เราได้ข้อสรุปถึงวิธีปฏิบัติธรรมสำหรับตัวเองแล้วล่ะ

หลังจากอ่าน ฟัง คิด พิจารณา ในที่สุด เราคิดว่า เราได้วิธีปฏิบัติธรรมสำหรับ

ตัวเองแล้วล่ะ


นั่นคือ จุดมุ่งหมายสูงสุดของศาสนาพุทธคือ การพ้นทุกข์อย่างถาวร

ทีนี้ความทุกข์เกิดจากกิเลส หากกำจัดต้นเหตุคือกิเลส ความทุกข์ก็จะหมด

มันเป็นเรื่องของเหตุของผล


เราก็มาดูกันต่อว่า วิธีการจะกำจัดกิเลสนั้น ต้องทำอย่างไรบ้าง


ในมรรคมีองค์ 8 ซึ่งก็คือวิธีการกำจัดกิเลสนั้น มีอยู่ข้อหนึ่งคือ สัมมา

วายามะ หรือความเพียรชอบ มีวิธีการอยู่ 4 ประการด้วยกันคือ

1 พยายามกำจัดกิเลสเก่าให้หมดไป

2 ป้องกันกิเลสใหม่ไม่ให้เกิด

3 พยายามสร้างคุณธรรมความดีที่ยังไม่มีในใจ

4 พยายามรักษาคุณธรรมที่มีแล้ว


จากวิธีการทั้งหมดที่กล่าวมาจะเห็นได้ว่า เป็นการพยายามกำจัดกิเลสทั้ง

หลายออกไป แล้วทดแทนด้วยคุณธรรม


แล้วเราจะกำจัดกิเลสเก่าออกไป กับป้องกันไม่ให้กิเลสใหม่เกิดได้อย่างไร

ก็ต้องมาดูว่า กิเลสมันทำงานอย่างไร โผล่ออกมาทางไหน


คนทุกคนมีกิเลสกันทั้งนั้น ก็เพราะมีกิเลสนั่นแหละ เราถึงได้เกิดมา ทีนี้

กิเลสนี้ มันก็จะอยู่ในใจเรา ทุกครั้งที่เราคิด ใจเราจะเอากิเลสนี่แหละมาเป็น

ข้อมูลประกอบความคิด ข้อมูลที่กิเลสให้เราจะมีแค่ ชอบกับไม่ชอบ เท่านั้น

เอง ไม่ได้มีเหตุผลอะไรอื่นเลย เช่น เราทำสิ่งนั้นสิ่งนี้เพราะอะไร ถ้าเราใช้

ข้อมูลจากกิเลส คำตอบก็คือ เลือกทำเพราะชอบ


ทีนี้ทุกครั้งที่เราคิด แล้วเราใช้กิเลสเป็นข้อมูลประกอบความคิด กิเลสก็จะ

เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ดังนั้น การจะป้องกันไม่ให้กิเลสมันเพิ่มกำลัง ก็ต้องไม่ใช้มัน

อีกต่อไป มันก็จะค่อยๆ ฝ่อไปเองได้


แต่คนเราก็ยังต้องคิด เพราะความคิดเป็นเรื่องธรรมชาติ แต่เมื่อเราไม่เอา

กิเลสเป็นข้อมูลประกอบความคิดแล้ว เราจะเอาอะไรมาแทนล่ะ


คำตอบก็คือ เอาข้อธรรมต่างๆ มาใช้แทนไงล่ะ

เราจึงต้องศึกษาด้วยการอ่าน ฟัง เพื่อเอาข้อมูลธรรมทั้งหลายนั้น มาใส่ไว้ใน

ความจำของเรา เมื่อเราต้องคิด เราก็ดึงเอาข้อมูลธรรมที่มีอยู่ในใจนั้น มา

ปรุงเป็นความคิด


ธรรมนั้นเป็นเรื่องของเหตุผล เรื่องของประโยชน์ อันเป็นเรื่องของการใช้

ปัญญา ไม่ใช่ใช้ความชอบไม่ชอบ


ยกตัวอย่างเช่น เราถามตัวเองว่า ทำไมเลือกกินอาหารชนิดนี้

ถ้าเป็นแต่ก่อนที่เรายังใช้กิเลสเป็นตัวปรุงความคิด เราก็จะตอบตัวเองว่า เรา

เลือกกินสิ่งนี้ก็เพราะมันอร่อยดี เราชอบ


แต่ถ้าเป็นการใช้ธรรมเป็นตัวปรุงความคิด เราจะเลือกกินเพราะมันมี

ประโยชน์กับร่างกาย อร่อยหรือไม่ ไม่ใช่เป็นเหตุผลที่เลือก


คราวนี้มาว่ากันต่อถึงวิธีการปฏิบัติธรรมในชีวิตกันล่ะ

เราก็จะใช้หลักการที่เรียกว่า สติปัฏฐาน 4 หรือเรียกภาษาธรรมดาว่า การมี

สติตามดูกายและจิตอยู่ทุกขณะ


นั่นคือ ถ้าเมื่อไรที่เราขยับร่างกายไม่ว่าส่วนไหนก็ตาม เราก็จะกำหนดตาม

การขยับนั้นๆ เมื่อร่างกายนิ่ง เราก็ดูที่จิต หากมีความรู้สึกใดๆ เกิดขึ้น ก็

กำหนดตามนั้น รับรู้อะไรจากสิ่งภายนอกผ่านทาง ตา หู จมูก ลิ้น กาย ก็

กำหนดตามให้ทัน


ส่วนที่ยากที่สุดก็คือ เรื่องความคิด เพราะมันจะคิดแวบไป

แวบมาอย่างรวดเร็ว เราไม่ต้องห้ามไม่ให้ความคิดเกิด เพราะมันเป็นเรื่อง

ธรรมชาติ แต่เวลาเกิดความคิด เราดูในความคิดนั้น


ถ้าเป็นความคิดที่ยังใช้กิเลสเป็นตัวปรุงอยู่ เช่น คิดแง่ร้ายต่อผู้อื่น เราก็หยุด

ความคิดนั้นเสีย หรืบางทีก็เป็นความคิดฟุ้งซ่านไปเรื่อย เช่น คิดถึงเรื่องใน

อดีตบ้าง อย่างนี้ก็ต้องหยุด


สิ่งที่เราอนุญาตให้คิดได้ ก็คือความคิดที่ประกอบด้วยคุณธรรมเป็นตัวปรุง

เช่น เวลาเราทำงานเหนื่อย เบื่อ เราก็คิดว่าเราต้องอดทนเพราะความอดทน

คือ คุณธรรมชื่อว่า ขันติ เป็นบารมีอย่างหนึ่งที่เราควรจะฝึกไว้


กับความคิดเรื่องของการงานต่างๆ ก็คิดได้และต้องคิดด้วย เช่น คนทำงาน

เกี่ยวกับตัวเลข ก็ต้องคิดคำนวณอะไรต่างๆ ตามงานนั้นๆ


สรุปดีกว่านะ เอาเป็นว่า การปฏิบัติธรรมในชีวิตนั้นมีวิธีการดังนี้คือ

ดูตามการขยับของร่างกายและตามความรู้สึกในใจ เมื่อมีความคิดเกิดขึ้นก็

ให้ดูความคิดนั้น ถ้าคิดประกอบด้วยกิเลส ก็ให้หยุดคิด ส่วนเวลาที่เราต้อง

การจะคิด ก็ให้คิดประกอบด้วยเหตุผล ดูที่ประโยชน์เป็นหลัก


หวังว่า ท่านที่เข้ามาอ่าน คงจะได้ประโยชน์บ้างไม่มากก็น้อยนะคะ


ขอบคุณค่ะ

Create Date : 10 ตุลาคม 2552		4 comments
Last Update : 28 มกราคม 2554 13:45:35 น.
Counter : 630 Pageviews.
Share Tweet