หนักกว่าเดิม

คืออยากบ่นว่าเหนื่อยมาก

อ่านแล้วอาจจะคิดนะ ว่าเหนื่อยแล้วจะมาบ่นทำไม ก็รีบปิดไฟนอนไปสิ

แต่อยากบอกว่า ต้องการพื้นที่ระบาย และต้องการกำลังใจสุดๆ

วันนี้ สอบ9.00-10.30

11โมงเรียนต่อ พักเที่ยง เรียนบ่ายต่อ ถึง3โมงกว่า

มีอ.มาพูดเรื่องเตรียมตัวสอบOSCE สะกดงี้ป่าวหว่า

ออสกี้คือการสอบตรวจร่างกายของนศพ. โดยจะใช้คนจริง(อาจไม่ใช่ผู้ป่วยจริง)

จับเวลาข้อละประมาณ5นาที เดินเข้าไป อ่านโจทย์ แนะนำตัว พูดๆ ตรวจๆตามโจทย์ ว่าไป

พูดง่ายๆคือการสอบภาคปฏิบัตินั่นเอง คณะอื่นของหมออาจจะสอบปีอื่น แต่ที่นี่ สอบปี2

หลังจากอ.แนะนำเสร็จ ประชุมงานกิจกรรมต่อ ถึง5โมงกว่า

กินข้าวเย็น 6โมง พี่ปี4มาติวออสกี้ให้ แบ่งเป็นกลุ่มประมาณ5กลุ่ม เวียนฐาน

เหนื่อย เหนื่อยมาก ฟังพี่พูดก็เหมือนหัวแทบไม่รับแล้ว

เคาะตับ เคาะม้าม ดูไอ้นั่นยังไง บลาๆๆๆๆ

เกือบ3ทุ่ม วนฐานจนฐานสุดท้าย พี่เดินมาบอกว่า เสร็จแล้วให้ไปอีกห้อง

พี่ปี5ติวระบบกล้ามเนื้อและกระดูกต่อ ตอนนั้น 3ทุ่ม

ติวต่อ ดู คลำ ขยับ วัด ข้อนั้นเป็นไง กล้ามเนื้อนั้น นี่ มึนไปหมด คนเยอะ ฟังไม่ค่อยได้ยิน แออัด

พี่ติวเสร็จ หันมองนาฬิกา 4ทุ่ม ไม่รู้จะสบถออกมาเป็นคำว่่าอะไรดี

4ทุ่ม ขึ้นรถกลับบ้าน เหนื่อย ร้อน เพลีย เหนียวตัว มึน

ถึงบ้าน เกือบๆ5ทุ่ม โชคดี รถไม่ค่อยติด แต่รู้สึกแย่มาก

นอนน้อย เพราะอ่านหนังสือสอบ กี่วันแล้วก็ไม่รู้ ไม่อยากนับ นับแล้วท้อ

ไม่เคยรู้สึกอย่างนี้มาก่อน เหนื่อยจนคลื่นไส้ อยากอ้วก :((

ได้แต่ปลอบตัวเอง

"ไม่เป็นไรนะจ๋า เดี๋ยวมันก็ผ่านไป กุมภาผ่านไปตั้งอาทิตย์นึงแล้วนะ อีกแค่3อาทิตย์เอง"

ทั้งๆที่ในใจก็รู้ หลอกตัวเอง อยากร้องไห้ ไม่ได้ท้อ แต่มันเหนื่อยจนไม่อยากจะเดินต่อ

อยากมีเวลา"หยุด" เพื่อใช้ชีวิตแบบคนปกติ แบบที่คนอายุ20ควรจะมี

จริงๆไม่ขออะไรมาก ขอแค่1วัน เรียน8ครึ่งถึง4โมงก็ได้ แต่ไม่ใกล้สอบ

ถ้าอ่านหนังสือ ก็แค่ทบทวนบทเรียนเบาๆ กินข้าวเย็นสบายๆ ไม่ต้องรีบไปอ่านหนังสือ

กินเสร็จมีเวลาคุยกับพ่อแม่ 4ทุ่มนอน ขอแค่นี้ ตอนนี้ยังทำไม่ได้เลย


ณ ช่วงหนึ่งของชีวิต ที่ทำให้รู้สึกว่ากำลังอยู่ในฝูงชนมหาศาล

ที่เดินเบียดกันจนแทบจะไม่ได้หยุดเดิน ได้แต่ปล่อยตัวเองให้ไปตามกระแสของฝูงชน

เหนื่อยแทบตาย อยากหยุดก็หยุดไม่ได้ ทำได้แค่เพียงอดทน บอกกับตัวเองว่าให้เข้มแข็งไว้

เดินต่อไป ทั้งที่ทางข้างหน้ายังมีอุปสรรคอีกมากมาย ที่หนักกว่า


อยากบอกกับคนที่ผ่านมาอ่านบล็อกนี้ว่า

การที่เด็กคนนึง จะเติบโตขึ้นไปเป็นหมอให้พวกคุณฝากชีวิตไว้ มันไม่ง่ายเลย ไม่ง่ายเลยจริงๆ

คุณอาจจะไม่เคยรู้เลยว่า กว่าเค้าจะเดินไปถึงจุดนั้น เค้าพยายามมากแค่ไหน

เค้าเสียน้ำตาไปมากเท่าไหร่ กี่ครั้งที่ล้ม กี่ครั้งที่แทบไม่มีแรงจะยืนขึ้น

แต่เพราะความตั้งใจที่จะเป็นแพทย์ บังคับให้เค้าต้องลุกยืนขึ้นมาสู้ต่อ

ยืนเองไม่ไหว เพื่อนที่แสนดีก็ช้วยกันพยุงขึ้นมา ก้าวเดินไปตามเส้นทางที่แสนจะทรหด


อ่านมาถึงตรงนี้ ถ้าคุณเป็นคนดื่มเหล้า ก็เลิกเถอะ ถ้าสูบบุหรี่ ก็หยุดซะ

อย่ามาหาหมอด้วยอาการป่วยจากสิ่งที่คุณทำตัวเอง

อย่าเพิ่งจะมารักตัวเองตอนที่ไม่สบาย

อย่ามาบอกหมอว่าคุณอยากหายป่วย ทั้งๆที่คุณนั่นแหละทำร้ายตัวเอง

เราจะไม่ขอให้คุณเห็นใจเรา สงสารเรา

สิ่งที่เราขอมีแค่อย่างเดียวึือ "ได้โปรดรักตัวเอง รักษาสุขภาพให้ดี"

พวกนศพ.และแพทย์ จะได้ไม่ต้องทรมานสุขภาพตัวเองเพื่อพยายามต่อชีวิตให้คนอื่น


ปล. ค้างตอบคอมเม้นใคร ขอยกยอดไปอื่นๆที่มีเวลา

Create Date : 08 กุมภาพันธ์ 2555		4 comments
Last Update : 8 กุมภาพันธ์ 2555 1:08:22 น.
Counter : 1034 Pageviews.
Share Tweet