Bloggang.com : peanutbutter ณ ฮอลแลนด์ : นิยายน้ำเน่า รึ Fairly tale?

นิยายน้ำเน่า รึ Fairly tale?

ตอนนี้ออกจะเป็นเรื่องส่วนตัวอยู่ซักนิดและยาวมากๆ แต่อยากจะเขียนเก็บไว้ ยังไงจะอ่านผ่านๆ รึดูแค่รูปเม้นท์ ไม่เม้นท์ก็ไม่ว่ากันค่ะ ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมกัน ถ้าอ่านก็เตรียมตบยุงได้เลยจ้า ก็ไม่รู้ว่าจะเรียกเป็นนิยายน้ำเน่า รึ Fairly tale ดีเหมือนกัน

เมื่อกว่าสามปีที่แล้ว ที่ท่าเรือข้ามไปเกาะไหง
“You can wait for the boat there, speed boat will be here in few minutes. You are the only guest today.”
เรายิ้มตอบกลับไป “คนไทยค่ะ... ไม่มีแขกคนอื่นเลยเหรอคะเนี่ย”
“อ้าว คนไทยเหรอครับ? เห็นมาคนเดียว นึกว่าเป็นคนต่างชาติ” (นึกในใจ อิอิ หน้าอย่างนี้ จะให้ชาติไหนล่ะคะ? ฟิลิปปินส์มั๊ง?)

เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นบ่อยๆ เมื่อครั้งแบกเป้ไปเที่ยวพีพี ภูเก็ตคนเดียว พนักงานทั้งรีสอร์ทก็ทักกันทั้งวัน “ได้ข่าวว่า มาคนเดียวเหรอคะ?” (เออ.... รึว่ามันจะแปลกจริงๆวะ?) แต่เราก็ได้รับการดูแลอย่างดีเสมอ (เพราะเค้าสงสารว่า.... มันมาคนเดียว ฮ่าๆ)

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

ก้าวขึ้นเกาะไหง แฟนตาซีรีสอร์ท สวยสงบไม่พลุกพล่าน เรื่องของเรื่อง low season ค่ะ ได้โอกาส พักร้อนจากงานที่เมืองจีน ไม่มีที่ไหนสุขใจเท่าบ้านเรา ซื้อspa packageให้รางวัลกับชีวิิตตัวเอง

“สวัสดีค่ะ เอื้องค่ะ วันนี้มีคนไทยคนเดียวเลยนะคะ ที่เหลือฝรั่งอีกสองคนเค้าก็จะออกพรุ่งนี้เช้า แล้วอีกสองวันถึงจะมีมาอีกคู่นึง เดี๋ยวเราอัพเกรดให้เป็นห้องโซนบาหลี Hillside Superiorเลยละกัน”
(ว๊าว โชคดีจังวุ๊ย)

นี่ค่ะ ห้องอีชั้นอยู่ซะ ก้วงขวงขนาดนี้ กลัวปี๋เหมือนกันนะน่ะ

ห้องน้ำแบบ ธรรมชาติ

เกาะมันร้างจริงๆอ๊ะเปล่าเนีย? เลยออกเดินสำรวจริมหาด

มองซ้ายก็ไม่มีคน

มองขวาก็ไม่มีคน เออ ท่ามันจะ low season สุดๆไม่มีใครเค้าเที่ยวกัน

อยู่ๆเดินๆไปแดดดีๆ ฝนก็เทลงมา เลยต้องวิ่งหลบเข้าไปในร้านอาหาร(หนึ่งเดียว) ริมหาด มีสิ่งมีชีวิตที่ถูกเรียกว่าฝรั่ง นั่งอยู่สองคนเอง (ตาคนตัวสูงน่ารักดีนิ อิอิ)

ช่วงบ่ายผ่านไป นอนอ่านหนังสือ เล่นน้ำ ริมหาด ดูพนักงานเค้าเล่นน้ำกันสนุกสนาน เห็นฝรั่งสองคนเมื่อกลางวัน คิดในใจ “อ๊าว อยู่รีสอร์ทเดียวกันนี่หว่า โธ่....น่าเสียดายมากันอย่างนี้ ท่าจะเป็นเกย์”

ตกเย็น อาหารเรารวมอยู่ในแพคเก็จ ขนาดบอกพี่พ่อครัว “ไม่ต้องเยอะนะคะ เดี๋ยวทานไม่หมดเสียดาย” มาซะเต็มๆโต๊ะ กับข้าว สามสี่อย่าง .....
ซักพัก ตาสองคนนั้น ก็มาสั่งอาหารทานกัน..... คนละจาน แถมชะเง้อมองด้วยความสงสัย (ทำไมยัยคนนั้น มันกินเยอะนักฟระ? เรียบไม่เหลือ)

บทสนทนาของคนเดินทาง เริ่มต้นอย่างง่ายดาย ไม่มีพิษสง (ใครเดินทางบ่อยๆ คงรู้ดี เอ.....รึเพราะมีกันแค่ สามคน ไม่คุยกัน แล้วจะให้ไปคุยกะแมวที่ไหนคะ?)

คุยกันไปคุยกันมา คนตัวสูงบังเอิญตามเพื่อนมาเที่ยวเมืองไทย จะไปเกาะตะรุเตากัน แต่เจอพายุ เลยเปลี่ยนแผนมาที่นี่ เค้าเคยทำงานคล้ายๆกับที่เราทำ ก็เลยมีเรื่องคุยกันเยอะแยะ

เราในฐานะเจ้าบ้าน ก็ให้คำแนะนำเกี่ยวกับสถานที่ท่องเที่ยว ซักพักเอาแผนที่มากาง แนะกันเป็นที่ๆไปเลย โปรโมทประเทศชาติซะหน่อย

นั่งคุยกันไปสองสามชม.(อีกคนนึง หายไปเมื่อไหร่ก็ไม่รู้?) อาหารที่ทานเข้าไป (ซะมากมาย) เริ่มออกฤทธิ์ ป่าวค่า ไม่ได้จู๊ดๆ แต่ความที่กิินไปเยอะ (ตะกละค่ะ พุงแตก ดีกว่าของเหลือ) และเหนื่อยจากการเดินทาง นั่งๆอยู่เลย............อ๊วกแตกเอา หมดไส้หมดพุง ดีนะวิ่งไปหลังเคาน์เตอร์ของร้านทัน ม่ายงั้นคงมีอะไรให้จำได้มากกว่านี้ ฮ่าๆ คุณเอื้องเลยหายามาให้ แล้วเราก็เลยขอตัวไปพักผ่อน

เช้ามา สองคนนั้นออกเดินทางต่อ คุณเอื้อง(อีกนั่นแหละ) ชวนเดินไปส่งเค้าที่เรือ เราเดินไปส่ง ถ่ายรูปไว้ ไม่ได้คิดอะไร ก็คงแค่คนผ่านมาเจอกันวันนึงในชีวิต แล้วก็ผ่านไป

(ช่วงซึนามิ เคยอีเมลล์ไปถามข่าวคุณเอื้องจากทางรีสอร์ทหลายครั้ง แต่ไม่เคยได้รับคำตอบกลับ ได้ข่าวมาว่าไม่มีผลกระทบมากนัก ขอให้ปลอดภัยนะคะิ ใครผ่านไปถ้าเจอ ฝากบอกด้วยค่ะ มีโอกาส....กลับไปเยี่ยมอีกแน่นอน)

เราเริงร่ากับสปาแพคเก็จ ทริปสนอคเกิ้ล จนกลับกรุงเทพ กลับบ้าน ช๊อปกระเจิงกับน้องสาว อีกซักอาทิตย์กว่าๆแล้วก็ต้องบินกลับไปทำงานต่อ ที่เมืองจีน

กลับไปถึง เอ้าโุถ Aotou เช็คอีเมลล์ เอ๊.. นี่ใคร เปิดดูฉบับแรก อ๊าวคนขายาว... ได้อีเมลล์เรามาจากเพื่อนเค้า(ที่ขอเอาไว้ เผื่อขอข้อมูลเที่ยว) บอกว่า....
หลังจากออกจากเกาะ เค้าเดินทางไปหลายๆที่ในเมืองไทย แต่ไม่สามารถลืมเราและบทสนทนาในค่ำคืนนั้นได้ (ว๊าววว... อ๊าวไม่ใช่เกย์เหรอยะ?) อยากพบ ขอทานข้าวกันอีกซักครั้ง ที่กรุงเทพ ก่อนเค้าบินกลับเนเธอร์แลนด์

เปิดอีเมลล์ฉบับที่สอง เค้าส่งมาจากอยุธยา ให้เบอร์โทร และบอกไว้ว่าเค้าจะเดินทางกลับวันไหน ขอให้เราช่วยติดต่อกลับ เรามองดูปฎิทิน อ๋อยังอยู่ที่เมืองไทย เลยโทรกลับไปหา บอกว่า “ชั้นกลับมาเมืองจีนแล้วนะ ขอให้เดินทางโดยปลอดภัยละกัน”
อีเมลล์ฉันท์เพื่อน ยังมีมาหลังจากที่เค้ากลับไป ฉบับนึงถามว่า “เรามีใครรึเปล่า?”
ตอบไป “ตอนนี้ ชั้นไม่มีใคร แต่ก็ไม่ได้คิดจะมองหาใคร เราเป็นเพื่อนกันละกัน” (ในใจคิดว่า ก็น่ารักดีอะนะ แต่ชาตินี้ชั้นจะเจอเธออีกรึเปล่าล่ะ?)

ตกลงเป็นเพื่อนกัน เพื่อนคนนี้มีความห่วงใย มาให้เป็นระยะๆ ส่งโพสต์การ์ด ส่งอีเมลล์ข้อความคุยกันเรื่องงาน เรื่องชีวิตความเป็นอยู่ สัพเพเหระ

“วันนี้ชั้นไป เข้าคอร์สการใช้ safety harnessมา เดี๋ยวต้องออกไปปีนแท้งค์ ปีนrack อยู่บ่อยๆ” เธอบอกมาสั้นๆ “ระวังตัวด้วยนะ”

“เดี๋ยวชั้นอาจจะไปงานแต่งน้องที่อังกฤษ ใกล้ๆลอนดอน”เธอตอบมาอีก “งั้นเดี๋ยวชั้นขับรถไปหา(จากเนเธอร์แลนด์)”
“เอ๋อ......”

แต่บังเอิญคุณน้องคนนั้นเธอเปลี่ยนใจ ไปจัดที่เมืองไทยแทน (นี่ๆรู้ตัว เอาค่าวีซ่าคืนมาด้วย)

เพื่อนคนนี้ซื้อ อพาร์ทเมนท์ด้วยน้ำพักน้ำแรงตัวเอง ส่งเวบไซต์มาให้ดู
“ปิ๋มๆ เค้าส่งมาให้พี่ดูทำไมเนี่ย?”ปิ๋ม “เค้าจะชวนพี่อ้อไปอยู่ด้วยมั๊ง ฮ่าๆ”

จากวันที่เจอกันบนเกาะ ปีกว่าผ่านไป เรากำลังจะจบงานที่เมืองจีน ที่หมายต่อไปในแผนคือที่ลอนดอน แต่บังเอิญเจ้านายเก่าที่บริสเบน ที่ย้ายบริษัทไปติดต่อมา ถามว่าเราอยากย้ายไปทำที่ ออสเตรเลียมั๊ย
ย้ายไป ย้ายบริษัท และหลังจากสองปีก็ขอพีอาร์ของออสเตรเลียได้ หรือนัยๆก็คือ ย้ายไปตั้งรกรากที่นั่นได้เลย

เราลองแย๊บๆุถามเพื่อนขายาวดูว่า “สองที่นี้ เธอว่าชั้นควรจะเลือกไปที่ไหนดี?”
เธอตอบมาว่า “ลอนดอนก็ดี ใกล้ยุโรปมีอะไรน่าสนใจเยอะ ออสเตรเลียก็ท่าทางโอกาสดี แต่ seems to be so far away from the rest of the world.” (แต่มันใกล้เมืองไทยกว่านิ)

ท้ายที่สุด ตัดสินใจลาออก ไปรับงานที่ออสเตรเลีย ไปตัวคนเดียว ประจวบเหมาะช่วงต่อแวะกลับเมืองไทยก่อนไปเริ่มงานหนึ่งเดือน งานแต่งคุณน้องปิ๋มและคุณเพื่อนเนธาน
บอกเธอไป คนขายาวเลยบอกว่า “จะบินมาเมืองไทย ขอเจอได้มั๊ย?”
“เอ๋อ....... ได้....มาสิ”

ตกลงกลับมาเจอกันอีกครั้งนึง ที่เมืองไทย

มาครั้งนี้ มาพร้อมกับคำขอ.........เป็นคนรัก
(ทำมั๊ย ทำไม มาขอเอาตอนนี๊?)
บอกเธอไปว่า “รู้มั๊ยว่า ชั้นต้องไปทำงานที่บริสเบน.... Long distance relationship will never work for me.”เธอยืนยัน “We will make it work. Don’t be afraid.”
ในที่สุดก็ตัดสินใจ ให้โอกาสกับตัวเองอีกซักครั้งจะเป็นไร ในเมื่อพบคนที่ถูกใจ (นานๆมีมาตกหลุมที อิอิ) แน่นอนไม่มีใครรู้ว่าอนาคตจะเป็นยังไง ได้เพียงหวังว่าทุกอย่างจะเป็นไปได้ด้วยดี

ณ.วันนี้ ก็ยังไม่สามารถบอกได้ว่า อีกสิบปีข้างหน้าจะเป็นยังไง แต่ทุกวันนี้ก็มีความสุขตามอัตภาพ มีงานทำ มีครอบครัวเล็กๆ มีคนข้างๆ ร่วมคิด ร่วมทางเดิน

อยากขอบคุณเรื่องราวทุกอย่าง ครอบครัวที่ให้กำลังใจเสมอ ไม่ว่าลูกสาวหรือพี่สาวคนนี้จะทำอะไร เพื่อนดีๆ คนดีๆที่ผ่านเข้ามา ที่ทำให้ชีวิตมีวันนี้

ที่สำคัญอยากจะขอบคุณเธอคนนี้ ที่ไม่ปล่อยให้เรา ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตวันนั้น เป็นเพียงแค่คนที่ผ่านมา แล้วก็ผ่านเลยไป

Create Date : 28 ตุลาคม 2550

Last Update : 28 ตุลาคม 2550 18:24:13 น.

4 comments

Counter : 780 Pageviews.

อิอิ คนแรก เหมือนเคยได้ยินเรื่องนี้จากคุณอ้อ มาบ้างแล้ว แต่มาอ่านแบบเรียบเรียงอย่างนี้อีกที ก็อดปลื้ม ยับปี้ ตามไปด้วยไม่ได้

ชีวิตคนเรามันก็เงี้ยเนอะ บางทีโชคชะตา หรือบุญเก่าเรา มันช่างนำพา อะไรบางอย่างหรือใครบางคนมาให้พบ ถ้าทำบุญด้วยกันมา คู่กันแล้วมันก็ไม่แคล้วกัน

ขอให้สุขสมหวังอย่างนี้ไปทุกๆ วันนะคะ

ที่ถาม คราวที่แล้ว(พค.)ต้าร์ไปเนเธอร์แลนด์ แบบเฉียดฉิวน่ะค่ะ รอวีซ่าไอร์แลนด์นานไปหน่อย(จริงๆ เวลา Process ปกติของเค้า)จนเซ็ง น้องสาวต้าร์มีวีซ่าเชงเก้นระยะยาวอยู่แล้วเพราะเค้ามาทำงานที่เยอรมันบ้างเหมือนกัน พอได้วีซ่าไอร์แลนด์ ก็เย้ จองตั๋วไปอัมฯ แบบด่วนจี๋เลยค่ะ ไม่ได้นัดใคร แต่ขอบอกเจอนักท่องเที่ยวไทยเยอะมากๆ เรียกว่าเดินสวย คูเคนฮอฟ เนี่ยได้ยินเสียงภาษาไทยดังเข้าหูมาเป็นระยะๆ เลยค่ะ นั่งรถไฟก็เจอ ที่ฮิลแลนด์ไม่น่าเหงานะ คนไทยเยอะดีค่ะ

ไว้คราวหน้าจะไปอีกจะส่งเสียงไปบอก แต่คุณอ้อไม่สนใจชวนคุณขายาวมาเที่ยวดับปลิ้นบ้างเหรอคะเนี่ย

จะเลี้ยงกินเนสส์ ซะ

โดย: Dublina

วันที่: 29 ตุลาคม 2550 เวลา:3:54:13 น.

คุณต้าร์ อ้อเคยเอาลงในไดเลิฟแล้วค่ะ มาเก็บไว้ที่นี่ด้วย เพราะจัดเป็นหมวดหมู่ดี
อิอิ ขอบคุณที่และมาทักทายนะคะ

โดย: อ้อ IP: 85.146.1.79 วันที่: 30 ตุลาคม 2550 เวลา:0:16:57 น.

มาแอบอ่านค่ะ เรื่องราวน่ารักจัง รักแท้ค่ะ อย่างนี้ ขอให้มีแต่ความสุขนะคะ

โดย: sawadeeuk

วันที่: 15 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:19:24:04 น.

อ่านแล้วซื้งเลยค่ะ อ่านรู้สึกได้ถึงว่าคำว่าพรหมลิขิต ขอให้มีความสุขตลอดไปนะคะ รักแท้ชนะทุกสิ่งอย่างไม่ว่าจะระยะทางหรือการณ์เวลา

ปล.ช่วยให้คนอ่านมีหวังว่าฟ้าจะประทานใครมาให้บ้าง หุหุ

โดย: Try to be Top form

วันที่: 26 ตุลาคม 2551 เวลา:12:47:59 น.