27 กุมภาพันธ์ ที่ผ่านมา หลังเสร็จการลงทำงานเรื่องสิทธิมนุษยชนที่โคกเคียน-นราธิวาสเพื่อนร่วมงานขับรถเลาะเลียบริมทะเลเพื่อพาไปทำงานต่อที่ปัตตานีเส้นทางสายนั้นสวยจนฉันบรรยายไม่ถูกสวยและมีเสน่ห์ขนาดที่ฉันต้องชวนเพื่อนรุ่นน้องมาเก็บภาพแถวนี้ให้ชุ่มใจหลังเสร็จงานเดือนพฤษภาเพื่อนคนหนึ่งที่รู้ว่าฉันกำลังพาตัวเองอยู่บนถนนสายนั้นทั้งโกรธและโมโหที่ฉันไม่วิ่งบนถนนใหญ่ที่ปลอดภัยด้วยระบบดูแลของทหารที่ฉันเลือกถนนสายต่อสายที่เชื่อมต่อหมู่บ้านกับหมู่บ้านที่นี่เรามีประโยคขำๆ ในเรื่องจริงประโยคหนึ่งที่ว่า "ทหารยึดถนน โจรยึดหมู่บ้าน"ฉันเชื่อมั่นในสิ่งที่พวกเรากำลังทำ...การปลูกเมล็ดพันธุ์ความรักในหัวใจผู้คนและถ้าฉันจะต้องจากโลกนี้ด้วยความรัก...ฉันก็ไม่เคยคิดเสียใจ
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. ๒๕๓๗ ห้ามผู้ใดละเมิด โดยนำ ภาพถ่าย,รูปภาพ,บทความงานเขียนต่างๆ รวมถึงข้อความต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นส่วนใดส่วนหนึ่งหรือทั้งหมดของข้อความใน Blog แห่งนี้ไปใช้ ทั้งโดยเผยแพร่ไม่ว่าเป็นการส่วนตัวหรือเชิงพาณิชย์ โดยไม่ได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษร มิฉะนั้นจะถูกดำเนินคดี ตามที่กฏหมายบัญญัติไว้สูงสุด . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
ผมไม่แน่ใจนะครับ
ว่าระหว่างการ "วาง" กับ "การแบก"
สิ่งไหนทำยากกว่ากัน
ถ้าแบกมานานๆ
ก็ยากที่จะวาง
แต่ถ้าวางไปเรื่อยๆ
ก็คงไม่อยากจะแบก
ยิ่งพูดเองก็งงเองครับ 555