Bloggang.com : จ้าว..จอม : วันแม่…ปีที่ 4

วันแม่…ปีที่ 4

12 สิงหาคม 2556

วันแม่วนมาอีกปีเป็นปีที่ 4 และเป็นปีที่ 2 ที่มีงานวันแม่
แต่ในปีก่อนเราติดงานไปไม่ได้ คุณสามีเลยต้องไปเป็นแม่แทนเรา
ปีนี้ก็ติดประชุมอีกจนได้ แต่ยังไงก็ต้องไปให้ได้ อยากไปนั่งให้ลูกกราบ เอาดอกมะลิมาให้ มันปลาบปลื้ม
ลูกเองก็คงดีใจที่แม่มาร่วมงานเหมือนแม่เพื่อนๆ ^___^

ปีที่แล้วติดงานส่งป๊าไปแทน ปีนี้ยังไงก็ต้องไป
เห็นเลยว่าเรย์ดีใจแค่ไหนที่แม่ไป มองชะเง้อหาแม่ เจอแม่ก็ยิ้มหน้าบาน
เลยรู้ว่าวันนี้ไม่ใช่วันของเราคนเดียว แต่เป็นวันของลูกด้วย
วันพิเศษที่เค้าอยากบอกรักแม่ด้วยการกระทำพิเศษๆ

งานวันแม่จัดได้น่ารักมากเลย
เริ่มจากดูการแสดงของเด็กๆ ก่อนจะให้ขึ้นไปที่ห้องเรียนของลูก
ไปนั่งที่นั่งที่เตรียมไว้ให้และให้ลูกเดินมาให้ดอกมะลิ ล้างเท้าให้แม่ และกราบตัก
ลูกบรรจงกราบ บรรจงล้างเท้า เช็ดเท้า บรรจงให้ดอกมะลิแม่ ปลื้มใจ ดีใจ ซึ้งใจที่สุด
เห็นได้เลยเรย์ตั้งใจมาก ค่อยๆ ทำ ตอนล้างเท้าและกราบเสร็จ เราลุกเดินออกมาให้ผู้ปกครองท่านอื่นนั่งต่อ
ซึ้งตรงที่เรย์เดินตามมาก้มเช็ดเท้าเราต่อ น่ารักที่สุด รักเรย์ที่สุด

นอกจากดอกมะลิ เรายังได้ของขวัญวันแม่ชิ้นอื่นๆ ที่สวยงามที่สุด
รูปแม่แสนสวย ว่าแต่ทำไมผมสั้น นี่ชั้นเหรอ
แม่ๆ เพื่อนคนอื่นอ้วนท้วน สีสันสดใส แม่ของเรย์หุ่นดี สีทึมเชียว 5555

ได้ของประดิษฐ์เป็นกรอบรูปที่วางของ
พร้อมข้อความน่ารักๆ จากลายมือเรย์ด้วย ชอบที่สุด ^____^

ก่อนวันแม่ ครูให้เด็กๆ มาหัดร้องเพลงค่าน้ำนม
เราเลยชวนลูกมาร้องด้วยกัน

เรย์ถาม “เพลงนี้มีต้องเต้นไหม หนูอยากเต้น”

เอริ่ม…ซึ้งบ้างก็ได้ป่ะลูก แม่อยากเคลิ้มอ่ะ 55555

เพิ่งรู้ว่าเด็กๆ จะมีประกวดร้องเพลงกันที่โรงเรียนด้วย เลยเป้นที่มาของเรื่องนี้
มีเขียนไว้ใน facebook เอามาแปะทั้งยวง

……………………………………………………………………………………………….

คิดมาตลอดว่าอยากให้ลูกได้เรียนรู้ความผิดหวัง เพื่อลูกจะได้อดทนและรับมือกับความเสียใจที่อาจเกิดขึ้นได้ แต่พอลูกผิดหวังกับเรื่องอะไรขึ้นมาจริงๆ คนเป็นแม่อย่างเราก็อดใจหายและเจ็บปวดไปด้วยไม่ได้เลยเนอะ T___T

ทำไมหนูไม่ได้ประกวดร้องเพลงค่าน้ำนม ??
ปกติเวลาที่เรย์ได้รางวัลหรือได้รับการเลือกเพื่ออะไรก็แล้วแต่ คนเป็นแม่อย่างเราก็ดีใจไปกับลูก แต่เราก็ไม่เคยมองว่าเด็กคนที่ไม่ได้จะรู้สึกยังไง ซึ่งเราก็ได้รู้สึกอย่างลึกซึ้งในเหตุการณ์นี้ เมื่อเรย์ผิดหวังมากๆ ที่ไม่ได้เป็นตัวแทนประกวดร้องเพลงค่าน้ำนม ที่ซ้อมร้องอยู่ทุกคืนจนปัจจุบันร้องได้จนจบเพลง ร้องถูก แต่ยังไม่ถูกต้องชัดเจน 100%

เมื่อคืนเรย์ยิ้มตาหยีและบอก: “มะหม๊า พรุ่งนี้หนูและเพื่อนจะประกวดร้องเพลงค่าน้ำนมที่โรงเรียนแล้วนะ”
เราก็: “เหรอๆ ดีจัง”

สักพักครูไลน์เข้ากลุ่มบอกผู้ปกครองของเด็ก 4 คนที่ได้เข้าประกวดว่าให้ซ้อมอีกทีเพื่อประกวดจริงพรุ่งนี้ แน่นอนว่าไม่มีชื่อเรย์ เราก็งง เข้าใจว่าได้ร้องกันทั้งห้อง ไม่คิดว่าประกวดจริงจัง เลยมาถามเรย์

มะหม๊า: เรย์ ครูบอกว่ามีประกวดร้องเพลง 4 คนนี่ มีน้อง A B C D ตกลงเรย์ต้องร้องหรือเปล่าค่ะ? (ตอนถามไม่ได้คิดเลยว่าคำถามเราจะไปทำร้ายจิตใจลูก T__T)
เรย์ทำหน้างงๆ แปปนึงและเปลี่ยนเป็นหน้าเศร้า ถามเราเสียงอ่อยๆ : ทำไมหนูไม่ได้ประกวดละค่ะ
เราก็ฉิบหายแล้ว ตอบยังไงลูกดีว่ะ เลยถามลูกต่อ : ครูบอกหนูว่ายังไงล่ะ
เรย์ยังถามเหมือนเดิม : หนูอยากประกวด ทำไมหนูไม่ได้ประกวด (หน้างี้จะร้องให้แล้ว) ถามซ้ำๆ ทำไมๆๆๆๆ หนูไม่ได้ประกวด

เป็นช่วงเวลาที่โคตรแย่ที่ลูกเสียใจแต่ชั้นยังอธิบายอะไรเค้าไม่ได้ ไลน์ไปถามครู ครูบอกเรย์ยังร้องเพลงไม่โอเค ตอนคัดเลือกรอบแรกมีบอกเรย์แล้วว่าไม่ผ่าน เรย์ก็ขอกลับมาคัดเลือกใหม่อีกทีก็ยังไม่ได้ (เราแอบอึ้งนะว่าเรย์อยากประกวดขนาดนี้เลยเหรอ ถึงขนาดต่อรองขอโอกาสกับครูรอบ 2 โถ ลูกแม่ T__T) ก็บอกครูว่าไม่เป็นไร แค่อยากรู้จะได้ไปอธิบายลูกว่าเค้าต้องพยายามมากขึ้น

เลยมาคุยกับเรย์อีกทีตามที่ครูบอก เรย์ก็บอก “หนูร้องได้นะ หนูไม่ได้ร้องผิด”
เราก็บอกไป: หนูร้องได้ค่ะ แต่เพื่อนๆ ที่ได้ประกวดร้องถูกต้องและคำชัดเจนมากกว่า แปลว่าเค้าน่าจะต้องพยายามและซ้อมเยอะมากแน่ๆ เลย ในห้องมีตั้งหลายสิบคน คงไปประกวดทุกคนไม่ได้หรอกลูก คราวหน้ามีประกวดอะไรอีก หนูก็พยายามและซ้อมเยอะขึ้น ดีไหม

นางก็ยังหน้าเศร้าบอก: แต่หนูอยากประกวดนี่
เราก็อธิบายต่อ: เพลงค่าน้ำนมเค้าให้ลูกร้องให้แม่ฟัง เรย์ร้องให้มะหม๊าฟังก็พอแล้ว หม๊าชอบนะ เรย์ร้องเพราะมากเลย
เรย์: แต่หนูอยากไปร้องประกวดบนเวทีนี่

ก็พยายามอธิบายไปเรื่อยๆ เล่นกับเรย์ ชวนเรย์ทำอย่างอื่น จนเรย์เลิกถามแต่นางไม่ลืมนะ…
เช้านี้ตอนไปโรงเรียน เรย์มาถามอีก

เรย์: มะหม๊า วันนี้เพื่อนๆ จะร้องเพลงประกวดบนเวทีหรือเปล่า
มะหม๊า: หม๊าไม่รู้เหมือนกัน แต่หนูไปเชียร์เพื่อน ไปให้กำลังใจเพื่อนตอนประกวดด้วยนะ
เรย์: ทำไมอ่ะ
มะหม๊า: อ้าว ถ้าเรย์ได้ประกวด และเพื่อนๆ มาเชียร์ เรย์ดีใจไหมล่ะ
เรย์: ดีใจค่ะ

ผ่านไปอีกวัน ถามเรย์ว่าโอเคหรือยังที่ไม่ได้ประกวด
ไม่ได้อยากซ้ำเติมลูก แต่อยากให้เค้ารู้ว่าเราใส่ใจและอยากรู้ว่าลูกรู้สึกยังไงอยู่
เรย์บอก “อ่อ หนูโอเคแล้วค่ะ ไว้ค่อยประกวดใหม่ครั้งหน้า”

เฮ้ออออ!!! ลึกๆ ก็ดีใจนะที่เรย์ได้เริ่มผิดหวังกับอะไรในตอนนี้ ซึ่งหมายถึงเรย์ก็น่าจะมีภูมิต้านทานมากขึ้น และหวังว่าเรย์จะพร้อมที่จะรับมือและผ่านช่วงเวลาไม่ดีต่างๆ ไปได้ด้วยตัวเองเมื่อโตขึ้น ตอนนี้เรย์อาจเลิกเสียใจแล้ว แต่อยากบอกว่าแม่มันยังเสียใจและสงสารลูกอยู่ สงสารแต่ไม่แสดงออก ต้องยิ้มให้ลูกเห็นเท่านั้น ให้เค้าเข้าใจว่าเรื่องที่เค้าเจอมันไมได้ร้ายแรง มันธรรมดามากๆ

สุดท้าย…อยากให้เรย์โตขึ่นและมีพื้นฐานนิสัยที่ดีๆ อย่างของขวัญและเต้ยในซีรีย์ฮอร์โมน รักดีมีความตั้งใจเหมือนขวัญ เข้มแข็งเหมือนเต้ย สาธุ
(31 July 13)

ตอนเล็กๆ ที่เราไม่ได้ใกล้ชิดเรย์จนเรย์ติดพ่อมากๆๆๆ
เคยน้อยใจและเสียใจว่าลูกคงไม่รักเราแล้ว
แต่จริงๆ แค่เรามีเวลาให้ลูก เราก็ได้ลูกกลับมาแล้ว
ช่วงที่ผ่านมาหลังจากจัดการกับตารางชีวิตตัวเองได้
บวกกับที่ปะป๊าต้องดูแลอากง ก็ทำให้เราและเรย์ตัวติดกันมากขึ้น
เห็นได้ชัดว่า เรย์ติดเรา รักเรามากขึ้นเยอะเลย
มีรูปเป็นพยาน…. 5555 ภูมิใจอ่ะ

จริงๆ เราเป็นแม่ที่ดุนะ เรย์ไม่กล้าหือ อย่างมากก็ดื้อได้ไม่นาน
ถามเค้าว่ากลัวหม๊าไหม เค้าบอกไม่กลัว หม๊าใจดี 555
ก็แนะละสิ ซื้อขนมให้ ตามใจเรย์เรื่องกินที่สุดแล้ว
แต่นะ ทำให้เรย์ไม่แอบกินอะไรลับหลัง จะกินอะไรมาบอกก่อน บอกให้พอก็รู้จักพอ

เรย์ค่อนข้างนิสัยคล้ายเรา แต่นางแสบมากกว่า (ตามที่ผู้ใหญ่บอกนะ)
อะไรหลายๆ อย่างก็ทำให้เราอึ้งนะ ว่ามันเหมือนชั้นจริงจริ้งงงงง
อย่างเราชอบแกล้งสามี ก็จะมีท่าประจำที่ชอบแกล้ง ซึ่งเรย์ก็ไม่ได้เห็นทุกครั้ง
แต่นางแกล้งพ่อได้เหมือนที่แม่แกล้งมาก ทุกท่าทุกทำนอง เล่นเอาพ่อกะแม่อึ้งและฮากันไป
ลูกแม่จริงๆ ^____^ ดูได้จากท่าโพส ;P

ชอบเรย์อย่าง เวลาเดินไปไหนต้องจูงมือแม่ ถ้ายืนก็ต้องคลอเคลีย
รู้สึกดีจังว่าลูกรักเรา ติดเรา อยากอยู่ใกล้ๆ เรา
ช่วงที่ต้องอยู่กัน 2 คนบ่อยๆ ทำให้เราเคยชินกับความวุ่น ความช่างถาม
เรย์ไม่สามารถปล่อยให้เราอยู่เงียบๆ หรือทำอะไรของเราได้
นางตามติด ชวนมาเล่น ต้องคุย ต้องตอบ ต้องทุกอย่าง
มีบ้างที่ชั้นอยากนั่งชิวๆ บ้างได้ไหม
พออี้ตาอาสาพาไปเที่ยวเรามีลังเลอยากไปด้วย แต่ก็ไม่ค่อยสบาย
พอแยกจากกันแปปเดียว โหยยยย…..เหงาว่ะ เงียบไปป่ะ 5555

สุดท้ายนี้ก็ยังรู้สึกไม่ชินเวลาถึงวันแม่แล้วแบบ นี่คือวันของชั้นเหรอ
ชั้นเป็นแม่แล้วจริงๆ เนอะ นี่ลูกชั้นไง โห 4 ขวบแล้ว เร็วจัง
55555 รู้สึกงั้นจริงๆ คงเพราะเราไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองเป็นแม่ แบบ แม่จ๋าๆ
แต่เหมือนเป็นเพื่อนเล่นลูกซะมากกว่าอ่ะ