ดอนเมืองที่รัก (ป่วย แง้ๆ)
วันนี้ขอแหกกฏ(บ๊องๆ)ของตัวเองหนึ่งครั้งด้วยการอัพบล็อกก่อนวัยอันควร (พูดยังกะชิงสุกก่อนหามนะยะหล่อน)วันนี้ใครๆก็คงพูดถึงสุวรรณภูมิกันเพราะเป็นวันเปิดอย่างเป็นทางการแต่ว่าสำหรับวันนี้ของสกู๊บอยากมาคิดถึงดอนเมืองคะท่าอากศยานนานาชาติ กรุงเทพ หรือที่เราเรียกติดปากกันว่าสนามบินดอนเมืองนั้นเปิดให้บริการมาตั้งแต่ พ.ศ. 2457นับอายุได้ 92 ขวบคะแก่จังเลยเนอะดอนเมืองย้อนความไปตั้งแต่เด็กน้อย สกู๊บบี้ ยังเยาว์วัยบุญพาวาสนาส่งให้ได้ขึ้นเครื่องบินครั้งแรกในชีวิตจากเชียงรายมากรุงเทพ โดยสายการบินรักคุณเท่าฟ้าและแน่นอนจากจุดนั้นได้ฝั่งความอยากเป็นนางฟ้าไว้ในตัวโดยไม่ได้รู้ตนแม้แต่น้อยว่าเชื้อนั้นมันจะสำแดงผลในเวลานี้ยิ่งนัก ยิ่งกว่าติดขนมฝอยทองเพ้อแระๆๆ กลับมาๆๆครั้งแรกที่ลงแตะที่สนามบินดอนเมืองนั้นโอ๊ว วุ๊ย โห้สนามบินอะไรใหญ่จัง เครื่องบินเต็มเลย(แบบว่าขึ้นที่เชียงรายไงคะ สนามบินทุ่งหญ้า เครื่องบินจอดหนึ่งลำถ้วน ก็ไอ้ลำที่จะขึ้นนั้นแหละ)ตั้งแต่นั้นบอกมาคะใครจะไปไหน อันต้องไปแตะเท้าย่ำที่สนามบินเด็กประสาทๆคนนนี้ไปหมดไม่มีเกี่ยงงอนทุกๆปีคุณนายแม่จะพาไปบ้านที่เหนือนั่งรถทัวร์ผ่านทีไรไม่พลาดดูเจ้าปีกยักษ์ที่ลอดผ่านรั้วสนามบินมาหากไปกะคนอื่นจะแหกปากว่า" นี่ไง นี่ไง สนามบิน ดูนะเครื่องบินเต็มเลย "เป็นวัยเด็กที่ตื่นเต้นยิ่งนักทุกครั้งที่ผ่านเมื่อเติบโตปีกกล้าขาแข็งความสามารถอันน้อยนิดส์ฟลุ๊คให้ไปสอบติดมหาลัย ณ. ทุ่งรังสิตทำให้ตลอดระยะเวลาที่ร่ำเรียนอยู่นั้นผ่านสนามบินดอนเมืองเป็นว่าเล่นไม่นับที่เพื่อนต่างบ้านต่างเมืองเวียนให้มารับมาส่งอยู่เนืองๆทุกครั้งที่ผ่านสนามบินนี้ไม่ว่าวิ่งบนโทล์เวย์ หรือวิ่งริมรั้วข้างล่างหมาสกู๊บบี้ตัวนี้เป็นอันต้อง" ขับช้าๆๆหน่อย... ชิดซ้ายด้วย"" ขับช้าๆโว๊ย "" เงียบๆๆ หน่ออยโว๊ยพวกแกทั้งหลาย "" เฮ้ยๆ ดูดิๆ เครื่องของ....(แล้วแต่ว่าวันนั้นเจออะไร)Take off/Landing แล้ว " พร้อมแกะขอบหน้าต่างรถด้วยอาการเยี่ยงนี้>>เพียงเพื่อชะเง้อชะแงดูสนามบิน ดูเครื่องบินจนเพื่อนฝูงว่าไอ้นี่มันบ้าหนักก็จะทำไมฟร่ะ ตรูชอบของตรูนิผ่านกี่ครั้งก็ดูผ่านฝั่งตรงข้ามแม้ต้องชิดขวา (ซึ่งถนนจะกระดกตลอดน่ารำคาญยิ่งนัก) ก็ยอมเพื่อจะได้เห็นฝั่งตรงข้าม (ที่แม้จะโดนเกาะกลางถนน และเสาโทล์เวย์บังตลอด) แต่เห็นแว๊บๆก็เอาแล้ววุ๊ย นอนอยู่หอยามคำคื่นที่ไอ้เด็กเรียนคณะบ้าพลัง (เพราะอาจารย์แมร่งงง ขยันสั่งงานไม่ลืมหูลืมตาว่า มีความเป็นไปได้ในการทำเสร็จหรือไม่ จะอย่างไรไม่สนตรูจะสั่ง เอ๊าวะบ้าสั่งก็บ้าทำเว้ย)กิจกรรมทุกอย่าของชาวเรานั้นเริ่มหลังเที่ยงคืน(เพราะก่อนหน้านั้นออกไปแต๊แร้ดมาคะ)เอ๊ะยังไหงหว่า งงคือ อยากจะบอกว่าเพราะไอ้การตื่นกลางคืนนี่เองทำให้วนเวียนออกไปนอนระเบียง เพื่อมองเครื่องบิน บินวนรอ landing บ่อยๆ (บางทีเห็นเครื่องบินเข้าแถวด้วยเอ๊า)โอ๊ย... เศร้าจัง นอกจากจะคิดถึงดอนเมืองแล้วไปๆมาๆคิดถึงเพื่อนๆ และหอด้วยแระฮร่วยยยยจบดีก่าก่อนไปดีใจจังที่ครั้งหนึ่งในชีวิตในเกิดมาในช่วงเวลาสำคัญของประเทศหลายอย่างในปีนี้นั้นมีเหตุการณ์ประวัติศาตร์น่าจดจำมากมายจริงๆร่วมทั้งประวัติศาสตร์หน้าหนึ่งของเมืองไทยวันนี้" ท่าอากาศยานนานาชาติ ดอนเมือง "ท่าอากศยานของคนไทยกว่า 9 ทศวรรษเราจะระลึกถึงดอนเมืองตลอดไป30 กันยายน 2549จริงๆแล้วจะเอาเรื่องนี้ลงตั้งแต่วันที่เปิดสุวรรณภูมิวันที่ 28 กันยายน 2549 คะแต่ปรากฏว่า ป่วยคะ พะอืดพอมคลื่นเหียนเวียนหัวอ้วกคะ อ้วกเป็นตั้งแต่กลางดึก (ที่นั่งเฝ้าทีวีดูเครื่องขึ้นลงสนามบินนั่นแล) ยันเช้าก็ไม่หายไปหาหมอโลดคะเนื่องจากคลื่นเหียนจนกินอะไรไม่ได้ แอดมิท เป็นคำตอบสุดท้ายคะ โฮ้ๆๆเจ็บปวดยิ่งนัก โดยเข็มจิ้ม เอายาแก้คลื่นเหืยนฉีดมาตามสายกรี๊ดๆๆๆๆปวดคะปวด นอนดิ้นแด่วๆๆ แล้วก็หลับไปอยู่ไปหนึ่งคืนถ้วน บ่ายวันศุกร์หมอมาตรวจบอกดีขึ้นแล้วแต่จะอยู่ต่อหรือกลับบ้านก็ได้นาทีนั้นไม่ต้องใช้สมองคะ"กลับบ้านคะหมอ" พอออกมาได้ปุ๊ปอยากจะมาเข้าเนทให้ได้ปั๊ป (เนื่องจากไม่เจอคอมหนึ่งวันจะลงแดง)ปราฏว่าสลบเหมือด หมดปัญญาอีกเช่นเดิมจะมาส่งไดขึ้นก็ไม่สามารถ (หลังจากเซฟเป็นดราฟไว้)สรุปจึงมาอัพวันนี้แล อดอัพวันเปิดสนามบินเลย ชิๆๆ
)
ว่าเชื้อนั้นมันจะสำแดงผลในเวลานี้ยิ่งนัก ยิ่งกว่าติดขนมฝอยทอง
)
)
)
หายแล้วคร่า มาวิ่งเล่นได้เหมือนเดิมแระ
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [