ความลำบากที่มีความสุขในการเลี้ยงลูก
Thanks: ฝากรูป">ตอนนี้เวลาแม่มองชีตาร์ แม่ก็อดภูมิใจในตัวเองไม่ได้ ที่แม่สามารถเลี้ยงชีตาร์ ตั้งแต่วันแรกที่ลูกลืมตามาดูโลกจนถึงวันนี้ด้วยตัวของแม่เองคนเดียวนับตั้งแต่วันแรกที่ออกจากโรงพยาบาล ป๊ะป๋าอยู่กับแม่แค่ 1 วัน นับจากนั้นแม่ต้องเลี้ยงชีตาร์เองคนเดียว ในห้องอพาร์ทเม้นต์ขนาด 30 ตร.ม.ไม่มีสามี ไม่มีญาติคนไหนๆ มีแค่แม่กับลูกกับคนรอบๆข้างๆที่ไม่รู้จักใครซักคนThanks: ฝากรูป">คนที่เพิ่งคลอด แผลก็ยังเจ็บมาก จะนั่ง จะนอน จะเดินก็ลำบากไปหมด แต่ต้องเลี้ยงลูกเล็กคนเดียว ประสบการณ์ก็ไม่มี เวลาลูกร้องก็ไม่รู้จะถามใคร สิ่งที่แม่ทำได้คือ เปิดเน็ทถาม Google หรือไม่ก็โทรหาพี่ๆที่ออฟฟิสช่วงเดือนแรกลูกยังไม่รู้จักกลางวันกลางคืน ลูกตื่นทั้งคืน แม่ก็ต้องตื่นด้วยในแต่ละวันกว่าแม่จะได้กินข้าวก็ต้องรอให้ลูกหลับก่อนลูกท้องอืด ร้องไห้ แม่ก็ร้องตาม ช่วงเวลาพลบค่ำโรคซึมเศร้าก็จู่โจม แม่นั่งร้องไห้คนเดียว โทรหาป๊ะป๋าหนู ก็ได้แต่ปลอบใจแต่ช่วยอะไรไม่ได้Thanks: ฝากรูป">กว่าแม่จะผ่านเดือนแรกอันแสนทรหดมาได้ แม่ก็โตขึ้นพร้อมกับลูกของแม่ ณ วันนั้นมีเพียงเสียงตามสายจากป๊ะป๋าคนเดียวที่ช่วยเยียวยาจิตใจแม่ ตอนนี้ลูกของแม่อายุเกือบ 3 เดือนแล้ว เป็นเด็กน่ารัก ที่ใครๆก็เอ็นดู และตอนนี้ป๊ะป๋าก็ได้ย้ายที่ทำงานมาอยู่ที่กรุงเทพแล้วและเราก็จะช่วยกันเลี้ยงหนูกันสองคน เป็นกำลังใจให้กันและกัน เพราะครอบครัวเรามีกันแค่ 3 คนเท่านั้นThanks: ฝากรูป">Thanks: ฝากรูป">
เลี้ยงลูกกันเอง 2 คน ถึงจะเหนื่อย
แต่ก็สุขใจค่ะ