HI...

ไม่เห็นว่าไม่สนุกหรือพี่เขียนไม่ดีตรงไหน
เรื่องนี้แหล่ะที่ทำให้รู้สึกว่า พระนางคือคนจริงๆ
ไม่รู้เหมือนกันแฮะ เพราะไม่ค่อยได้อ่านนิยาย อ่านก็อ่านของพี่โรบิ้นกะของของพี่อีกคน สองคนเท่านั้น
ที่พี่โรบิ้นเขียนมา สื่อความรู้สึกผิดและเศร้าใจของนายไปป์จะตาย
มาร์สอ่านยังเศร้าเลยอ่ะ มีเพื่อนดีๆอย่างนั้น ใครจะไม่สะท้อนใจบ้าง
ส่วนนุ่ม เค้าเป็นผู้หญิงจริงๆเลยนะ
แบบจับต้องได้อ่ะ มีหลายอารมณ์
ไม่เลิศเลอ รูปสวย บ้านรวย น่ารัก แสนดี เก่ง&ฉลาด เค้าคือผู้หญิงคนนึง
สารภาพว่าบางส่วนที่ช่างฝันของนุ่มก็ตรงกับมาร์สนะ
ยังแอบขำเลย เรื่องที่มีชายหนุ่มรูปงามมาสารภาพว่าแอบรักเนี่ย
เป๊ะ!!
ก๊ากกกกกก

ยังคงติดตามผลงานพี่ต่อไป
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นค่ะ

ปล อัพเงาในใจได้แล้วพี่!!!
เอิ๊กกกกก

อยากจะต่อว่า ผู้เขียนนิดเดียวนะคะ.... ฉากหวานน้อยไปนิ้ดนึงอ่ะ อยากให้ ไปป์ กับ นุ่ม เค้าสวีท กันมากกว่านี้อ่ะ ฮือๆๆๆ น้ำตาลในเลือดยังสูงได้อีกนะจ๊ะ....

อีกนิดหนึ่ง ไปเจอคำวิจารณ์ของคนอ่านที่มีต่อผลงานของนักเขียนดัง + มีคุณภาพท่านหนึ่ง

เขาเขียนแนวไม่ถูกใจคนอ่าน คาแรกเตอร์ตัวละครมันไม่ใช่คาแรกเตอร์ในอุดมคติ แม้จะป้องกันไว้ทุกทางให้เรื่องจบลงด้วยดี แต่คนอ่านไม่ปลื้ม

อยากถามคนอ่าน ถ้าคนเขียนท่านนั้นเขาอยากลองเขียนแนวนั้นจริง ๆ แต่การถูกวิจารณ์ว่าไม่ชอบ ไม่ปลื้ม ทำให้การลองเขียนนิยายแนวใหม่ ๆ ของเขาต้องถูกปิดกั้นลง เพียงเพราะต้องการตามใจคนอ่านอย่างนั้นหรือ?

แน่นอนว่าลองตอบ "ก็จะเขียนแบบนี้ ไม่ชอบก็ไม่เป็นไร" (คุ้น ๆ แฮะ) คนอ่านมีเคือง

เคืองเขาทำไมหรือ นิยายเรื่องนั้นมีบางอย่างไม่ถูกใจคนอ่าน แต่มันสอนให้คิด เปิดมุมมองคนให้อ่านกว้างขึ้น แม้มันจะไม่ได้ "ถูกใจ" คนอ่านเหมือนเรื่องที่ผ่าน ๆ มา แต่นั่นเพราะคนเขียน ต้องการ "แหวก" หรือ "เติบโต" ขึ้นใช่ไหม แต่แล้วคำวิจารณ์เพราะไม่ถูกใจ กลับปิดกั้นพัฒนาการของคนเขียนลง อย่างเงียบ ๆ

เรื่องแบบนี้ไม่มีทางเกิดกับ Robinhood แน่ ตราบใดที่ไม่ได้ถูกต่อว่าเรื่องใช้ภาษาไทยไม่ถูกต้อง เนื้อหาล่อแหลม หรือเขียนฉากเลิฟซีนโจ่งแจ้ง Robinhood ก็จะเขียนนิยาย "ตามใจตัวเอง" ต่อไป

อยากเขียนให้พระเอกนางเอกเป็นแบบไหน ก็จะเขียน เรื่องอะไรจะให้คำว่า "ต้องถูกใจคนอ่าน" มาปิดกั้นจินตนาการ ความคิดสร้างสรรค์ของเรา ดีเสียอีก คนเขียนเขียนให้พระนางแหวกแนวไปเรื่อย พล็อตใหม่ ๆ เนื้อหาใหม่ ๆ ไม่เวียนวนซ้ำที่เก่า นานเข้าคนอ่านนั่นแหละจะเบื่อเสียเอง

อีกอย่าง คนเขียนสนุกกับการสรรค์สร้างคาแรกเตอร์ พล็อตใหม่ ๆ ไม่ต้องกดดันให้คำวิจารณ์ของคนอ่านมาตีกรอบ

เห็นบางคนโดนเข้าไปบ้างแล้ว เรื่องการย่ำอยู่กับที่ มีแต่ตัวละคร เนื้อหาเดิม ๆ เอาใจคนอ่าน นานเข้าก็จะตัน หมดมุก ก็เขียนแนวเก่าซ้ำซากอยู่นั่น แล้วแบบนี้เมื่อไรจะมีการพัฒนา?

เขียนขายอย่างเดียวว่างั้นเหอะ

เรื่องคุณภาพ ไม่กล้าพูดถึง

หึ ๆ น่าสงสาร

จะบอกว่า...

เราเคยเสียน้ำตาจากฉากนายไปท์อยากตายมาแล้ว

สุทธิดาไม่ใช่นางเอกยอดนิยมในใจเรา แต่เราก็รักตัวละครของคุณโรบินทุกตัว...
ไม่รู้สิ เราแค่ชอบความธรรมดาและการมีข้อเสียของตัวละครที่ก็ไม่ได้แตกต่างจากคนเดินดินกินข้าวแกงอย่างเราอ่ะ

จะบอกว่า...เรามีนิยายคุณโรบินทุกเรื่องเลยนะคะ

เราอ่านเรื่องนี้ของคุณ โรบิ้น แล้วชอบนะ เราว่ามันสามัญดี คือ สามารถเกิดขึ้นและพบเจอได้ในชีวิตจริง ไม่จำเป็นว่านางเอกต้อง สวย แสนดี เก่ง รอบด้าน บางครั้ง คนเราแค่ธรรมดา( ไม่ว่าจะด้าน หน้าตา การงาน ฐานะ ) ก็สามารถหาความสุขให้กับชีวิตได้ ทุกอย่างล้วนอยู่ที่จิตใจและการกระทำของเราเองอ่ะค่ะ

เป็นกำลังใจให้คุณโรบิ้น และจะติดตามผลงานเรื่องต่อๆไปของคุณด้วยนะคะ

เรารู้จักคุณก็เรื่อง กามเทพเจ้าเล่ห์ นี่แหละ เราชอบนิยายของคุณนะ อ่านแล้วรู้สึกเหมือนเรื่องใกล้ตัว เราสามารถมองหาคนแบบได้ทั่วไป บางทีก็นึกสนุกมองคนนั้นคนนี้แล้วคิด ไอ้นั่น ยัยนี่ เป็นแบบนี้เปล่า(วะ) ฮะ ฮะ ฮ่า ถ้าคิดในแบบของเรา เราไม่คิดว่าชนิสางี่เง่านะ ถ้าเป็นเราคงอึดอัดน่าดู แหม ชอบก็ชอบจังเลย แต่คนอื่นเขาจะว่ายังไง อายุไม่ได้ห่างกันสองสามปี แต่เป็นสิบ เกือบรอบ เข้าข่ายหลอกเด็กชัดๆ ส่วนสุทธิดา เราชอบเธอมากกว่านะ ตรงที่ จากที่อยากจะมี จะเป็นเหมือนคนอื่น จนวันนึง เธอก็ค้นพบว่า คนที่เธอพยายามเป็นนั้นไม่ได้ดีเลิศเลอเพียบพร้อมอย่างที่คิด เขาคนนั้นก็มีอุปสรรคให้ต้องก้าวผ่านเหมือนคนอื่นๆ เธอเริ่มเป็นตัวของตัวเอง มั่นใจมากขึ้น นึกถึงคนอื่นมากขึ้น อาจเพราะเราชอบนิยายทำนองนี้ด้วยมั้ง คนธรรมดาที่จับต้องได้ ความเปลี่ยนแปลงของตัวละครที่ค่อยเป็นค่อยไป แต่ก็มองเห็นได้ อย่างที่ข้างบนบอก คนเดินดินกินข้าวแกง
และ...ขอบคุณค่ะ

ในนิยายของ robinhood นึกเอาตัวเองเข้าไปอยู่ในนิยายจริงๆ นะ มันเหมือนว่าสัมผัสได้ว่าตัวละครพวกนี้อยู่ใกล้ๆแค่นี้เอง
อ่านไปทุกเรื่องก็นั่งนึกไปด้วยว่าตัวเรานิสัยอย่างนี้หรือเปล่า
เป็นอย่างนี้ทุกเรื่องจริงๆ(อ่านไปอ่านมา อ้าวเฮ้ย นิสัยเราเลยนี่นา)
เหมือนกับว่าตัวละครทุกตัวสามารถพบเห็นได้ตามถนนหนทางทั่วไป เหมือนอยู่ใกล้ๆตัวนี่เอง นึกไปมา เราเป็นอย่างนี้หรือเปล่า เพื่อนเราก็นิสัยนี้เลยนี่นา
เวลาอ่านก็เลยอินจัดตลอด (ทับศัพท์หน่อย) หลงใหลได้ปลื้มกับพระเอก (พระเอกโผล่มาทีไร คิดว่าขอให้เจออย่างงี้บ้างทุกทีเลย)
อ่านทีไรก็รู้สึกสบาย บางทีก็ลุ้น
และเศร้า (แอบขอขัดใจ ตอนรออัพนิยายนี่แหละ จะขาดใจทุกที...)

รู้จักrobinhoodจากหนุ่มม.ปลาย ซึ่งอ่านอย่างไม่ได้คาดหวังและไม่ชอบที่พระนางอายุห่างกันเยอะ มันดูตลก แต่พออ่านจบความรู้สึกเปลี่ยนไปทันที นี่คือนิยายแนวที่ไม่มีใครกล้าที่จะเขียน มันดูธรรมดามากๆ พบได้ทั่วไปตามท้องถนน ไม่เหมือนนิยายทั่วไปที่จินตนาการหรูๆ ชอบกับการกล้าที่จะเขียนของrobinhood ไม่ตามตลาด แต่นักอ่านนิยายแนวนี้คงมีเฉพาะกลุ่ม โดยส่วนตัวแล้วถ้าไปหยิบนิยายซักเล่มที่มีแนวเรื่องฉีกออกไป จะชอบมาก เพราะอ่านแนวเดิมๆซ้ำๆ มันน่าเบื่อ จินตนาการก็จะแคบไปตามหนังสือที่ได้อ่าน ไม่มีความรู้เรื่องการเขียน แต่เป็นคนอ่านหนังสือหลากหลายแนว และรักการอ่าน