หนุ่มไร่จอมกวนกะสาวจอมป่วนแก้มป่อง ตอน ๒๖-๒๙

หนุ่มไร่จอมกวนกะสาวจอมป่วนแก้มป่อง

ตอนที่ ๒๖

ที่ซีนิค ริเวอร์ไซด์ รีสอร์ท โอปอกังวลใจเรื่องไอซ์มากเลยคิดว่าจะปรึกษาก้องและเค

"สองคนมานี่หน่อยป้ามีเรื่องจะคุยด้วย" ก้องหันไปพยักหน้ากับเค "สงสัยเรื่องไอซ์แน่"

"เคก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน ป้าโอปอคงไม่สบายใจเรื่องที่ได้ยินมาแน่"

สองคนเดินมานั่งข้างโอปอ เคจับมือโอปอไว้
"ป้าๆอย่าไปคิดมากเลยเคอยากให้เค้าตัดสินใจเองดีกว่า"

"เรื่องนี้เป็นปัญหาของสองคน ยังไงโซ่มันคงไม่ปล่อยไอซ์แน่ก้องมองไม่ผิดหรอกป้า"

โอปอนิ่งไปพักแล้วมองหน้าสองคนแล้วพูดว่า "ป้าอยากจะชวนไอซ์กลับกรุงเทพ"

สองคนได้ยินที่โอปอพูดออกมาเลยพากันร้องเสียงหลง "หา" 

"ทำไมต้องตกใจกันด้วย แค่ชวนไอซ์กลับ อยากช่วยไอซ์จะได้ไม่ต้องมีปัญหากัน"

เคจับมือโอปออีกครั้ง "ป้าเราคิดแทนสองคนได้ แต่ป้าไม่สามารถแก้ปัญหาให้ได้น๊า"

"ที่เคพูดถูกต้อง เรื่องความรักมันใช่ว่าจะราบเรียบเสมอไป อุปสรรคที่เกิดขึ้นต้องแก้ไขได้
ขึ้นอยู่ว่าสองคนนั้นจะเลือกทางไหน ป้าต้องให้เค้าคิดกันเอง ก้องว่าเรา้องปล่อยวาง"

"งั้นป้าขอโทรคุยกับไอซ์ก่อน จะลองดูสถานการว่าเป็นยังไงมั่งดีมั๊ย"

เคพยักหน้า"แล้วแต่ป้าถ้าทำแล้วสบายใจก็ทำไป"

โอปอตัดสินใจโทรศัพท์หาไอซ์ทันที "ไอซ์เหรอเป็นยังไงมั่ง พรุ่งนี้จะกลับพร้อมกันมั๊ย....
เออแล้วแต่ถ้าอยู่ต่อก็ไม่เป็นรัย  เรื่องที่นั้นที่่ป้าเล่าให้ฟังอย่าไปคิดมากนะ
....อ๋อคุยกับโซ่แล้วโซ่ว่าไงมั่ง....ดีแล้วที่คุยกันงั้นแค่นี้ มีอะไรโทรมาคุยได้น๊า"

"เห็นป่าวเคว่าแล้วสองคนเค้าต้องคุยกัน เป็นแบบนี้มาตั้งแต่อยู่ในบ้าน
พอมีปัญหาชอบแอบเคลียร์กัน"

"ดีแล้วค่อยสบายใจขึ้นมาก  งั้นป้าจะไปจัดกระเป๋าก่อนพรุ่งนี้จะได้ไม่ยุ่ง"

ไอซ์เมื่อวางสายจากโอปอก็นั่งครุ่นคิดต่อ คิดจนเพลินไม่เห็นโซ่มายืนตรงหน้า
โซ่ลงมานั่งข้างๆแล้วมองหน้าไอซ์ "คิดอะไรอีกบอกแล้วว่าไม่ต้องคิดมาก"

"ป่าวไม่ได้คิดเรื่องนั้น ไอซ์กำลังคิดว่าถ้าจะกลับพรุ่งนี้เลยดีมัียได้ไปพร้อมป้าเลย"

โซ่เอามือโอบคอไอซ์ทำท่าจะบีบคอ "บอกแล้วว่าไม่ให้กลับไว้จะไปส่งถึงบ้านเลย"

ไอซ์จะแกะมือโซ่ออกจากคอ โซ่เลยแกล้งดึงแรงๆไอซ์เสียหลักล้มลงไปนอนที่ตักโซ่

"โซ่"ไอซ์เรียกชื่อดังๆ

"อยู่ใกล้แค่นี้ไม่ต้องเรียกซะดังขนาดนั้นก็ได้ และไม่ต้องกลัวไม่หายไปไหนจะอยู่ใกล้ๆตลอดไป"

โซ่เอามือลูบผมไอซ์เบาๆ "ไม่อยากให้เวลาเดินเลยอยากจะให้อยู่อย่างนี้ไปนานๆ"

ไอซ์ได้ยินเลยแซวกลับไป"อยู่ไปจนแก่กันเลยดีมั๊ย"

"แน่นอนอยู่กันจนเป็น ปู่ย่า ตายายกันเลยดีมั๊ย"

"โซ่คิดไปไกลแล้วนะ ยังไงไอซ์ไม่ยอมแก่ด้วยหรอก

"ถ้าไม่อยากแก่ก็อย่าคิดมาก หัดคิดให้มันน้อยๆหน่อยได้ไม่แก่เร็วรู้ป่าว"

"จ้าพ่อเลี้ยงอยากให้เมียสาว" พูดจบไอซ์ก็รีบเอามือปิดปาก

โซ่เห็นก็หัวเราะ "ช้าไปแล้ว เมียพ่อเลี้ยงยอมรับเต็มๆเลย โซ่ถือว่าไอซ์โอเคแล้วนะ"

ไอซ์แกล้งหลับตาไม่โต้ตอบเพราะคิดว่าพลาดไปแล้ว โซ่เห็นอาการเขิน
ของไอซ์ก็นึกเอ็นดูเอานิ้วไล้ค่อยๆไปตามแก้ม ไอซ์ออกอาการหน้าแดงทันทีแต่ยังเงียบอยู่

โซ่แกล้งก้มลงหอมที่แก้มเบาๆ ไอซ์ยังทำนิ่งอยู่ โซ่ได้ทีจากแก้มเลื่ยนขึ้นไปที่หน้าผาก
จากนั้นเลื่อนมาที่ตาลงมาจมูกต่อจนมาหยุดที่ริมฝีปาก โซ่ไม่สามารถหยุดได้แล้ว
ไอซ์ตอนแรกตกใจที่โดนจู่โจมแบบไม่รู้ตัวเกิดอาการเกร็งขึ้นมา

โซ่เลยกระซิบที่หู"ทำตามความรู้สึกที่เรามีต่อกัน ปล่อยมันออกมาแล้วจะได้สบาย"

ไอซ์ยกมือทั้งสองข้างโอบคอโซ่เอาไว้แล้วมองหน้าโซ่ "ใจดวงนี้มีให้โซ่คนเดียว"

โซ่ได้ยินก็ยิ้ม"เราจะมีกันและกันตลอดไป"

โซ่ใช้สายตามองจนไอซ์จะหลอมละลาย"วันนี้จะเป็นวันที่เรามีความสุขที่สุด"

จากนั้นก็ค่อยๆก้มหน้าลงจนริมฝีปากประทับลงแนบแน่นกับของอีกฝ่าย
ทั้งสองคนลืมหมดทุกสิ่งทุกอย่างรู้อย่างเดียวว่าตอนนี้คือโลกของสองคน
โซ่ได้อุ้มไอซ์ขึ้นไปที่ห้องนอนและค่อยๆวางไอซ์ลงที่เตียง

โซ่ลงมานอนข้างๆและกระซิบที่หูว่า "จะไม่ขออะไรมากกว่านี้ โซ่จะรอเวลา
ตอนนี้ขอกอดไอซ์ไว้อ้อมกอดแบบนี้ไปก่อนนะ"





หนุ่มไร่จอมกวนกะสาวจอมป่วนแก้มป่อง

ตอนที่ ๒๗

ขณะที่ทั้งสองคนกำลังอยู่ในมนตราแห่งรักนั้น รถเบนซ์คันหรูกำลังเข้ามาจอดที่ประตูรั้วหน้าบ้าน

คนขับรถหันมาถามชายวัยสูงอายุแต่งตัวภูมิฐาน "ท่านครับบ้านหลังนี้ใช่หรือป่าวครับ"

ชายคนนั้นขยับแว่นตาเล็กน้อยมองผ่านกระจกรถออกไป หันมาพยักหน้า

"งั้นผมจะลงไปกดกริ่งเรียกก่อนนะครับ"

คนขับรถลงจากรถไปกดกริ่งข้างประตูรั้วบ้าน ยืนรออยู่ไม่เห็นมีคนมาเปิดจึงเดินมาที่รถ

"ผมลองกดกริ่งเรียกแล้วแต่ไม่มีคนมาเปิด สงสัยว่าจะไม่มีคนอยู่ครับท่าน"

ชายที่แต่งตัวภูมิฐานบอกกับคนขับรถ "แกรอเดี่ยวจะลองโทรดูก่อน"

เมื่อไม่มีคนรับสาย ก็บอกให้คนขับรถลองไปกดกริ่งอีกครั้ง

สักพักคนขับรถเดินกลับมา "กดกริ่งแล้วก็ยังเงียบอยู่ครับ"

คราวนี้ชายที่คนขับรถเรียกว่า "ท่าน" ก็หยิบมือถือมากดอีกเบอร์

"เฮ๊ย!วันนี้ลูกชายนายไม่อยู่บ้านเหรอ ชั้นมาถึงบ้านไม่มีใครอยู่เลย"

หลังจากที่คุยกันสักพัก ทางนี้ก็รอสายอยู่และทางโน้นได้บอกเบอร์มาใหม่

"เออ เดี๋ยวจะลองโทรใหม่ ถ้ามันไม่อยู่จริงๆไว้ค่อยนัดกันใหม่"

เสียงมือถือโซ่ดังขึ้น ไอซ์ที่นอนอยู่ในอ้อมกอดโซ่อยู่ลืมตาขึ้นมองหน้าโซ่เห็นว่าหลับอยู่
ก็ขยับตัวเอื้อมมือจะไปหยิบมือถือ โซ่ก็กอดรัดแน่นกว่าเดิมแล้วพูดโดยไม่ลืมตา

"เรื่องอะไรทั้งหมดตอนนี้อย่าไปสนใจ วันนี้ให้สนใจโซ่คนเดียว"

"เสียงมือถือของโซ่นะ ไม่อยากรู้เหรอว่าใครโทรมา"

โซ่ลืมตาขึ้น"ไม่สนใจมีเรื่องให้น่าสนใจกว่าเยอะ"

พูดจบก็ฝังจมูกลงที่ซอกคอไอซ์แล้วเริ่มไซร้ไปเรื่อยๆ ทำให้ไอซ์ขนลุกร้องลั่น

"โซ่ๆๆพอๆๆ"โซ่ไม่ยอมหยุดไอซ์เลยเอื้อมมือไปข้างหลังโซ่แล้วลูบไปมา

โซ่เกิดอาการจั๊กจี๋มั่งจึงยอมหยุด มองหน้าไอซ์ "ปลากำลังจะติดเบ็ดเลย"

ไอซ์เอากำปั้นทุบเบาที่ไหล่โซ่ "ติดเบ็ดบ้าบอเค้าขนลุกเลย"

โซ่หัวเราะแบบอารมณ์ดี "ชอบแบบไหนเดี่ยวจัดให้ตามคุณขอมา"

"พอๆๆๆหิวข้าวแล้วลงไปหารัยกินก่อน ท้องมันร้องแล้วด้วย"

"จริงหรือป่าวที่บอกว่าท้องร้อง" โซ่ก้มลงเอาหูไปแนบกับท้องไอซ์

ไอซ์รีบดันหัวโซ่ออก "วันนี้โซ่เยอะแยะมากเหมือนคุณลูกโซ่เลย"

"โถคุณน้ำแข็งครับ คุณน้ำแข็งรู้หรือป่าวว่าลูกโซ่สามารถช่วยให้เด่นดังได้
แต่ต้องมีสิ่งแลกเปลี่ยน ถ้าคุณน้าแข็งยอมนะ"

"เอ่อ แล้วน้ำแข็งต้องทำยังไงมั่งค่ะคุณลูกโซ่"

"ไม่ต้องทำอะไรแค่คุณน้ำแข็งอยู่เฉยเดี๋ยวลูกโซ่จัดการเอง"

พูดจบโซ่ดึงไอซ์ขึ้นมานั่งแล้วค่อยๆดึงเสื้อไอซ์ออกจากไหล่ทีละข้าง โซ่ก็หยุดแล้วถามว่า

"คุณน้ำแข็งจะให้ลูกโซ่ไปต่อมั๊ย ถ้าไม่ห้ามเราไปกันต่อ"

ไอซ์ดึงเสื้อกลับมา "หมดเวลาแล้วค่ะคุณลูกโซ่ คือตอนนี้น้ำแข็งหิวข้าวค่ะ"

โซ่ลงไปนอนหัวเราะจนน้ำตาไหล หันมองหน้าไอซ์

"โอ๊ย! คุณน้ำแข็งของลูกโซ่พอใกล้จุดไคลแม็กเกิดหิวข้าวขึ้นมาทันที"

ไอซ์เลยผลักโซ่ตกเตียง โซ่ร้องลั่น "โอ๊ยๆๆๆๆๆ กะให้พิการเหรอ"

"อย่าสำออย เตียงไม่ได้สูงซะหน่อย ไปกันได้แล้วหิวข้าว"

โซ่ลุกขึ้นยืนจ้องตาไอซ์ "คืนนี้ไม่พ้นแน่"

ไอซ์ถลึงตาใส่ "ห้ามล้ำเส้นคืนนี้กลับไปนอนที่ห้องตัวเอง" พูดจบเดินออกไปจากห้องทันที

โซ่เดินผิวปากตามออกไปจนเดินทันไอซ์แล้วกอดเอวเดินไปด้วยกัน

รถเบนซ์คันนั้นจอดรอพักใหญ่ เมื่อไม่มีคนรับสายก็บอกให้คนขับรถออกรถได้

"ไปกันได้แล้ว พรุ่งนี้มันคงโทรกลับมาเอง"

"ครับท่าน" รถเบนซ์คันงานก็ขยับถอยออกไปจากหน้าประตูรั้วมุ่งไปสู่ถนนใหญ่ทันที





หนุ่มไร่จอมกวนกะสาวจอมป่วนแก้มป่อง

ตอนที่ ๒๘

ขณะที่ทั้งสองคนกำลังนั่งรับประทานอาหารกันอยู่ มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา
โซ่บอกให้ไอซ์ไปรับสาย ไอซ์เดินมาถึงห้องรับแขกแล้วหยิบหูโทรศัพท์ขึ้นมา

"ฮัลโหลบ้านวงค์พันธ์ค่ะ ต้องการพุดสายกับใครหรือคะ"

เสียงปลายสายดังขึ้นมา "โซ่มันไปไหนแล้วเธอเป็นใครมารับสาย"

ไอซ์ตกใจเงียบไปพักใหญ่พูดตอบไป "คะ คะ คือหนู..."

ยังพูดไม่ทันจบโซ่คว้าหูโทรศัพท์ไปพูดต่อ "ฮัลโหล...ป๊าเหรอโซ่เอง"

"อ้าว แล้วผู้หญิงที่มารับสายเป็นใครกัน มาอยู่กับแกจนดึกจนดื่น"

"แฟนโซ่เองครับป๊า" ทางปลายสายร้องตกใจ "หะ หาโซ่แกพูดว่าอะไรนะ"

"โซ่บอกแล้วว่าแฟน ทำไมป๊าต้องตกใจด้วย ทำไมโซ่มีแฟนไม่ได้เหรอ"

"แก..แก..ไม่รู้เหรอว่าท่านผู้ว่ากำลังสนใจแกอยากให้เแกรู้จักลูกสาวท่าน"

"ตอนนี้โซ่มีแฟนแล้วและคิดว่าเราจะแต่งงานกัน โซ่ว่าจะบอกป๊าพอดี"

"เรื่องนี้ป๊ายอมไม่ได้เพราะจะเสียผู้ใหญ่"

"ป๊าเคยมาปรึกษาโซ่มั่งหรือป่าว จะให้รับได้ไงในเมื่อโซ่มีแฟนแล้ว"

"แฟนแกที่ชื่อไอซ์ คนที่แกตามเค้ามาตลอดใช่หรือป่าว"

"ผมก็มีแฟนอยู่คนเดียวแระ ผมจริงใจมากนะป๊า"

ทางปลายสายเงียบไปพักใหญ่ก่อนจะพูดต่อ "เห้อ ป๊าคงห้ามแกไม่ได้แน่ งั้นป๊ามีเรื่องขอร้องแกอย่าให้ป๊าต้องเสียผู้ใหญ่"

"ป๊าจะให้โซ่ทำอะไร แต่ถ้าเรื่องแต่งงานกับลูกสาวท่านผู้ว่าโซ่ไม่เอาด้วยแน่"

"คือท่านผู้ว่าสั่งให้นัดแกพรุ่งนี้ไปเจอที่สวนอาหารในตัวเมือง ท่านบอกจะส่งรถมารับแก"

"ป๊ามันก็เหมือนกันแระ ถ้าโซ่ไปก็คือเรายอมรับเรื่องนี้นะ"

"งั้นแกจะให้ทางโน้นมาถอนหงอกป๊าเหรอ ไว้แกเจอท่านก่อนแล้วเราค่อยมาคุยกัน"

โซ่ยังไม่ทันได้พูดต่อเสียงทางโน้นวางสายทันที "ป๊าๆๆๆ"

โซ่ก็วางสาย ไอซ์ได้ฟังเรื่องที่พ่อลูกคุยแล้วยืนนิ่งไม่พูดอะไรเลย

"ไอซ์ๆๆ" โซ่เรียกไอซ์ยังคงนิ่งอยู่ โซ่เดินเข้าไปโอบไหล่ "อย่าเป็นแบบนี้นะไอซ์"

โซ่พูดจบไอซ์หันหน้ามองโซ่น้ำตาค่อยๆหยดลงมา โซ่ตกใจมากยกมือค่อยปาดน้ำตาออก

"อย่าเป็นแบบนี้นะ มันไม่ใช่เรื่องใหญ่โตไม่ต้องตกใจ โซ่จะแก้ไขเอง"

ไอซ์โผเข้ากอดโซ่สะอื้นเบาๆ โซ่ลูบที่ศีรษะไปมาแล้วพูดปลอบใจ

"วันนี้เป็นวันที่เราจะมีแต่ความสุขกัน ทิ้งปัญหาทั้งหมดไว้ตรงนี้ลืมมันให้หมดนะ"

ไอซ์พยักหน้าตอบรับ แล้วโซ่ก็ประคองไอซ์เดินกันไปที่ห้องอาหาร

พอนั่งลงทั้งสองคนมองไปที่จานข้าวแล้วรู้สึกว่ากินไม่ลงแล้ว ไอซ์เลยพูดขึ้นมาก่อน

"ไอซ์คงกินไม่ลงแล้วโซ่ ขอขึ้นไปอาบน้ำก่อนนะ" โซ่พยักหน้าตอบ

ไอซ์เดินเข้าห้องแล้วล๊อคประตู พอถึงเตียงก้มหน้านอนลงไปร้องไห้แล้วคิดในใจว่า

"เราจะทำยังไงดี ตอนนี้ไม่อยากให้โซ่ลำบากใจเลย" หลังจากที่คิดอยู่พักใหญ่ก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำ

โซ่หลังจากที่ไอซ์เดินออกจากห้องอาหารไปแล้ว ก็นั่งมองจานข้าวอยู่นาน สักพักยกจานไปเก็บล้าง เมื่อเรียบร้อยแล้วเดินมานั่งที่โซฟาคิดถึงเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้น แล้วร้องออกมาดังๆ "กลุ้มๆๆโว๊ย"

ไอซ์อาบน้ำเรียบร้อยแล้วก็ล้มตัวลงนอนที่เตียง แต่ทำยังไงก็นอนไม่หลับ
พลิกตัวไปมาก็ยังไม่หลับ พึมพำกับตัวเอง "เราต้องไม่คิดมาก ปล่อยวางๆ"

จนมีเสียงเคาะประตูและเสียงคนหมุนลูกบิดประตู ไอซ์รีบปิดไฟทันทีให้รู้ว่านอนแล้ว
เสียงคนเปิดประตูห้องเข้ามาแล้วปิดเบาๆ ไอซ์เห็นเงาคนกำลังเดินมาที่เตียง
รู้ทันทีว่าใครรีบพลิกตัวนอนตะแคงหลับตาทันที

โซ่เดินไปเปิดไฟที่หัวเตียงยืนมองไอซ์อยู่ใจคิดว่า "คงจะหลับแล้ว ก็ค่อยๆก้มหน้าไปจูบที่หน้าผาก"

ไอซ์สะดุ้งแต่ไม่ลืมตา โซ่รู้ทันทีว่ายังไม่หลับก็ลงไปนอนข้างๆแล้วมองหน้า
ค่อยๆเอื้อมมือไปไล้ตามคิ้วไล่ลงมาจนถึงริมฝีปาก

ไอซ์รู้สึกตัวแต่ไม่กล้าขยับเขยื้อน โซ่เลยเข้าไปกอดไอซ์ลืมตาทันทีเรียก "โซ่"

โซ่หัวเราะ "อ้าวหลับอยู่ไม่ใช่เหรอ"

"ก๊ะ ก้อโซ่เข้ามาทำอะไรเนี่ย"

"ขอนอนด้วยคนไม่กล้านอนคนเดียวกลัวผี"

ไอซ์ผลักโซ่ออกไปแล้วลุกขึ้นนั่ง "อย่ามาลูกไม้ตื้นๆ ไปนอนที่ห้องตัวเองได้แล้ว"

"แหมไม่ใจดำไปหน่อยเหรอสงสารคนกลัวผีด้วยนะๆๆ"

"ไม่เชื่อถ้ากลัวจริงจะอยู่ได้เหรอคนเดียว"

"ตอนนั้นไม่กลัวแต่ตอนนี้นึกกลัวขึ้นมาแล้ว"

"ไปได้แบบน้ำขุ่นๆนะโซ่"

โซ่หัวเราะดึงไอซ์ลงมานอนในอ้อมแขน "วันนี้อยากอยู่แบบนี้ไม่อยากคิดอะไรแล้ว"

ไอซ์นิ่งไม่พูดอะไรแต่นึกสงสารที่โซ่ต้องเจอปัญหาและเป็นปัญหาพ่อลูกกันด้วย

ไอซ์ซุกตัวที่อกโซ่ไม่พูดอะไร แต่มันบอกความในใจที่อยากจะอยู่กับโซ่แบบนี้

โซ่กอดไว้แล้วพูดว่า "หลับเถอะขอโซ่อยู่แบบนี้ก่อนนะ"

ไอซ์ไม่ตอบแต่เอื้อมแขนไปกอดโซ่ไว้ รู้ว่าถ้าอยู่ในอ้อมแขนนี้จะอบอุ่นเสมอ
โซ่ไม่รู้ว่าหลับไปนานแค่ไหน อยากจะขยับตัวแต่กลัวว่าคนในอ้อมแขนจะตื่น
ก้มลงมองหน้าแล้วแอบยิ้มกับตัวเอง ไอซ์เริ่มขยับตัวพอรู้ว่าไอซ์จะตื่นโซ่รีบหลับตาทันที

ไอซ์รู้สึกตัวตื่น ค่อยๆดึงมือโซ่ออกจากเอวลุกขึ้นนั่งมองแล้วยิ้มๆ เอานิ้วค่อยๆลากเป็นเส้นไล่ลงมาจากคิ้ว ตา จมูก และสุดท้ายริมฝีปากนิ้วไล้ริมฝีปากไปมา จากนั้นค่อยก้มหน้าลงเอาริมฝีปากตัวเองจูบลงนิ้วที่วางอยู่บนริมฝีปากโซ่

โซ่ดึงนิ้วออกจากริมฝีปากด้วยความไว ไอซ์เสียทีโซ่แล้วร้องไม่ออกเพราะโซ่ไม่ยอมปล่อย
โดนจูบแบบหลอมละลายเลย ทั้งสองคนกำลังอยูในภวังค์แห่งความรัก

โซ่เริ่มห้ามใจตัวเองไม่อยู่จูบไล่มาตามซอกคอ ไหล่ตามด้วยเสียงกระซิบ 'ไอซ์ๆๆๆ"

ไอซ์ได้ยินเสียงเรียกก็ตกใจกลัวใจโซ่มากจึงรีบเรียกให้โซ่รู้สึกตัว "โซ่หยุดๆๆ"

โซ่รู้สึกตัวทันทีลืมตามองหน้าไอซ์เหมือนขอโทษ "เวลาอยู่ใกล้ไอซ์โซ่จะลืมตัวทุกครั้ง"

ไอซ์รีบลุกขึ้นนั่งดึงเสื้อขึ้นมาให้เรียบร้อย มองหน้าโซ่
"เราอย่าไปไกลกว่านี้เลยนะโซ่ๆเองยังมีปัญหาที่ต้องแก้ไขอีก"

โซ่ได้ยินที่ไอซ์พูดก็นิ่งเงียบ ไอซ์พูดต่ออีก
"วันนี้ยังไงโซ่ต้องไปตามนัดเพราะคนที่จะเดือดร้อนคือป๊าของโซ่นะ"

โซ่เอื้อมทั้งสองข้างมาจับใบหน้าไอซ์ "ขอให้ไอซ์เชื่อใจโซ่แค่นั้นพอ"

ไอซ์พยักหน้า "ไปที่ห้องได้แล้วไอซ์จะอาบน้ำก่อน เดี๋ยวเราไปหาอาหารเช้ากัน"

โซ่พยักหน้าแล้วเดินออกจากห้องไป ไอซ์มองตามแล้วหันหน้ากลับมาเพราะน้ำตาจะไหล
"ไอซ์ตัดสินใจแล้วไม่อยากให้พ่อลูกต้องมีปัญหา ไอซ์จะเป็นฝ่ายไปเอง"

โซ่อาบน้ำเรียบร้อยเดินลงมาได้ยินเสียงในห้องครัวรีบเดินเข้ามา
เห็นไอซ์กำลังก้มหน้าก้มตาทำอาหารอยู่ เลยแซว "แหมวันนี้ได้กินของอร่อยแน่"

ไอซ์ได้ยินแล้วยิ้ม "วันนี้ไอซ์ตั้งใจทำเต็มที่เลย วันนี้จะเป็นมื้อแรกและสุดท้ายที่อร่อยมาก"

โซ่ได้ยินไอซ์พูดร้องเสียงหลง "ไอซ์ ทำไมถึงพูดแบบนั้น"

"แหมๆตกใจไปได้ ก๊ะมื้อแรกและมื้อสุดท้าย เพราะต่อไปโซ่ต้องทำให้กินยังไง"

โซ่ร้อง "อ๋อ" มองไอซ์แล้วคิดในใจว่า "วันนี้ไอซ์สวยมากนี้ไม่อยากออกจากบ้านไปเลย"

ขณะที่นั่งรับประทานอาหารไอซ์จะเอาใจโซ่มาก "โซ่นี้อร่อยนะรับรอง"
พูดจบก็ตักป้อนโซ่ๆก็เต็มใจกิน

หลังจากอาหารมื้อเช้าผ่านไป ทั้งสองคนมานั่งที่โซฟาคุยกัน เสียงมือถิอโซ่ดังขึ้นทำให้ไอซ์สะดุ้งทันที
แต่โซ่ไม่เห็นอาการนั้นเพราะกำลังเอื้อมมือหยิบมือถือที่วางบนโต๊ะ

"ฮัลโหล...ครับท่านบอกสถานที่มาเลยครับ.....ครับผมรู้จักเดี๋ยวเจอกันครับ"

พูดจบหันมามองหน้าไอซ์ๆรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติทันที

"เอ่อๆ เดี่ยวโซ่ออกไปคุยกับท่านก่อนนะ แต่งตัวรอด้วยจะพาไปข้างนอก"

ไอซ์ยิ้ม "ไม่ต้องห่วงจร้า โซ่อย่าใช้อารมณ์นะค่อยๆคุยกันไม่งั้นโซ่กับป๊าต้องเดือดร้อนแน่ เพราะท่านมีอิทธิพลด้วย"

"โซ่ไม่กลัวหรอกเพราะเราทำทุกอย่างด้วยความสุจริตไม่ได้ไปโกงใครมา"

"จร้าพ่อคนใจซื่อมือสะอาด ไปได้แล้วเดี่ยวเลยเวลากว่าจะเข้าไปในเมืองอีก"

"งั้นขอกำลังใจหน่อยได้มีชัยกลับมา"

"จะไปออกรบเหรอคะคุณลูกโซ่"

"มัันก็เกือบจะเป็นแบบนั้น เพราะท่านใหญ่จริงๆท่านคงไม่เที่ยวสั่งใครต่อใครได้"

ไอซ์ได้ฟังแล้วนึกสงสารโซ่ทันที โซ่ชี้ที่แก้มตัวเองไอซ์เลยต้องทำตามโซ่ก็ยิ้ม

ไอซ์เดินออกมาส่งโซ่ที่รถ "ขับรถดีๆนะอย่าขับเร็วด้วย"

"จร้าที่รัก เหมือนภรรยามาส่งสามีไปทำงานเลย"

ไอซ์ได้ยินโซ่พูดเลยเขินใหญ่ โซ่รีบขับรถออกไปก่อนที่จะเปลี่ยนใจ
ไอซ์ยืนมองรถออกไปจนไม่เห็นไรฝุ่นจึงเดินเข้าบ้าน มองดูรอบๆบ้านแบบอาลัยอาวรณ์

"เราอาจจะไม่ได้ลาเจ้าของบ้านโดยตรง แต่ขอให้รับรู้ไว้ว่ามีความสุขมากที่ได้อยู่ที่นี่"





หนุ่มไร่จอมกวนกะสาวจอมป่วนแก้มป่อง

ตอนที่ ๒๙

โซ่ได้เดินทางไปถึงร้านอาหารตามนัดหมาย เมื่อเดินเข้าไปมีคนมาพาไปที่
ห้องที่จองไว้เป็นการส่วนตัว พอเปิดประตูห้องเข้าไปเจอชายสูงวัยกับหญิงสาวหน้าตาผิวพรรณดีนั่งอยู่

โซ่พอจะเดาได้ว่าคือใคร "คนที่สูงวัยน่าจะเป็นคนที่ป๊าสนิทรู้จักกัน หญิงสาวนั่นน่าจะเป็นลูกสาวท่านแ่น่" โซ่พิจารณาดูหญิงสาวเห็นได้ชัดว่าเป็นคนสวยมาก

โซ่ยกมือไหว้ชายสูงวัยก่อนดึงเก้าอี้มาแล้วนั่งลง ชายสูงวัยทักโซ่
"เออไม่ได้เจอกันนานเลยนะ ตอนนั้นที่ลุงเจอเธอครั้งสุดท้ายยังเรียนอยู่เลย
ไม่คิดเลยว่าเธอจะผันตัวมาเป็นนักธุรกิจสืบจากพ่อและทำได้ดีขนาดนี้"

"ขอบคุณครับที่ท่านชมผม"

"เออจริงซิลืมแนะนำไป นี่ลูกสาวลุงเองเค้าไปอยู่เมืองนอกตั้งแต่เด็ก"

โซ่หันไปมองหญิงสาวที่ท่านใช้แทนตัวเองว่าลุง หญิงสาวก็หันมามองโซ่เช่นกัน

ชายสูงวัยหันไปพูดกับโซ่ "ลูกสาวลุงชื่อนิชชาเรียกนิดก็ได้"

ชายสูงวัยบอกกับลูกสาว "ลูกอ่อนกว่าพี่เค้าเรียกพี่โซ่ก็ได้ รู้จักกันไว้นะลูก"

หญิงสาวหันมายิ้มๆกับโซ่ๆก็ยิ้มตอบ หญิงสาวคิดในใจว่า
"ตัวจริงหล่อกว่ารูปที่พ่อให้เราดูซะอีก เท่มากเลยพี่โซ่"

โซ่ไม่รู้ว่านิดได้สนใจโซ่แล้ว แต่ด้วยมารยาทโซ่ก็ชวนคุย ชายสูงวัยเห็นก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

หลังจากรับประทานอาหารเรียบร้อยแล้ว โซ่ก็ขออนุญาติกลับก่อน

"เดี๋ยวผมขอตัวกลับก่อนนะครับ พอดีมีธูระต้องไปทำต่อครับ"

"งั้นไม่เป็นไร ไว้ลุงจะคุยกับพ่อเธอเองตามสบายเลยนะ"

โซ่ยกมือไหว้ลาก่อนเดินออกไปจากห้องไปแบบรีบร้อนมาก

หลังจากที่ดซ่ออไปแล้วชายสูงวัยถามลูกสาวว่า

"เป็นยังไงลูกเค้าดูดีมั๊ย พ่อว่าคนหนุ่มที่ขยันขันแข็งแบบนี้หายากจริงๆ"

"พี่เค้าก็ดูดีค่ะพ่อ แต่เหมือนนิดได้ข่าวมาว่าพี่โซ่มีแฟนแล้วนะคะ"

"เรื่องฟงแฟนไม่มีปัญหา พ่อจะคุยเองยังไม่แต่งงานกันอะไรมันก็เปลี่ยนได้"

"แต่...นิดคิดว่า.." ลูกสาวยังไม่ทันพูดต่อพ่อรีบพูดขึ้นมาก่อน

"ไม่มีต่งไม่มีแต่ปล่อยให้เป็นเรื่องผู้ใหญ่จัดการเอง พ่ออยากให้ลูกสาวได้คนที่ดีๆ มีอนาคต"

เมื่อฟังพ่อพูดนิดเลยเงียบไม่พูดอะไรต่อไป แต่ยังแคลงใจกับข่าวโซ่มแฟนแล้วเท่านั้นเอง

โซ่พอออกมาก็รีบโทรหาไอซ์ทันที แต่ไม่สามารถโทรติดต่อได้เพราะไม่มีสัญญาณตอบรับ
เลยร้อนใจว่า "ทำไมต้องปิดเครื่องหรือแบตหมดกันแน่"

เมื่อมาถึงบ้านก็สงสัยอีกว่าทำไมบ้านดูเงียบ คิดในใจว่า"คงนอนหลับอยู่"

จอดรถเรียบร้อยพอจะเดินเข้าบ้านเห็นว่าประตูล๊อคอยู่ก็เริ่มชักหวั่นใจมากขึ้น
พอเปิดประตูเข้าไปในบ้านร้องเรียก "ไอซ์ๆๆๆ" เงียบไม่มีเสียงตอบรับ

โซ่วิ่งขึ้นไปดูที่ห้องนอนมองไปที่เตียงถูกจัดไว้อย่างเรียบร้อย เปิดตู้เสื้อผ้าดูเสื้อผ้าไอซ์แขวนอยู่หายไปหมดแล้ว กระเป๋าเดินทางหายได้ไปแล้ว

โซ่รู้ทันทีว่าไอซ์หนีไปแล้ว หยิบมือถือมาพยายามโทรหาก็ติดต่อไม่ได้
ก็นั่งซึมไปพักใหญ่ "ทำไมไอซ์ต้องทำแบบนี้ด้วย ไหนบอกว่าเชื่อใจกันไง"

โซ่ล้มตัวนอนลงที่เตียงเอามือก่ายหน้าผากแล้วหลับตา มีแต่ภาพไอซ์ลอยมาเต็มไปหมด
และเห็นภาพสุดท้ายที่ไอซ์ยิ้มแล้วบอกว่า "เดินทางปลอดภัยนะ"

"ถ้าไอซ์ไม่เชื่อใจโซ่แบบนี้ เราจะลองวัดใจกันดูถ้าคิดว่าลืมโซ่ได้ก็ลองดู"

ไอซ์นั้นหลังจากที่โซ่ขับรถออกไปแล้ว ก็ตัดสินใจเก็บเสื้อผ้าลงกระเป๋า เดินทาง
เสร็จเรียบร้อยนั่งมองคิดอยู่นาน "ใจหนึ่งไม่อยากทำแบบนี้ อีกใจก็ไม่อยากให้โซ่เดือดร้อน"

เมื่อคิดได้แล้วก็ตัดสินใจเดินทางกลับกรุุงเทพ ขณะที่นั่งรถทัวร์กลับคิดไปสารพัดว่า
"ถ้าโซ่กลับมาไม่เจอต้องโกรธแน่ๆ แต่ก็ดีแล้วไม่งั้นโซ่คงตัดสินใจลำบากแน่"

พอหลับตาก็เห็นภาพโซ่ลอยขึ้นมา "ขอให้ไอซ์เชื่อใจโซ่แค่นั้นพอ"

"โซ่ๆๆๆๆ" ไอซ์ร้องเรียกแบบไม่รู้สึกตัว

พนักงานสาวในรถทัวร์มาจับตัวไอซ์แล้วเรียก "คุณคะๆได้ยินมั๊ยคะ"

ไอซ์รุ้สึกตัวลืมตาขึ้นเห็นพนักงานสาวถามว่า "คุณเป็นอะไรหรือป่าวคะ"

ไอซ์มองหน้าพนักงานแล้วตอบว่า "เอ่อ ไม่เป็นไรค่ะคงหลับไปแล้วฝันร้ายค่ะ"
"อ๋อ ดิฉันตกใจหมดเลย ตอนแรกนึกว่าคุณไม่สบายเลยเพ้อไข้ ได้ยินคุณเรียก
โซ่ๆๆ ดิฉันเลยตกใจไม่รู้ว่าคุณเป็นอะไรค่ะ"

ไอซ์ยกมือไหว้ "งั้นต้องขอโทษด้วยนะคะ"

"ไม่เป็นไรค่ะ มีอะไรให้ช่วยบอกได้นะคะ"

ไอซ์พยักหน้าตอบ "ค่ะ" หลังจากนั้นไอซ์ไม่กล้าหลับอีกต่อไปจนถึงกรุงเทพ

Create Date : 08 ธันวาคม 2555		6 comments
Last Update : 30 ธันวาคม 2555 10:31:30 น.
Counter : 2601 Pageviews.
Share Tweet