ฤดูฝน
เมื่อนานมาแล้วหลายปี... ช่วงปิดเทอมใหญ่ ฉันจำได้ว่าที่บ้านของฉันมักจะไม่มีใครอยู่เลย มีเพียงฉันคนเดียว ซึ่งตอนนั้นก็เด็กมากพอดู บ้านหลังกว้างใหญ่กับเด็กเพียงคนเดียว ฉันรู้สึกแย่มากมาย เมื่อต้องถึงเวลานั้นของทุกๆปี ในช่วงบ่ายของวัน ฟ้าจะเริ่มมืด... มืด... และมืดลงเรื่อยๆ... จนกลายเป็นช่วงเวลากลางคืน ขณะที่ฉันต้องวิ่งวุ่นอยู่กับการทำงานบ้านเล็กๆ ที่แม่สั่งไว้ก่อนจะออกจากบ้าน ทำให้ฉันต้องเข้าและออกบ่อยๆภายในบ้าน ที่มืดและเงียบสงบ... กลิ่นดินคลุ้งไปทั่ว เสียงสายฝนสาดเทลงมาจนชั้นไม่รู้ว่าจะทำยังไง... มันน่ากลัว ฉันรู้เพียงเท่านี้ ถึงบ้านหลังนี้จะเป็นหลังที่ฉันอาศัยมาตั้งแต่เกิด ณ เวลานี้ฉันกลับไม่คิดว่ามันเป็นที่ที่เคยชินเสียเท่าไหร่ มันมืดไปหมด... เสียงฟ้าร้องทำให้ฉันสะดุ้ง โหยงจากมุม มุมนึงของห้องอยู่บ่อยๆ ห้องที่สว่างที่สุด ห้องที่จะต้องวิ่งไปเปิดไฟทุกๆครั้งที่ฟ้ามืด แต่ก็คิดว่าอาจจะมีใครเดินเข้ามาทางประตูห้องถัดไป ที่ปิดไฟไว้เสมอ หากใครคนนึงเปิดประตูเข้ามา ใครซักคนที่ฉันไม่รู้จัก ฉันเคยร้องไห้อย่างหนักกับฝนที่เทลงมาอย่างไม่รู้จักเหนื่อย ลมที่กระโชกแรงจนต้นไม่ใหญ่ในสวนโอนเอนไปตามกันหมด ฉันไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง กับสภาพที่หนาวเช่นนั้น และลมที่แรงเหลือเกิน ถ้ามันพัดบ้านของฉันพังหล่ะ ฉันจะทำยังไง? ความคิดเด็กๆที่ฉันคิดว่าบ้านมันจะพังเหมือนต้นไม่บางต้นที่ล้มในตอนที่ฝนตก และสถานะการแบบนี้มักเกิดขึ้นปีแล้วปีเล่า ฉันก็ยังคงเป็นเด็กหญิงที่กลัวสายฝนอยู่อย่างนั้น จนกระทั้งวันนี้
Free TextEditor
Create Date : 17 มีนาคม 2553 |
|
2 comments |
Last Update : 17 มีนาคม 2553 10:12:56 น. |
Counter : 301 Pageviews. |
|
|
|