเพราะสื่งนั้นแต่มีเหตุอื่น
แต่มีนก็ยังมีที่เขียนหาพี่ ที่ที่สงบ และเย็นในใจมีน
มีที่ที่เราสามารถติดต่อและส่งข่าวถึงกันได้มากมาย

เหมือนที่เคยบอกว่า มีนไม่เคยคิดว่ามีนจะหยุดเขียนถึงพี่ได้
ไม่ว่าข้อเขียนนั้นจะออกอารมณ์ไหน และอนาคตจะเป็นยังไง
อนาคตตอบไม่ได้ สัญญาก็ไม่ได้ รับปากก็ไม่ได้
มีนเชื่อในเรื่องแบบนี้ แม้คำสัญญาทำให้อุ่นใจ
แต่หลายครั้งที่เติบโตขึ้น เรียนรู้ว่าคำสัญญา
เป็นเพียงประโยคปลอบใจที่มีผลเสียมากกว่าผลดี
เป็นเพียงประโยคที่มีใครอีกคนพูด และมีคนอีกคน
คอยตั้งท่าเสียใจหากคนหนึ่งผิดสัญญา
บางที มีนก็เรียนรู้ว่า ในโลกของความจริง
การตั้งใจจะทำและลงมือทำให้เห็น
ควรเป็นสิ่งที่น่าดีใจมากกว่า คำสัญญาปากเปล่าจริงๆ
แม้บางหนคำพูดว่าสัญญาจะทำให้ชื่นใจและดีใจกว่าใครจะคิดได้
แต่นั่นก็คงเป็นแค่คำพูด ที่พูดออกมาเหมือนคำธรรมดาอื่นๆเท่านั้นเอง
อาจมีอานุภาพพอกับคำดีดีคำอื่นๆ ที่หากผลกลับด้านก็เสียความรู้สึก
ได้แตกต่างตามระดับความสำคัญที่ให้กับคำเหล่านั้น ตามหัวใจใคร

วันนี้มีนไม่ได้สัญญาว่าจะเขียนถึงพี่ตลอดไป
แต่บอกว่ามีนไม่เคยคิดว่าจะหยุดเขียนถึงพี่ได้
มีนเชื่อว่าพี่จะยิ้มและคิดได้ตรงกันกับมีน
ไม่ว่าวันนี้หรืออนาคต

มีนยังเชื่ออีกว่าแม้มีนจะไม่เขียนไดอารี่
แต่มาเขียนบล็อกที่มีอยู่
พี่คนดียังคงหามีนเจอแม้ไม่บอกกล่าวกัน
ล่วงหน้าว่าไปเขียนทีไหน และแม้บางทีไม่คิดว่าจะเจอ
อีกคนก็ยังหาจนเจอ ก็เคยเห็นมาเหมือนกัน ;')

เรื่องบางเรื่อง บางทีแค่มุมเล็กๆ
ที่พบเห็นตัวหนังสือของกัน
โดยไม่ได้บอกกล่าว
ล้วนแต่บ่งบอกว่าไม่เคยลืมกัน
แม้จะอยู่ในช่วงภาวะความรู้สึกใดใดก็ตาม

จริงไหมคะ

Create Date : 30 ธันวาคม 2548

Last Update : 30 ธันวาคม 2548 15:15:55 น.

0 comments

Counter : 299 Pageviews.