Chapter 3: ยิ่งสูง ยิ่งหนาว?
พี่เป็นสาวนอก (เกิดบ้านนอก และมีโอกาสใช้ชีวิตเมืองนอก) เริ่มต้นชีวิตสาวชาวกรุงอย่างเต็มตัวเมื่อเดือนกันยายน พ.ศ. 2552 ด้วยโอกาสทางการศึกษาที่พ่อแม่ปูทางไว้ให้ บวกกับจังหวะชีวิตในขณะนั้นทำให้พี่เติบโตในหน้าที่การงานแบบก้าวกระโดด ภายในระยะเวลาประมาณ 2 ปีพี่ได้รับตำแหน่งผู้จัดการในวัย 26 ด้วยความที่อายุยังน้อยในสายตาของคนรอบข้าง ยิ่งทำให้พี่ต้องพยายามมากขึ้นเพื่อพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นว่าอายุไม่ใช่ตัวกำหนดความสามารถหรือความสำเร็จ แต่ความมุ่งมั่นพยายามต่างหาก พี่ไม่สนใจว่าใครจะอายุมากกว่าหรือน้อยกว่า ขอแค่ให้ตั้งใจทำงานด้วยกันก็พอ แต่ถ้าใครไม่ตั้งใจทำงานพี่ก็พร้อมจะพุ่งชนตลอดเวลา เรียกว่าไฟแรงสุดๆ
เวลาผ่านไปก็ยังรู้สึกท้าทายและสนุกกับการทำงาน ความก้าวหน้าในหน้าที่การงานก็ยังคงดำเนินต่อไป จนถึงวันหนึ่งในปี 2555 หรือ 2556 ใครคนหนึ่ง (จำไม่ได้ด้วยว่าเป็นใคร) ถามพี่ว่า ไม่กลัวเหรอ ยิ่งสูง ยิ่งหนาว เขาบอกพี่ว่าเห็นหลายคนที่ขึ้นไปอยู่ในตำแหน่งสูงๆ ต้องละทิ้งหลายอย่าง ต้องยอมให้คนชังจากการได้ดีกว่า ต้องเสียเพื่อนในที่ทำงานเพราะต้องสั่งงานลูกน้องซึ่งเมื่อก่อนเคยเป็นเพื่อนกัน ต้องกินข้าวกลางวันคนเดียว บางคนถึงกับต้องสละครอบครัว พี่ได้ฟังก็กลับมานั่งทบทวนอยู่พักหนึ่ง จริงหรือที่เขาว่า ยิ่งสูง ยิ่งหนาว...? แต่ก็ไม่ได้สนใจมันมากเท่าไหร่
เมื่อกลางปี 2559 พี่ได้เลื่อนตำแหน่งอีกครั้งมาอยู่ในระดับผู้จัดการอาวุโส เป็นการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่อีกครั้ง ความรับผิดชอบทวีคูณ ส่วนความท้าทายนั้นทวีพัน งานของพี่เป็นการทำงานกับคน บริหารจัดการคน คล้ายการบริหารโปรเจคหลายๆ โปรเจคพร้อมกัน ซึ่งทุกโปรเจคมีความสำคัญทั้งหมด ผิดพลาดไม่ได้ ในแต่ละโปรเจคมีทีมแตกต่างกันและพี่ต้องบริหารจัดการคนทุกคนในแต่ละโปรเจคด้วยเทคนิคที่ต่างกัน ในแต่ละวันมีเรื่องต้องจัดการและตัดสินใจเฉลี่ยวันละ 100 เรื่อง (เก็บสถิติเพื่อให้รู้ว่าในแต่ละวันต้องทำอะไร มากน้อยแค่ไหน และให้เวลากับใคร เรื่องอะไร เป็นเวลาเท่าไหร่) ซึ่งถือว่าเป็นการทำงานภายใต้แรงกดดันที่สูงพอสมควร แต่พี่ก็ทำได้อย่างราบรื่นเรื่อยมาแม้จะไม่ค่อยมีเวลาพักผ่อน
ชีวิตการทำงานของพี่ ใครได้ยินก็ต่างพูดว่า "Lucky in game สุดๆ" "พี่เป็นไอดอลของหนู" "คุณเก่งสุดยอด" ฯลฯ แต่นั่นมันเป็นเพียงหน้าเวทีที่ตัวละครตัวนี้เล่นตามบทบาทเท่านั้น หลังม่านมีเรื่องราวมากมายที่ไม่ได้ถูกถ่ายทอดออกไปตอนแสดง สิ่งที่อยู่หลังม่านคือครูทุกๆ คนที่สอนการแสดงให้พี่ ครูคนแรก (พ่อแม่) ครูอนุบาล ประถม มัธยม มหาวิทยาลัย ครูผู้บริหาร ครูที่สอนวิชาความรู้ วิชาการงาน วิชาบริหารคน เทคนิคเอฟเฟคสารพัด ครูของพี่หลายคนเป็นคนที่คุณอาจคาดไม่ถึง เช่น ป้าแม่บ้าน ที่มาทำงานตั้งแต่ 6 โมงเช้า ไม่เคยสายเลยสักวัน ลูกทีมที่มักมีไอเดียอะไรแปลกใหม่ที่ช่วยให้งานง่ายขึ้น เพื่อนร่วมงานที่คอยสนับสนุนและให้ความช่วยเหลือ ความสำเร็จของพี่ไม่ใช่ของพี่คนเดียว แต่เป็นของทุกคนที่ได้ผ่านเข้ามาในชีวิต อย่างไรก็ดีนี่ยังไม่ใช่ความภูมิใจที่สุดในชีวิตของพี่ด้านการงาน
ความภาคภูมิใจที่สุดด้านการงานของพี่คือการเห็นพัฒนาการของลูกทีมที่พี่ปั้นมาตั้งแต่ยังเล่นบทตัวประกอบแทบไม่ได้ ให้มีความมั่นใจมากพอที่จะขึ้นมาอยู่บนเวที แสดงบทนักแสดงสมทบ จนกระทั่งเลื่อนขั้นมาเป็นนักแสดงนำ ได้รับรางวัลออสการ์ (อันนี้คือเปรียบเปรย) การได้ถ่ายทอดวิชาความรู้ ประสบการณ์ และเคล็ดลับชีวิตให้กับลูกทีม ให้โอกาสเขาแสดงความสามารถ ลองผิดลองถูก ให้เขาสามารถพึ่งตัวเองได้ ได้เห็นเขาถ่ายทอดวิชาความรู้ให้กับคนอื่นต่อไป นี่คือความสำเร็จของคนหลังม่าน
วันนี้พี่อยากจะตอบใครคนนั้นที่เคยถามพี่ว่า ไม่กลัวเหรอ ยิ่งสูง ยิ่งหนาว มันก็ขึ้นอยู่กับว่าพี่ขึ้นมาอยู่ในจุดนี้ได้ยังไง โชคดีที่พี่ขึ้นมาได้เพราะมีใครดึงมือพี่ขึ้นมาและหลายคนช่วยดันหลังพี่ ในขณะเดียวกันพี่ก็ดึงมือคนอื่นเพื่อให้ขึ้นมาพร้อมกับพี่และผลักดันคนอีกหลายคนให้ขึ้นไปอีกขั้นที่สูงขึ้นไป พี่ไม่ได้มาตรงนี้คนเดียว เรามากันเป็นทีม ที่ตรงนี้ของพี่แม้จะสูงก็อบอุ่นหัวใจ อากาศหนาวเราก็กอดกัน แต่ถ้าพี่มาได้ด้วยการเหยียบหรือข้ามคนอื่นขึ้นมาน่ะสิ ที่ตรงนี้คงเป็นยอดเขาอันหนาวเหน็บ
ที่ตรงนี้วิวสวย พี่จะเดินต่อไปกับทีมเพื่อไปยังจุดที่สูงกว่า เพื่อวิวที่สวยกว่า หากใครกำลังจะขึ้นสู่ที่สูง ขอแนะนำว่าอย่าไปคนเดียว เพราะแม้วิวจะสวยงามแค่ไหนก็คงน่าเบื่อ และถ้าอยู่คนเดียว ยิ่งสูง ก็จะยิ่งหนาว และยิ่งอันตราย...
