เข็มนาฬิกาหยุดเดินที่...เกาหลีเหนือ ตอน 1 !!!
สิ้นเดือนไปเกาหลีนะ เกาหลีเหนือ พี่หัวหน้าคนสวยบอกฉันในวันหนึ่งราวกลางเดือนสิงหาคม ปี 2005 ฉันแอบอึ้ง เกาหลีเหนือ!!! ประเทศที่ฉันรู้จักแค่ว่า ลูกหนี้ซื้อข้าวจากไทย คอมมิวนิสต์สุดขั้ว และดินแดนแห่งพลังงานนิวเคลียร์!!! ด้วยงานฉันไม่มีทางปฏิเสธได้เลย และด้วยใจฉันอยากไป .อดคิดไม่ได้ว่า เออนะเรานี่มันทำบุญหรือกรรมไม่ทราบได้ ชีพจรจะวิ่งแล่นไปต่างประเทศทั้งที ไหงพลัดไปแถบประเทศที่ห่างไกลความศิวิไลซ์ และสันติสุข !!! ย้อนดูหลายๆ ประเทศที่ดิฉันเคยเดินทางไป ล้วนผ่านร่องรอยสงครามกรุ่นๆมาแล้วทั้งนั้นอย่างอิรัก อัฟกานิสถาน ติมอร์ตะวันออก อาเจ๊ะห์ พม่า คิดในแง่ดีบางประเทศแม้มีเงินยังไปไม่ได้เลยค่ะ เพราะเขาไม่ได้ออกวีซ่ากันพร่ำเพรื่อว่าที่จริงเรื่องราวเกาหลีเหนือผ่านชีวิตฉันไปเกือบๆ จะสองปีในปี 2007 นี้แล้ว แต่ที่เพิ่งนึกอยากมาเล่าให้ชาวบ้านรับรู้ ก็เพราะว่าแรกๆ ที่กลับมาฉันยังรู้สึกหลอนๆ กลัวสายลับเกาหลีเหนือจะตามเช็คข้อมูล ฐานเอาเรื่องราวภายในประเทศเขามาเปิดเผย (คิดบ้าเว่อร์ไป555) สำคัญคือฉันอยากเล่าเตือนๆ เสียบ้าง เพื่อบอกตัวเองว่าไม่ได้ฝันไปนะ ฉันไปเกาหลีเหนือมาแล้วจริงๆ เกาหลีเหนือ!!! หนึ่งในสองประเทศของโลกที่ยังหลงเหลือความเป็นคอมมิวนิสต์สุดขั้วไว้ นอกเหนือจากคิวบา .คอมมิวนิสต์ที่ฉันรู้จักและไปสัมผัสมาแล้วคือ สังคมนิยมแบบจีนและลาว .ฉันคิดว่าเกาหลีก็คงไม่ต่างกันมาก แต่ผิดค่ะ ทุกอย่างที่ฉันพบเจอที่เกาหลีเหนือคือความแตกต่างแบบสุดขั้ว ราวกับดินแดนในความฝัน เหมือนฉากภาพยนตร์ม้วนเก่าย้อนยุคไปสัก 50 ปีอัพ เป็นเรื่องราวฝันกึ่งจริงที่เผลอๆ ก็แอบหลอนฉันอยู่ มันยิ่งกว่าอิรัก ที่ฉันไปเจอมาเสียอีกการเดินทางเข้าสู่เกาหลีเหนือครั้งนี้ฉันไปกับคณะผู้ใหญ่จากเมืองไทย นั่งเครื่องทีจี.ไปที่ฮ่องกง และต่อเครื่องไปลงที่ปักกิ่ง จากปักกิ่งเดินทางต่อไปกรุงเปียงยางด้วยสายการบินแห่งชาติของเกาหลีเหนือ ฉันจำชื่อรุ่นเครื่องบินไม่ได้ทราบว่าเป็นเครื่องของรัสเซีย ทันทีที่ก้าวขึ้นสู่เครื่องบิน ฉันก็ถึงกับอึ้งแล้วค่ะ พนักงานทุกคนบนเครื่อง ติดเข็มกลัดรูปอดีตผู้นำของเขา คิมอิลซุง ใบหน้าท่านผู้นำตลอดกาลของคนเกาหลีเหนือยิ้มอบอุ่นทักทายฉันมาจากเข็มกลัดอันจิ๋ว เสียงเพลงเกาหลี ที่ไม่เหมือนบทเพลงของไอดอลเกาหลีอย่างเรน เซเว่น หรือชินหวา ดังคลอๆ บรรยากาศเหมือนฟังเพลงลูกทุ่งรุ่นพ่อ รุ่นแม่ เสียงแนะนำของพนักงานประจำเครื่องส่งภาษาเกาหลี รัสเซีย ภาษาอังกฤษ โดยแนบท้ายเนื้อหาสรรเสริญท่านผู้นำเก่าและปัจจุบัน เป็นเอกลักษณ์อย่างที่สอง นอกจากเข็มกลัดท่านผู้นำ ที่กลิ่นอายคอมมิวนิสต์ขนานแท้ส่งสัญญาณแรงขึ้น!!! บรรยากาศแปลกๆ อาจะทำให้เราหวั่นไหว แต่ที่ทำให้รู้สึกดีอย่างแรงคืออาหารเกาหลีบนเครื่องค่ะ อร่อยมาก ทานหมดเกลี้ยงเลย อาหารเกาหลีเป็นเมนูโปรดอยู่แล้ว ปกตินานๆ จะกินที เพราะมันแพงตัดภาพฉับมาที่สนามบินเปียงยางค่ะ ให้นึกถึงภาพสนามบินต่างจังหวัดบ้านเราสักแห่งค่ะ ที่ไหนดีเอาประมาณนราธิวาสแล้วกัน 555 รอบๆสนามบินแวดล้อมไปด้วยท้องทุ่งเขียวๆ รูปขนาดมหึมาของท่านคิมอิลซุงยิ้มรับเราที่หน้าอาคารสนามบินเปียงยาง เป็นรูปเวอร์ชั่นเดียวกับเข็มกลัดของพนักงานบนเครื่อง ฉันไม่ได้ยิ้มตอบท่าน เพราะมัวแต่งงๆ กับพิธีการทางการทูตแบบแปลกประหลาด ทางที่ดีเกาะกลุ่มกับคณะไว้แหละ .ขั้นตอนที่สุดแสนจะเนิ่นช้าที่สนามบินเปียงยางผ่านไปแบบที่ต้องทำใจรับสภาพ คำเตือนก่อนหน้านี้คือระวังมือถือของคุณไว้ให้ดี เพราะ เจ้าหน้าที่เกาหลีเหนืออาจยึดเป็นของกลางติดไว้สนามบินและส่งคืนอีกทีในวันที่คุณก้าวออกจากประเทศเขานั่นแหละ ฉันใจระทึกเพราะไม่อยากวุ่นวายโดนยึด แอบซุกๆ และนั่นถูกถามจริงๆ ฉันบอกเจ้าหน้าที่เกาหลีเหนือว่าโน.. สถานเดียว ตามที่มีคนไทยบอกมา แต่บางคนก็ไม่ผ่าน เจอสุ่มตรวจและโดนยึดไปจริงๆ ประเทศเขาห้ามใช้โทรศัพท์มือถือ หรือถึงจะอยากเอามาถือโก้เก๋ก็เป็นแค่สาก .เบือ เพราะไม่มีสัญญาณมือถือบนฟากฟ้าเกาหลีเหนือค่ะ ฉันโล่งแล้วค่ะผ่านตม.ออกมาแบบราบรื่น แต่เพราะชะล่าใจเกินไป ฉันหยิบกล้องวีดีโอ.มาถ่ายภาพภายในสนามบินเพลิน เพราะเห็นคนอื่นก็ถ่ายนี่ ฉันก็ถ่ายไปเรื่อย จนเจ้าหน้าที่เกาหลีมาเตือน แต่..ยังอีนี่มาจากประเทศประชาธิปไตยเลยคิดว่าแหมนิดหน่อยน่ะขอกันกินมากกว่านี้ โดนค่ะ ฉันโดนยึดกล้อง ยึดแบบกระชากไปจากมือเลย โอ..กล้องตัวนี้ฉันเพิ่งถอยมา ถึงจะเป็นมือสองแต่ราคาก็เฉียดสองหมื่นนะคะ ฉันพยายามพูดต่อรองแบบภาษาอังกฤษมั่วๆ แต่ฝ่ายเกาหลีเหนือไม่สนและไม่อิงลิชกับฉันด้วย เจ้าหน้าที่คนไทยและเกาหลีเหนือที่ถูกส่งมาดูแลคณะช่วยพูดให้ แต่เจ้าหน้าที่สนามบินคงใหญ่กว่า เขาจะยึดไว้และจะคืนเมื่อฉันกลับเท่านั้น ที่สุดฉันตัดใจต่อรอง เอาเทปไปละกันกล้องขอคืน ฉันส่งสายตาอ้อนวอนแทบบ้าตาย กว่าจะได้กล้องคืนและเสียเทปไป เวรกรำตรูยังถ่ายภาพประเทศนี้ได้ไม่ถึงห้านาทีก็เสียเทปไปม้วนหนึ่งแล้วทุลักทุเลกว่าจะออกจากสนามบิน รถบัส openair พาคณะผ่านจากสนามบินเปียงยาง ธรรมชาติดิบๆ ของเกาหลีเหนือ ทำให้ฉันลืมเหตุการณ์เกือบโดนยึดกล้องไปได้ และความดีใจที่ได้กล้องคืน ทำให้ฉันมีแรงใจทำงานต่อ โดยไม่รู้ว่าจะเจออะไรหวาดเสียวกันอีกหรือไม่รถบัสเก่าๆ พาตัดผ่านทุ่งนา ทิวเขาเขียวสด พยายามจิ้นให้เป็นฉากในเรื่อง The Classic หนังสัญชาติเกาหลีใต้ เพื่อจะได้รู้สึกดีๆ กับประเทศนี้ นานพอดูกว่าจะเข้าเขตที่น่าจะเรียกว่าเป็นเมือง เพราะมีสิ่งปลูกสร้างหนาแน่นขึ้น รายทางสัญลักษณ์คอมมิวนิสต์ของแท้เพียบ ค้อน เคียว และพู่กัน หรือคบเพลิงหว่า ชักไม่แน่ใจ แต่อันหลังหมายถึงบัณฑิต คอมมิวนิสต์ยุคใหม่ไม่ได้มีแค่ค้อนเคียวนะ อาคารเก่าแบบเกาหลีโบราณมีให้เห็นเป็นระยะ ผู้คนแต่งตัวคล้ายๆ กัน เป็นชุดประจำชาติสีทึมๆ และ ติดเข็มกลัดท่านคิมอิลซุง ตอนนี้ฉันเลิกตื่นเต้นกับเข็มกลัดนี้แล้ว แต่คิดอยากขอหรือซื้อเป็นที่ระลึกสักอัน โดยหารู้ไม่ว่าเข็มกลัดนั้นสำคัญเพียงใด โรงแรมที่พักอยู่ในย่านดีค่ะ กลางเมืองเลย มีตึกสูงๆ อยู่รอบ ถนนที่เกาหลีเหนือกว้างขวางมาก แต่มีรถวิ่งน้อย เพราะเป็นถนนยุทธศาสตร์ไว้เตรียมพร้อมส่งกำลังบำรุงเพื่อการรบโดยเฉพาะมากกว่า ที่นี่ยังใช้รถรางที่โบราณมาก แต่ก็มีคนแน่นตลอด และมีรถไฟที่สามารถเชื่อมไปถึงเกาหลีใต้ แต่เส้นทางยังถูกตัดฉับเพราะสงครามคาบสมุทรเกาหลีหลายสิบปีแล้ว (ติดตามเรื่องราว ณ ดินแดนพระอาทิตย์ยามเช้า เกาหลีเหนือ ในตอนต่อไปค่ะ)
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
