Part : 2

มารายงานตัวพร้อมเข็นฟิคแมวเหมียวตอนที่ 2 ลงแบบอายๆค่ะ >////< คิดว่าคงไม่ค่อยมีใครจำฟิคเรื่องนี้ได้....เพราะถ้านับจากวันที่ลงตอนแรกจนถึงตอนที่ 2 ที่ลงอยู่นี้เป็นระยะห่างกันนานมากกกก!! (ทีแรกจะลงวันเกิดพี่โอแต่ไม่ทัน ต้องเลทมาอีกวัน ^^”) เหมือนเดิม....ขอกำลังใจอ่านแล้วติชม ช่วยเม้นท์กันคนละนิดคนละหน่อยด้วยนะคะ ^w^

Special Thanks : Pennaung ^^

คำเตือน : ฟิคเรื่องนี้มีแรงบันดาลใจจากรูปน่ารักๆของ ศลป.ที่เรารักทั้ง 2 คน เป็นเพียงเรื่องที่แต่งขึ้นจากจินตนาการ ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับบุคคลใดก็ตามในชีวิตจริง ขอความร่วมมือห้ามนำไปเผยแพร่นอกบล็อคนี้ให้เกิดความเสียหายแก่ผู้แต่งหรือบุคคลอื่นนะคะ ขอบคุณค่ะ ^^

*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*



=^w^= Sweetie Cat =^w^=


- 2 -



เมื่อเจ้านายหน้าหวานอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย เด็กหนุ่มก็จัดแจงหาตะกร้าทรงยาวมาใบหนึ่ง เอาหมอนใบใหญ่กับผ้าขนหนูผืนนุ่มหนึ่งผืนรองบนหมอนอีกชั้นจัดวางบนพื้นข้างๆเตียง

“นอนตรงนี้นะเจ้าเหมียว” มือเรียวอุ้มตัวผมไปวางบนที่นอนที่จัดไว้ แล้วเขาก็เดินไปที่เตียงตัวเอง
ผมนั่งมองเด็กหนุ่มที่ตอนนี้มีฐานะเป็นเจ้านายกำลังเอนกายลงนอนบนพื้นเตียงหนานุ่ม ใบหน้าหวานหันตะแคงมาทางผมแล้วก็ส่งยิ้มน่ารักมาให้

“Good night นะ” พูดจบเขาก็เอื้อมมือก็ปิดสวิทช์โคมไฟบนหัวเตียง ผมมองร่างบนเตียงตาละห้อย....นึกอยากจะขึ้นไปนอนบนที่นอนนุ่มๆซุกไออุ่นจากร่างนุ่มนิ่มนั่นซะจริงๆ อ๊ะๆ! ผมก็แค่รู้สึกอัดอัดที่ต้องนอนในตะกร้าที่มีพื้นที่จำกัดเพราะความไม่เคยชินหรอกน่า เปล่าคิดอะไรลามกซะหน่อย จริงสิ....ตอนนี้ผมเป็นเจ้าแมวเหมียวตัวเล็กๆนี่นา ถ้าผมจะใช้ความน่ารักของสัตว์ประเภทนี้มาออดอ้อนคนน่ารักขอนอนด้วยก็คงไม่เป็นไร คิดได้อย่างนั้นแล้วผมก็กระโดดขึ้นไปบนเตียงทันที

“~เมี๊ยวๆ~” ผมเอาหัวกลมๆถูไถคลอเคลียกับคนร่างเล็กพลางส่งเสียงร้องอ้อนอย่างที่คิดว่าน่าเอ็นดูที่สุดออกไป

‘ไม่เอา ผมไม่อยากนอนตรงนั้นนี่นา ขอผมนอนบนเตียงด้วยได้ไหมคร๊าบบบ...นะๆๆ’

“อะไรเนี่ยเจ้าเหมียว ขี้อ้อนจังเลยเรา.....อยากนอนด้วยกันเหรอ?” ผมขยับตัวเข้าไปนอนซุกตัวเบียดชิดหนุ่มน้อย และเป็นเขาที่ยกมือเรียวขึ้นลูบไล้บนเส้นขนอ่อนนุ่มสีเทาบนตัวผมไปมาอย่างอ่อนโยน

‘ใช่แล้วครับผม!! แหมเจ้านายคนใหม่เนี่ยช่างรู้ใจผมจริงๆ’

“โอเคๆ ยอมให้นอนด้วยก็ได้ แต่เตียงมันแคบนะ เกิดนอนดิ้นไปทับแบนแต๊ดแต๋นไม่รู้ด้วยน้า~ คิกๆ” เด็กหนุ่มเขยิบตัวเพื่อแบ่งพื้นที่บนเตียงให้ผม ในที่สุดผมก็ได้นอนข้างๆเขาแล้ว หึหึ....เป็นแมวก็ดีเหมือนกันนะเนี่ย =^w^=

ผมนอนซุกตัวเบียดเข้าหาไออุ่นจากร่างนุ่มของเขาจนได้กลิ่นหอมอ่อนๆของสบู่เหลวที่เขาใช้โชยมาเข้าจมูก แม้ไม่ใช่กลิ่นน้ำหอมราคาแพงยี่ห้อดังแบบที่พวกสาวๆที่เคยเป็นคู่ควงของผมชอบใช้ แต่มันให้ความรู้สึกดีจนรู้สึกอยากจะกอด....อยากจะใกล้ชิดกับคนๆนี้ให้มากขึ้น ดวงหวานกลมหวานเป็นประกายมองมาที่ผมด้วยความรู้สึกเอ็นดู ก่อนที่เขาจะผงกศีรษะขึ้นโน้มใบหน้าลงมา สัมผัสเบาๆจากริมฝีปากอิ่มสวยประทับลงบนหัวกลมๆของผม ค้างนิ่งอยู่ชั่วครู่ก่อนจะผละก่อนไป

“ฝันดีนะเจ้าเหมียวของฉัน”

ใจเต้นโครมครามในอกกับสัมผัสบางเบานั้น ผมคงใกล้บ้าแล้วแน่ๆ.... เพลย์บอยเจ้าเสน่ห์อย่างผมน่ะเหรอจะกำลังหวั่นไหวไปกับเด็กธรรมดาๆคนหนึ่ง...แล้วที่สำคัญเป็นเด็กผู้ชายซะด้วย!


*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*


……ที่นี่ที่ไหนกัน.....งดงามราวกับสวรรค์…..


ผมกำลังอยู่ในทุ่งกว้างที่เต็มไปด้วยดอกไม้นานาพันธุ์รายล้อมเป็นบริเวณไกลไปจนสุดสายตา เหลียวซ้ายแลขวาไปรอบกายก็ไม่เห็นมีเงาของผู้คน นอกจากหมู่มวลผีเสื้อที่บินอวดลวดลายสวยงามบนปีกเหนือทุ่งดอกไม้ที่รายล้อม....

“ฮิๆๆ” เสียงหัวเราะเบาๆลอยมาตามสายลมที่พัดแผ่วเย็นสบาย ผมรีบหันรีหันขวางมองหาที่มาของเสียงปริศนานี้

“ใคร? มีใครอยู่แถวนี้?”

“นี่….จำฉันได้ไหม...” ผมหันควับไปตามเสียงหวานใสที่ดังขึ้นข้างหลัง หญิงสาวแสนสวยรูปร่างโปร่งบางในชุดเดรสสีขาวชายยาวละถึงพื้นหญ้าที่ยืนอยู่กำลังส่งยิ้มให้ผม แต่ทว่าเป็นยิ้มที่ดูขบขันผมมากกว่าการยิ้มแย้มทักทาย

“คุณ...?” ผมขมวดคิ้วจ้องมองเธออย่างใช้ความคิด

“เริ่มชินกับการเป็นเจ้าแมวน้อยหรือยังล่ะ” เสียงหวานเอ่ยทักขึ้นราวกับเป็นการทักถามสารทุกข์สุกดิบของคนคุ้นเคยกันปกติ และสิ่งที่เธอทักทำให้ผมสะดุดใจนึกขึ้นได้ถึงเหตุการณ์คืนวันนั้น.....

....วันที่ผมเจอเธอ....หลังจากนั้นเรื่องราวเหลือเชื่อแปลกประหลาดก็เกิดขึ้นกับผม

“เอ๊ะ! นี่คุณ....อ๋อ ผมจำแล้ว! คุณเองใช่ไหมที่เป็นคนสาปผมให้กลายเป็นแมว ถอนคำสาปเดี๋ยวนี้เลยนะยัยแม่มด!”

“หยาบคายจริงๆเลย สวยๆอย่างนี้น่ะเหรอแม่มด ฉันเป็นนางฟ้าต่างหาก!”

“ฮึ! นางฟ้าเหรอ?..... นางฟ้าบ้าบออะไรจะเล่นพิเรนทร์แกล้งคนแบบนี้! จะบอกให้นะว่าผมไม่สนุกด้วย รีบๆทำให้ผมกลับกลายเป็นคนเหมือนเดิมได้แล้ว”

“ก็บอกแล้วไงว่าฉันเป็นนางฟ้าจริงๆ เป็นนางฟ้าประจำต้นตระกูลของเจ้า ฉันคอยปกปักษ์รักษาทุกคนมาตั้งแต่รุ่นคุณตาทวดของเจ้าแล้วรู้ไว้ซะด้วย”

“ตั้งแต่รุ่นทวด!?!” ผมทำหน้าประหลาดใจ

“ใช่ พวกเทวดานางฟ้าอย่างฉันน่ะเป็นหนุ่มเป็นสาวตลอดกาลไม่มีคำว่าแก่อยู่แล้ว แล้วอีกอย่างที่จะบอกให้เจ้ารู้....ฉันไม่ได้เล่นพิเรนทร์สาปคนให้กลายเป็นโน่นเป็นนี่ส่งๆนะ แต่มันเป็นบทลงโทษที่เจ้าควรจะได้รับต่างหาก”

“ลงโทษ?!? ผมไปทำอะไรให้คุณไม่ทราบ”

“เจ้าประพฤติตัวแย่ๆ ทำตัวเป็นเพลย์บอย จีบคนนู้น นอนกับคนนี้ไปทั่ว บางครั้งก็ไปแย่งคนที่เค้ามีเจ้าของอยู่แล้ว รู้ไหมว่ามันเป็นการผิดศีลข้อที่ 3..... แล้วยังทำร้ายจิตใจผู้หญิงมานักต่อนัก ไม่เคยจริงจังกับใคร แล้วฉันก็ทนดูต่อไปไม่ไหวก็เลยต้องลงโทษซะบ้าง” นางฟ้าแสนสวยเดินวนรอบตัวผมช้าๆขณะที่กำลังเล่ากล่าวขยายความให้ฟัง ราวกับผมเป็นจำเลยที่ต้องมายืนฟังคำพิพากษาอยู่ในศาล

“แค่นี้คุณก็ถึงขั้นใช้เวทย์มนต์คาถาบ้าๆมาสาปให้ผมกลายเป็นแมว นี่คุณนางฟ้า! ผมจะบอกให้นะ สมัยนี้น่ะอะไรๆก็ง่ายไปหมดแหละ ทุกอย่างเกิดขึ้นจากความพอใจกันทั้ง2ฝ่าย ถึงผมจะเป็นเพลย์บอยยังไงแต่ก็ไม่เคยใช้กำลังปลุกปล้ำใครถ้าเขาไม่สมยอมหรอกนะ จริงๆแล้วไอ้พวกโจรผู้ร้ายมีอยู่เต็มบ้างเต็มเมือง ทำไมไม่ไปลงโทษคนพวกนั้นล่ะ”

“คนพวกนั้นต้องได้รับการลงโทษจากกฎแห่งกรรมที่เขาก่อไว้เองในสักวันไม่ช้าก็เร็ว.....แต่อยากที่บอกว่าฉันเป็นนางฟ้าประจำตระกูลนี้ ฉันมีอำนาจในการดูแลสั่งสอนลูกหลานที่ทำตัวไม่ดีออกนอกลู่นอกทางอย่างเจ้าไงล่ะ”

“เฮ้อ.....พูดไปพูดมาก็คือผมผิดอยู่ดีงั้นสิ”

“แน่น๊อนนน!!”

“แต่คุณก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะมาลงโทษผมด้วยวิธีการแบบนี้ ในเมื่อผมทำผิด คุณก็ควรจะให้มันเป็นไปตามกาลเวลา ตามกรรมที่ผมควรจะชดใช้ตอนตายไม่ใช่เหรอ”

“แค่สิทธิ์ของการเป็นนางฟ้า ที่จะทำให้มนุษย์โง่เขลาเบาปัญญาอย่างเจ้าได้ระลึกถึงการควรไม่ควร ก็มากมายเพียงพอแล้ว”

“แล้วจะเอายังไงกับผม นี่ผมต้องเป็นแมวอีกนานเท่าไรคุณถึงจะพอใจ”

“ที่ฉันมาก็เพราะจะมาบอกวิธีถอนคำสาปนี่แหละ นี่ถือว่าฉันให้โอกาสได้รู้จักปรับเนื้อปรับตัวแล้วนะ”

“จริงเหรอ! งั้นเมื่อไรผมจะได้กลับเป็นคนเหมือนเดิมสักที” ผมถามด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้นขึ้นมาทันที ร่างโปร่งบางเดินวนกลับมาหยุดยืนกอดอกตรงหน้าแล้วยิ้มให้

“เมื่อใดที่เจ้ามีความรักที่แท้จริงที่เกิดจากจิตใจที่บริสุทธิ์ ไม่ใช่เพียงความใคร่กับผู้ใดก็ตาม ....คำสาปนี้ก็จะสูญสิ้นลง....แต่มันมีเงื่อนไขอีกอย่าง....”

“เงื่อนไขอะไร?”

“เงื่อนไขที่ว่าก็คือมีเวลาเพียง 30 วัน หลังจากนั้นคำสาปนี้ก็จะกลายเป็นคำสาปถาวร ความหมายคือเจ้าจะถูกจองจำอยู่ในร่างแปลงนี้ตลอดกาล”

“หา!!!! นี่....ล้อเล่นอยู่รึเปล่าเนี่ย… ไหนคุณบอกจะให้โอกาสผมกลับตัวกลับใจไง”

“คิดว่านางฟ้าอย่างฉันมีเวลาว่างมากถึงมาล้อมนุษย์เล่นเลยรึไงย่ะ ใช่!! ฉันให้เวลานายได้ทดสอบความจริงใจของตัวเอง แต่เพียงแค่ 30 วันเท่านั้น หากเกินกว่านั้นเจ้าก็จงกลายร่างเป็นเจ้าแมวน้อยผู้อาภัพต่อไปเถอะ”

“เดี๋ยว !! แล้วให้เวลาผมแค่ 30 วัน ผมจะไปเจอรักแท้บ้าบออะไรที่คุณว่าได้ยังไง!”

“เวลาไม่ใช่ตัวแปรของความรักหรอก ทุกอย่างเป็นไปตามพรหมลิขิต....ถ้าเจ้าเจอคนๆนั้นก็จะเข้าใจเอง”

“แล้วถ้าไม่เจอล่ะ....” เหมือนโอกาสของผมจะน้อยลงไปทีละนิดตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มต้น

“ยังไม่ทันเริ่มก็ถอดใจแล้วเหรอ เอาอย่างนี้....จริงๆฉันก็ไม่ได้ใจร้ายใจดำหรอกนะ แค่ทำไปตามหน้าที่ งั้นฉันจะให้พรวิเศษช่วยเหลือ ..... เจ้าจะได้กลับคืนเป็นร่างมนุษย์ในช่วงเวลาหลังเที่ยงคืน จนเมื่อพระอาทิตย์อีกวันขึ้นเมื่อไร ก็จะกลับไปอยู่ในร่างแมวดังเดิม.....พรข้อนี้คงช่วยอะไรเจ้าได้บ้างนะ เอาล่ะ! ฉันต้องไปแล้ว อย่าลืมที่บอกแล้วกัน บ๊ายบาย~”

“อ้าว เดี๋ยวสิ! อย่าเพิ่งไป!”



--- พรึ่บ! ---

.

.

.

ทุกอย่างมืดสนิท....ไม่มีทุ่งดอกไม้ที่สวยงามราวสรวงสวรรค์อยู่ตรงหน้าอีกแล้ว ผมหลับตาลงก่อนจะค่อยๆเปิดเปลือกตาอีกครั้งเพ่งตามองผ่านความมืดที่ปกคลุม สักพักพอสายตาเริ่มชินกับความมืดผมก็มองเห็นภาพชัดเจนขึ้น เพดานห้องที่เห็นอยู่ตรงหน้า....ใช่แล้ว ผมนอนหลับอยู่ในห้องนอนของเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่เก็บผมมาเลี้ยง

.....ที่แท้ก็แค่ฝันไป......แต่เป็นความฝันที่ชัดเจนเหมือนจริงเหลือเกิน

เสียงลมหายใจสม่ำเสมอที่แผ่วเบาของเจ้าของเตียงที่นอนอยู่ข้างๆตัวทำให้ผมต้องพลิกตัวหันไปมอง.....ร่างเล็กนอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าแพรผืนบางที่ห่มคลุมขึ้นมาถึงลาดไหล่แคบ แสงสลัวของดวงจันทร์สาดส่องผ่านช่องว่างผ้าม่านที่เจ้าตัวแง้มเอาไว้นิดหน่อย ตกกระทบบนใบหน้าอ่อนเยาว์ ทำให้เห็นองค์ประกอบบนเครื่องหน้าได้เด่นชัด ผมใช้โอกาสที่เขากำลังตกอยู่ในห้วงนินทรานี้มองสำรวจใบหน้าหวานอย่างพิจารณา.....ดวงตากลมโตสดใสคู่งามถูกบดบังไว้ภายใต้เปลือกตาบางที่มีขนตางอนหนาเป็นแพประดับอยู่....จมูกโด่งตรงเป็นสันรับกับโครงหน้ามน....รอยหยักบางที่เรียวปากสีหวานเผยอน้อยๆชวนมอง....ผิวแก้มนวลเนียนที่ต้องแสงจันทร์เปล่งปลั่งน่าสัมผัสดูว่ามันจะเนียนนุ่มสักแค่ไหน.....

เสียดายที่เป็นเพียงแค่เด็กหนุ่มหน้าละอ่อน !!

เร็วเท่าความคิด....มือของผมก็เอื้อมออกไปโดยที่ผมเองก็ไม่รู้ตัว มันเหมือนมีแรงดึงดูดบางอย่างจากสิ่งสวยงามตรงหน้า.... พวงแก้มใสนุ่มลื่นอย่างที่คิดจริงๆ ผมใช้มือไล้แผ่วเบาอย่างทนุถนอม ก่อนจะค่อยๆชักมือกลับด้วยเกรงว่าจะรบกวนให้เขาตื่น....สัมผัสอุ่นของเนื้อนวลยังติดอยู่ที่ปลายนิ้ว

….เดี๋ยวนะ....ปลายนิ้วงั้นเหรอ!?!......

ผมยกฝ่ามือใหญ่ทั้งสองข้างของตัวเองขึ้นมาดูให้เต็มตา

เฮ้ย!! นี่ผมได้กลับร่างกลายเป็นมนุษย์เหมือนเดิมแล้วเหรอเนี่ย!?! ผมทะลึ่งลุกพรวดขึ้นนั่งทันที ลองใช้มือหยิกแขนตัวเองดู....โอ๊ย! เจ็บจริงๆด้วย งั้นก็ไม่ใช่ฝันน่ะสิ!!

ขณะที่ผมกำลังดีใจแทบจะแหกปากร้องลั่นห้อง แรงขยับตัวยุกยิกของร่างเล็กข้างๆก็ดึงสติผมกลับมา

“หืม...มีอะไรเหรอเจ้าเหมียว? ทำไมดิ้นแรงจัง...” เสียงงัวเงียร้องทัก ทำเอาผมสะดุ้งโหยง จริงสิ....ถ้าเขาตื่นมาเห็นผมตอนนี้ ต้องเป็นเรื่องแน่ๆ
ดังนั้นผมรีบขยับตัวจะลุกหนีไปให้พ้นจากตรงนี้ซะก่อน แต่ทว่า....ความเย็นวาบของอุณหภูมิภายในห้องทำให้ผมต้องก้มลงมองตัวเอง.....

ให้ตายเหอะ! ทั้งเนื้อทั้งตัวผมเปลือยเปล่า!!

แล้วลองนึกดูสิครับ ว่าถ้าเขาตื่นขึ้นมาเห็นผู้ชายแปลกหน้าที่ไหนไม่รู้มาอยู่บนเตียงนอนของตัวเอง ในสภาพที่ล่อนจ้อนแบบนี้.... จะเกิดอะไรขึ้น!?!

สงสัยผมคงไม่ต้องนึกคำตอบแล้ว เพราะร่างเล็กกำลังโงนเงนลุกขึ้นมานั่ง ผมรีบดึงผ้าแพรผืนบางบนเตียงมาคลุมลำตัวตั้งแต่ช่วงเอวลงมากันข้อหาอนาจารไว้ก่อน ก่อนจะค่อยๆหันกลับไปเผชิญหน้ากับเด็กหนุ่ม

ดวงตาคู่สวยหรี่ปรือเหมือนยังไม่ตื่นดี แต่พอสายตาคู่นั้นประสานเข้ากับนัยน์ตาคมวับวาวต้องแสงสะท้อนจากดวงจันทร์ของผมเข้า ดวงตาที่ว่ากลมโตอยู่แล้วกลับยิ่งเบิกกว้างขึ้นไปอีก เป็นอาการของคนที่กำลังตกใจสุดขีด คราวนี้ผมว่าเขาคงตื่นเต็มตาแล้วล่ะ -_-“

“เหวออออ!!!”



*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*



To Be Con.


ป.ล.- ตอนที่ 1 ลงในวันเกิดตัวเอง.....ตอนที่ 2 ลงใกล้วันเกิดพี่โอ.....สัญญาว่าตอนต่อไปจะพยายามไม่ดองยาวไปจนถึงวันเกิดฟลุคนะเคอะ

Create Date : 03 พฤษภาคม 2555 Last Update : 3 พฤษภาคม 2555 17:52:51 น. Counter : 6659 Pageviews.		15 comments
Share Tweet