มาแว๊ว... แก้ข่าวหน่อยนะเคอะ...ที่หายไปเนี่ย มิได้ไป..
......ติดหนุ่ม.....
......ติดกิ๊ก......
......ติดตังค์ชาวบ้าน...หรืออะไรแต่ว่า

......ติดงานด่วนค๊า... วันนี้มาแล้วมาต่อความเดิมที่แสนรันทด ว่า อิชั้น..หญิงไทยใจงาม ตัวแทนหมู่บ้านจากไทยแลนด์ ได้รับ Email จาก...
v

คนนี้ค่ะ...



เอ่อ..ก็มิได้อะไรอ่ะนะ แต่ว่าแต่...Classmate ของอิชั้นคนนี้อ่ะ แปลก ๆ อายุอานามก็ไม่ต่ำกว่าห้าสิบห้า..ส่วนสูงไม่ต่ำกว่า 185 น้ำหนักไม่ต่ำกว่า 90 ..ผมทรงลากไส้ เอ้ย รากไทร ฟูยังกะดอนคิง(โปรโมเตอร์มวยอ่ะ)แถมข้างหน้า..อ่ะ ต้องตั้งกระบังด้วยนะมิรู้จะหลบกระสุนใครอ่ะ หนวดเฟิ้มเยิ้มเหมือนบินลาดิน...แอร๊ยยย จะบรรยายทำไมเนี่ย..คือว่าคือ.. เซ็งจิตคร่ะ !

แหะ แหะ ก็เพราะว่าได้ email จากเพื่อนคนนี้แหละ(อันที่จิงเป็นปาป๊าได้เลย)โคตรบ่อยมาก แต่เพิ่งจะมาเข้าใจเมลสุดท้ายก็วันนี้ เพราะที่ผ่าน ๆ เค้าจะคุยเรือ่ยเปื่อยในห้องว่าเป็นไงวันนี้ บายดีไม๊ งานหนักไม๊ เหนื่อยไม๊ อะไรประมาณนี้ ต่างกับพี่คอบิ่น..ไม่เคยพูดไรกันเล้ยยย แต่พี่คนนี้แกทักอิชั้นตลอดยิ่งกว่าจิ้งจกคอยดักตรงประตูอีก อิชั้นก็ เออ ดีเหมือนกันอย่างน้อยก็มีเพือ่นเว้ย มิโดดเดี่ยวเดียวดาย ช่วยเหลือกันในห้องก็ดีนะ แหม มีน้ำใจที่สุด แต่ เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหกอิชั้นก็มาพบประสบเจอหลายเหตุการณ์ เช่น

วันนึงเราใกล้ส่งโปรเจ็ค อิชั้นตาเหลือง หัวฟู เดินเซ แซ่ด แซ่ดมาห้อง เค้าก็ถามว่า

Robert: เฮ้..ตาล ยูเป็นไงมั่ง
อิชั้น : ใกล้ตายแระ...งานเยอะโคตร ๆ ไม่ได้นอนเลย ยูอ่ะ เป็นไง
Robert: โอ๊ย ไอ โน..งานเยอะมาก ไหนจะต้องทำงาน(เค้าทำงานที่กรมตำรวจ อะไรประมาณนี้ เป็นซุปหน่อ เอ้ย ซุปเปอร์ไวเซอร์ด้วยน๊า) ไหนจะต้องสอน(รับจ๊อบสอนเด็กด้วย เอากะเค้าดิ) ไม่มีเวลาทำการบ้านเหมือนกัน
อิชั้น : โอ้ว เยอะจิงนะ แหม แล้วไหนจะต้องดูแลครอบครัว เรื่องลูก ๆ อีกเนอะ เออ เหนื่อย ๆ แทน
Robert : เอ่อ..โน ๆ ไม่มีลูก ไม่มี๊... โสด ๆๆ..แล้วก็แสยะยิ้มจนหนวดกระดิก (คิดในใจ มาบอกตูไมวะ) อันนี้ผ่านไป วันที่สองเอาอีกหนึ่งดอกมาหยอกหนู..

วันนั้นเราเรียนเสร็จแล้วกำลังจะกลับบ้าน อิชั้นอยากจะอยู่ถามโปรฯ หุ่นผู้พันแซนเดอร์เรื่องงานที่จะส่ง ก็รอถาม เนื่องจากเพื่อนหลายคนก็รอ อิชั้นก็สังเกตุเห็นว่าอีตาโรเบิร์ต พุงป่อง หน้า ดร.เท่ง คนนี้ ก็ไม่ยอมกลับซะที เหมือนจะรอคุยไรด้วย เพื่อนสาวชาวไทยก็กลับไปและ พออิชั้นถามอาจารย์เสร็จแล้ว ก็จะกลับ นึกว่าโรเบิร์ตจะคุยกับจารย์ต่อ พออิชั้นเซย์บายทุกคนจะเยื้องระยาดหลบฉากกลับบ้าน ขาขวายังไม่ทันผ่านพ้นประตู หนูก็ต้องหยุดกระทันหันเหมือนเล่นแปะแข็งตอนเด็กกับเพื่อน เมื่อได้ยินเสียงอีโรเบิร์ดบอกว่า

Robert : เฮ้..อย่าเพิ่งกลับนะ ไอมีเรื่องจะคุยกับยู...(จ๊าก เรื่องไรฟะ มาสั่งตูอีก แน๊..อยู่มาทั้งวัน เจือกไม่คุย จะมาคุยตอนตูจะกลับ) อิชั้นหมดทางเลือกเลยต้องยืนรอ ยืนไปคิดใจใจไป ทำไมตูต้องรอด้วยฟะ มีไรฟะ หงุดหงิด ๆ แต่ก็ยังรอนะ พี่แกก็ไปคุยกับจารย์เรื่องไรมิรุ อิชั้นเลยเดินไปห้องน้ำ
สักพักพี่แกเดินออกมา กระหืดกระหอบมาว่า
Robert : เฮ้..ไอบอกให้รอไง(แน่ะ บ่นอีก)ไอจะบอกว่า ไอรู้นะว่ายูเหนื่อยกับคลาสนี้มาก ถ้ามีไรช่วยได้ก็บอกเลยนะ ไอยินดี..จะให้คำแนะนำ
อิชั้น :เอ่อ.. อ๋อ เค ๆๆ แต๊งกิ้วนะ(แม่มม ให้ตูรอตั้งนาน ที่แท้ก็ประสงค์ดีจะให้ฟามช่วยเหลือนี่เอง..แบบนี้ต้องรับไว้ แหะแหะ)
Robert: ไอรู้..ว่านักเรียนต่างชาติอย่างยูต้องเรียนหนักกว่าคนอื่น ไอสงสาร ที่สำคัญ...(พี่แกทำตาซึ้งสุดฤทธ์มองมาที่อิชั้นประหนึ่งจะควานหาเงาตัวเองในดวงตาอิชั้น โอ้ววว คิดแล้วสยิว เอ้ย สยอง ) แล้วบอกว่า.. ไออยากช่วยยู เพราะยูอ่ะ...Such a nice girl เอ่อ. เล่นเอาตูมึน มาไม้ไหนวะ สงสัยไม่ธรรมดาแน่ มาหยอดกันเห็น ๆ แบบนี้...หง่ะ หนูกัวววว อย่าน๊า อย่าน๊า หนูมีพระน๊า..(ใส่เองยังร้อนเองเลย กรี๊ดดด ) แล้วพี่ ดร.เท่ง ก็ยื่นมืออันใหญ่เหมือนใบลาน..พระบรมรูปทรงม้า มาให้จับ อืมมมม ช่างเหมือนเอามือไปลูบคอนกรีตเล่นจริง ๆ เอ่อ..โทษทีนะพี่โรเบิร์ต หนูยังมิเคลิ้ม หนูนี่มันเลวสิ้นดี...เอาพี่มาเผา แต่ว่าอดมิได้อ่ะ ..ผ่านไปอีกดอก..แล้วยังมีอีกหลายดอกที่ไม่ได้นับ..

ผ่านไปวันแล้ววันเล่าที่เจอ พี่แกก็จะคอยถามเรื่องเรียน ถ้าอิชั้นโง่เง่าเดาไม่ออกว่างานส่งมะไหร่ อะไรยังไง พี่แกก็จะบอก แถมยังบอกว่ายูติดหนี้ไอนะ ต้องพาไอไปเลี้ยงถ้าเรียนจบ แหะ แหะ อิชั้นก็ได้แต่ยิ้มแหย ๆ แถมยังบอกว่าอยากจะไปลองโซ้ยอาหารไทย..อิชั้นก็ชิ่งตลอดว่าเหนื่อยมั่ง ร้านปิดมั่ง พี่แกก็คอยหยอดวันละนิดจิตแจ่มใสตลอด(คนอื่นมีตั้งเยอะ.ไมต้องเป็นพี่เท่งด้วยว๊า) อิชั้นก็ยังมิรู้ชตากรรมตัวเอง และก็ไม่คิดว่าจะมีวันนี้...วันที่ได้Email ..ฉบับนั้น ซึ่งบอกว่า...............ว่า


" Hey, Don't forget your promise!
"When is the best time for us to go to have lunch or dinner together, Tarny? Just pick one.... กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด อกอีแป้นแล่นลึกเข้าตึกเวิร์คเทรด...เป็นลมไปแปดสิบแปดสลบ เพื่อนมาตบยังมิฟื้นเลยคร่า..
ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ อิชั้น ยังไม่ตอบ Email พี่เท่งแกเลยฮ่ะ กะว่าจะหนีไปสุดขอบฟ้า แต่ไม่รู้บุญมีหรือกรรมบัง อีกคลาสนึงอิชั้นก็ไปเจอเค้าอีก แถมยังดวงดีไม่มีตก ได้จับคู่ทำงานด้วยกัน one-on-one ..พฤหัสที่จะถึงเร็ว ๆ นี้อีก อิชั้นมิได้รังเกียจเค้านะฮ๊า ที่จะมาช่วยหลืออะไรต่าง ๆ เรื่องเรียน(เข้าทางมาก ๆ แหะ แหะ..แต่อิชั้นก็มิได้หลอกใช้เค้านะ) แต่อิชั้นว่า..มันจะรักแท้แพ้ใกล้ชิด เอ้ย ม่ายช่าย..มันอึดอัดอ่ะ... มัน..มันไม่ใช่อย่างง้านนนน มันจะเป็นเพื่อนเรียนด้วยกันมิได้เหรอคะคุณขา (แหม เหมือนสวยเลยเนอะ)แต่...อิชั้นจะทำไงดีเนี่ย จะบอกว่าไงดี ไปกันสองคนเนี่ยนะ กัว กัว..ไม่เอาไม่ไป..ไม่ไม่ แม้แต่จะคิด. คุณผู้อ่านขา...............อิชั้นอยากบ้า..สยองฉลอง Halloween เลย.เค้าคิดไรอยู่เน่ย พลีสสสส help me

Create Date : 31 ตุลาคม 2549
Last Update : 31 ตุลาคม 2549 8:59:33 น.		26 comments
Counter : 430 Pageviews.
Share Tweet